Την Πέμπτη 15 Ιανουαρίου η ΕΛΜΕ Σάμου κάλεσε σε απεργία προκειμένου να μπορέσει ο κλάδος να παραβρεθεί στο δικαστήριο με μηνύτρια τη συνάδελφο Μαρία Ξύδη και κατηγορούμενο «αγανακτισμένο» γονέα ο οποίος αφού επιτέθηκε σε 15χρονο μαθητή κατά τη διάρκεια μαθητικών κινητοποιήσεων στη συνέχεια επιτέθηκε και στη συνάδελφο που τον υπερασπίστηκε.
Θεωρούμε ότι η συμπαράστασή μας είναι, και πρέπει να είναι, δεδομένη σε οποιονδήποτε συνάδελφο ή μαθητή πέφτει θύμα επίθεσης επειδή υπερασπίζεται το αναφαίρετο δικαίωμα στον αγώνα. Άλλωστε η αλληλεγγύη είναι αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της λογικής πάνω στο οποίο στηρίζεται και η συγκρότηση των σωματείων.
Η θέση της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών (ΠΑΜΕ) ήταν να γίνει τρίωρη στάση, μόνο την πρώτη βάρδια, δεδομένου ότι δεν συνδυάστηκε με κάποιας μορφής κινητοποίηση η οποία να δικαιολογεί 24ωρη απεργία. Στην εν λόγω δίκη, η οποία και αναβλήθηκε, θα μπορούσαν να συμπαρασταθούν οι συνάδελφοι ακόμα και με μια τρίωρη στάση κι αν για οποιοδήποτε λόγο υπήρχε ανάγκη θα μπορούσε το Προεδρείο της ΕΛΜΕ να παραμείνει στο χώρο του δικαστηρίου για όσο χρειαζόταν. Αντίθετα η πλειοψηφία της ΕΛΜΕ ορίζει τις εικοσιτετράωρες σαν να ήταν κοινωνικές εκδηλώσεις αδιαφορώντας αν οι συνάδελφοι θα απεργήσουν ή όχι αφού είναι γνωστό ότι για αυτούς αγώνας είναι μόνο οι απεργίες διαρκείας. Μάλιστα μέλη της ηγεσίας της ΕΛΜΕ έλεγαν στους συναδέλφους ότι η απεργία είναι απλώς «διευκολυντική» παραμελώντας όμως να αναφέρουν ακόμη κι αυτό στο γραπτό κάλεσμα του σωματείου.
Κι αναρωτιέται κανείς τι θα πει αυτό το «διευκολυντική». Είναι ένα κάλεσμα που απευθύνεται σε όλο τον κλάδο για να προασπίσει το δικαίωμα μαθητών κι εκπαιδευτικών στον αγώνα ή απευθύνεται αποκλειστικά σε κάποια από τα μέλη του Δ.Σ.; Κι έπειτα, ακόμα κι έτσι να ‘ναι, με ποιους χαρακτηρισμούς περιγράφεται η στάση εκείνων των μελών του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ τα οποία ψηφίζουν απεργία και πηγαίνουν μετά στο σχολείο για μάθημα; Ενδεικτικό της κατάντιας αλλά και της σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπίζονται «απλά διευκολυντικές» απεργίες είναι και το γεγονός ότι τρία σχολεία επέλεξαν να πραγματοποιήσουν εκδρομή εκείνη την ημέρα. Τέτοιες «διευκολυντικές» ήταν κι εκείνες οι απεργίες πέρυσι το Πάσχα, όπως και τον περασμένο Νοέμβρη για την ίδια υπόθεση. Δεν είναι πρώτη φορά που η ηγεσία της ΕΛΜΕ κρατά τέτοια στάση και μάλιστα σε αγαστή συνεργασία με την ξεπουλημένη ηγεσία της ΟΛΜΕ.
Εμείς θεωρούμε ότι η απεργία ανεξάρτητα από τη διάρκειά της είναι μια σημαντική υπόθεση, είναι μια προωθημένη μορφή πίεσης και διεκδίκησης, η αξία της καθορίζεται από το περιεχόμενό της και έχει κόστος τόσο για το συνάδελφο όσο και για το σχολείο. Θα πρέπει, λοιπόν, το σωματείο να παίρνει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προετοιμασία και την επιτυχία της.
Η απαξίωση της απεργίας ως μορφής πάλης αποτελεί εκφυλισμό που έχει αδυνατίσει διαχρονικά τη δύναμη και την ορμή του εκπαιδευτικού κινήματος όπως και του κινήματος γενικότερα. Έχει απομακρύνει το συνάδελφο από τις συλλογικές διαδικασίες και του έχει στερήσει την πίστη του στο σωματείο και το συλλογικό αγώνα.
Καλούμε τους συναδέλφους να υπερασπιστούν το σωματείο συμμετέχοντας ενεργά στη ζωή και τη δράση του. Να απομονώσουν τις δυνάμεις εκείνες που με τη στάση και τις θέσεις τους οδηγούν το κίνημα σε αδιέξοδο και να πρωτοστατήσουν στην ανασύνταξή του μαζί με τους εργαζόμενους από τους άλλους κλάδους.
Θεωρούμε ότι η συμπαράστασή μας είναι, και πρέπει να είναι, δεδομένη σε οποιονδήποτε συνάδελφο ή μαθητή πέφτει θύμα επίθεσης επειδή υπερασπίζεται το αναφαίρετο δικαίωμα στον αγώνα. Άλλωστε η αλληλεγγύη είναι αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της λογικής πάνω στο οποίο στηρίζεται και η συγκρότηση των σωματείων.
Η θέση της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών (ΠΑΜΕ) ήταν να γίνει τρίωρη στάση, μόνο την πρώτη βάρδια, δεδομένου ότι δεν συνδυάστηκε με κάποιας μορφής κινητοποίηση η οποία να δικαιολογεί 24ωρη απεργία. Στην εν λόγω δίκη, η οποία και αναβλήθηκε, θα μπορούσαν να συμπαρασταθούν οι συνάδελφοι ακόμα και με μια τρίωρη στάση κι αν για οποιοδήποτε λόγο υπήρχε ανάγκη θα μπορούσε το Προεδρείο της ΕΛΜΕ να παραμείνει στο χώρο του δικαστηρίου για όσο χρειαζόταν. Αντίθετα η πλειοψηφία της ΕΛΜΕ ορίζει τις εικοσιτετράωρες σαν να ήταν κοινωνικές εκδηλώσεις αδιαφορώντας αν οι συνάδελφοι θα απεργήσουν ή όχι αφού είναι γνωστό ότι για αυτούς αγώνας είναι μόνο οι απεργίες διαρκείας. Μάλιστα μέλη της ηγεσίας της ΕΛΜΕ έλεγαν στους συναδέλφους ότι η απεργία είναι απλώς «διευκολυντική» παραμελώντας όμως να αναφέρουν ακόμη κι αυτό στο γραπτό κάλεσμα του σωματείου.
Κι αναρωτιέται κανείς τι θα πει αυτό το «διευκολυντική». Είναι ένα κάλεσμα που απευθύνεται σε όλο τον κλάδο για να προασπίσει το δικαίωμα μαθητών κι εκπαιδευτικών στον αγώνα ή απευθύνεται αποκλειστικά σε κάποια από τα μέλη του Δ.Σ.; Κι έπειτα, ακόμα κι έτσι να ‘ναι, με ποιους χαρακτηρισμούς περιγράφεται η στάση εκείνων των μελών του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ τα οποία ψηφίζουν απεργία και πηγαίνουν μετά στο σχολείο για μάθημα; Ενδεικτικό της κατάντιας αλλά και της σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπίζονται «απλά διευκολυντικές» απεργίες είναι και το γεγονός ότι τρία σχολεία επέλεξαν να πραγματοποιήσουν εκδρομή εκείνη την ημέρα. Τέτοιες «διευκολυντικές» ήταν κι εκείνες οι απεργίες πέρυσι το Πάσχα, όπως και τον περασμένο Νοέμβρη για την ίδια υπόθεση. Δεν είναι πρώτη φορά που η ηγεσία της ΕΛΜΕ κρατά τέτοια στάση και μάλιστα σε αγαστή συνεργασία με την ξεπουλημένη ηγεσία της ΟΛΜΕ.
Εμείς θεωρούμε ότι η απεργία ανεξάρτητα από τη διάρκειά της είναι μια σημαντική υπόθεση, είναι μια προωθημένη μορφή πίεσης και διεκδίκησης, η αξία της καθορίζεται από το περιεχόμενό της και έχει κόστος τόσο για το συνάδελφο όσο και για το σχολείο. Θα πρέπει, λοιπόν, το σωματείο να παίρνει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προετοιμασία και την επιτυχία της.
Η απαξίωση της απεργίας ως μορφής πάλης αποτελεί εκφυλισμό που έχει αδυνατίσει διαχρονικά τη δύναμη και την ορμή του εκπαιδευτικού κινήματος όπως και του κινήματος γενικότερα. Έχει απομακρύνει το συνάδελφο από τις συλλογικές διαδικασίες και του έχει στερήσει την πίστη του στο σωματείο και το συλλογικό αγώνα.
Καλούμε τους συναδέλφους να υπερασπιστούν το σωματείο συμμετέχοντας ενεργά στη ζωή και τη δράση του. Να απομονώσουν τις δυνάμεις εκείνες που με τη στάση και τις θέσεις τους οδηγούν το κίνημα σε αδιέξοδο και να πρωτοστατήσουν στην ανασύνταξή του μαζί με τους εργαζόμενους από τους άλλους κλάδους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου