"Proud Mary"

Έχετε δει ποτέ την βροχή ?

Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του θρυλικού μουσικού συγκροτήματος "Creedence Clearwater Revival", δημοσιεύουμε σήμερα, για όλους και για όλες σας, που νοσταλγείτε την εποχή που μουσικά χαραξε τη ζωή μας.

Παρίσι - Σάμος - 1972 (video)

Παρίσι 23 Μαρτίου 1972 

Η Μελίνα Μερκούρη με τους φίλους της (Αντώνης Καλογιάννης κ.α) σε ένα ελληνικό εστιατόριο, και με μια ενδιαφέρουσα εκδοχή της "Σαμιώτισσας". 

Αφιερώνουμε στον Δρ. Γιώργο Πασχαλίδη

Ο "ΕΥΠΑΛΙΝΟΣ" σήμερα Σάββατο αφιερώνει το υπέροχο αυτό κομμάτι, στον αγαπημένο μας Καθηγητή
 κ. Γιώργο Πασχαλίδη.

Αν και ο ίδιος αυτές τις μέρες βρίσκεται στην Γερμανία, εμεις τον έχουμε συνέχεια στη σκέψη και στη καρδιά μας. 

ΥΠΑΡΧΕΙ - ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ 
και μας γεμίζει ΖΩΗ..!

The Old Man Down The Road

On the way

To 2005, o νεαρός τότε Κωνσταντίνος Μαλάκης γράφει στη Σάμο ένα υπέροχο μουσικό κομμάτι με αγγλικό στίχο.

Σήμερα από τον "ΕΥΠΑΛΙΝΟ" σας το παρουσιάζουμε, συγχαίροντας για μια ακόμα φορά τον Δημιουργό του.

Carte Postale: Rio [The Sound Of Everything]

Το καλοκαίρι που ο Έρικ Κλάπτον έπαιξε ροκ στην Αθήνα....

Ήταν απένταρος και αντικατέστησε τον κιθαρίστα στο ελληνικό συγκρότημα «Juniors». Το συγκρότημα είχε αποδεκατιστεί πριν από λίγες μέρες σε ένα τρομερό τροχαίο ...

Στην αρχική φωτογραφία ο Ερικ Κλάπτον (δεξιά) φοράει μαύρα ρούχα ενώ τα υπόλοιπα μέλη του ελληνικού συγκροτήματος Juniors φορούν λευκό πουκάμισο και πένθος στο μπράτσο. Η συναυλία έγινε στις 17 Οκτωβρίου του 1965 στην Τεψιθέα προς τιμήν των υπόλοιπων αδικοχαμένων σε τροχαίο μελών του συγκροτήματος.

Ο θρύλος του ροκ κάτω από μυθιστορηματικές συνθήκες βρέθηκε το 1965 στην Αθήνα και έπαιξε κιθάρα με το ελληνικό συγκρότημα. Το For Your Love είναι το τραγούδι που άλλαξε την καριέρα του Έρικ Κλάπτον.

 Διαφώνησε με τα υπόλοιπα μέλη των Yarbirds θεωρώντας ότι έκαναν απότομη εμπορική στροφή. Λέγεται ότι έπαιξε με το ζόρι στην ηχογράφηση και αμέσως μετά έφυγε για τους Blues Βreakers του John Mayall....

Ο ανήσυχος κιθαρίστας αποφάσισε αμέσως μετά να κάνει πράξη το μεγάλο όνειρο για ένα ταξίδι περιπλάνησης στην Ανατολή. Έτσι, ο δρόμος τον έφερε το καλοκαίρι του 1965 στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή που βρετανικά περιοδικά του απέδιδαν τον τίτλο του καλύτερου κιθαρίστα στον κόσμο, ο Κλάπτον φιλοξενούνταν στο σπίτι του μουσικού Δημήτρη Πολύτιμου των MGC.

Σύντομα, ο απένταρος Έρικ θα αναζητούσε δουλειά στα μπαράκια της Αθήνας. Η ιστορία για πολλά χρόνια φάνταζε σαν ένας σύγχρονος αστικός μύθος. Η δημοσιογραφική έρευνα όμως συνέθεσε το προσωπικό πάζλ του Κλάπτον και επιβεβαίωσε ότι τον Οκτώβριο του 1965 έπαιξε σε ελληνικό συγκρότημα!...

Μετά από ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα που κόστισε τη ζωή στον μπασίστα Θάνο Σογιούλ και τον τραυματισμό του κιθαρίστα Αλέκου Καρακαντά, μέλη και οι δύο του αθηναϊκού γκρουπ «Τζούνιορς», ο Κλάπτον προσκλήθηκε και έπαιξε κιθάρα με τα εναπομείναντα μέλη στην Κυψέλη και αλλού....

http://www.mixanitouxronou.gr/

Δεκαπενταύγουστος στο Γούντστοκ

Αν είχα μια χρονομηχανή και μπορούσα να κάνω ένα μόνο ταξίδι, δεν θα πήγαινα στην Αρχαία Αθήνα για ν’ ακούσω τον Σωκράτη, ούτε στο Παρίσι του Μεσοπολέμου για να τα πιω με τον Τζόις και τον Χέμινγουεϊ. (Αυτές είναι οι δύο επόμενες επιλογές).

Θ’ άφηνα τα μαλλιά μου λυτά, θα φορούσα μια κορδέλα, λουλουδάτο πουκάμισο και παντελόνι καμπάνα, και θα έγραφα στη χρονομηχανή: “Γούντστοκ, Νέα Υόρκη, 15 Αυγούστου 1969”. Τόσο κοντά και τόσο μακριά.

Το Φεστιβάλ του Γούντστοκ ήταν η αποκορύφωση μιας ουτοπικής ιδέας. Ότι όλα μπορούν ν’ αλλάξουν με τη μουσική και την αγάπη.

Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μετά τη φρίκη του Ολοκαυτώματος, της Δρέσδης και της Χιροσίμα, γεννήθηκε η μπίτνικ λογοτεχνία κι η μπήμποπ τζαζ. Αυτή ήταν η αντίδραση των νέων στο παράλογο του κόσμου.

Δεν κράτησε πολύ. Η δεκαετία του ’50 ήταν πιο συντηρητική κι απ’ το 1880. Το καλύτερο που μπορούσες να ευχηθείς ήταν να έχεις πλυντήριο ρούχων και ψυγείο -και να μείνουν μακριά οι κομμουνιστές. Ο δυτικός κόσμος είχε ανακαλύψει την ειρήνη (οικιακή και καταναλωτική).

Και μετά ήρθε η δεκαετία του εξήντα.

Τα παιδιά που μεγάλωσαν με τον Ψυχρό Πόλεμο και τον πουριτανισμό ήθελαν κάτι διαφορετικό απ’ την ήσυχη ζωή των γονιών τους.

Ζήτησαν-απαίτησαν-διεκδίκησαν κοινωνικά δικαιώματα, ελευθερία έκφρασης, ισότητα (για τις γυναίκες, τους γκέι, τους μαύρους).

Ήθελαν τον Κόσμο-“και τον θέλω τώρα!”

Στην Κούβα παίρνει την εξουσία ο Κάστρο (1959) και ο Γκεβάρα γίνεται ποπ ίνδαλμα. Στις ΗΠΑ εκλέγεται και δολοφονείται ο Κένεντι (1963), ενώ ο Μάλκολμ Εξ κι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα τον ακολουθήσουν (στο θάνατο). Tο πιο ισχυρό παραισθησιογόνο, το LSD είναι νόμιμο και κατασκευάζεται σε κάθε οικιακό εργαστήριο, κάθε χώρας και πόλης.

