Γράφει ο Σχολιαστής του Δρόμου
Το τί κάνουν οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι σαφές. Ήδη από το βράδυ της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος είχε φανεί ότι η κοινή γραμμή άμυνας του πολιτικο-μιντιακού συστήματος ήταν η απώθηση του δημοψηφίσματος, σαν κάτι που συνέβη στο μακρύ παρελθόν, και η επικέντρωση στην απαίτηση για γρήγορη συμφωνία.
Το ερώτημα είναι τί ακριβώς κάνει και σε τί ελπίζει η κυβέρνηση επιμένοντας στην ίδια αδιέξοδη πολιτική «όλα για τη διαπραγμάτευση», και υποτάσσοντας σ” αυτήν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και τον λαϊκό ριζοσπαστισμό που το προκάλεσε.
Σε κανέναν δεν διαφεύγει ότι η κυβέρνηση κινείται υπό το βάρος του χρόνου, με κλειστές τις τράπεζες, χρηματοοικονομική ασφυξία και υπό την απειλή γενικής χρεωκοπίας της χώρας. Όμως το ερώτημα παραμένει. Σε τί μπορεί να ελπίζει η κυβέρνηση μ” αυτή την κίνηση; Υπάρχει άραγε περίπτωση οι εταίροι να προσφέρουν αυτά που θέλει ο πρωθυπουργός για μια «κοινωνικώς δίκαιη και οικονομικώς βιώσιμη συμφωνία»; Ή μήπως με τον τρόπο αυτό το δημοψήφισμα μπαίνει εξ αντικειμένου στο περιθώριο και η σύγκρουση επαναφέρεται στο πεδίο που τροφοδοτεί την αδιαλλαξία του αντιπάλου;
Αν το συμβούλιο αρχηγών ήταν ένας τρόπος υπαγωγής ακόμα και των αντιπάλων του ΟΧΙ σε μια στρατηγική που θα υλοποιούσε τη λαϊκή θέληση, θα είχε καλώς.
Μια μέρα μετά το ηχηρό ΟΧΙ του ελληνικού λαού οι μαζεμένοι υπό τον Προκόπη Παυλόπουλο πολιτικοί αρχηγοί κατέληξαν όλοι μαζί – με εξαίρεση τον ΓΓ του ΚΚΕ – στο συμπέρασμα πως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος «δεν συνιστά εντολή ρήξης, αλλά εντολή συνέχισης και ενίσχυσης της προσπάθειας για την επίτευξη μιας κοινωνικώς δίκαιης και οικονομικώς βιώσιμης συμφωνίας».
Το ερώτημα είναι τί ακριβώς κάνει και σε τί ελπίζει η κυβέρνηση επιμένοντας στην ίδια αδιέξοδη πολιτική «όλα για τη διαπραγμάτευση», και υποτάσσοντας σ” αυτήν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και τον λαϊκό ριζοσπαστισμό που το προκάλεσε.
Σε κανέναν δεν διαφεύγει ότι η κυβέρνηση κινείται υπό το βάρος του χρόνου, με κλειστές τις τράπεζες, χρηματοοικονομική ασφυξία και υπό την απειλή γενικής χρεωκοπίας της χώρας. Όμως το ερώτημα παραμένει. Σε τί μπορεί να ελπίζει η κυβέρνηση μ” αυτή την κίνηση; Υπάρχει άραγε περίπτωση οι εταίροι να προσφέρουν αυτά που θέλει ο πρωθυπουργός για μια «κοινωνικώς δίκαιη και οικονομικώς βιώσιμη συμφωνία»; Ή μήπως με τον τρόπο αυτό το δημοψήφισμα μπαίνει εξ αντικειμένου στο περιθώριο και η σύγκρουση επαναφέρεται στο πεδίο που τροφοδοτεί την αδιαλλαξία του αντιπάλου;
Αν το συμβούλιο αρχηγών ήταν ένας τρόπος υπαγωγής ακόμα και των αντιπάλων του ΟΧΙ σε μια στρατηγική που θα υλοποιούσε τη λαϊκή θέληση, θα είχε καλώς.
Εδώ όμως είναι σαφής ο κίνδυνος υπαγωγής του ΟΧΙ στη στρατηγική του ΝΑΙ. Είναι προφανής η πρόθεση να εξασφαλιστεί μια ευρύτερη, δήθεν εθνική, συναίνεση μέσω της συμφωνίας όλων των κομμάτων. Όμως η πραγματική εθνική συναίνεση ήταν το ίδιο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Αποτέλεσμα που δεν μπορεί ούτε να αγνοηθεί, ούτε να αλλοιωθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου