Η κοσμογονία που επιτελείται στο χώρο της πολεμικής βιομηχανίας και των αγορών πολεμικού υλiκού στην Τουρκία έχει φυσικά ως επίκεντρό της την τουρκική συμμετοχή στο πρόγραμμα ανάπτυξης και παραγωγής του stealth μαχητικού αεροσκάφους 5ης γενιάς F-35 Lightning II της Lockheed Martion.
Ολόκληρο το εύρος της τουρκικής συμμετοχής στο πρόγραμμα αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια εκδήλωσης που έλαβε χώρα στο πλαίσιο της διεθνούς έκθεσης αμυντικών συστημάτων IDEF 2013 που διεξάγεται στην Κωνσταντινούπολη (πόσο τραγικό για την Ελλάδα ότι η χώρα που "γέννησε" τις αμυντικές εκθέσεις στην περιοχή δεν έχει καν έκθεση αυτή την στιγμή...).
Η εκδήλωση διοργανώθηκε από την κύρια ανάδοχο του προγράμματος, την αμερικανική Lockheed Martin και είχε τον τίτλο «F-35 Industry Recognition Event» (εκδήλωση αναγνώρισης [της προσφοράς] της τουρκικής βιομηχανίας στο [πρόγραμμα του] F-35).
Στην εκδήλωση τιμήθηκαν εννέα τουρκικές αεροδιαστημικές και αμυντικές βιομηχανίες που συμμετέχουν στο πρόγραμμα καθώς και το πανίσχυρο υφυπουργείο αμυντικής βιομηχανίας (SSM), το οποίο υπό την ηγεσία του Murad Bayar, έχει αλλάξει την μοίρα της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας.
Μάλιστα σύμφωνα με την ανακοίνωση τύπου της Lockheed Martin το μεγάλο μυαλό της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας ο υφυπουργός Murad Bayar, τιμήθηκε για τον ρόλο του υφυπουργείου στο πρόγραμμα και συγκεκριμένα τον ηγετικό ρόλο, το όραμα και την έκφραση της δέσμευσης της τουρκικής βιομηχανίας στο πρόγραμμα.
«Η Lockheed Martin εκτιμά τη συνεργασία που έχουμε κτίσει με την τουρκική κυβέρνηση, τις ένοπλες δυνάμεις και τη βιομηχανία τα προηγούμενα 25 χρόνια με τα [προγράμματα] F-16 και C-130» δήλωσε ο Steve O’Bryan, αντιπρόεδρος Ολοκλήρωσης Προγράμματος F-35 και Επιχειρηματικής Ανάπτυξης (F-35 Program Integration and Business Development) της Lockheed Martin Aeronautics. «Η σχέση συνεχίζει να ανθεί καθώς κάθε F-35 που παραδίδεται περιλαμβάνει τουρκικά εξαρτήματα», συμπλήρωσε και βέβαια είναι πραγματικά απορίας άξιο μέχρι σήμερα, πως η LM έχει καταφέρει και πουλάει τα ίδια προϊόντα σε δύο χώρες εχθρούς (άσχετα αν τυπικά λόγω ΝΑΤΟ θεωρούνται "σύμμαχοι") την Ελλάδα και την Τουρκία.
Ειδικά για την Ελλάδα που είναι η αμυνόμενη χώρα είναι πραγματικά εντυπωσιακό γιατί δεν επιδίωξε να αποκτήσει μαχητικά ανώτερα π.χ. από το F-16 των γειτόνων ή όταν το επιδίωξε με το F-15 το 1999 μια σειρά λόγων κατέστησαν την προμήθεια όνειρο απατηλό...
Είναι παγκόσμια πρωτοτυπία δύο αντίπαλες χώρες να έχουν τον ίδιο εξοπλισμό στα μαχητικά τους αεροσκάφη τα οποία κρίνουν μια σειρά καταστάσεων που ξεκινούν από τον καθημερινό έλεγχο του Αρχιπελάγους και φτάνουν μέχρι την ΑΟΖ και την Κϋπρο, όπου η Τουρκία λόγω εγγύτητας και περιορισμένης ακτίνας δράσης των F-16 (αλλά και των Mirage 2000) είχα πάντα το πλεονέκτημα...
Το ερώτημα που εύκολα ανακύπτει είναι πως η Ελλάδα που δαπάνησε 50 δισ. σε εξοπλισμούς τα τελευταία 15 χρόνια, όχι απλώς δεν έχει καταφέρει να αναπτύξει έστω και κλάσμα της πολεμικής βιομηχανίας της Τουρκίας, αλλά έχει καταφέρει να ... κλείσει ή αν απενεργοποιήσει το 90% των μονάδων παραγωγής αμυντικού υλικού.
Και το πρόβλημα δεν είναι ούτε οι μίζες, ούτε οι λάθος επιλογές συστημάτων, ούτε τίποτα τέτοιο. Από αυτά τα "κουσούρια" έχουν και στην Τουρκία άφθονα.
Το πρόβλημα είνια καθαρά πολιτικό και αφορά το πόσο οι ηγέτες μιας χώρας διαθέτουν κουλτούρα ασφάλειας και απεξαρτημένοι από τα ξένα κέντρα αποφάσεων είναι διατεθειμένοι να πράξουν ότι είναι συμφερότερο για την χώρα επενδύοντας σε τεχνολογίες αιχμής, όπως είναι οι τεχνολογίες της άμυνας...
defencenet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου