104η Επέτειος της Ένωσης της Σάμου με την Ελλάδα

Εκατόν τέσσερα χρόνια συμπληρώθηκαν από την ημέρα που ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, ως πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης των Σαμίων, ανακήρυξε την ένωση του Νησιού με την Ελλάδα.

Πολιτικός που αναδείχθηκε από την Ιστορία ως ένας από τους πλέον εξέχοντες του 20ου αιώνα εξαιτίας της μετριοπάθειας, της προσήλωσής του στη δημοκρατία και της αγόγγυστης προσπάθειάς του για πολιτική συνένωση με στόχο την εθνική ενότητα, ο Σοφούλης εξέπεμψε με το έργο και το βίο του ένα μήνυμα που, ίσως ποτέ άλλοτε σ’ όλο αυτό το μακρό διάστημα να μην είναι τόσο επίκαιρο, όσο σήμερα.

Η Ελλάδα, και πολύ περισσότερο η Σάμος, που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του προσφυγικού/μεταναστευτικού προβλήματος με τις παγκόσμιες διαστάσεις, αντιμετωπίζει σήμερα τεράστιες προκλήσεις, σε πολλά επίπεδα.

Σε επίπεδο οικονομικό, αλλά και εθνικό και πολιτιστικό, ακόμη και σε επίπεδο αξιών η Ελλάδα δοκιμάζεται στις μέρες μας έντονα, σχεδόν βάναυσα. Και για να βγει αλώβητη από αυτή τη δύσκολη συγκυρία, αυτό που έχει κυρίως ανάγκη είναι η εθνική συμφιλίωση. Η κοινή προσπάθεια, πέρα από προσωπικές ιδιοτέλειες, πολιτικές σκοπιμότητες και κομματικά

Η Ελλάδα ζει ένα πολύ δύσκολο παρόν. Όμως, δεν είναι η πρώτη φορά. Στο πέρασμα των αιώνων, με τρανό το παράδειγμα των ταραγμένων χρόνων της εποχής Σοφούλη, βρέθηκε πολλές φορές σε ανάλογη θέση. Όποτε στάθηκε απέναντι στις θύελλες ενωμένη και με το βλέμμα στο αύριο, τα κατάφερε. Όποτε μπήκε στη μάχη διασπασμένη και με διχόνοια, υπέφερε.

Χάρη στο πείσμα και την αδάμαστη θέληση οραματιστών όπως ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, η Σάμος πρόσθεσε πριν από 104 στον εθνικό κορμό της χώρας όχι μόνο τη γη και τους ανθρώπους της, αλλά και την ιστορία και τον πολιτισμό της.

Σήμερα, η ακριτική Σάμος, ενάμιση χιλιόμετρο από τα τουρκικά παράλια, με κάπου 2.500 ψυχές επάνω της να στοιβάζονται σ’ ένα χώρο προορισμένο για 750 και βαριά τραυματισμένη οικονομικά από το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα, είναι από τα μέρη της Ελλάδας που δοκιμάζεται σκληρότατα.

Ο Δήμαρχος Σάμου
Μιχάλης Α. Αγγελόπουλος

Σάμος: Η Ταξιαρχία διοργανώνει εορταστική εκδήλωση

Αύριο Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016 και ώρα 19:00, η 79 ΑΔΤΕ στο πλαίσιο του εορτασμού για το έπος 1940, διοργανώνει εορταστική εκδήλωση στο χώρο του αμφιθεάτρου της Περιφερειακής Ενότητας Σάμου με έκθεση οπλισμού και φωτογραφίας, επετειακή ομιλία με ανάγνωση κειμένων που αποτυπώνουν το πνεύμα της εποχής και συναυλία.

Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.

Το καλοκαίρι που ο Έρικ Κλάπτον έπαιξε ροκ στην Αθήνα....

Ήταν απένταρος και αντικατέστησε τον κιθαρίστα στο ελληνικό συγκρότημα «Juniors». Το συγκρότημα είχε αποδεκατιστεί πριν από λίγες μέρες σε ένα τρομερό τροχαίο ...

Στην αρχική φωτογραφία ο Ερικ Κλάπτον (δεξιά) φοράει μαύρα ρούχα ενώ τα υπόλοιπα μέλη του ελληνικού συγκροτήματος Juniors φορούν λευκό πουκάμισο και πένθος στο μπράτσο. Η συναυλία έγινε στις 17 Οκτωβρίου του 1965 στην Τεψιθέα προς τιμήν των υπόλοιπων αδικοχαμένων σε τροχαίο μελών του συγκροτήματος.

Ο θρύλος του ροκ κάτω από μυθιστορηματικές συνθήκες βρέθηκε το 1965 στην Αθήνα και έπαιξε κιθάρα με το ελληνικό συγκρότημα. Το For Your Love είναι το τραγούδι που άλλαξε την καριέρα του Έρικ Κλάπτον.

 Διαφώνησε με τα υπόλοιπα μέλη των Yarbirds θεωρώντας ότι έκαναν απότομη εμπορική στροφή. Λέγεται ότι έπαιξε με το ζόρι στην ηχογράφηση και αμέσως μετά έφυγε για τους Blues Βreakers του John Mayall....

Ο ανήσυχος κιθαρίστας αποφάσισε αμέσως μετά να κάνει πράξη το μεγάλο όνειρο για ένα ταξίδι περιπλάνησης στην Ανατολή. Έτσι, ο δρόμος τον έφερε το καλοκαίρι του 1965 στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή που βρετανικά περιοδικά του απέδιδαν τον τίτλο του καλύτερου κιθαρίστα στον κόσμο, ο Κλάπτον φιλοξενούνταν στο σπίτι του μουσικού Δημήτρη Πολύτιμου των MGC.

Σύντομα, ο απένταρος Έρικ θα αναζητούσε δουλειά στα μπαράκια της Αθήνας. Η ιστορία για πολλά χρόνια φάνταζε σαν ένας σύγχρονος αστικός μύθος. Η δημοσιογραφική έρευνα όμως συνέθεσε το προσωπικό πάζλ του Κλάπτον και επιβεβαίωσε ότι τον Οκτώβριο του 1965 έπαιξε σε ελληνικό συγκρότημα!...

Μετά από ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα που κόστισε τη ζωή στον μπασίστα Θάνο Σογιούλ και τον τραυματισμό του κιθαρίστα Αλέκου Καρακαντά, μέλη και οι δύο του αθηναϊκού γκρουπ «Τζούνιορς», ο Κλάπτον προσκλήθηκε και έπαιξε κιθάρα με τα εναπομείναντα μέλη στην Κυψέλη και αλλού....

http://www.mixanitouxronou.gr/

Δεκαπενταύγουστος στο Γούντστοκ

Αν είχα μια χρονομηχανή και μπορούσα να κάνω ένα μόνο ταξίδι, δεν θα πήγαινα στην Αρχαία Αθήνα για ν’ ακούσω τον Σωκράτη, ούτε στο Παρίσι του Μεσοπολέμου για να τα πιω με τον Τζόις και τον Χέμινγουεϊ. (Αυτές είναι οι δύο επόμενες επιλογές).

Θ’ άφηνα τα μαλλιά μου λυτά, θα φορούσα μια κορδέλα, λουλουδάτο πουκάμισο και παντελόνι καμπάνα, και θα έγραφα στη χρονομηχανή: “Γούντστοκ, Νέα Υόρκη, 15 Αυγούστου 1969”. Τόσο κοντά και τόσο μακριά.

Το Φεστιβάλ του Γούντστοκ ήταν η αποκορύφωση μιας ουτοπικής ιδέας. Ότι όλα μπορούν ν’ αλλάξουν με τη μουσική και την αγάπη.

Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μετά τη φρίκη του Ολοκαυτώματος, της Δρέσδης και της Χιροσίμα, γεννήθηκε η μπίτνικ λογοτεχνία κι η μπήμποπ τζαζ. Αυτή ήταν η αντίδραση των νέων στο παράλογο του κόσμου.

Δεν κράτησε πολύ. Η δεκαετία του ’50 ήταν πιο συντηρητική κι απ’ το 1880. Το καλύτερο που μπορούσες να ευχηθείς ήταν να έχεις πλυντήριο ρούχων και ψυγείο -και να μείνουν μακριά οι κομμουνιστές. Ο δυτικός κόσμος είχε ανακαλύψει την ειρήνη (οικιακή και καταναλωτική).

Και μετά ήρθε η δεκαετία του εξήντα.

Τα παιδιά που μεγάλωσαν με τον Ψυχρό Πόλεμο και τον πουριτανισμό ήθελαν κάτι διαφορετικό απ’ την ήσυχη ζωή των γονιών τους.

Ζήτησαν-απαίτησαν-διεκδίκησαν κοινωνικά δικαιώματα, ελευθερία έκφρασης, ισότητα (για τις γυναίκες, τους γκέι, τους μαύρους).

Ήθελαν τον Κόσμο-“και τον θέλω τώρα!”

Στην Κούβα παίρνει την εξουσία ο Κάστρο (1959) και ο Γκεβάρα γίνεται ποπ ίνδαλμα. Στις ΗΠΑ εκλέγεται και δολοφονείται ο Κένεντι (1963), ενώ ο Μάλκολμ Εξ κι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα τον ακολουθήσουν (στο θάνατο). Tο πιο ισχυρό παραισθησιογόνο, το LSD είναι νόμιμο και κατασκευάζεται σε κάθε οικιακό εργαστήριο, κάθε χώρας και πόλης.

Οι φούστες γίνονται τόσο κοντές που μοιάζουν με ζώνες και το σεξ δεν είναι πλέον μια πράξη αναπαραγωγής, αλλά απόλαυσης -με πολλούς και διαφορετικούς παρτενέρ (AIDS δεν υπάρχει ακόμα).

Η λογοτεχνία ανανεώνεται, αλλά είναι η μουσική που πιάνει και μεταδίδει τον παλμό της εποχής.

Το συμπαθές ροκ εν ρολ γίνεται πιο πολιτικοποιημένο. Ο Ντύλαν δίνει στους Beatles μαριχουάνα και τους οδηγεί λίγο πιο πέρα απ’ το “I wanna hold your hand”.

Pink Floyd, Rolling Stones, The Greatfull Dead, Frank Zappa, The Who, The Doors και… Είναι αδύνατον να καταγράψεις, να θυμηθείς, πόσα συγκροτήματα, τραγουδιστές, μουσικοί μεγαλούργησαν το ’60.

(Δεν ανέφερα ούτε τον Hendrix ή την Joplin!)

Στο Σαν Φρανσίσκο, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, οι νέοι γίνονται “παιδιά των λουλουδιών”.

Το σύνθημα τους είναι τόσο απλό: “Make love not war”.

Οι Beatles τραγουδάνε: “All you need is love”, κι ο Τζον Λέννον υποστηρίζει ότι είναι πιο δημοφιλείς κι απ’ τον Ιησού. Μάλλον δεν θυμόταν ότι κι εκείνον τον δολοφονήσαν, επειδή έλεγε κάτι παρόμοιο.

Κι ενώ όλα δείχνουν ότι η ουτοπία μπορεί να γίνει πραγματικότητα, ένας εικοσικάτι μαλλιάς, ο Μάικλ Λανγκ, αποφασίζει να κάνει ένα φεστιβάλ μουσικής, σ’ ένα χωριό έξω απ’ τη Νέα Υόρκη.

Στήνει φράκτες, βάζει εισιτήριο, στήνει τη σκηνή και καλεί τους μουσικούς. Όμως αυτό που συνέβη δεν μπορούσε να το προβλέψει. Είχαν προετοιμαστεί για 50.000 ανθρώπους. Τελικά κατάφεραν να φτάσουν ως το Γούντστοκ 500.000 άνθρωποι. Οι υπόλοιποι αποκλείστηκαν στους δρόμους τριγύρω.

Οι εξακόσιες χημικές τουαλέτες που είχαν στηθεί καταστράφηκαν την πρώτη μέρα -λόγω της υπερβολικής χρήσης.

Οι δεξαμενές νερού έγιναν τσουλήθρες λάσπης. Φαγητό διαθέσιμο δεν υπήρχε μετά από λίγες ώρες. Αλλά μόνο ένας πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών -ενώ όλοι ήταν “φτιαγμένοι”.

Και ο κόσμος έζησε τη πιο μυθική συναυλία στην ιστορία της ανθρώπινης μυθολογίας.

Στη σκηνή ανέβηκαν, ανάμεσα σε άλλους, ο Κάρλος Σαντάνα, η Τζάνις Τζόπλιν, ο Τζίμι Χέντριξ, η Τζόαν Μπαέζ, o Τζο Κόκερ, οι Who, οι Jefferson Airplane, οι Grateful Dead, οι Crosby, Still, Nash & Young, o Ρίτσι Χέιβενς και o Κάντρυ Τζο ΜακΝτόναλντ.

Όσοι το έζησαν, ως θεατές, δεν μπορούν να το θυμηθούν, όπως δεν μπορείς να θυμηθείς τη στιγμή ενός οργασμού. Μπορείς να θυμηθείς ότι προηγήθηκε, αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή, της αποκορύφωσης, μπορείς να τη περιγράψεις μόνο ως Ουάοουου!

Έπειτα ήρθε η δεκαετία του εβδομήντα, η ντίσκο και η πιστωτική κάρτα.

Μετά το κιτς ογδόντα και η Wall street. Τα παιδιά των λουλουδιών έγιναν υλιστές κι η Madonna τραγουδούσε “and i am a material girl”.

Κι η ζωή συνεχίζεται.

Όμως, όσο χιμαιρικό κι αν ήταν, θα ήθελα να βρεθώ εκεί, στο Γούντστοκ, δεκαπενταύγουστο του ’69, για να μοιραστώ με άλλους 500.000 ανθρώπους το όνειρο ότι η μουσική μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο, ότι μπορούμε να ζούμε σ’ έναν πλανήτη χωρίς πόλεμο.

Να κάνω έρωτα, ν’ ακούω την Τζάνις και τον Χέντριξ ζωντανά, ν’ αγαπάω τους πάντες, και να πιστεύω ότι όλα είναι δυνατά. Ακόμα και τ’ απίθανα.

http://www.nostimonimar.gr/

Σάμος: "Εκδηλώσεις Μνήμης"

Σύμφωνα με τις διατάξεις του Π.Δ. 304/2001, η 14η Σεπτεμβρίου ορίζεται ως ημέρα Εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό κράτος.

Ο εορτασμός έχει σκοπό να τονίσει ιδιαίτερα και να υπενθυμίσει τα γεγονότα της δραματικής περιόδου της γενοκτονίας και του ξεριζωμού των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους, που είχαν ως αποτέλεσμα να μετατρέψουν τους Έλληνες της Μικράς Ασίας σε έναν λαό προσφύγων και διασποράς.

Ο φετινός εορτασμός θα γίνει την Κυριακή, 18 Σεπτεμβρίου 2016

Η Αναπαράσταση της Δίκης του Σωκράτη, στη Σάμο

ΠΛΑΤΩΝΑ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΣΩΚΡΑΤΗ

Η παράσταση του πολυβραβευμένου Δήμου Αβδελιώδη, που ξεκίνησε από πέρσι το καλοκαίρι σαν παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και καθήλωσε χιλιάδες θεατές, μετά από sold out παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη, σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στην Ρουμανία, στην Κύπρο και το Βιετνάμ, όπου αποθεώθηκε από το Διεθνές Διπλωματικό Σώμα 27 Πρεσβειών στην ιστορική Όπερα του Ανόι και έγινε παγκόσμιο πολιτιστικό γεγονός αναδεικνύοντας την αρχαία ελληνική γλώσσα σε ζωντανή γλώσσα, για πρώτη φορά ύστερα από δυόμιση χιλιάδες χρόνια, ξεκινά περιοδεία από τον Ιούνιο ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό με 60 προγραμματισμένες παραστάσεις, με την στήριξη και υπό την Αιγίδα του ΚΘΒΕ.

Δήμος Αβδελιώδης

Η αυθεντική αυτή Αναπαράσταση της πιο συγκλονιστικής δίκης στην ιστορία του πολιτισμού, κάνει την παρακολούθηση της για τους θεατές, μια μοναδική βιωματική εμπειρία, έχοντας την αίσθηση ότι ζουν μέσα στην πραγματική ατμόσφαιρα εκείνης της μέρας της δίκης, κι όπου ο Σωκράτης και ο Μέλητος ενσαρκώνονται μπροστά τους ζωντανά.

Διδασκαλία Εκφοράς & Ερμηνείας Αρχαίου Κειμένου, Σκηνικός χώρος, Σκηνοθεσία, Μετάφραση: Δήμος Αβδελιώδης

Μακέτες, Κοστούμια : Αριστείδης Πατσόγλου

Σχεδιασμός ,κατασκευή, Κλεψύδρας: ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΡΧΑΙΑΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ, Κώστας Κοτσανάς

Μεταγραφή στην Αγγλική γλώσσα, επιμέλεια υποτιτλισμού: Αμαλία Κοντογιάννη


ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Βασίλης Καραμπούλας

ΜΕΛΗΤΟΣ: Γιάννης Κολόι


Διεύθυνση Παραγωγής: Αθηνά Ζώτου

Boηθοί σκηνοθέτη: Γιώργος Νικόπουλος, Δανάη Ρούσσου, Ειρήνη Ζάρρα

Φωτογραφίες: Κορνηλία Σιδηρά

Εκτέλεση καλοκαιρινής περιοδείας: ΟΨΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Παραγωγή: «anagnorisis» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Θεάτρου Κινηματογράφου

ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΥ

ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ: 6934-115555, 2310257218

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ : ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29 ΙΟΥΛΙΟΥ, ΩΡΑ 21.00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ :

Προπώληση: 12 € κανονικό & 10 € φοιτητικό-άνεργοι

Πόρτα: 15 € κανονικό & 12 € φοιτητικό-άνεργοι

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ :

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΚΑΡΑΣΤΑΘΗΣ, ΚΑΡΛΟΒΑΣΙ, ΤΗΛ: 22730 32378

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΚΥΚΛΟΣ, ΒΑΘΥ, ΤΗΛ: 2273023884

ΠΑΓΩΤΑ STORIA DOLCE, ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟ, ΤΗΛ: 2273061711

Με τη στήριξη και τη Χορηγία της ΕΡΤ

Mε την υποστήριξη του ΤΗΕΑTRE CULTURES www.theatre-cultures.com

Mακάριος Αβδελιώδης - Ευγενική Χορηγία

Η Σάμος σήκωσε την σημαία τού Σταυρού στις 17 Απριλίου 1821

Τόν Μάϊο τού πρώτου έτους τής Ελευθερίας, τά ελληνικά πλοία διέσχιζαν ανενόχλητα τό Αιγαίο Πέλαγος. Μόνο μελανό σημείο ήταν η ανυπακοή τών πληρωμάτων καί η φιλαρχία τών καπετάνιων, γεγονός πού οδηγούσε σέ αναρχία, ότι χειρότερο μπορούσε νά υπάρξει γιά τήν αποτελεσματικότητα τού ελληνικού στόλου. Εν τώ μεταξύ, η αργοπορία τού τουρκικού στόλου, οδηγούσε τό ένα νησί μετά τό άλλο στόν ξεσηκωμό. Στήν Κάσο ο πλοίαρχος Θεόδωρος Κανταρτζόγλου ξεσήκωσε τό νησί καί ακολούθησε η Κάρπαθος, η Δήλος, η Νίσσυρος, η Κάλυμνος, η Λέρος, η Πάτμος.

Η Σάμος σήκωσε τήν σημαία τού Σταυρού στίς 17 Απριλίου 1821, όταν εμφανίστηκαν στίς ακτές της δύο σπετσιώτικα πλοία τά οποία καί βύθισαν ένα τουρκικό μπρίκι.

Η Σάμος, τού Πυθαγόρα καί τού Αρίσταρχου, πανέμορφο νησί από τήν αρχαιότητα είχε γνωρίσει ημέρες δόξας καί πλούτου. Αλλά τόν 14ο αιώνα είχε γίνει στόχος μουσουλμάνων πειρατών καί τελικά καταληστεύθηκε, ρημάχθηκε καί ερημώθηκε, μέχρι πού τήν εποίκησε ο γενίτσαρος ναύαρχος τού οθωμανικού στόλου Κιλίτζ Αλή τόν 16ο αιώνα, μέ Χριστιανούς από τή Μικρά Ασία, τή Χίο καί τήν Εύβοια. Τό 1714, κατοικούσαν στή Σάμο 15000 κάτοικοι, ενώ μετά τά Ορλωφικά, μετανάστευσαν πρόσφυγες από τήν Πελοπόννησο καί τά νησιά τού Αιγαίου μετατρέποντάς τη σέ μία πλούσια καί εύπορη πόλη.

Στήν εξεγερμένη πλέον Σάμο έφθασε ο Λυκούργος Λογοθέτης στίς 24 Απριλίου 1821 γιά νά εδραιώσει τήν επανάσταση αλλά καί νά οργανώσει τήν εσωτερική διοίκηση. Τό πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Παπλωματάς καί είχε γεννηθεί στό Καρλόβασι τό 1772. Ήταν γιός τού Γιάννη καί τής Μαρούδας Παπλωματά καί είχε σπουδάσει στήν Κωνσταντινούπολη, όπου διορίστηκε γραμματέας στό Πατριαρχείο. Λίγα χρόνια αργότερα, έφυγε γιά τίς Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, όπου διορίστηκε γραμματέας τού ηγεμόνα τής Βλαχίας, Κωνσταντίνου Υψηλάντη. Ο Αλέξανδρος Σούτσος τόν προβίβασε σέ Λογοθέτη καί τόν τίτλο αυτό χρησιμοποίησε ως όνομα στό υπόλοιπο τής ζωής του.

Ο Λογοθέτης επέστρεψε στή Σάμο τό 1808, όπου υπήρχε έντονη διαμάχη μεταξύ δύο παρατάξεων γιά τή διοίκηση τού τόπου. Οι προοδευτικοί "Καρμανιόλοι" καί οι συντηρητικοί "Καλλικάντζαροι"βρίσκονταν σέ οξεία αντιπαράθεση. Ο Λυκούργος Λογοθέτης είχε τεθεί στό πλευρό τών δημοκρατικών Καρμανιόλων. Τελικώς επικράτησαν οι Καλλικάντζαροι τών προυχόντων πού εξόρισαν τόν Λογοθέτη στήν Σμύρνη.

Ο Λογοθέτης, όταν επέστρεψε μετά τήν κήρυξη τής επαναστάσεως στό νησί του, έθεσε τέρμα στήν αναρχία καί οργάνωσε τέσσερα στρατιωτικά σώματα τίς χιλιαρχίες, επικεφαλής τών οποίων διορίσθηκαν οι Κωνσταντής Λαχανάς, Κωνσταντής Κονταξής, Σταμάτης Γεωργιάδης καί Εμμανουήλ Μελαχροινός. Παράλληλα εισήγαγε σύστημα πολιτικό, σύμφωνα μέ τό οποίο η εξουσία πήγαζε από τόν λαό, ενώ οργάνωσε άριστα τήν άμυνα τού νησιού.

Οι Σάμιοι διαρκώς επιχειρούσαν καταδρομές στή μικρασιατική ακτή μέ σκοπό νά αποτρέψουν τούς Τούρκους νά κάνουν απόβαση στό νησί τους από τήν ακτή τής Μύκαλης. Όσες φορές καί νά προσπάθησαν τά τουρκικά αγήματα νά αγκιστρωθούν στό νησί απέτυχαν όπως αφηγούνται οι έφοροι τής Σάμου:

"Επειδή επήραν από Κουσάντασι αρκετούς Κρητικούς (εννοούν Τούρκους) διά τήν έλλειψιν, τούς ανδρειοτέρους, καί έκαμαν τήν συνηθισμένην τούρκικην φαντασίαν μέ τάς συχνάς μπάλας των, τάχα διά νά μάς φοβίσουν, όμως ημείς, δυνάμει τού Τιμίου Σταυρού, αντεστάθημεν γενναίως, ως νά ήσαν πλοιάρια.

Παρατηρήσας ο εχθρός μας έν μέρος έχον βάρδιαν τριάντα μόνους άνδρας τρέξασα η δυνατωτέρα εις βοήθειαν τής άλλης, όμως αδελφοί, τόσον ηφανίσθησαν οι εχθροί ώστε οι μείναντες ζωντανοί έπεσαν εις θάλασσαν, οι δέ θανατωθέντες είναι τόν αριθμόν διακόσιοι. Λοιπόν αδελφοί, μή δειλιάτε ακούοντας τόν αριθμόν τών τόσων καραβίων, επειδή τούς κρατούμεν γενναίως.

Αφήσαμεν όλας μας τάς χρειώδεις υπηρεσίας, τά μούρκια μας καί τά χωράφια καί τά κατέφαγαν τά ζώα καί στέκομεν μόνον εις τά άρματα. Λοιπόν αδελφοί, διά τό Γένος, διά τήν φιλογενειάν σας, διά τά ηρωϊκά σας κατορθώματα μήν αμελήσετε αλλά προφθάσατε γλήγορα καί χωρίς αναβολήν."

Στίς αρχές Ιουλίου ξαναβγήκε η αρμάδα τού σουλτάνου στό Αιγαίο Πέλαγος μέ ναύρχο τόν Καρά Αλή. Περιελάμβανε δώδεκα κορβέτες, έξι φρεγάτες καί δεκάδες μικρότερα πλοία. Η εντολή τού σουλτάνου πρός τόν καπιτάν πασά ήταν νά σβήσει τό νησί τής Σάμου από τόν χάρτη. Ο τουρκικός στόλος έφθασε στά νερά τής Σάμου στίς 3 Ιουλίου 1821 καί άρχισε νά κανονιοβολεί τήν παραλία τής πρωτεύουσας μέ πυκνότατα πυρά. Κατόπιν, οι εχθρικές δυνάμεις επιχείρησαν απόβαση, τήν οποία όμως απέκρουσαν επιτυχώς οι Σάμιοι χάρις τόν ηρωισμό τους αλλά καί τήν οργανωμένη αντίσταση τού Λογοθέτη.

"Ο Θεός τών δυνάμεων είναι μαζί μας. Αυτός ως παντοδύναμος θά πολεμήση τούς εχθρούς, Θά νικήσωμεν καί θά έλθη ημέρα πού θά βραβευθούν οι αγώνες μας. " Λυκούργος Λογοθέτης

Μάλιστα ο Λογοθέτης είχε ντύσει τίς γυναίκες μέ αντρικά ρούχα καί τούς είχε δώσει κοντάρια γιά νά φαίνονται οι αμυνόμενοι πολλαπλάσιοι. Ο "Κάβο Τζωρτζής", πού επιχείρησε ο Καπλάν αγάς νά αποβιβαστεί, βάφτηκε κόκκινος από τό αίμα τών Τούρκων καί από τότε κράτησε τό όνομα "Κάβο Φονιάς". Όλες οι λέμβοι τών Οθωμανών βούλιαξαν στή θάλασσα. Τά κανόνια πού διηύθυναν οι Σταμάτης Γεωργιάδης, Εμμανουήλ Μελαχροινός, Εμμανουήλ Μαθιουδάκης, Χριστόδουλος Πασχάλης καί Πανταζής προξένησαν απίστευτη φθορά καί πολλούς νεκρούς. Ο αρχηγός τής αποβατικής δύναμης Καπλάν αγάς σκοτώθηκε.

Από τήν Σμύρνην καί τήν Νέαν Έφεσον εστέλλοντο εκθέσεις μέ παράπονα πρός τόν σουλτάνον καί εζητούσαν πολεμικήν ενέργειαν πρός εκμηδένισιν τής Σάμου. Ο σουλτάνος ηγανάκτησε καί εζήτησε νά τού φέρουν γεωγραφικόν χάρτην διά νά ιδή πού ευρίσκετο καί πόση ήτο η Σάμος. Αφού παρετήρησε τό στενόν θαλάσσιον χώρισμα μεταξύ τής Σάμου καί τής μικρασιατικής ακτής παρήγγειλε νά δοθή αμέσως η εντολή νά τό επιχώσουν καί νά τό καταστήσουν διαβατόν διά νά περάσουν εις τήν Σάμον τουρκικά στρατεύματα.

Αι σουλτανικαί διαταγαί πού εδόθησαν εις τόν Καρά Αλήν ήσαν φοβεραί. Ο σαμιακός πληθυσμός έπρεπε ν' αφανισθή. Οι άνω τών οκτώ ετών άνδρες νά φονευθούν, τά κάτω αυτής τής ηλικίας παιδιά νά περιτμηθούν καί αι γυναίκες όλαι νά συρθούν εις τήν αιχμαλωσίαν.Διονύσιος Κόκκινος - Ελληνική Επανάστασις

Τό μόνο πού κατάφερε ο Καρά Αλής ήταν νά σκοτώσει μέ φρικτό θάνατο δύο ελληνόπουλα πού είχε αιχμαλωτίσει από ένα σαμιακό πλοιάριο. Τά πασάλειψε μέ κατράμι, τά κρέμασε από τά πόδια στό κατάρτι τής ναυαρχίδος γιά νά φαίνονται από τήν ακτή καί τούς έβαλε φωτιά. Στή συνέχεια μή θέλοντας νά θυσιάσει άλλους άντρες του, έστειλε μεταγωγικά σκάφη στήν απέναντι ακτή τής Μυκάλης (Τσαγκλί) καί τής Νέας Εφέσου (Κουσάντασι) γιά νά μεταφέρουν από εκεί 7000 ατάκτους καί νά τούς αποβιβάσουν στήν Σάμο.

Τήν κρίσιμη αυτή ώρα, 7 Ιουλίου 1821, έφθασε ο ελληνικός στόλος, συγκροτημένος από τρείς ναυτικές μοίρες, τίς οποίες αποτελούσαν τριάντα υδραίικα πλοία μέ αρχηγούς τούς Γιακουμάκη Τομπάζη, Αναστάσιο Τσαμαδό, Γιάννη Βούλγαρη καί Λάζαρο Λαλεχό, είκοσι έξι σπετσιώτικα, μέ αρχηγούς τούς Γκίκα Τσούπα, Θεοδόση Μπόταση, Ιωάννη Κυριακού, Κωνσταντίνο Μπουκουβάλα, Ιωάννη Κούτση, Θεοδωράκη Μέξη, Ανάργυρο Ανάργυρου, Δημήτρη Μπούκουρη, Αδριανό Σωτηρίου, Δημήτριο Ορλώφ καί Νικόλα Ράπτη καί τριάντα ένα ψαριανά σύν τέσσερα πυρπολικά καί δέκα μίστικα μέ καπετάνιους τούς Νικολή Αποστόλη, Γιάννη Καλάρη, Δημήτρη Λένο, Αντώνη Σαρή, Γιώργη Μικέ, Νικόλα Χ. Κοτζιά, Γιώργη Σκανδάλη, Κωνσταντή Καμπούρη, Μανώλη Βαλαβάνο, Γεώργιο Παγκάρα, Νικόλα Αργύρη καί Ανδρέα Γιαννίτση.

Μέ τόσους όμως αρχηγούς ο συντονισμός ήταν πολύ δύσκολος. Παρά ταύτα, τά ελληνικά πλοία έδρασαν αποτελεσματικά. Εισπλέοντας στό στενό βρήκαν τά τουρκικά μπεϊλίδικα γεμάτα ασκέρια. Μόλις τά πληρώματά τους είδαν τά ελληνικά πολεμικά, καί καθώς δέν μπορούσαν νά επικοινωνήσουν μέ τόν δικό τους στόλο, καταπτοήθηκαν καί ετράπησαν σέ φυγή. Έξι μεταγωγικά (τρανσπόρτα) ρίχθηκαν στήν ξηρά, ενώ αλλά δύο πυρπολήθηκαν. Οι ζεϊμπέκηδες βγαίνοντας μέ σπουδή από τά πλοία, έτρεξαν πρός τό εσωτερικό καί έτσι οι νησιώτες ανενόχλητοι έκαψαν τά υπόλοιπα έξι μεταγωγικά. Αργότερα, οι άτακτοι Τούρκοι ξέσπασαν στούς Ρωμιούς κατοίκους τού Κουσάντασι, τούς έκαψαν τά σπίτια καί έσφαξαν 400 από αυτούς. Ο έντιμος διοικητής τής Νέας Εφέσου Ερέζογλου δέν μπόρεσε νά αποσωβήσει τίς σφαγές.

Κατά τόν Ιούλιον τού 1821 σύμπασαι καί αι τών τριών νήσων μοίραι εκπλέουσιν επί τά παράλια τής Ιωνίας, όπου καταπλεύσαντες εις Μυκάλην (Τσαγλί) απέναντι τής Σάμου ενέπρησαν οκτώ πολεμίας ναύς, κακείθεν ορμώσιν εις αναζήτησιν τού τουρκικού ναυτικού, όντος εξ 25 πλοίων μικρών τε καί μεγάλων, παραπλεόντων τήν νήσον εκείνην.

Άμα ούν οι Έλληνες μακρόθεν κατοπτεύσαντες τούς πολεμίους απάραντες καί επιτεθέντες τρέπουσιν εις φυγήν καί καταδιώκοντες καταλαμβάνουσι παρά τή Κώ, όπου συναφθείσης μάχης σφοδράς εμπίπρανται τρία πυρπολικά εις μάτην καί τέταρτον υδραϊκόν καταληφθέν υπό τών εν αυτώ ενέπεσεν εις τάς χείρας τών Οθωμανών, καθώς καί η ιμιολία (γολέττα) Ιωάννου τού Βρατσάνου Ψαριανού παρ' ολίγον εκεινδύνευε νά πάθη τό αυτό, ειμή έσπευδεν Γκίκας ο Τσούπας πλοίαρχος Σπετσιώτης. Επί τούτοις στραφείσαι αι μοίραι εις Ρόδον, αι μέν δύο απήλθον εις τά ίδια, η δέ ψαριανή εις Γέροντα καί κακείθεν εις Ψαρρά.Πασπαλιώτη Γεωργίου, Βίος Παπανικολή εκ Ψαρών, εν Ερμουπόλει 1865

Ανίκανος ο τουρκικός στόλος νά επέμβει, αποχώρησε καί κατέφυγε στήν Αλικαρνασσό (Μπουντρούμ). Τόν ακολούθησε ο ελληνικός στόλος καί στίς 12 Ιουλίου 1821 τόν πρόλαβε στό στενό μεταξύ Κώ καί Αλικαρνασσού. Καθώς ο άνεμος γύρισε ενάντιος στά ελληνικά πλοία, αυτά αναγκάστηκαν νά φύγουν καί μάλιστα χωρίς τάξη. Κατά τήν υποχώρησή τους, τά πυρπολικά πού ήταν παλιά καί δυσκίνητα, πυρπολήθηκαν από τά πληρώματα τους, τά οποία διέφυγαν στά πλοία τού στόλου μέ τίς βάρκες τους. Μέ δυσκολία διέφυγε τή σύλληψη τό βραδυκίνητο μίστικο τού Iωάννου Βρατσάνου, τόν οποίο διέσωσε ο Σπετσιώτης πλοίαρχος Γκίκας Τσούπας. Η καταστροφή τών πυρπολικών δημιούργησε πύρινη ζώνη μεταξύ τών δύο στόλων καί τά ελληνικά πλοία επωφελήθηκαν καί κατέφυγαν στόν όρμο τού Γέροντα, όπου ο τουρκικός στόλος φοβούμενος τά πυρπολικά, δέν τόλμησε νά καταδιώξει.

Η τρικυμία πού ακολούθησε, σκόρπισε τόν ελληνικό στόλο καί τμήματα του κατέφυγαν στή Λέρο, τή Σάμο καί τήν Κάλυμνο. Ο τουρκικός στόλος, πού βρισκόταν μέχρι τήν ώρα εκείνη στήν Κώ, έπλευσε στή Ρόδο, όπου συνάντησε αιγυπτιακή μοίρα από δεκατέσσερα πλοία μέ διοικητή τόν Ισμαήλ Γιβραλτάρ. Ενωμένοι τώρα ο τουρκικός μέ τόν αιγυπτιακό στόλο γύρισαν στήν Κώ, γιά νά προετοιμάσουν τήν επίθεσή τους κατά τών Ελλήνων. Εκείνοι πάλι μεταστάθμευσαν απέναντι στή Νίσυρο καί στά συμβούλια πού ακολούθησαν, επικράτησε διχογνωμία καί διατυπώθηκαν αλληλοκατηγορίες. Τά πληρώματα, σέ έξαψη, ζήτησαν νά γυρίσουν στά νησιά τους ενώ υπήρχε έλλειψη σέ πολεμοφόδια καί πυρπολικά.

Ήταν μία έκρυθμη κατάσταση, η οποία ανάγκασε τούς Υδραίους καί τούς Σπετσιώτες προκρίτους νά στείλουν γράμματα γεμάτα συμβουλές καί υποσχέσεις. Προσπάθησαν πολύ οι απεσταλμένοι τών νησιών γιά νά πείσουν τά πληρώματα νά μείνουν. Τούς έταξαν ότι θά τούς έστελναν τό συντομότερο τροφές, πολεμοφόδια καί χρήματα.

Στίς 29 Ιουλίου 1821 συναντήθηκαν οι δύο στόλοι καί αντάλλαξαν κανονιές, ο σφοδρός όμως άνεμος τούς σκόρπισε. Τότε ο ελληνικός στόλος κατέφυγε στήν Πάτμο καί τή Σάμο. Οι Τούρκοι δέν τούς κατεδίωξαν ούτε επιχείρησαν απόβαση στη Σάμο.

Στίς αρχές Αυγούστου φάνηκε ο μουσουλμανικός στόλος στά νερά τής Λέρου, πλανήθηκε κατόπιν γιά λίγες μέρες στό Ικάριο πέλαγος καί τελικά στράφηκε στό βορρά καί μπήκε στόν Ελλήσποντο. Οι Έλληνες τόν ακολούθησαν από μακριά καί μετά γύρισαν στά νησιά τους. Ωστόσο, φάνηκε πολύ έντονα καί αυτή τή φορά η έλλειψη γενικού αρχηγού του στόλου καί η απειθαρχία τών πληρωμάτων.

http://www.agiasofia.com/


Σχετικό δημοσίευμά μας: ΕΔΩ...!

Η αποτυχημένη αποβίβαση των Οθωμανών στη Σάμο στις 3 και 5 Ιουλίου 1821

Τον Μάϊο τού πρώτου έτους της Ελευθερίας, τα ελληνικά πλοία διέσχιζαν ανενόχλητα το Αιγαίο Πέλαγος.
Εν τω μεταξύ, η αργοπορία τού τουρκικού στόλου, οδηγούσε το ένα νησί μετά το άλλο στον ξεσηκωμό. Στην Κάσο ο πλοίαρχος Θεόδωρος Κανταρτζόγλου ξεσήκωσε το νησί, καί ακολούθησε η Κάρπαθος, η Δήλος, η Νίσυρος, η Κάλυμνος, η Λέρος, η Πάτμος.

Η Σάμος σήκωσε την σημαία τού Σταυρού στις 17 Απριλίου 1821, όταν εμφανίστηκαν στις ακτές της δύο σπετσιώτικα πλοία τα οποία και βύθισαν ένα τουρκικό μπρίκι.

Στην εξεγερμένη πλέον Σάμο, έφθασε ο Λυκούργος Λογοθέτης στις 24 Απριλίου γιά να εδραιώσει την επανάσταση αλλά και να οργανώσει την εσωτερική διοίκηση.

Οι Σάμιοι διαρκώς επιχειρούσαν καταδρομές στη μικρασιατική ακτή με σκοπό να αποτρέψουν τους τούρκους στο να κάνουν απόβαση από την ακτή τής Μυκάλης.

Όσες φορές και να προσπάθησαν τα τουρκικά αγήματα να αγκιστρωθούν στο νησί απέτυχαν όπως αφηγούνται οι έφοροι της Σάμου:

“ Ἐπειδὴ ἐπῆραν ἀπὸ Κουσάντασι ἀρκετούς Κρητικοὺς (ἑννοοῦν τούρκους) διὰ τὴν ἔλλειψιν, τοὺς ἀνδρειοτέρους, καὶ ἔκαμαν τὴν συνηθισμένην τούρκικην φαντασίαν μὲ τὰς συχνᾶς μπάλας των, τάχα διὰ νὰ μᾶς φοβίσουν, ὅμως ἡμεῖς, δυνάμει τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀντεστάθημεν γενναίως, ὡς νὰ ἦσαν πλοιάρια.Παρατηρήσας ὁ ἐχθρὸς μας ἕν μέρος ἔχον βάρδιαν τριάντα μόνους ἄνδρας τρέξασα ἡ δυνατωτέρα εἰς βοήθειαν τῆς ἄλλης, ὅμως ἀδελφοὶ, τόσον ἠφανίσθησαν οἱ ἐχθροὶ ὥστε οἱ μείναντες ζωντανοὶ ἔπεσαν εἰς θάλασσαν, οἱ δὲ θανατωθέντες εἶναι τὸν ἀριθμὸν διακόσιοι. Λοιπὸν ἀδελφοὶ, μὴ δειλιᾶτε ἀκούοντας τὸν ἀριθμὸν τῶν τόσων καραβίων, ἐπειδὴ τοὺς κρατοῦμεν γενναίως. Ἀφήσαμεν ὅλας μας τὰς χρειώδεις ὑπηρεσίας, τὰ μούρκια μας καὶ τὰ χωράφια καὶ τὰ κατέφαγαν τὰ ζῶα καὶ στέκομεν μόνον εἰς τὰ ἄρματα. Λοιπὸν ἀδελφοὶ, διὰ τὸ Γένος, διὰ τὴν φιλογενειὰν σας, διὰ τὰ ἡρωϊκὰ σας κατορθώματα μὴν ἀμελήσετε ἀλλὰ προφθάσατε γλήγορα καὶ χωρὶς ἀναβολὴν…”

Tον Ιούλιο μήνα τού 1821, ξαναβγήκε η αρμάδα τού σουλτάνου στο Αιγαίο Πέλαγος με ναύαρχο τον Καρά Αλή. Περιελάμβανε δώδεκα κορβέτες, έξι φρεγάτες καί δεκάδες μικρότερα πλοία.

Η εντολή τού σουλτάνου προς τον καπιτάν πασά ήταν να σβήσει το νησί τής Σάμου από το χάρτη. Ο τουρκικός στόλος έφθασε στα νερά της Σάμου και άρχισε να κανονιοβολεί την παραλία της πρωτεύουσας με πυκνότατα πυρά. Κατόπιν, οι εχθρικές δυνάμεις επιχείρησαν απόβαση, την οποία όμως απέκρουσαν επιτυχώς οι Σάμιοι χάρις τον ηρωισμό τους αλλά και την οργανωμένη αντίσταση τού Λογοθέτη..

«Ὁ Θεὸς τῶν δυνάμεων εἶναι μαζὶ μας. Αὐτὸς ὡς παντοδύναμος θὰ πολεμήσῃ τοὺς ἐχθροὺς. Θὰ νικήσωμεν καὶ θὰ ἔλθη ἡμέρα ποὺ θὰ βραβευθοῦν οἱ ἀγῶνες μας.» Λυκούργος Λογοθέτης.

Μάλιστα ο Λογοθέτης είχε ντύσει τις γυναίκες με αντρικά ρούχα και τους είχε δώσει κοντάρια γιά να φαίνονται οι αμυνόμενοι πολλαπλάσιοι...

Ο «Κάβο Τζωρτζής», ή ακρωτήριο Αγίας Παρασκευής που επιχείρησε ο Καπλάν αγάς να αποβιβαστεί, βάφτηκε κόκκινος από το αίμα τών τούρκων καί από τότε κράτησε το όνομα «Κάβο Φονιάς».

Τὸ κάτω Βαθὺ στὰ 1862. Πιθανὸν νὰ είναι ἡ πρώτη

φωτογραφία τῆς Σάμου ἀπὸ ἄγνωστον φωτογράφο.

Στις 3 Ιουλίου τού 1821, ο οθωμανός στόλαρχος Καρά Αλή προσπάθησε ν΄αποβιβάσει στρατεύματα στη Σάμο προκειμένου να την κυριεύσει. Μετά όμως την πρώτη αυτή αποτυχία προσποιούμενος αποχώρηση, διέταξε δύο ημέρες μετά, στις 5 Ιουλίου απόβαση γεμίζοντας 40 περίπου λέμβους με γενίτσαρους και Αζάπηδες, τις οποίες και κατεύθυνε προς το εν λόγω ακρωτήριο, προκειμένου να προβεί στη συνέχεια σε κυκλοτερή επίθεση.

Παρακολουθώντας όμως οι Σαμιώτες οπλαρχηγοί τις κινήσεις τού Καρά Αλή αντελήφθησαν το σχέδιό του και έσπευσαν στο σημείο εκείνο ο Καπετάν Σταμάτης Γεωργιάδης (χιλίαρχος), με τον Λυκούργο Λογοθέτη μαζί με 50 περίπου Σαμιώτες και 24 Κρητικούς από τα Σφακιά υπό τον Χατζηγιώργη Μουριανό, όπου και επέπεσαν με ορμή και λύσσα στους Οθωμανούς που προσπαθούσαν να βγουν στη ξηρά.

Όλες οι λέμβοι τών Οθωμανών βούλιαξαν στη θάλασσα. Τα κανόνια που διηύθυναν οι Σταμάτης Γεωργιάδης, Εμμανουήλ Μελαχροινός, Εμμανουήλ Μαθιουδάκης, Χριστόδουλος Πασχάλης καί Πανταζής, προξένησαν απίστευτη φθορά καί πολλούς νεκρούς. Ο αρχηγός τής αποβατικής δύναμης Καπλάν αγάς σκοτώθηκε.

Η έκβαση αυτής τής μάχης ήταν επόμενο να επιδράσει ευεργετικά στο ηθικό τών Σαμίων μέχρι να καταπλεύσει ο Ελληνικός στόλος που έδωσε τέρμα στην εκστρατεία εκείνη κατά της Σάμου. Από τότε το ακρωτήριο αυτό ονομάζεται Καβοφονιάς.

https://eistorias.wordpress.com

Χώρα Σάμου: Αποκαλυπτήρια προτομής του Μιλτιάδη Χούμα

Σχετικές Δημοσιεύσεις: 01 02

Μπλεκ: O ήρωας που φορούσε γούνινο καπέλο και γιλέκο, χειμώνα καλοκαίρι!

Κάποτε ήμασταν πιτσιρίκια...!

Στις 3 Οκτωβρίου του 1954, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά ένα κόμικ, με την ονομασία Il Grande Blek Magigno.

 Ήταν δημιουργία τριών νεαρών σκιτσογράφων της καλλιτεχνικής ομάδας EsseGesse, που την αποτελούσαν οι Ιταλοί Τζον Σινκέτο (1925-1989), Ντάριο Γκουτσόν (1926-2000) και Πιέτρο Σαρτόρι (1926-1989). O Μπλεκ ήταν ο ήρωας του κόμικ, που έδρασε στα τέλη του 18ου αιώνα, στις ΗΠΑ.

Νεαρός, περίπου 25 ετών, ύψος 1.88, μυώδης, που έδερνε αλύπητα τους κακούς Άγγλους αποικιοκράτες ή τους ινδιάνους, για την απελευθέρωση της χώρας του.

Οπλισμένος με μαχαίρι, πιστόλι, καραμπίνα αλλά και τις ατσάλινες γροθιές του, σάρωνε όπου μπλεκόταν και έσωζε την πατρίδα του από μια μεγάλη καταστροφή.

Χειμώνα – καλοκαίρι ο ξανθομάλλης Μπλεκ φορούσε ένα χαρακτηριστικό γούνινο καπέλο από ζώο, γούνινο γιλέκο χωρίς να φοράει τίποτα από μέσα, στενό κόκκινο παντελόνι και καστόρινες μπότες.

Η εικονογράφηση είχε συνήθως φόντο τις πόλεις, τα δάση του αμερικανικού βορρά, τις ινδιάνικες φυλές, τους παράνομους της εποχής και πολλά καπηλειά. Το κόμικ πουλούσε κοντά στα 500.000 τεύχη εβδομαδιαίως και οι περιπέτειες του «ξανθού γίγαντα», γνώρισαν μεγάλη επιτυχία.