Οι φούστες γίνονται τόσο κοντές που μοιάζουν με ζώνες και το σεξ δεν είναι πλέον μια πράξη αναπαραγωγής, αλλά απόλαυσης -με πολλούς και διαφορετικούς παρτενέρ (AIDS δεν υπάρχει ακόμα).

Η λογοτεχνία ανανεώνεται, αλλά είναι η μουσική που πιάνει και μεταδίδει τον παλμό της εποχής.

Το συμπαθές ροκ εν ρολ γίνεται πιο πολιτικοποιημένο. Ο Ντύλαν δίνει στους Beatles μαριχουάνα και τους οδηγεί λίγο πιο πέρα απ’ το “I wanna hold your hand”.

Pink Floyd, Rolling Stones, The Greatfull Dead, Frank Zappa, The Who, The Doors και… Είναι αδύνατον να καταγράψεις, να θυμηθείς, πόσα συγκροτήματα, τραγουδιστές, μουσικοί μεγαλούργησαν το ’60.

(Δεν ανέφερα ούτε τον Hendrix ή την Joplin!)

Στο Σαν Φρανσίσκο, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, οι νέοι γίνονται “παιδιά των λουλουδιών”.

Το σύνθημα τους είναι τόσο απλό: “Make love not war”.

Οι Beatles τραγουδάνε: “All you need is love”, κι ο Τζον Λέννον υποστηρίζει ότι είναι πιο δημοφιλείς κι απ’ τον Ιησού. Μάλλον δεν θυμόταν ότι κι εκείνον τον δολοφονήσαν, επειδή έλεγε κάτι παρόμοιο.

Κι ενώ όλα δείχνουν ότι η ουτοπία μπορεί να γίνει πραγματικότητα, ένας εικοσικάτι μαλλιάς, ο Μάικλ Λανγκ, αποφασίζει να κάνει ένα φεστιβάλ μουσικής, σ’ ένα χωριό έξω απ’ τη Νέα Υόρκη.

Στήνει φράκτες, βάζει εισιτήριο, στήνει τη σκηνή και καλεί τους μουσικούς. Όμως αυτό που συνέβη δεν μπορούσε να το προβλέψει. Είχαν προετοιμαστεί για 50.000 ανθρώπους. Τελικά κατάφεραν να φτάσουν ως το Γούντστοκ 500.000 άνθρωποι. Οι υπόλοιποι αποκλείστηκαν στους δρόμους τριγύρω.

Οι εξακόσιες χημικές τουαλέτες που είχαν στηθεί καταστράφηκαν την πρώτη μέρα -λόγω της υπερβολικής χρήσης.

Οι δεξαμενές νερού έγιναν τσουλήθρες λάσπης. Φαγητό διαθέσιμο δεν υπήρχε μετά από λίγες ώρες. Αλλά μόνο ένας πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών -ενώ όλοι ήταν “φτιαγμένοι”.

Και ο κόσμος έζησε τη πιο μυθική συναυλία στην ιστορία της ανθρώπινης μυθολογίας.

Στη σκηνή ανέβηκαν, ανάμεσα σε άλλους, ο Κάρλος Σαντάνα, η Τζάνις Τζόπλιν, ο Τζίμι Χέντριξ, η Τζόαν Μπαέζ, o Τζο Κόκερ, οι Who, οι Jefferson Airplane, οι Grateful Dead, οι Crosby, Still, Nash & Young, o Ρίτσι Χέιβενς και o Κάντρυ Τζο ΜακΝτόναλντ.

Όσοι το έζησαν, ως θεατές, δεν μπορούν να το θυμηθούν, όπως δεν μπορείς να θυμηθείς τη στιγμή ενός οργασμού. Μπορείς να θυμηθείς ότι προηγήθηκε, αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή, της αποκορύφωσης, μπορείς να τη περιγράψεις μόνο ως Ουάοουου!

Έπειτα ήρθε η δεκαετία του εβδομήντα, η ντίσκο και η πιστωτική κάρτα.

