Η Ανάσταση που έχουμε ανάγκη.

Του Γεώργιου Σκλαβούνου

Εμείς και το Όραμα του Ιωάννη Καποδίστρια για την αναγεννώμενη Ελλάδα και τον Ελληνισμό.

• Ποιο Αναστάσιμο Όραμα κοινωνούμε σήμερα ως κοινωνία; Ποιο Αναστάσιμο Όραμα μας εμπνέει στους καιρούς της συλλογικής μας ταπείνωσης, των ραπισμάτων, της διανομής των ιματίων της πατρίδας; 
• Ποια πατρίδα φιλοδοξούμε να αφήσουμε στα παιδιά μας;
• Ποια η συνεισφορά της γενιάς μας στην Ελληνική ιστορία; 
• Ποιο ρόλο διεκδίκησε και διεκδικεί η γενιά μας για τον Ελληνισμό στον σύγχρονο κόσμο; 
• Με ποιο αξιακό σύστημα παιδαγωγούμε τη νέα γενιά μας;

Η Ανάσταση που έχουμε ανάγκη είναι μια ακόμα γιορτή στον κόσμο της παρακμής, της ανομίας και της παραίτησης.

Η Ανάσταση που χρειαζόμαστε ειναι μια καθολική αναγέννηση και αυτή δεν χαρίζεται ούτε απο τους Δανειστές, ούτε απο τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους της Εθνικής και κοινωνικής μας σταύρωσης.

Μια κοινωνία ένα Έθνος χωρίς Όραμα, χωρίς καμιά πίστη, χωρίς Εθνική στρατηγική,αποξενωμένο απο τις ρίζες του και απο μια ζώσα, ισχυρή ενοποιητική πολιτισμική ταυτότητα,σε ποια θεμέλια θα θεμελιώσει σχέδια Εθνικής ανασυγκρότησης; Πως θα χτίσει την αναγκαία συνοχή για να αντιμετωπίσει τους κινδύνους που το ζώνουν;

Μια Ελλάδα «Δελφούς της Οικουμένης» θεμελίωνε ο Ιωάννης Καποδίστριας και η αδελφότητα των αφοσιωμένων που δούλευε μαζί του.

Όπως προκύπτει από το Αρχείο της Αυστριακής Αστυνομίας και αλληλογραφία αυστριακού πράκτορα, ονόματι Τσερβένκα, προς την Αυστριακή Αστυνομία, που παραθέτει ο Τάσος Βουρνάς στην «Ιστορία της Φιλικής Εταιρείας»:

«Η βάσις επί της οποίας θέλει να στηρίξει… εξ όσων μου λέγουν περί των σκοπών τους οποίους επιδιώκει ο κόμης Καποδίστριας δια της εν λόγω προσπαθείας, δεν θα ηδυνάμην να εξαγάγω το συμπέρασμα, ότι έχει την πρόθεσιν να δειχθή άξιος των «ευχαριστιών» της ρωσικής κυβερνήσεως, καθόσον βάσις επί της οποίας θέλει να στηρίξη εκ νέου την ευτυχίαν και την δόξαν των συμπατριωτών του και να τους εξασφαλίση εναντίον παντός μελλοντικού γεγονότος, είναι η απόλυτος πολιτική αυτονομία της Ελλάδος. 

Η Ελλάς πρέπει, (κατ’ αυτόν), να κηρυχθή ομοφώνως υφ’ όλων των δυνάμεων χώρα αφιερωμένη αποκλειστικώς και μόνον εις τας επιστήμας και την διαφώτισιν του ανθρωπίνου γένους, το έδαφός της (να κηρυχθή) εκ των έξω απρόσβλητον, εσωτερικώς δε να κρατηθή μακράν πάσης ξένης αναμείξεως, τέλος οφείλει να κηρυχθή δι’ όλην την ανθρωπότητα ως ένα κράτος ιερόν. 

Κειμένη μεταξύ Ασίας και Ευρώπης ευκόλως θα κατανοεί η Ελλάς το νόημα της μυστικοπαθούς ζωής της Ανατολής, ενώ αφ’ ετέρου θα εισδέχεται το εκλεπτυσμένον πνεύμα των Ευρωπαίων δημιουργούσα κατ’ αυτόν τον τρόπον μίαν δι’ ολόκληρον την ανθρωπότητα σωτήριον ισορροπίαν».

Ίσως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένας ακόμα Επτανήσιος, ο Άγγελος Σικελιανός, επιχείρησε για μια ακόμα φορά να δώσει οικουμενική διάσταση στο Δελφικό Ιδεώδες με την Δελφική Ιδέα του.

Πιστευω ότι ο Ελληνισμός έχει τις δυνάμεις να ΑΝΑ- ΓΝΩΡΙΣΕΙ τον εαυτό, του να απαλλαγεί απο τα δεσμά του και να διεκδικήσει ένα ρόλο αντάξιο των παρακαταθηκών του, στο Ευρωπαϊκό και το παγκοσμια γίγνεσθαι...

( Πηγή.Ο Άγνωστος Καποδίστριας. Δελφούς της Οικουμένης ήθελε την Ελλάδα ο Καποδίστριας. Εκδ Παπαζήση. 2011)