Οι άνθρωποι του Μπλεκ

Σε όλες του τις περιπέτειες ο Μπλεκ, είχε μαζί δύο πολύ αγαπημένα του πρόσωπα.
Τον μεσήλικα καθηγητή Μυστήριο και τον μικρό Ρόντυ που το πρόσωπό ήταν γεμάτο φακίδες.

Τους ανέθετε αποστολές και αυτοί με πονηριά και κάθε μέσο, βοηθούσαν καθοριστικά τον Μπλεκ, να εξολοθρεύσει μόνος του μερικές δεκάδες Άγγλων στρατιωτών.

Ο καθηγητής Μυστήριος ήταν το μεγάλο μυαλό, πίσω από τον δυνατό επαναστάτη. Γνώριζε μαθηματικά, αστρονομία, νομική, ζωολογία, κλπ, αν και ποτέ δεν προσδιορίστηκε τι είδους καθηγητής ήταν.

Ατσίδα στα τεχνάσματα, τις ευρεσιτεχνίες και την παραπλάνηση, προκειμένου να συνδράμει το έργο των επαναστατών κυνηγών ή για να γλυτώσει τους δυο φίλους, από επικίνδυνες καταστάσεις.

Μονίμως πεινούσε και έτρωγε πολύ, έκανε αισθητή την παρουσία του και ήταν πνευματώδης. Διατεθειμένος να δώσει ακόμη και την ζωή του για τον Μπλεκ και το νεαρό αγόρι.

Συνήθως έλεγε εκφράσεις όπως, «Μα τον αλλήθωρο ήλιο», «Μα τους χίλιους πλανήτες», «Μα τα χίλια ελάφια», «Μα τους χίλιους κάστορες» κ.α., όταν αιφνιδιαζόταν ή του «ερχόταν» μια ενδιαφέρουσα ιδέα.

Ο μικρός Ρόντι σώθηκε τελευταία στιγμή όταν ήταν μικρός από τον Μπλεκ

Ήταν ημιθανής δίπλα στον νεκρό πατέρα του. Το σπίτι τους είχε καεί από τους Άγγλους.
Ο μικρός οδηγήθηκε στην κατασκήνωση των κυνηγών, όπου τον υιοθέτησαν.

Από μικρός έγινε προστατευόμενος του Μπλεκ, που του έμαθε όλα τα κόλπα. Η ηλικία υπολογίζεται 10-12 χρόνων και σε πολλές περιπέτειες, μάχεται στην πρώτη γραμμή.

Σε όλα τα τεύχη πειράζει τον Καθηγητή, που εκνευρισμένος τον αποκαλούσε «Αμαθέστατον» ή «Αφελέστατον Παιδάριον».

Παρά το όμορφο παρουσιαστικό του πάντως, ο Μπλεκ δεν έχει σχέση με γυναίκες. Επίσης πολύ λίγα είναι γνωστά για την προηγούμενη ζωή του. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν η απελευθέρωση της πατρίδας του.

Ο Μπλεκ στην Ελλάδα

Το περιοδικό εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στα περίπτερα της Ελλάδας τον Ιούνιο του 1969, από τις εκδόσεις του Στέλιου Ανεμοδουρά, δημιουργό του «Μικρού Ήρωα». Στην πραγματικότητα, ο Μπλεκ ήταν κάτι σαν υποκατάστατο του «Μικρού Ήρωα», ο οποίος απαγορεύτηκε στην δικτατορία, λόγω του επαναστατικού του χαρακτήρα.

Τότε ο Ανεμοδουράς άρχισε τη νέα εκδοτική του δραστηριότητα. Αποφάσισε να εισαγάγει στην Ελλάδα τον χαρακτήρα, δημιουργώντας το θρυλικό ομώνυμο έντυπο.

Αμέτρητες χιλιάδες πιτσιρίκια, τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, έτρεχαν κάθε βδομάδα στα περίπτερα για να αγοράσουν και να διαβάσουν, τις νέες περιπέτειες του Μπλεκ.

Η κυκλοφορία του στην Ελλάδα έφτασε πολλές φορές και τα 130.000 αντίτυπα. Μέχρι το Δεκέμβριο του 1975, το περιοδικό κυκλοφορούσε σε μικρή διάσταση.

Τα τεύχη της πρώτης εξαετούς περιόδου είναι δυσεύρετα. Η θρυλική σειρά, έφτασε τα 428 τεύχη στην πρώτη της κυκλοφορία. Περιελάμβανε, εκτός της κύριας ιστορίας του Μπλεκ και της παρέας του, τις περιπέτειες του Ρίνγκο, του Τομ και το Παιδί – Φάντασμα. Τα επόμενα χρόνια ωστόσο, η θεματολογία πολλαπλασιάσθηκε.

Για 25 χρόνια, μέχρι τον Ιούνιο του 1994, ο ξανθός γίγαντας μεγάλωσε γενιές πιτσιρικάδων.
Η κυκλοφορία του διακόπηκε και όταν επανεκδόθηκε, εμφανίστηκε με την ονομασία «Νέος Δυναμικός Μπλεκ».

Το περιοδικό κυκλοφόρησε επίσης, στη Γιουγκοσλαβία, την Τουρκία και στη Γαλλία, όπου ο πατριώτης Μπλεκ αγαπήθηκε, όσο λίγοι ήρωες κόμικ.

MXT, Μπλεκ, wikipedia, ccpublic

Μυθιστόρημα για τον Σαμιώτη ήρωα καπετάν Μιλτιάδη Χούμα

Από τις εκδόσεις "Ψυχογιός" κυκλοφόρησε πρόσφατα το μυθιστόρημα "Άγριες Θάλασσες", με συγγραφέα την Τέσυ Μπάιλα. Είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Σαμιώτη ήρωα καπετάν Μιλτιάδη Χούμα (1913-1989). 

Ο νεότερος γιος του μιλά σε συνέντευξή του για τον πατέρα του, του οποίου η προτομή θα στηθεί στη Χώρα της Σάμου τον Ιούλιο.

Ο καπετάν Χούμας ήταν ένας από τους πιο ηρωικούς Έλληνες στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης. Γεννημένος στη Χώρα της Σάμου, ήταν ένας γνήσιος θαλασσόλυκος που φυγάδευε με το καϊκι του Έλληνες και Άγγλους στη Μέση Ανατολή. Οι Βρετανοί τον τίμησαν για τις διακεκριμένες υπηρεσίες του.

Σήμερα, ο μικρότερος γιος του, ο Γιάννης Χούμας, μιλά στο Vivlio-Life.gr για τον πατέρα του!

Διαβάστε τη συνέντευξη:

"Κύριε Χούμα, πώς γεννήθηκε η ιδέα να δώσετε τα αρχεία που κρατούσε ο πατέρας σας σαν επτασφράγιστο μυστικό ακόμα και από την οικογένειά του, με σκοπό να μαθευτεί η αξιοπρέπεια και το ήθος ενός απλού, μα τόσο ηρωικού ανθρώπου στο ευρύτερο κοινό;

Απάντηση: Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας. Όλο το υλικό έγγραφα, αντικείμενα, και φωτογραφίες δεν ήταν επτασφράγιστο. Για να το αιτιολογήσω αυτό, επιτρέψτε μου να κάνω μία σύντομη αναφορά, πώς βρέθηκε και πώς συμπληρώθηκε αυτό το υλικό.

Ο πατέρας μου Μιλτιάδης Χούμας πέθανε στον Πειραιά, στις 29 Μαρτίου 1989 μετά από δίμηνη ασθένεια, σε ηλικία 76 ετών.

Μέχρι τότε στην οικογένεια γνωρίζαμε σε γενικές γραμμές, ότι είχε πάρει μέρος στην Αντίσταση 1941-44 με το καΐκι του “Ευαγγελίστρια”. Τα δύο Αγγλικά παράσημα στον τοίχο στο σπίτι τα παρατηρούσαμε, αλλά ποτέ δεν είχαμε την περιέργεια να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες.