Μετά το κιτς ογδόντα και η Wall street. Τα παιδιά των λουλουδιών έγιναν υλιστές κι η Madonna τραγουδούσε “and i am a material girl”.

Κι η ζωή συνεχίζεται.

Όμως, όσο χιμαιρικό κι αν ήταν, θα ήθελα να βρεθώ εκεί, στο Γούντστοκ, δεκαπενταύγουστο του ’69, για να μοιραστώ με άλλους 500.000 ανθρώπους το όνειρο ότι η μουσική μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο, ότι μπορούμε να ζούμε σ’ έναν πλανήτη χωρίς πόλεμο.

Να κάνω έρωτα, ν’ ακούω την Τζάνις και τον Χέντριξ ζωντανά, ν’ αγαπάω τους πάντες, και να πιστεύω ότι όλα είναι δυνατά. Ακόμα και τ’ απίθανα.

http://www.nostimonimar.gr/

Προδομένη μου αγάπη (video)

Στίχοι - Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Ερμηνεία : Τάνια Τσανακλίδου 

Απ'τον δίσκο "Το Μουσικό κουτί" 1998

Μια θρυλική παράσταση..!

Η πρεμιέρα δόθηκε στις 22 Ιουνίου 1973

Θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που έγραψε ιστορία, όταν ανέβηκε μεσούσης της δικτατορίας από τον θίασο Καρέζη – Καζάκου. Τη μουσική και τα τραγούδια της παράστασης έγραψε ο Σταύρος Ξαρχάκος.

Το έργο διατρέχει, με σατυρικό, αλλά και δραματικό τρόπο, τη νεότερη ελληνική ιστορία από την Τουρκοκρατία και τα χρόνια του Όθωνα έως τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη γερμανική Κατοχή.

Η ιδέα για το ανέβασμα του έργου ανήκε στο θιασαρχικό ζεύγος, που για πρώτη φορά την άνοιξη του 1972 σκέφτηκαν ν’ ανεβάσουν ένα έργο, που σύμφωνα με την Τζένη Καρέζη έπρεπε «να είναι κάτι σαν λαϊκό πανηγύρι, να κλείνει μέσα του πολλή ρωμιοσύνη… και μέσα από τη σάτιρα, τον αυτοσαρκασμό, το γέλιο και το δάκρυ, να μιλήσουμε για τους καημούς και τα όνειρα της φυλής μας, για προδομένους αγώνες, για προδομένες ελπίδες… και πάνω απ’ όλα για ομορφιά. Για την ομορφιά αυτού του λαού, που δεν παύει ποτέ να αγωνίζεται, να προδίδεται, να πιστεύει και να συνεχίζει τον αγώνα του, διατηρώντας τις ρίζες του αναλλοίωτες αιώνες τώρα».

«Όλα αυτά όμως θά ’πρεπε να ειπωθούν ρωμέικα, ζεστά. Καθόλου φιλολογικά. Καθόλου εγκεφαλικά. Θά’ πρεπε, δηλαδή, να γραφτεί ένα έργο που να έχει μέσα του τους σπόρους της λαϊκής μας τέχνης. Εγχείρημα δύσκολο, άπιαστο σχεδόν», συνεχίζει την αφήγησή της η Τζένη Καρέζη.

Οι θιασάρχες απευθύνθηκαν στον σπουδαίο έλληνα θεατρικό συγγραφέα Ιάκωβο Καμπανέλλη, επειδή είχε «ταλέντο, πείρα, γνώση» και στο έργο του «χτυπάει πάντα πυρετικά, σπαρακτικά και γνήσια ο σφυγμός της ράτσας». Ο Καμπανέλλης δέχτηκε με ενθουσιασμό την πρότασή τους κι έτσι προέκυψε το θεατρικό «Το Μεγάλο μας Τσίρκο».

Την παράσταση ανέλαβε να σκηνοθετήσει ο Κώστας Καζάκος με βοηθό τον Άρη Δαβαράκη, τα σκηνικά και τα κοστούμια έφτιαξε ο Φαίδων Πατρικαλάκης. Τα τραγούδια της παράστασης έγραψε ο Σταύρος Ξαρχάκος και τα ερμήνευε επί σκηνής ο Νίκος Ξυλούρης.

Η κίνηση και η θεατρική απόδοση της σκηνής του Καραγκιόζη διδάχτηκε από τον Ευγένιο Σπαθάρη, ο οποίος διακόσμησε το χώρο της εισόδου. Τους βασικούς ρόλους ερμήνευσαν ο Κώστας Καζάκος, η Τζένη Καρέζη, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Νίκος Κούρος, ο Τίμος Περλέγκας και ο Χρήστος Καλαβρούζος.

Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 22 Ιουνίου 1973 στο θέατρο «Αθήναιον» της οδού Πατησίων. Αμέσως αγαπήθηκε από το κοινό κι έγινε σύμβολο του αγώνα κατά της Χούντας. Αλληγορικά γραμμένο, κατάφερε να περάσει τις συμπληγάδες της λογοκρισίας, κρύβοντας δεκάδες μηνύματα κατά της δικτατορίας. Κάθε βράδυ γινόταν κοσμοσυρροή στο «Αθήναιον», που βρισκόταν σχεδόν απέναντι από το Πολυτεχνείο. Ανάμεσά τους και «εκπρόσωποι» του στρατιωτικού καθεστώτος, που σημείωναν και ενημέρωναν τους προϊσταμένους τους για τις αντιδράσεις των θεατών.

Οι παραστάσεις του διακόπηκαν βίαια από τη Χούντα, τον Οκτώβριο, λίγο πριν από το Πολυτεχνείο. Η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος συνελήφθησαν και κρατήθηκαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, ενώ συνελήφθησαν εκ νέου κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Οι παραστάσεις του έργου συνεχίστηκαν μετά την αποφυλάκισή τους με μεγαλύτερη επιτυχία από τις 22 Δεκεμβρίου 1973. Αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση, στις 3 Αυγούστου 1974, το έργο ξανανέβηκε με την προσθήκη των λογοκριμένων σκηνών κι ενός τραγουδιού («Το Πρόσκύνημα») στο φινάλε της παράστασης για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.

http://www.imerodromos.gr/

Προσκύνημα

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης.

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος.

Πρώτη εκτέλεση: Τζένη Καρέζη & Νίκος Δημητράτος, 
«ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ», 1974.

Περαστικός και Αμίλητος

ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ

Μουσική: Δ. Λάγιου

Στίχοι: Μ. Μπουρμπούλη

Οταν συμβεί στα πέριξ....

Βασίλης Τσιτσάνης 

Δε με κρατάει ό,τι θυμάμαι

Μικρός Λαός και πολεμά....!

Κάντε "κλικ" πιο κάτω:

" Έτσι έπρεπε"

Συνεχίζονται οι αξιόλογες μουσικές δημιουργίες από τους νέους ανθρώπους στη Σάμο.

• Στίχοι - Μουσική: Κωνσταντίνος Μαλάκης
• Βιολί: Ελένη Περρή
• Ερμηνεία Ενορχήστρωση: Κωνσταντίνος Μαλάκης

Σχετικό Δημοσίευμά μας: Εδώ....!

Στη Σάμο ο Νίκος Πορτοκάλογλου και οι Φτερωτές Κιθάρες

Στο IREON MUSIC FESTIVAL την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 7 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ στη Σάμο. 

Από του Αιγαίου Τα Νερά...ως το Θάλασσα Μου Σκοτεινή!

Αυτό το καλοκαίρι ο Νίκος Πορτοκάλογλου "δίνει ρεύμα" και με τις "Φτερωτές Κιθάρες" του, απογειώνει τις συναυλιακές νύχτες.

