15 Μαϊου Διεθνής Ημέρα της Οικογένειας

Η Διεθνής Ημέρα της Οικογένειας καθιερώθηκε το 1993 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (A/RES/47/237) και εορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Μαΐου.

Η οικογένεια είναι ένα δομημένο σύνολο και, όπως συμβαίνει σε κάθε δομή, το κάθε μέλος της έχει το δικό του διακριτό ρόλο. Στη διάρκεια της ιστορικής διαδρομής του είδους μας, η οικογένεια αποτέλεσε το λίκνο της ανάπτυξης του ανθρώπου, καθώς μέσα σε αυτή αναπτύσσονται, τόσο τα παιδιά όσο και οι ίδιοι οι γονείς.

Αυτό συμβαίνει επειδή ο άνθρωπος είναι κατεξοχήν κοινωνικό ον και πρώτα η οικογένεια του παρέχει την ευκαιρία να αναπτύξει κοινωνική συνείδηση, που είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη της ατομικής συνείδησης και της αυτοπραγμάτωσης του.

Το πρώτο σκαλοπάτι στη Μεγαλειώδη Πορεία του ανθρώπου προς τη Θέωση είναι η συνάντηση με τον εαυτό του. Ο γάμος και η οικογένεια είναι τα επόμενα.

Για να λειτουργήσει αποτελεσματικά το σύνολο της οικογένειας, πρέπει το κάθε μέλος της να έχει ανεκτικότητα και διάλογο, για να μπορεί να παίζει το συγκεκριμένο ρόλο του με συνέπεια. Επιγραμματικά, ο ρόλος του πατέρα στην οικογένεια είναι, να παρέχει το «ζην» και της μητέρας είναι, να παρέχει το «ευ ζην». 

Ο πατέρας – το αρσενικό να δίνει, να παρέχει και να προστατεύει και η μητέρα – το θηλυκό, να φροντίζει και να προσφέρει με ευγένεια. Η οικογένεια αποτελεί την ευκαιρία μας να ασκηθούμε στην εφαρμογή της αγάπης στην πράξη, εδώ στον υλικό παραδεισένιο κόσμο μας.
Η ανθρώπινη οικογένεια είναι το επίγειο εργαστήρι της Αγάπης. Είναι ύψιστο λειτούργημα, χρέος ιερό, ο ρόλος της Μάνας και του Πατέρα στην οικογένεια .

Στις μέρες μας, η δημιουργία της οικογένειας έχει πάψει να είναι μια παραδοσιακή διαδικασία που προϋποθέτει έναν άντρα μια γυναίκα και την αγάπη που οδηγεί στην ένωση τους και συνακόλουθα στην γέννηση ενός παιδιού. 

Με χίλιους δυο τρόπους βγάλαμε την αγάπη από τη ζωή, την οικογένεια και την κοινωνία μας και την καταντήσαμε είδος εν ανεπαρκεία. 

Μέσα στην οικογένεια αυτός με την υψηλότερη διαταραχή επιβάλλεται πάντα στους άλλους. Αυτό συμβαίνει διότι, όσο χαμηλότερη είναι η ορμονική διαταραχή κάποιου τόσο μεγαλύτερη υπομονή μπορεί να κάνει απέναντι στις άσχημες συμπεριφορές των οικείων του. 

Δυστυχώς σήμερα, μέσα στους κόλπους της οικογένειας, αυτός που έχει υψηλή διαταραχή τις περισσότερες φορές, συμπαρασύρει και βουλιάζει και τα υπόλοιπα μέλη στη θλίψη και το βασανισμό, ενώ θα έπρεπε αυτός με τη χαμηλότερη διαταραχή να παρασύρει τους υπόλοιπους στη χαρά και την ηρεμία και όχι να σιωπά και να ανέχεται. Διαπιστώνουμε τελικά ότι και στις ανθρώπινες σχέσεις, η ορμονική διαταραχή είναι αυτή που καθορίζει την ευτυχή ή τη δυστυχή τους πορεία.

Πηγή: Βιβλίο Γιώργος Πασχαλίδης, » Η Γέννηση του Νέου Ανθρώπου»

http://www.georgepaschalidis.gr/