Πέθανε ο θρύλος του «Johnny B. Goode», Τσακ Μπέρι (video)

Sweet Little Sixteen, Maybellene, Roll Over Beethoven μερικές από τις μεγαλύτερές του επιτυχίες - 

Η ταραχώδης ζωή του, η σύγκριση με τον Έλβις, ο σεβασμός από όλα τα μεγάλα αστέρια της μουσικής

Το ροκ εν ρολ έχασε προχθες Σάββατο έναν από τους ανθρώπους που το έπλασαν: O κιθαρίστας, συνθέτης και τραγουδιστής Τσακ Μπέρι, ο οποίος απεβίωσε σε ηλικία 90 ετών, μπορούσε να καυχηθεί πως άλλαξε την ιστορία της μουσικής.

Ο Τσαρλς Έντουαρντ Άντερσον Μπέρι ο πρεσβύτερος βρέθηκε άψυχος από νοσοκόμους μέσα στο σπίτι του, όπου έσπευσαν έπειτα από μια τηλεφωνική κλήση σε κέντρο άμεσης βοήθειας. Οι προσπάθειές τους να τον επαναφέρουν δεν είχαν αποτέλεσμα. Ο θάνατός του κηρύχθηκε στις 13:26 τοπική ώρα (20:26 ώρα Ελλάδας), όπως διευκρίνισε η αστυνομία της κομητείας Σεντ Τσαρλς (Μιζούρι, κεντρικές ΗΠΑ) σε μια ανάρτησή της στον ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης Facebook.

«Μετά λύπης η αστυνομική διεύθυνση της κομητείας Σεντ Τσαρλς επιβεβαιώνει τον θάνατο του Τσαρλς Έντουαρντ Άντερσον Μπέρι του πρεσβύτερου, που ήταν πιο γνωστός ως ο θρυλικός μουσικός Τσακ Μπέρι», ανέφερε η ανάρτηση, αποτίοντας τον πρώτο μεταθανάτιο πια φόρο τιμής στον καλλιτέχνη.

Η οικογένεια απηύθυνε έκκληση να αντιμετωπιστεί με σεβασμό από τα μέσα ενημέρωσης καθώς πενθεί.

Τα αίτια του θανάτου του τραγουδιστή δεν αποκαλύφθηκαν από την αστυνομία.

Ο Τσακ Μπέρι αφήνει πίσω του ένα τεράστιο έργο, από το «Maybellene» ως το «Roll Over Beethoven» κι από το «Johnny B. Goode» ως το «Sweet Little Sixteen», τραγούδια που επηρέασαν γενιές ολόκληρες μουσικών.

Παρότι είναι ο Έλβις Πρίσλεϊ αυτός που έμεινε γνωστός ως ο «βασιλιάς» του ροκ εν ρολ, τον τίτλο άξιζε εξίσου ο Τσακ Μπέρι, η επιρροή του οποίου υπήρξε μνημειώδης σε κάθε παιδί που έπαιρνε στα χέρια μια κιθάρα κι ονειρευόταν να γίνει αστέρι της μουσικής—από τον Πολ Μακάρτνεϊ και τον Τζον Λένον ως τον Κιθ Ρίτσαρντς και τον Μπρους Σπρίνγκστιν. Ο Μπομπ Ντίλαν τον είχε αποκαλέσει κάποτε ούτε λίγο ούτε πολύ «τον Σέξπιρ του ροκ εν ρολ».

Αν χρειαζόταν κάποια απόδειξη για το πόσο μεγάλη ήταν η επίδραση του, αυτή την καταθέτουν οι ομότεχνοί του: από τον Μπρους Σπρίνγκστιν –με τον οποίο ο Τσακ Μπέρι είχε στενή φιλική σχέση– που τον αποκάλεσε τον «σημαντικότερο κιθαρίστα και συνθέτη του ροκ εν ρολ που έζησε ποτέ», ως τον Μικ Τζάγκερ, που τον ευχαρίστησε «για τη μουσική που μας χάρισε, που μας ενέπνευσε», κι από τον Λένι Κράβιτς, που αναφώνησε «δόξα, δόξα σοι Τσακ Μπέρι, χωρίς εσένα κανένας από μας δεν θα ήταν εδώ» ως τον Ρίνγκο Σταρ, που αποκάλεσε τον εκλιπόντα «τον κύριο Ροκ εν Ρολ», οι αναρτήσεις διάσημων μουσικών στο Twitter διαδέχονται η μια την άλλη.

«Αν ήθελες να δώσεις στο ροκ εν ρολ ένα άλλο όνομα», είχε δηλώσει κάποτε ο Τζον Λένον, «θα μπορούσες να το πεις "Τσακ Μπέρι"».

Όταν ο Ρίτσαρντς είχε αναγγείλει την εμφάνιση επί σκηνής του καλλιτέχνη που θα εντασσόταν στο Rock and Roll Hall of Fame εν έτει 1986 πια, είχε πει: «μου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω για τον Τσακ Μπέρι, επειδή έχω αντιγράψει κάθε νότα που έχει παίξει ποτέ. Αυτός είναι ο κύριος που τα ξεκίνησε όλα».

Συνθέτης και ερμηνευτής δεκάδων κλασικών ροκ κομματιών, ο Τσακ Μπέρι έγραψε τα περισσότερα τραγούδια του τις δεκαετίες του 1950, του 1960 και του 1970, ενώ απέκτησε μεγάλη φήμη και για τη σκηνική του παρουσία—ήταν γνωστός με το παρατσούκλι «Crazy legs».

Γεννημένος την 18η Οκτωβρίου 1926 στο Σεντ Λούις, έμαθε να παίζει κιθάρα σε ρυθμούς τζαζ όταν ήταν παιδί. Έπιασε δουλειά σε κουρείο, παντρεύτηκε, έγινε πατέρας, και συμπλήρωνε το εισόδημά του παίζοντας κιθάρα με μια μπάντα σε κλαμπ, όπου τον ανακάλυψε ο Μάντι Γουότερς, ο θρύλος της μπλουζ, και του πρότεινε να απευθυνθεί σε μια δισκογραφική εταιρεία.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 η επιτυχία του ήταν τεράστια, τα τραγούδια του ακούγονταν παντού, και ο μαύρος καλλιτέχνης είχε γίνει ήρωας της λευκής νεολαίας που το ροκ την είχε συναρπάσει—και αυτό παρότι ο φυλετικός διαχωρισμός στις ΗΠΑ παρέμενε ακόμα κραταιός. Αλλά στην καριέρα του μπήκε φρένο όταν καταδικάστηκε το 1961 σε φυλάκιση δυόμισι χρόνων για μια υπόθεση ηθών: κατηγορήθηκε ότι μετέφερε μια ανήλικη ιθαγενή, μια 14χρονη σερβιτόρα, από μια Πολιτεία σε μια άλλη με «ανήθικους» σκοπούς. Εξέτισε ενάμισι χρόνο.

Για πολλούς, η καταδίκη του Τσακ Μπέρι από ένα σώμα αποκλειστικά λευκών ενόρκων ήταν κάτι σαν προειδοποίηση προς τους Αφροαμερικανούς καλλιτέχνες.

Αργότερα κατάφερε να γυρίσει σελίδα και να συνεχίσει την καριέρα του, γνωρίζοντας ξανά την επιτυχία με το "My Ding A Ling" (1972). Αλλά είχε κι άλλα προβλήματα με τη δικαιοσύνη—το 1979, καταδικάστηκε για φοροδιαφυγή. Ήταν διαβόητος για την απληστία του, τόσο που ο Μικ Τζάγκερ είχε πει κάποτε πως ήταν τόσο «φτηνός» που μετατρεπόταν σε «παρωδία του εαυτού του». Σταδιακά, άρχισε να αποσύρεται.

Την ημέρα που έκλεισε τα 90 όμως, ο Τσακ Μπέρι είχε μια ανακοίνωση να κάνει: ότι τέλειωσε ένα καινούργιο άλμπουμ, το πρώτο έπειτα από 38 χρόνια. Ο δίσκος, που ηχογραφήθηκε σε στούντιο κοντά στο Σεντ Λούις, έχει τον τίτλο «Chuck» και αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά. Ο Τσακ Μπέρι αφιέρωσε τον δίσκο στη σύζυγό του επί εξήντα οκτώ χρόνια, την Τόντι.

Κι αν ο Τσακ Μπέρι πήγε στους ουρανούς, ένα τραγούδι του έχει προηγηθεί: το «Johnny B. Goode» είναι το μοναδικό ροκ τραγούδι στους δίσκους με διάφορα μουσικά κομμάτια που εστάλη στο διάστημα το 1977 μέσα στα μη επανδρωμένα διαστημόπλοια Voyager I και Voyager II με την ελπίδα ότι οι εξωγήινοι θα μπορέσουν να τον ακούσουν. Και τα δυο διαστημόπλοια βρίσκονται σήμερα εκτός ηλιακού συστήματος. 

Σπρίνγκστιν, Μικ Τζάγκερ, Λένι Κράβιτς, Στίβεν Κινγκ αποχαιρετούν τον Τσακ Μπέρι

Από τον Μπρους Σπρίνγκστιν μέχρι τον Μικ Τζάγκερ, βροχή ήρθαν οι αντιδράσεις μετά την ανακοίνωση του θανάτου του Τσακ Μπέρι, χθες Σάββατο σε ηλικία 90 ετών, στις οποίες υπογραμμίζεται η συμβολή του στον θρύλο του ροκ:- Μπρους Σπρίνγκστιν: «Ο Τσακ Μπέρι ήταν ο πιο μεγάλος από τους ρόκερ, τους κιθαρίστες και ο πιο μεγάλος από τους στιχουργούς του ροκ που έζησε ποτέ. Είναι μια τεράστια απώλεια, η απώλεια ενός γίγαντα για πάντα».

- Μπράιαν Ουίλσον (Beach Boys): «Με θλίψη έμαθα την είδηση του θανάτου του Τσακ Μπέρι, ήταν τέτοια έμπνευση! Θα λείψει σε'όλους αυτούς που αγαπούν το ροκ εντ ρολ».

