Η ποίησή της Ηλέκτρας Στρατωνίου είναι ιδιαίτερα εκφραστική, δυναμική, ολιγόλογη και ουσιαστική, απαλλαγμένη από τα «ενοχικά» σύνδρομα του «ευγενούς» λόγου χτυπάει ορμητικά τα συναισθήματα και αφυπνίζει συνειδήσεις!
Έτσι ακριβώς γράφει η Ηλέκτρα λεύτερα και χωρίς κανόνες και περιορισμούς, γι αυτό και τα ποιήματά της έχουν μια έντονη προσωπική ταυτότητα.
Η Ηλέκτρα Στρατωνίου γεννήθηκε στη Χαλκιδική, έζησε σε πολλά μέρη της Ελλάδας και στο εξωτερικό.
Είναι ζωγράφος, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές: «Ποιήματα» (1989, Γερμανία), «Στο ναρκοπέδιο του μυαλού» (2011, Αθήνα) και «Σςςς… ο Θεός κοιμάται» (2014, Αθήνα). Η Ηλέκτρα είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε. Ε. Λ.).
Κάντε "κλικ" πιο κάτω για να δείτε τα 5 ποιήματα της Ηλέκτρας Στρατωνίου:
ΑΝΑΡΘΡΑ ΛΟΓΙΑ
Υπάρχουνε κάποιες φορές
που οι ανείπωτες λέξεις
παίρνουν την εκδίκησή τους,
μικρές, μπερδεμένες, σύντομες,
κυλάνε από τα χείλη
χωρίς ποτέ να περνάνε
απ’ του μυαλού το φίλτρο.
Σφαίρες θανάτου είναι
ενός «ελεύθερου» σκοπευτή,
άγνωστα λόγια, καυτά,
καταπιεσμένα και ασυνάρτητα
που ψάχνουν μάτια
να τα γεμίσουν δάκρυα,
φιλιά ψάχνουν να τα ματώσουν,
κορμιά να τα δολοφονήσουν!
Αναρχικά, άναρθρα λόγια,
λέξεις που δραπετεύουνε
απ’ τη φυλακή του alter ego,
ασυνάρτητες και σχιζοφρενικές,
σαν… αβγδζ και σφλ, κπψμ
κι άλλες… δίχως νόημα
που στόχο έχουν τον εγκέφαλό σου!
Στερημένες από ερμηνεία
σε στέλνουνε στην κόλαση
γεμάτο απορίες κι ερωτήματα!
Ναι σου λέω, μη γελάς!…
Υπάρχουν λέξεις αφιλτράριστες,
έχω ακούσει πολλές τέτοιες
με … αβγδζ… και κπψ!…
Η ΑΛΕΠΟΥ
Πενθούσαν τα παιδιά της ερήμου,
τυλιγμένα στις μαύρες κελεμπίες τους,
έκλαιγαν
στα χείλη του ξεροπήγαδου
τον θάνατο της αλεπούς
που τρελαμένη από τη δίψα,
πήδηξε μέσα και πέθανε
στον πυρακτωμένο πάτο του!
Έκλαιγαν
για το νερό που χάθηκε,
τη δίψα τους που τρελαίνει,
για τα όνειρα που έκαψε
η άμμος της ερήμου
και για την αλεπού
που τώρα ξεδιψάει
στις πηγές του Αλλάχ!
Η ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ
Έβαλαν τη φτώχεια και την ανεργία
σε καραντίνα,
με κίτρινες σημαιές, διόδια
και «μπάρες» ασφαλείας,
επικίνδυνη και βαριά αρρώστια,
τουλάχιστον να την περιορίσουνε!…
Οριοθέτησαν πολλές περιοχές,
το Πέραμα, τη Δραπετσώνα,
το Περιστέρι, το Καματερό!
Όχι μωρέ παιδιά,
δεν υπάρχει θέμα «σιχαμάρας»
για τη φτώχεια σας, όχι!
Υπάρχει όμως σοβαρός φόβος
να μολυνθεί όλη η πρωτεύουσα,
όλη η Ελλάδα,
κρίμα κι άδικο δεν είναι να νοσήσουν
η Κηφισιά και η Εκάλη,
η Πολιτεία και το Κολωνάκι,
η Γλυφάδα και το Φάληρο;
Δε θ΄ αντέξει ο οργανισμός τους
ετούτη τη θανατηφόρα αρρώστια!
Όχι, δεν είναι θέμα «σιχαμἀρας»
η φτώχεια και η μιζέρια σας,
κίνδυνος ζωής και θανάτου
μας επιβάλλει την καραντίνα σας!
Πώς αλλιώς θα σώσουμε τους ευγενείς
και πλούσιους συμπολίτες μας;;;
ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ
Ψήλωσαν οι τοίχοι του σπιτιού,
γυαλιά σπασμένα
στην κορυφή της στέγης!
Ο αέρας πηχτός
κολλημένος στα χείλη μας,
με γεύση φυλακής
και καταγώγιου.
Δεν αντέχονται τούτες οι μέρες,
δεσμοφύλακες με γκλοπς
έχουνε γίνει!
Έκρυψα το μαχαίρι της κουζίνας
στον κόρφο μου
να δολοφονήσω το φόβο,
όμως ξέρω πως θάναι
μια αποτυχημένη απόπειρα!
Ετούτη η λεπίδα
κόβει μόνο φέτες ψωμί
που χορταίνουν την πείνα
και τ΄ όνειρα θρέφουν
στις ψυχές των ανθρώπων!
Στάσου δίπλα μου, η αγάπη
διώχνει μακριά τούτες τις μέρες
που δεν αντέχονται,
γιατί έχουν γίνει δεσμοφύλακες
με γκλοπς!!
ΤΡΥΦΕΡΕΣ ΜΝΗΜΕΣ
Τα χρώματα και τ’ αρώματα
που ακολουθούν τη ζωή μου:
Οι λευκές μαργαρίτες,
το αιώνιο ερώτημα των κοριτσιών…
«μ’ αγαπάει… δε μ’ αγαπάει… μ’ αγαπάει;»
Τα κόκκινα τριαντάφυλλα,
ερωτευμένος μαζί σου,
«θέλεις να γίνεις γυναίκα μου;»
Οι ταπεινοί μενεξέδες,
μη με λησμόνει…χωρισμός!…
Τα ευαίσθητα λευκά γιασεμιά,
της μιας δραχμής τα γιασεμιά
που αγοράζουν οι διαβάτες!…
Οι λυγερές γλαδιόλες,
«περαστικά… σιδερένιος…
με το καλό στο σπίτι σου!…»
Η μαντζουράνα και ο βασιλικός,
«σταυροπόδι στις αυλές
τ’ είναι αυτά που λες!…»
Το πορφυρό γαρύφαλλο,
μάτια υγρά, γέλιο περήφανο,
«ο Μπελογιάννης ζει μες στη καρδιά μας…
…………………………………………..
με κόκκινο γαρούφαλο στ’ αυτί!…»
http://atexnos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου