Η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Τσάβεζ είναι η παγκόσμια ελπίδα

"Σε όσους επιθυμούν τον θάνατό μου, εύχομαι να ζήσουν για πολύ για να δουν πως η Μπολιβαριανή Επανάσταση θα πηγαίνει από μάχη σε μάχη και από νίκη σε νίκη" έλεγε ο Πρόεδρος Ούγκο Τσάβες για όλους εκείνους που ανέμεναν τον θάνατό του, μήπως τυχόν και ξεμπερδέψουν με το «αγκάθι» που αμφισβήτησε την παντοκρατορία των κυρίαρχων, τη Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας.

Και να που συνέβη... Το ημερολόγιο έγραφε 5/3/2013. Αναμενόμενη εξέλιξη; Σαφώς. Η υγεία του μετά την επιστροφή του από την Κούβα, όπου υποβλήθηκε σε δύσκολες και επίπονες επεμβάσεις, στη Βενεζουέλα επιδεινώθηκε. Ο καρκίνος τον νίκησε. Δύσκολα όμως αποδέχεται κάποιος αυτό το νέο. Όχι για λόγους προσωπολατρίας. Ο Τσάβες δεν ήταν άγιος. Επέλεξε να υπερασπιστεί και να στηρίξει μια τάξη, χωρίς περιστροφές, απέναντι σε μια άλλη. Αλλά γιατί ο Ούγκο Τσάβες αντιπροσώπευε και θα αντιπροσωπεύει στο πέρας της Ιστορίας οράματα, ελπίδες και νίκες που γεννήθηκαν μέσα από τα συντρίμμια;

''Πριν τον Τσάβες μάς ένοιαζε αν έχει το παιδί μας παπούτσια, πλέον μας νοιάζει αν έχει και του διπλανού''. Ακριβως αυτή η φράση αποτυπώνει την ουσία της Μπολιβαριανής διαδικασίας. Ο λεηλατημένος λαός της Βενεζουέλας, από τις πολιτικές του ΔΝΤ και των αμερικανοκίνητων κυβερνήσεων, στάθηκε όρθιος στα πόδια του υπό την ηγεσία του Ούγκο Τσάβες, έκανε υπόθεσή του την οικοδόμηση του δημοκρατικού σοσιαλισμού. 

Η κυβέρνηση Τσάβες έφτιαξε εκατοντάδες δημόσια σχολεία και νοσοκομεία. Όλα τα παιδιά στις φαβέλες του Καράκας είχαν πλέον δικαίωμα στην εκπαίδευση. Όλοι είχαν πρόσβαση στην υγεία. Τα τεράστια ποσοστά αναλφαβητισμού μειώθηκαν εντυπωσιακά. Οι δείκτες της φτώχειας και της ανεργίας χρόνο με τον χρόνο μειώνονται. Οι Βενεζουελάνοι δεν πέθαιναν πια από επιπόλαιες ασθένειες. 

Η Μπολιβαριανή Επανάσταση έδωσε χώρο στην κοινωνική αυτοοργάνωση, στην ενίσχυση των θεσμών της αλληλεγγύης, στην αυτοδιαχείριση και στους συνεταιρισμούς. Καθιέρωσε τη λαϊκή συμμετοχή στη διακυβέρνηση. Κάθε γειτονιά έχει τη λαϊκή της συνέλευση (κοινοτικά συμβούλια), τους δικούς της αιρετούς εκπροσώπους. Οι μεγάλες αποφάσεις λαμβάνονται με δημοψηφίσματα. Ο άνθρωπος στη Μπολιβαριανή Δημοκρατία είναι στο επίκεντρο.

«Η επανάσταση των ριζοσπαστικών αναγκών δεν θα στηριχτεί στα απαξιωμένα εργαλεία που μας κληροδότησε ο καπιταλισμός. Η ψυχή είναι ο νέος άνθρωπος. Ο νέος άνδρας και η νέα γυναίκα» έλεγε ο Τσάβες, καθώς επέμενε στην ανάγκη της δημιουργίας του νέου ανθρώπου πάνω στον οποίο θα στηριχτεί ο σοσιαλισμός.

Ο πρόεδρος Τσάβες και η Μπολιβαριανή Δημοκρατία στάθηκαν όρθιοι απέναντι στο πραξικόπημα των πετρελαιάδων, των καναλιών και των Αμερικάνων με τη δυναμική υποστήριξη του ίδιου του λαού. Εκατομμύρια Βενεζουελάνοι περικύκλωσαν το προεδρικό μέγαρο Μιραφλόρες και επανέφεραν τον Τσάβες στο τιμόνι της χώρας.

Οι «διανοούμενοι» και οι αυλοκόλακες του νεοφιλελευθερισμού θα βγουν στα μπαλκόνια. Θα πανηγυρίσουν για τον «δικτάτορα» που πέθανε. Για τον λαό της Βενεζουέλας που «απελευθερώθηκε». «Ένας λιγότερος» θα σκέφτηκαν. Είναι πράγματι ενοχλητική η «παρέα» της Βενεζουέλας, του Εκουαδόρ, της Κούβας, της Αργεντινής, της Ουρουγουάης. Το φάντασμα του Σιμόν Μπολιβάρ πλανιέται κάτω από τα πόδια της «αυτοκρατορίας». Η έμπρακτη αμφισβήτηση του νεοφιλελευθέρου καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού πρέπει να μείνει στην αφάνεια, να αποτελέσει παρελθόν.

Ο Ούγκο Τσάβες βάδισε στα χνάρια του Ζαπάτα, του Σιμόν Μπολιβάρ, του Τσε Γκεβάρα, του Αλιέντε, του Μάρκος. Έζησε σαν ήρωας των φτωχών σε όλη τη Γη και ως τέτοιος φεύγει. Πάλεψε για τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ανεξαρτησία. Μας έδειξε πώς οι λαοί μπορούν να χαράξουν άλλους δρόμους, μακριά από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Ούγκο Τσάβες είναι η παγκόσμια ελπίδα, του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα.

Και μπορούμε να του υποσχεθούμε: Σύντροφε Τσάβες, θα αγωνιστούμε για έναν καλύτερο κόσμο, μέχρι την τελική νίκη. Καλό ταξίδι...

ΣΠΥΡΟΣ ΡΑΠΑΝΑΚΗΣ
avgi.