- Ρίνγκο Σταρ (The Beatles): «Αναπαύσου εν ειρήνη. Και ειρήνη και αγάπη Τσακ Μπέρι, Μίστερ ροκ εντ ρολ».

- Λένι Κράβιτς: «Δόξα, δόξα σοι Τσακ Μπέρι!!! Κανένας από μας δεν θα ήταν εδώ αν δεν ήσουν εσύ. Συνέχισε να ροκάρεις αδελφέ μου!»

- Ροντ Στιούαρτ: «Όλα άρχισαν με τον Τσακ Μπέρι. Μας ενέπνευσε όλους. Το πρώτο άλμπουμ που αγόρασα ήταν το δικό του 'Live at the Tivoli' και ποτέ πια δεν ήμουν ο ίδιος».

- The Rolling Stones: «Με μεγάλη θλίψη οι Rolling Stones έμαθαν τον θάνατο του Τσακ Μπέρι. Ήταν ένας αληθινός πρωτοπόρος του ροκ, μια απίστευτη επιρροή. Ο Τσακ Μπέρι δεν ήταν μόνο ένας λαμπρός κιθαρίστας, ένας λαμπρός τραγουδιστής, ήταν επίσης λαμπρός στη σκηνή και κυρίως ήταν ένας αληθινός μετρ ως στιχουργός. Τα τραγούδια του Τσακ Μπέρι θα είναι αιώνια».

- Μικ Τζάγκερ: «Είμαι τόσο θλιμμένος που έμαθα την είδηση του θανάτου του Τσακ Μπέρι. Θέλω να τον ευχαριστήσω για όλη αυτή τη μουσική που μας έδωσε και που τόσο μας ενέπνευσε. Φώτισε τα χρόνια της εφηβείας μας, έδωσε ζωή στα όνειρά μας να γίνουμε μουσικοί και να ανέβουμε στη σκηνή. Οι στίχοι του έλαμψαν πάνω απ' όλα και φώτιζαν μ' ένα παράξενο φως αυτό το περίφημο αμερικανικό όνειρο. Τσακ, ήσουν απίστευτος και η μουσική σου θα μείνει χαραγμένη μέσα μας για πάντα».

- Ρόνι Γουντ: «Είμαι τόσο θλιμμένος, με τον θάνατο του Τσακ Μπέρι έρχεται το τέλος μιας εποχής. Ήταν ένας από τους καλύτερους, ήταν η έμπνευσή μου, μια αληθινή προσωπικότητα, πραγματικά».

- Κιθ Ρίτσαρντς: «Έσβησε ένα από τα μεγάλα φώτα μου».

- Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ: «Όταν ήμουν 10 ετών και κάθε νύκτα ονειρευόμουν να φύγω για την Αμερική, η ηχητική υπόκρουση ήταν ο Τσακ Μπέρι. Έκανε τον κόσμο ροκ. Αναπαύσου εν ειρήνη».

- Στίβεν Κινγκ: «Ο Τσακ Μπέρι πέθανε. Μου ραγίζει την καρδιά, αλλά 90 ετών, δεν είναι τόσο άσχημα για το ροκ! Johnny B. Goode για πάντα».

http://www.protothema.gr

Ένας δεξιοτέχνης της ακουστικής κιθάρας (3 video)

Ο Neil Percival Young γεννήθηκε στο Τορόντο στις 12 Νοεμβρίου 1945, είναι Καναδός συνθέτης, τραγουδιστής και σκηνοθέτης.

Μεγάλωσε στην Μανιτόμπα του Καναδά, όπου και ξεκίνησε την καριέρα του στην μουσική ροκ και κάντρυ. Το 1965 έκανε την πρώτη του μουσική περιοδεία σε όλο τον Καναδά.

Το 1966 μετακόμισε στο Λος Άντζελες. Εκεί έγινε μέλος του γκρουπ Buffalo Springfield. Ο πρώτος και ομώνυμος δίσκος του συγκροτήματος (Buffalo Springfield) κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά και γνώρισε σημαντική εμπορική επιτυχία. Τον επόμενο χρόνο (1968), το συγκρότημα διαλύθηκε, αφού στο μεταξύ κυκλοφόρησε άλλους δύο δίσκους.

Το 1969 έγινε μέλος του φολκ συγκροτήματος Κρόσμπυ, Στιλς και Νας (Crosby, Stills, & Nash), το οποίο έτσι μετονομάστηκε σε Κρόσμπυ, Στιλς, Νας και Γιανγκ (Crosby, Stills, Nash & Young). Με το όνομα αυτό, το συγκρότημα εμφανίστηκε στο Φεστιβάλ του Γούντστοκ των ΗΠΑ στις 18 Αυγούστου του 1969. Το συγκρότημα αυτό γνώρισε μεγάλες επιτυχίες με δύο δίσκους (Déjà Vu, 1969 και 4 Way Street, 1970) που έγιναν Νο. 1 στους καταλόγους των πιο εμπορικών δίσκων.

Από το 1970, ο Γιανγκ άρχισε σόλο καριέρα, άλλοτε κάνοντας πειράματα με την ροκ και άλλοτε με την κάντρυ. Δεξιοτέχνης της ακουστικής κιθάρας, διακρίθηκε στο τραγούδι διαμαρτυρίας. Η δεκαετία του '70 υπήρξε χρυσή για τον Γιανγκ, καθώς γνώρισε επιτυχία με δίσκους όπως το After the gold rush, Harvest και Zuma.

Την περίοδο αυτή άρχισε να συνεργάζεται με το συγκρότημα Crazy Horse, που θα γινόταν η μπάντα συνοδείας του για τα επόμενα τριάντα χρόνια, αλλά και με άλλους σημαντικούς μουσικούς όπως οι The Band, η Τζόνι Μίτσελ, η Λίντα Ρόνσταντ και η Έμιλου Χάρις. Στα τέλη της δεκαετίας άλλαξε τον ήχο του σε ηλεκτρικό, αγκαλιάζοντας το πανκ που εκείνη την εποχή βρισκόταν σε άνοδο, με το LP Rust never sleeps και την ομώνυμη περιοδεία.

Ακολούθησε μια περίοδος λιγότερο σημαντικών δίσκων και εμπορικών αποτυχιών κατά τη δεκαετία του '80. Η καριέρα του Γιανγκ αναβιώθηκε με το δίσκο Freedom του 1989 και το τραγούδι Rockin' in the free world, που αναφερόταν στα γεγονότα εκείνης της περιόδου με την πτώση του ανατολικού μπλοκ. 

Η επιστροφή του επισφραγίστηκε με τη συνεργασία με ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα εκείνης της εποχής, τους Pearl Jam, στο LP Mirror Ball του 1995. Από τότε ο Γιανγκ κυκλοφόρησε άλλους οκτώ δίσκους, κινούμενος σε θεματολογία που έχει να κάνει με την πολιτική και οικονομική κατάσταση των ΗΠΑ, τον πόλεμο και τα περιβαλλοντικά ζητήματα. Ο τελευταίος του δίσκος, Chrome Dreams II, κυκλοφόρησε το 2007.

Έχει επίσης σκηνοθετήσει αρκετές ταινίες με το ψευδώνυμο Μπέρναρντ Σέικυ (Bernard Shakey) Το 2006 επανεμφανίστηκε με το συγκρότημα Κρόσμπυ, Στιλς, Νας και Γιανγκ.

Αν και μόνιμος κάτοικος της Καλιφόρνιας, ο Γιανγκ δεν έγινε ποτέ Αμερικανός υπήκοος. Είναι επιληπτικός και το 2005 διαγνώστηκε με εγκεφαλικό ανεύρυσμα, το οποίο αντιμετωπίστηκε με επιτυχία με χειρουργική επέμβαση. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία και το περιοδικό Rolling Stone τον έχει κατατάξει μεταξύ των εκατό καλύτερων καλλιτεχνών όλων των εποχών.

Ένας Ξύλινος Σταυρός

Τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος

Μουσική: Χρήστος Λεοντής

Στίχοι: Κώστα Βίρβος

Από το άλμπουμ "Καταχνιά"

Ηρώδειο, στις 11 Αυγούστου 2005

Σάμος: Ένα νέο παιδί γεμάτο όνειρα και σχέδια για το μέλλον

Όταν πρωτογνώρισα τον Κώστα Μαλάκη, εξεπλάγην ευχάριστα με την καθαρότητα που είχε στο βλέμμα του αλλά και στον λόγο του.  Ένα νέο παιδί γεμάτο όνειρα και σχέδια για το μέλλον. Ξεκίνησα να τον παρακολουθώ διακριτικά σε κάποιες εμφανίσεις του και που έπαιζε τότε, εκτός όλων των άλλων, κυρίως τις δικές του μουσικές δημιουργίες.

Κομμάτια τα περισσότερα με ελληνικό στοίχο και μουσική κάπου ανάμεσα στο pop και λαϊκό καθώς και με αρκετά στοιχεία rock. Μου άρεσε. Ήταν κάτι ασυνήθιστο, κάτι καινούργιο για εμένα, κάτι ξεχωριστό.

Η φωνή του φυσικά, φτιαγμένη για τέτοιους μουσικούς δρόμους, υποστήριζε δυναμικά το κάθε του τραγούδι. Έχουμε φιλοξενήσει κατά καιρούς διάφορες δουλειές του εδώ στον "ΕΥΠΑΛΙΝΟ".

Αυτό όμως το κομμάτι με αγγλικό στοίχο αληθινά "τα σπάει" όλα. Σε ρυθμό βρετανικού μπλουζ και χαρακτήρα Urbanrock, με φόντο τον κεντρικό εμπορικό δρόμο στο camden-town του Λονδίνου, με ένα στοίχο βαθύτατα ανθρώπινο και με φωνητικά που ανταποκρίνονται με πληρότητα στις ανάγκες της συγκεκριμένης μουσικής έκδοσης. Το βιολί υπέροχο από την Ελένη Περή. 

Αληθινά το κομμάτι αυτό θα το λατρέψετε...Ανεβάστε τα ποσοστά του ήχου σας και απολάυστε το......Κώστα μου μπράβο σου

"Strong"

Μουσική - Κωνσταντίνος Μαλάκης
Στίχοι - Χρυσαυγή Κικίδου
Βιολί - Ελένη Περρή
Ερμηνεία Ενορχήστρωση - Κωνσταντίνος Μαλάκης
--------------------------
Music - Konstantinos Malakis
Lyrics - Chrysavgi Kikidou
Violin - Eleni Perri
Vocals Arrangement - Konstantinos Malakis

Σχετικά δημοσιεύματά μας: 01 02 03 04

Ένα νέο μουσικό κομμάτι, Σαμιώτη δημιουργού (video)

Ο φίλος μας, Σαμιώτης Συνθέτης και Στιχουργός κ. Κώστας Μαλάκης από τη Γερμανία που βρίσκεται, μαζί με τις ευχές του για ένα ευτυχισμένο 2017, μας κάνει και ένα όμορφο δώρο. 

Η νέα του δημιουργία έχει τον τίτλο : "Εδώ"

Η αρχή αυτού του υπέροχου μουσικού κομματιού ξεκίνησε από τη Σάμο με τους "συνήθεις ύποπτους" και ολοκληρώθηκε στη Γερμανία.

Εμείς εδώ τώρα από τον "ΕΥΠΑΛΙΝΟ", με χαρά σας το παρουσιάζουμε, ευχόμενοι στον φίλο μας Κώστα, "Καλή δημιουργική Χρονιά" με υγεία, αγάπη και πολλά χαμόγελα καρδιάς.

Φίλε Κώστα, μπράβο σου...!



Μουσική -Στίχοι Κωνσταντίνος Μαλάκης
Ερμηνεία Ενορχήστρωση - Κωνσταντίνος Μαλάκης

Σχετικά δημοσιεύματά μας: 01 02 03

"Ποιός θα σταματήσει τη βροχή" ?

Lookin' Out My Back Door

"Proud Mary"

Έχετε δει ποτέ την βροχή ?

Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του θρυλικού μουσικού συγκροτήματος "Creedence Clearwater Revival", δημοσιεύουμε σήμερα, για όλους και για όλες σας, που νοσταλγείτε την εποχή που μουσικά χαραξε τη ζωή μας.

Παρίσι - Σάμος - 1972 (video)

Παρίσι 23 Μαρτίου 1972 

Η Μελίνα Μερκούρη με τους φίλους της (Αντώνης Καλογιάννης κ.α) σε ένα ελληνικό εστιατόριο, και με μια ενδιαφέρουσα εκδοχή της "Σαμιώτισσας". 

Αφιερώνουμε στον Δρ. Γιώργο Πασχαλίδη

Ο "ΕΥΠΑΛΙΝΟΣ" σήμερα Σάββατο αφιερώνει το υπέροχο αυτό κομμάτι, στον αγαπημένο μας Καθηγητή
 κ. Γιώργο Πασχαλίδη.

Αν και ο ίδιος αυτές τις μέρες βρίσκεται στην Γερμανία, εμεις τον έχουμε συνέχεια στη σκέψη και στη καρδιά μας. 

ΥΠΑΡΧΕΙ - ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ 
και μας γεμίζει ΖΩΗ..!

The Old Man Down The Road

On the way

To 2005, o νεαρός τότε Κωνσταντίνος Μαλάκης γράφει στη Σάμο ένα υπέροχο μουσικό κομμάτι με αγγλικό στίχο.

Σήμερα από τον "ΕΥΠΑΛΙΝΟ" σας το παρουσιάζουμε, συγχαίροντας για μια ακόμα φορά τον Δημιουργό του.

Carte Postale: Rio [The Sound Of Everything]

Το καλοκαίρι που ο Έρικ Κλάπτον έπαιξε ροκ στην Αθήνα....

Ήταν απένταρος και αντικατέστησε τον κιθαρίστα στο ελληνικό συγκρότημα «Juniors». Το συγκρότημα είχε αποδεκατιστεί πριν από λίγες μέρες σε ένα τρομερό τροχαίο ...

Στην αρχική φωτογραφία ο Ερικ Κλάπτον (δεξιά) φοράει μαύρα ρούχα ενώ τα υπόλοιπα μέλη του ελληνικού συγκροτήματος Juniors φορούν λευκό πουκάμισο και πένθος στο μπράτσο. Η συναυλία έγινε στις 17 Οκτωβρίου του 1965 στην Τεψιθέα προς τιμήν των υπόλοιπων αδικοχαμένων σε τροχαίο μελών του συγκροτήματος.

Ο θρύλος του ροκ κάτω από μυθιστορηματικές συνθήκες βρέθηκε το 1965 στην Αθήνα και έπαιξε κιθάρα με το ελληνικό συγκρότημα. Το For Your Love είναι το τραγούδι που άλλαξε την καριέρα του Έρικ Κλάπτον.

 Διαφώνησε με τα υπόλοιπα μέλη των Yarbirds θεωρώντας ότι έκαναν απότομη εμπορική στροφή. Λέγεται ότι έπαιξε με το ζόρι στην ηχογράφηση και αμέσως μετά έφυγε για τους Blues Βreakers του John Mayall....

Ο ανήσυχος κιθαρίστας αποφάσισε αμέσως μετά να κάνει πράξη το μεγάλο όνειρο για ένα ταξίδι περιπλάνησης στην Ανατολή. Έτσι, ο δρόμος τον έφερε το καλοκαίρι του 1965 στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή που βρετανικά περιοδικά του απέδιδαν τον τίτλο του καλύτερου κιθαρίστα στον κόσμο, ο Κλάπτον φιλοξενούνταν στο σπίτι του μουσικού Δημήτρη Πολύτιμου των MGC.

Σύντομα, ο απένταρος Έρικ θα αναζητούσε δουλειά στα μπαράκια της Αθήνας. Η ιστορία για πολλά χρόνια φάνταζε σαν ένας σύγχρονος αστικός μύθος. Η δημοσιογραφική έρευνα όμως συνέθεσε το προσωπικό πάζλ του Κλάπτον και επιβεβαίωσε ότι τον Οκτώβριο του 1965 έπαιξε σε ελληνικό συγκρότημα!...

Μετά από ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα που κόστισε τη ζωή στον μπασίστα Θάνο Σογιούλ και τον τραυματισμό του κιθαρίστα Αλέκου Καρακαντά, μέλη και οι δύο του αθηναϊκού γκρουπ «Τζούνιορς», ο Κλάπτον προσκλήθηκε και έπαιξε κιθάρα με τα εναπομείναντα μέλη στην Κυψέλη και αλλού....

http://www.mixanitouxronou.gr/

Δεκαπενταύγουστος στο Γούντστοκ

Αν είχα μια χρονομηχανή και μπορούσα να κάνω ένα μόνο ταξίδι, δεν θα πήγαινα στην Αρχαία Αθήνα για ν’ ακούσω τον Σωκράτη, ούτε στο Παρίσι του Μεσοπολέμου για να τα πιω με τον Τζόις και τον Χέμινγουεϊ. (Αυτές είναι οι δύο επόμενες επιλογές).

Θ’ άφηνα τα μαλλιά μου λυτά, θα φορούσα μια κορδέλα, λουλουδάτο πουκάμισο και παντελόνι καμπάνα, και θα έγραφα στη χρονομηχανή: “Γούντστοκ, Νέα Υόρκη, 15 Αυγούστου 1969”. Τόσο κοντά και τόσο μακριά.

Το Φεστιβάλ του Γούντστοκ ήταν η αποκορύφωση μιας ουτοπικής ιδέας. Ότι όλα μπορούν ν’ αλλάξουν με τη μουσική και την αγάπη.

Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μετά τη φρίκη του Ολοκαυτώματος, της Δρέσδης και της Χιροσίμα, γεννήθηκε η μπίτνικ λογοτεχνία κι η μπήμποπ τζαζ. Αυτή ήταν η αντίδραση των νέων στο παράλογο του κόσμου.

Δεν κράτησε πολύ. Η δεκαετία του ’50 ήταν πιο συντηρητική κι απ’ το 1880. Το καλύτερο που μπορούσες να ευχηθείς ήταν να έχεις πλυντήριο ρούχων και ψυγείο -και να μείνουν μακριά οι κομμουνιστές. Ο δυτικός κόσμος είχε ανακαλύψει την ειρήνη (οικιακή και καταναλωτική).

Και μετά ήρθε η δεκαετία του εξήντα.

Τα παιδιά που μεγάλωσαν με τον Ψυχρό Πόλεμο και τον πουριτανισμό ήθελαν κάτι διαφορετικό απ’ την ήσυχη ζωή των γονιών τους.

Ζήτησαν-απαίτησαν-διεκδίκησαν κοινωνικά δικαιώματα, ελευθερία έκφρασης, ισότητα (για τις γυναίκες, τους γκέι, τους μαύρους).

Ήθελαν τον Κόσμο-“και τον θέλω τώρα!”

Στην Κούβα παίρνει την εξουσία ο Κάστρο (1959) και ο Γκεβάρα γίνεται ποπ ίνδαλμα. Στις ΗΠΑ εκλέγεται και δολοφονείται ο Κένεντι (1963), ενώ ο Μάλκολμ Εξ κι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα τον ακολουθήσουν (στο θάνατο). Tο πιο ισχυρό παραισθησιογόνο, το LSD είναι νόμιμο και κατασκευάζεται σε κάθε οικιακό εργαστήριο, κάθε χώρας και πόλης.

Οι φούστες γίνονται τόσο κοντές που μοιάζουν με ζώνες και το σεξ δεν είναι πλέον μια πράξη αναπαραγωγής, αλλά απόλαυσης -με πολλούς και διαφορετικούς παρτενέρ (AIDS δεν υπάρχει ακόμα).

