Η Κοινωνική Συμφωνία συνέβαλε στον εμπλουτισμό της πολιτικής και ειδικότερα στη μεγιστοποίηση των προσπαθειών του ΣΥΡΙΖΑ

Παρέμβαση Μαρίας Κυριακοπούλου* στην συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ.

Η Κοινωνική Συμφωνία στη διακήρυξη της, αναφέρθηκε στο εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας και υποστήριξε την ανάγκη για συγκρότηση ενός ευρύτερου μετώπου για την ανατροπή των σκληρών μνημονιακών πολιτικών.

Είναι γνωστές οι σημαντικές πρωτοβουλίες που πήραμε ως Κοινωνική Συμφωνία από το 2012 μέχρι σήμερα, που συνέβαλαν προς αυτήν την κατεύθυνση με σκοπό τη στροφή της κοινωνίας που αναζητούσε και αναζητά μια διέξοδο, προβάλλοντας το δικαίωμα για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή, δικαιώματα και προάσπιση των θεσμών, που αποδυναμωμένοι και ελεγχόμενοι λειτουργούν ως υποκατάστατα συμφερόντων.

Εκτιμώ ότι η Κοινωνική Συμφωνία συνέβαλε στον εμπλουτισμό της πολιτικής γενικότερα και ειδικότερα στη μεγιστοποίηση τν προσπαθειών του ΣΥΡΙΖΑ.

Και σωστά το πράξαμε και το πράττουμε σε καιρούς χάους και σε ένα περιβάλλον που σπέρνει σύγχυση και φόβο.

Την ανάγκη αυτή επιβεβαιώσαμε και στη συνεδρίαση της 17ης Δεκεμβρίου 2014, δηλαδή τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ για τους λόγους που η Λούκα Κατσέλη ως πρόεδρος εξήγησε και είναι γνωστή σε όλους.

Υπενθυμίζω ότι η συμμετοχή στελεχών-μελών της Κοινωνικής Συμφωνίας στις βουλευτικές εκλογές εθεωρείτο δεδομένη, όπως διαβεβαίωναν την πρόεδρο, αν και τα σύννεφα αποκλεισμού άρχισαν να πυκνώνουν μετά το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Στο σημείο αυτό κάποιες επισημάνσεις:

α) Η εκτίμηση στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου 08/01/2015 για μη αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, επαληθεύτηκε.

β) Το βήμα συνεργασίας, που ξεκίνησε στις ευρωεκλογές, έστω με μία συμμετοχή, και συνεχίστηκε στις αυτοδιοικητικές-περιφερειακές, δεν ολοκληρώθηκε στις βουλευτικές.

γ) Και τα ερωτήματα:

• γιατί δεν ήθελαν τη συμμετοχή μας στις βουλευτικές, όταν διέβλεπαν ή είχαν την βεβαιότητα, ότι θα εκλέγονταν κάποιοι υποψήφιοι;
• μήπως ήταν αδύναμη η δική μας διαπραγμάτευση;
• μήπως ο μεγάλος αριθμός άφηνε περιθώρια στο ΣΥΡΙΖΑ για να επιλέξει αδύναμες υποψηφιότητες ώστε να μη δημιουργηθεί κοινοβουλευτικός πυρήνας της Κοινωνικής Συμφωνίας;
• υπάρχει λογική αιτιολόγηση, όταν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και αργότερα στην κυβέρνηση, μετείχαν μέλη-εκπρόσωποι πολιτικών κινήσεων με τις οποίες και εμείς συνομιλούσαμε για αυτό το κοινωνικό-πολιτικό μέτωπο;

δ) Είμαστε ικανοποιημένοι από την τοποθέτηση μόνο της προέδρου μας ως προέδρου στην Εθνική Τράπεζα, η οποία άλλωστε ήταν και οφειλόμενη ηθική υποχρέωση απέναντί της;

Μας αρκεί όταν ταυτιστήκαμε με το ΣΥΡΙΖΑ σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα;
Και ποιά είναι η αξιοποίηση στελεχών μας και κυρίως αυτών που συγκρούστηκαν με την πολιτική των μνημονίων και διαγράφησαν δίνοντας ένα διαρκή αγώνα;

Δεν υπάρχουν άτομα με εμπειρία και αξιοσύνη που έχουν εισπράξει την αποδοχή της κοινωνίας;

Περιμένουμε κάτι προς αυτή την κατεύθυνση;

Ωστόσο είναι βέβαιο ότι και εμείς συμβάλαμε στη δημιουργία της πολιτικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως η ανάγκη για τη συγκρότηση ενός μεγάλου κοινωνικού κινήματος με τη συστράτευση όλων των δημοκρατικών δυνάμεων παραμένει, όπως και το πάντα επίκαιρο αίτημα της εθνικής λαϊκής ενότητας.

Με την πεποίθηση ότι τα κόμματα εκφράζουν κοινωνικές ανάγκες, ο λόγος της Κοινωνικής Συμφωνίας είναι πολλαπλά χρήσιμος.

Πρέπει όμως να επισημάνουμε ότι το μοντέλο συμμετοχής σε τοπικές οργανώσεις, όπως το γνωρίσαμε για πολλές δεκαετίες, είναι πια ξεπερασμένο αφού ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, κόμμα εξουσίας, δεν μπορούσε να της αναδείξει ως κυψέλες ενημέρωσης και ευρύτερης απήχησης στην κοινωνία, όταν και οι βαπτιζόμενοι ως στελέχη καθοδήγησης σε πολλές περιπτώσεις δε μπορούσαν να την εκπροσωπήσουν.

Είναι ανάγκη λοιπόν να προσδιορίσουμε την τακτική μας ως ένα μικρό πολιτικό κόμμα, διότι βρισκόμαστε σε μία μεταβατική κατάσταση και χρειαζόμαστε άλλο τρόπο λειτουργίας.

Η συγκυρία για ένα πράγμα προσφέρεται: για την ανάδειξη και στήριξη των βασικών ζητημάτων είτε αυτόνομα είτε σε συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ ή και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις και είναι εκείνα που αφορούν τους δημοκρατικούς θεσμούς και τη λειτουργία τους ως το βασικό διακύβευμα.

Ασφαλώς η άσκηση κριτικής είναι απαραίτητη και η πληροφόρηση πολύτιμη, όταν δίνει έμφαση στην ανάλυση και τη διαπαιδαγώγηση χωρίς να περιφρονεί την πολιτική.

Άλλωστε η Δημοκρατία δεν θα έχει περιεχόμενο, αν η συλλογική δράση δεν αποβλέπει μονίμως σε στόχους, οι οποίοι πρέπει να αποτελούν το αντικείμενο ενός δημόσιου και πολιτικού διαλόγου.

Μαρία Κυριακοπούλου

Επειδή ο αγώνας είναι διαρκής δεν υπάρχουμε απλά για να λέμε ότι είμαστε κόμμα, αλλά για να συμβάλλουμε με τις ιδέες μας σε αυτό που σήμερα μετατρέπεται σε εφαρμοσμένη πολιτική από μία κυβέρνηση που πρεσβεύει την ιδεολογία της Αριστεράς.

Κλείνοντας, πιστεύω ότι η οργάνωση δεν είναι το κτίριο, είναι η δύναμη των ιδεών, είναι η δυνατότητα επικοινωνίας και ανάδειξης αξιών που υπηρετούν τη Δημοκρατία και τον άνθρωπο.

Η Αριστερά του ήθους, της αξιοκρατίας, της δικαιοσύνης, της εθνικής υπερηφάνειας, της εθνικής κυριαρχίας πρέπει να είναι οδηγός μας.

* Η Μαρία Κυριακοπούλου είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