Mα και βέβαια με γνώριζες...

Πολύ πριν σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.

Σαν ήμουνα παιδί και μ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου, 

έσκυβε και με ρωτούσε, «Τι έχεις αγόρι;»

Εγώ δεν μίλαγα, μονάχα κοίταζα πίσω απ τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από 'σένα.
Κι καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι,
ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια,
όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής,
ήταν που αργούσες ακόμα,
όταν τη νύχτα κοίταζα τ΄αστερια,
ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου,
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα,
δεν ήταν κανείς...

Κάπου όμως μες τον κόσμο , 

ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα...πάντοτε...
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά, θυμάσαι?

Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά, σαν να με γνώριζες από χρόνια..
μα και βέβαια με γνώριζες,
γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου, είχες πολύ ζήσει
μέσα στα όνειρά μου...αγαπημένη μου....

Τάσος Λειβαδίτης