Η λογοτεχνία ανανεώνεται, αλλά είναι η μουσική που πιάνει και μεταδίδει τον παλμό της εποχής.

Το συμπαθές ροκ εν ρολ γίνεται πιο πολιτικοποιημένο. Ο Ντύλαν δίνει στους Beatles μαριχουάνα και τους οδηγεί λίγο πιο πέρα απ’ το “I wanna hold your hand”.

Pink Floyd, Rolling Stones, The Greatfull Dead, Frank Zappa, The Who, The Doors και… Είναι αδύνατον να καταγράψεις, να θυμηθείς, πόσα συγκροτήματα, τραγουδιστές, μουσικοί μεγαλούργησαν το ’60.

(Δεν ανέφερα ούτε τον Hendrix ή την Joplin!)

Στο Σαν Φρανσίσκο, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, οι νέοι γίνονται “παιδιά των λουλουδιών”.

Το σύνθημα τους είναι τόσο απλό: “Make love not war”.

Οι Beatles τραγουδάνε: “All you need is love”, κι ο Τζον Λέννον υποστηρίζει ότι είναι πιο δημοφιλείς κι απ’ τον Ιησού. Μάλλον δεν θυμόταν ότι κι εκείνον τον δολοφονήσαν, επειδή έλεγε κάτι παρόμοιο.

Κι ενώ όλα δείχνουν ότι η ουτοπία μπορεί να γίνει πραγματικότητα, ένας εικοσικάτι μαλλιάς, ο Μάικλ Λανγκ, αποφασίζει να κάνει ένα φεστιβάλ μουσικής, σ’ ένα χωριό έξω απ’ τη Νέα Υόρκη.

Στήνει φράκτες, βάζει εισιτήριο, στήνει τη σκηνή και καλεί τους μουσικούς. Όμως αυτό που συνέβη δεν μπορούσε να το προβλέψει. Είχαν προετοιμαστεί για 50.000 ανθρώπους. Τελικά κατάφεραν να φτάσουν ως το Γούντστοκ 500.000 άνθρωποι. Οι υπόλοιποι αποκλείστηκαν στους δρόμους τριγύρω.

Οι εξακόσιες χημικές τουαλέτες που είχαν στηθεί καταστράφηκαν την πρώτη μέρα -λόγω της υπερβολικής χρήσης.

Οι δεξαμενές νερού έγιναν τσουλήθρες λάσπης. Φαγητό διαθέσιμο δεν υπήρχε μετά από λίγες ώρες. Αλλά μόνο ένας πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών -ενώ όλοι ήταν “φτιαγμένοι”.

Και ο κόσμος έζησε τη πιο μυθική συναυλία στην ιστορία της ανθρώπινης μυθολογίας.

Στη σκηνή ανέβηκαν, ανάμεσα σε άλλους, ο Κάρλος Σαντάνα, η Τζάνις Τζόπλιν, ο Τζίμι Χέντριξ, η Τζόαν Μπαέζ, o Τζο Κόκερ, οι Who, οι Jefferson Airplane, οι Grateful Dead, οι Crosby, Still, Nash & Young, o Ρίτσι Χέιβενς και o Κάντρυ Τζο ΜακΝτόναλντ.

Όσοι το έζησαν, ως θεατές, δεν μπορούν να το θυμηθούν, όπως δεν μπορείς να θυμηθείς τη στιγμή ενός οργασμού. Μπορείς να θυμηθείς ότι προηγήθηκε, αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή, της αποκορύφωσης, μπορείς να τη περιγράψεις μόνο ως Ουάοουου!

Έπειτα ήρθε η δεκαετία του εβδομήντα, η ντίσκο και η πιστωτική κάρτα.

Μετά το κιτς ογδόντα και η Wall street. Τα παιδιά των λουλουδιών έγιναν υλιστές κι η Madonna τραγουδούσε “and i am a material girl”.

Κι η ζωή συνεχίζεται.

Όμως, όσο χιμαιρικό κι αν ήταν, θα ήθελα να βρεθώ εκεί, στο Γούντστοκ, δεκαπενταύγουστο του ’69, για να μοιραστώ με άλλους 500.000 ανθρώπους το όνειρο ότι η μουσική μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο, ότι μπορούμε να ζούμε σ’ έναν πλανήτη χωρίς πόλεμο.

Να κάνω έρωτα, ν’ ακούω την Τζάνις και τον Χέντριξ ζωντανά, ν’ αγαπάω τους πάντες, και να πιστεύω ότι όλα είναι δυνατά. Ακόμα και τ’ απίθανα.

http://www.nostimonimar.gr/

Προδομένη μου αγάπη (video)

Στίχοι - Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Ερμηνεία : Τάνια Τσανακλίδου 

Απ'τον δίσκο "Το Μουσικό κουτί" 1998

Μια θρυλική παράσταση..!

Η πρεμιέρα δόθηκε στις 22 Ιουνίου 1973

Θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που έγραψε ιστορία, όταν ανέβηκε μεσούσης της δικτατορίας από τον θίασο Καρέζη – Καζάκου. Τη μουσική και τα τραγούδια της παράστασης έγραψε ο Σταύρος Ξαρχάκος.

Το έργο διατρέχει, με σατυρικό, αλλά και δραματικό τρόπο, τη νεότερη ελληνική ιστορία από την Τουρκοκρατία και τα χρόνια του Όθωνα έως τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη γερμανική Κατοχή.

Η ιδέα για το ανέβασμα του έργου ανήκε στο θιασαρχικό ζεύγος, που για πρώτη φορά την άνοιξη του 1972 σκέφτηκαν ν’ ανεβάσουν ένα έργο, που σύμφωνα με την Τζένη Καρέζη έπρεπε «να είναι κάτι σαν λαϊκό πανηγύρι, να κλείνει μέσα του πολλή ρωμιοσύνη… και μέσα από τη σάτιρα, τον αυτοσαρκασμό, το γέλιο και το δάκρυ, να μιλήσουμε για τους καημούς και τα όνειρα της φυλής μας, για προδομένους αγώνες, για προδομένες ελπίδες… και πάνω απ’ όλα για ομορφιά. Για την ομορφιά αυτού του λαού, που δεν παύει ποτέ να αγωνίζεται, να προδίδεται, να πιστεύει και να συνεχίζει τον αγώνα του, διατηρώντας τις ρίζες του αναλλοίωτες αιώνες τώρα».

«Όλα αυτά όμως θά ’πρεπε να ειπωθούν ρωμέικα, ζεστά. Καθόλου φιλολογικά. Καθόλου εγκεφαλικά. Θά’ πρεπε, δηλαδή, να γραφτεί ένα έργο που να έχει μέσα του τους σπόρους της λαϊκής μας τέχνης. Εγχείρημα δύσκολο, άπιαστο σχεδόν», συνεχίζει την αφήγησή της η Τζένη Καρέζη.

Οι θιασάρχες απευθύνθηκαν στον σπουδαίο έλληνα θεατρικό συγγραφέα Ιάκωβο Καμπανέλλη, επειδή είχε «ταλέντο, πείρα, γνώση» και στο έργο του «χτυπάει πάντα πυρετικά, σπαρακτικά και γνήσια ο σφυγμός της ράτσας». Ο Καμπανέλλης δέχτηκε με ενθουσιασμό την πρότασή τους κι έτσι προέκυψε το θεατρικό «Το Μεγάλο μας Τσίρκο».

Την παράσταση ανέλαβε να σκηνοθετήσει ο Κώστας Καζάκος με βοηθό τον Άρη Δαβαράκη, τα σκηνικά και τα κοστούμια έφτιαξε ο Φαίδων Πατρικαλάκης. Τα τραγούδια της παράστασης έγραψε ο Σταύρος Ξαρχάκος και τα ερμήνευε επί σκηνής ο Νίκος Ξυλούρης.

Η κίνηση και η θεατρική απόδοση της σκηνής του Καραγκιόζη διδάχτηκε από τον Ευγένιο Σπαθάρη, ο οποίος διακόσμησε το χώρο της εισόδου. Τους βασικούς ρόλους ερμήνευσαν ο Κώστας Καζάκος, η Τζένη Καρέζη, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Νίκος Κούρος, ο Τίμος Περλέγκας και ο Χρήστος Καλαβρούζος.

Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 22 Ιουνίου 1973 στο θέατρο «Αθήναιον» της οδού Πατησίων. Αμέσως αγαπήθηκε από το κοινό κι έγινε σύμβολο του αγώνα κατά της Χούντας. Αλληγορικά γραμμένο, κατάφερε να περάσει τις συμπληγάδες της λογοκρισίας, κρύβοντας δεκάδες μηνύματα κατά της δικτατορίας. Κάθε βράδυ γινόταν κοσμοσυρροή στο «Αθήναιον», που βρισκόταν σχεδόν απέναντι από το Πολυτεχνείο. Ανάμεσά τους και «εκπρόσωποι» του στρατιωτικού καθεστώτος, που σημείωναν και ενημέρωναν τους προϊσταμένους τους για τις αντιδράσεις των θεατών.

Οι παραστάσεις του διακόπηκαν βίαια από τη Χούντα, τον Οκτώβριο, λίγο πριν από το Πολυτεχνείο. Η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος συνελήφθησαν και κρατήθηκαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, ενώ συνελήφθησαν εκ νέου κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Οι παραστάσεις του έργου συνεχίστηκαν μετά την αποφυλάκισή τους με μεγαλύτερη επιτυχία από τις 22 Δεκεμβρίου 1973. Αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση, στις 3 Αυγούστου 1974, το έργο ξανανέβηκε με την προσθήκη των λογοκριμένων σκηνών κι ενός τραγουδιού («Το Πρόσκύνημα») στο φινάλε της παράστασης για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.

http://www.imerodromos.gr/

Προσκύνημα

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης.

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος.

Πρώτη εκτέλεση: Τζένη Καρέζη & Νίκος Δημητράτος, 
«ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ», 1974.

Περαστικός και Αμίλητος

ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ

Μουσική: Δ. Λάγιου

Στίχοι: Μ. Μπουρμπούλη