Φέτος ο Νίκος συναντά τους φίλους του σε μια μεγάλη περιοδεία στην Ελλάδα και την Κύπρο παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα – ταξίδι, σε όλους τους σταθμούς της πορείας του, που μετράει ήδη τριάντα χρόνια.

Όλα όσα μας έχουν κάνει να αγαπήσουμε τον Νίκο Πορτοκάλογλου θα είναι εκεί. Χαρακτηριστικά ακόρντα και δυνατές μελωδίες, στίχοι που όλοι έχουμε ψιθυρίσει, ένταση και λυρισμός, δύση και ανατολή, παρεΐστικη ατμόσφαιρα σε ένα πάρτι για νέους όλων των ηλικιών.

Θα είναι εκεί επίσης οι “Φτερωτές Κιθάρες”, η μπάντα που έχει δημιουργήσει ο Νίκος, με καταπληκτικούς νέους αλλά ήδη καταξιωμένους μουσικούς, έχοντας ηλεκτρισμένες προθέσεις για κιθαριστικές παρεκτροπές και ανεβαστική διάθεση.

Θα είναι εκεί σίγουρα, μια επιλογή από τον τελευταίο του δίσκο "Λιμάνια Ξένα", με τα αγαπημένα του παραδοσιακά, μικρασιάτικα, ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια στις νέες τους σημερινές, τολμηρές και «αιρετικές» εκδοχές.

Και φυσικά τα τραγούδια…

…τραγούδια από τότε που η Φατμέ έπαιρνε τα ρίσκα της με άσωτους υιούς…

…τραγούδια για λόγους σοβαρούς και άλλα για τούνελ που βγάζουν σε άλλα τούνελ και στροφές…

…τραγούδια για καλοκαίρια, για θάλασσες σκοτεινές και για κύματα…

…τραγούδια που έμειναν ασυγχώρητα και έγιναν κομμάτια…

…τραγούδια που έπαιξαν με τον διάβολο και τραγούδια για καράβια που κάηκαν και για φωτιές που δεν λένε να σβήσουν…

…γι’ αυτό που λείπει… και γι’ αυτό που όταν δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό!

Σάμος: Μια ονειρεμένη Μουσική Βραδιά (video)

Πράγματι μια ονειρεμένη μουσική βραδιά είχαν την τύχη να απολαύσουν, όσοι παρευρέθηκαν στο Αμφιθέατρο της  αντιπεριφέρειας Σάμου 
την Τρίτη 12 Μάη. 

Η Μουσική Παρέα Σάμου παρουσίασε για μια ακόμη φορά το έργο "Αχ Ελλάδα με τα τραγούδια σου", με ελληνικά έντεχνα τραγούδια διαφόρων Ελλήνων Συνθετών και μάγεψε το κοινό της. 

Εμείς από τον "ΕΥΠΑΛΙΝΟ" συγχαίρουμε θερμά όλους τους συντελεστές και τους καλούμε να συνεχίσουν αυτήν την τόσο σημαντική προσπάθεια τους, που αποτελεί ανάσα πολιτισμού για το Νησί μας. 

• Συντονιστής-Κιθάρα-Κρουστά: Τάκης Χατζημιχάλης 
• Μπουζούκι-τραγούδι: Γιάννης Πόθας 
• Μπουζούκι-Μπαγλαμά: Μανώλης Βαγιανός 
• Κιθάρα-Μπαγλαμά-Καχόν: Αντώνης Σολούνιας 
• Μπάσο: Χρήστος Φάκας 
• Ηλεκτρικό μαντολίνο: Δημήτρης Παυλής 
• Φωνές:  Μαρίλη Λυμπέρη, Μιχάλης Ζαμπούνης, Μανώλης Μόττος, Παναγιώτης Αθανασόπουλος,  Φωτώ Βακίρη
• Ηχητικά: Νίκος Καρβούνης
• Υποστήριξη: Αλέκα Γεροντή

Σχετικό δημοσίευμά μας: Εδώ...!

"ΕΥΠΑΛΙΝΟΣ"
http://manolis-vasileias.blogspot.gr/

Έφυγε ο Βασιλιάς

Κύματα θλίψης μετέδωσε μέσα σε ελάχιστα λεπτά η έκτακτη είδηση του πρακτορείου Associated Press πως ο μέγιστος B.B. King, o βασιλιάς των blues είναι νεκρός. Πέθανε ήρεμος στον ύπνο του.

Ο "Βασιλιάς των Blues", όπως ήταν γνωστός ο B.B.King, πέθανε την Πέμπτη στο Λας Βέγκας, σε ηλικία 90 ετών. Τον θάνατό του επιβεβαίωσε ο δικηγόρος του, Μπρεντ Μπράϊσον.

Ο Αμερικανός κιθαρίστας και τραγουδιστής έπασχε από διαβήτη και ήταν γνωστός για τις δράσεις που είχε αναλάβει για την ενημέρωση του κοινού γύρω από την ασθένεια.

Το B.B. σήμαινε "Blues Boy", το παιδί των μπλουζ, και το υιοθέτησε με την πρώτη γεύση της επιτυχίας την δεκαετία του '40. Ξεκίνησε την καριέρα του παίζοντας σε κλαμπ και μπαράκια μέσα στα γκέτο της Αμερικής. Το 1956 μέτρησε 342 εμφανίσεις σε κλαμπ, ενώ για μισό περίπου αιώνα μετρούσε 200 με 300 εμφανίσεις τον χρόνο σε θέατρα, στάδια και κλαμπ.

Στην αυτοβιογραφία του η οποία ονομάζεται Blues All Around Me είχε πει πως στόχος του ήταν να μεταφέρει συναισθήματα μέσα από τους ήχους της κιθάρας του.

Η κιθάρα του ήταν η μεγάλη αγάπη της ζωής του. Μία από τις θρυλικές ιστορίες του είχε συμβεί το 1950. Έπαιζε μουσική σε ένα κλαμπάκι, όταν δύο άνδρες πιάστηκαν στα χέρια και κατά την διάρκεια του καυγά έριξαν μια λάμπα κηροζίνης και το κλαμπ πήρε φωτιά. Ο Β. Β. King βγήκε μεν τρέχοντας αλλά μόλις θυμήθηκε την κιθάρα του, μπήκε τρέχοντας στο κλαμπ και την έσωσε από τις φλόγες. Όταν έμαθε ότι οι δύο άνδρες είχαν έρθει στα χέρια για μια γυναίκα που την έλεγαν Λουσίλ, ο Κινγκ αποφάσισε να δώσει στην κιθάρα του το ίδιο όνομα.

Παντρεύτηκε δύο φορές χωρίς επιτυχία και ήταν επίσημα εργένης από το 1966 και μετά. Έκανε 15 παιδιά με 15 διαφορετικές γυναίκες, αλλά η Lucille - η κιθάρα του - ήταν πάντα στο πλευρό του.

Γεννήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου του 1925, από τον Albert και τη Nora Ella king, δύο αγρότες, στο Beclair, ένα χωριουδάκι στο Μισισίπι.

Στις αρχές του '40,όταν ήταν ακόμα 14 χρονών, η μητέρα του είχε πεθάνει κι ο πατέρας του είχε φύγει. Εκείνη τη χρονιά έβγαλε 7,54 δολάρια από την καλλιέργεια βαμβακιού. Αυτό ήταν και το πρώτο του εισόδημα ως ανεξάρτητος πολίτης.

Στα 80 του ήταν πια πολυεκατομμυριούχος. Ήταν ιδιοκτήτης μίας έπαυλης στο Λας Βέγκας, μιας ντουλάπας γεμάτης tuxedoes και smoking και μίας αλυσίδας νυχτερινών κέντρων με το όνομά του, μεταξύ των οποίων κι ένα δημοφιλέστατο στην 42η οδό στο Μανχάταν.