Υπήρχε βέβαια και το περιοδικό “Ναυτική Ελλάς”, που το 1983 ο αείμνηστος χρονογράφος Αρχιπλοίαρχος Πολεμικού Ναυτικού Μάριος Σίμψας, είχε κάνει ένα εκτενές αφιέρωμα με τίτλο “Κάπτεν Μίλτον: Ένας μοναδικός ήρωας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου”.

Ένα Αγγλικό βιβλίο που είχε διαβάσει ο Σίμψας, ήταν η αφορμή για να ψάξει να τον βρεί και να του πάρει αυτή τη συνέντευξη. Ήταν η μοναδική φορά που ο πατέρας μου αναφέρθηκε σε αυτά τα γεγονότα του πολέμου. Εδώ σαν παρένθεση να πώ ότι σε αυτή τη συνέντευξη περιέγραψε αυτά τα γεγονότα από μνήμης. Μετά από έξη χρόνια που βρέθηκε το ημερολόγιό του και αφού είχε ήδη πεθάνει, συγκρίναμε τις περιγραφές της συνέντευξης με αυτά που ήταν γραμμένα στο ημερολόγιο. Ήταν εκπληκτική η πιστότητα και η ακρίβεια των περιγραφών, σαν να διάβαζε το ημερολόγιο που ο ίδιος είχε γράψει, το οποίο όμως είχε να το δεί σαράντα ολόκληρα χρόνια.

Το κουβάρι της ιστορίας λοιπόν άρχισε να ξετυλίγεται, μετά τον θάνατό του, όταν στο υπόγειο του σπιτιού στη Σάμο, βρέθηκε μια μεγάλη κοφίνα, σαν μπαουλάκι, την οποία βλέπαμε για πρώτη φορά.

Αυτά που ήταν μέσα, ήταν μία “ιστορική έκπληξη”. Ήταν όλα άριστα συντηρημένα, φρόντισαν για αυτό τα κενά της κοφίνας, που επέτρεπαν να μπαίνει αέρας.

Τι είχε μέσα αυτό το καλαμωτό μπαουλάκι:
1. Το ημερολόγιο 1943 στο οποίο ο πατέρας μου κρατούσε σημειώσεις από τις αποστολές διαφυγής.
2. 13 μεγάλους ναυτικούς χάρτες που χρησιμοποιούσε στα ταξίδια του. Ακόμη και σήμερα διακρίνονται πάνω σε αυτούς τους χάρτες οι πορείες του “Ευαγγελίστρια”, που είναι χαραγμένες με μολύβι.
3. Μία ξύλινη ναυτική διπαράλληλο που χρησιμεύει για να βγαίνει η πορεία του ταξιδιού.
4. Ένα πλαστό ναυτικό φυλλάδιο, που του είχε προμηθεύσει η υπηρεσία “ΜΙ 9”, με την φωτογραφία του και το πλαστό όνομα Πάνος Ρομπότσης, σε περίπτωση σύλληψης.
5. Ένα έντυπο με οδηγίες της υπηρεσίας “ΜΙ 9” προς αυτούς που διέφευγαν.
6. Τα 2 σήματα της στολής της κεντρικής Οργάνωσης “FORCE A”
7. Ένα μπουκαλάκι λεβάντα.

(Το μοντέλο του καϊκιού “Ευαγγελίστρια”) 

Κατασκευάστηκε από τους Γεώργιο και Αριστοτέλη Ράλλη το 1990.

Ήταν δηλαδή ένας μικρός οικογενειακός, ιστορικός θησαυρός, που έγινε η αιτία να αρχίσω να ψάχνω και να συγκεντρώνω, όσο περισσότερα στοιχεία μπορούσα, γύρω από το καΐκι “Ευαγγελίστρια” και γενικότερα γύρω από το θέμα “Διαφυγή 1941-44”.

Όσο έψαχνα, τόσο καταλάβαινα, ότι ήμουν στο μέσον μιας ιστορίας, που θα έπρεπε να έκανα εγώ και τα αδέλφια μου, ό,τι πέρναγε από το χέρι μας, για να βγεί στην επιφάνεια και να μην τη σβήσει ο χρόνος.

Διασταυρωμένα στοιχεία από Ελληνικά και Αγγλικά βιβλία, έγγραφα Ελληνικά και Αγγλικά, φωτογραφίες και πίνακες ζωγραφικής, άρχισαν να φωτογραφίζονται και να ταξινομούνται και να παίρνουν την μορφή αρχείου. Θα μπορούσα να σας πώ, ότι σήμερα που βρισκόμαστε στο 2016 και έχουν περάσει 27 ολόκληρα χρόνια, ακόμα βρίσκω από άλλες πηγές, καινούρια στοιχεία που συμπληρώνουν και επιβεβαιώνουν αυτό το αρχείο.

Και επανέρχομαι τώρα στο “επτασφράγιστο” υλικό, που αναφέρατε στην αρχή.

Όταν το 1989 βρήκα στη Σάμο αυτά τα ιστορικά στοιχεία, τα έθεσα αμέσως υπ΄όψη σε τρείς αρμόδιους πολιτιστικούς φορείς της πατρίδας μας. Στο Πολεμικό Μουσείο στην Αθήνα, στο Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος στον Πειραιά και στο Ναυτικό Μουσείο Κρήτης στα Χανιά. Και οι τρείς φορείς αγκάλιασαν και αξιοποίησαν αυτή την ιστορία και σήμερα το μοντέλο του καϊκιού “Ευαγγελίστρια” και ένα σύντομο ιστορικό του Μιλτιάδη Χούμα, βρίσκονται σε μόνιμη έκθεση στις αίθουσές τους. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για διατηρηθεί και να μη σβήσει αυτή η ιστορία στο πέρασμα του χρόνου.

Τώρα πώς ήρθε αυτό το υλικό στα χέρια της συγγραφέα Τέσυς Μπάιλα.

Πάρις και Μιλτιάδης Χούμας κατά τη διάρκεια αποστολής το 1942

Να σημειώσω, ότι η Τέσυ και ο σύζυγός της Δρόσος Βενετούλης, είχαν από παλιά φιλικές σχέσεις με τον αδελφό μου Νίκο.

Το 2013 αποφασίσαμε με τα αδέλφια μου Ανδρέα, Χριστόδουλο και Νίκο, να εκθέσουμε το υλικό που είχαμε συγκεντρώσει όλα αυτά τα χρόνια, στην Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, με την ευκαιρία των επετειακών εκδηλώσεων της 28ης Οκτωβρίου 2013. Η έκθεση έγινε με την συνδιοργάνωση του Δήμου Πειραιά, του Ναυτικού Μουσείου της Ελλάδος και της Εταιρείας Αρχείου και Μελετών “Μνήμες” και κράτησε επτά ημέρες.

Αυτή την έκθεση επισκέφθηκαν ο Δρόσος και η Τέσυ, η οποία αφού περιεργάσθηκε τα εκθέματα, μας είπε στο τέλος: “Μου αρέσει το θέμα. Να το κάνουμε βιβλίο;”

Πιστεύω ότι η συγγραφή ενός βιβλίου είναι κάτι πολύ σημαντικό. Θεωρήσαμε τιμητική την πρόταση της Τέσυς, και γνωρίζοντας τα προηγούμενα βιβλία της, δεχθήκαμε αμέσως και της παραχωρήσαμε με εμπιστοσύνη και αγάπη, ό,τι είχαμε και δεν είχαμε. Γνωρίζω, ότι επί δύο σχεδόν χρόνια η Τέσυ Μπάιλα αφιερώθηκε σε αυτό το βιβλίο, που είχε τους περιορισμούς της αληθινής ιστορίας, και όχι την ελευθερία που δίνει ένα απλό μυθιστόρημα στον-στην συγγραφέα του.

Η μητέρα μας Ελένη, τα αδέρφια μου και εγώ την ευχαριστούμε από καρδιάς. Το αποτέλεσμα είναι το βιβλίο να εξιστορεί με μαεστρία αληθινές ιστορίες, χωρίς υπερβολές και κυρίως χωρίς προσπάθεια μυθοποίησης συνηθισμένων καθημερινών ανθρώπων, που απλώς έκαναν το καθήκον τους.

Πιστεύετε ότι αν εκείνος ήταν εν ζωή θα έφερνε αντιρρήσεις ως προς το να γίνει η ζωή του μυθιστόρημα και να ανακαλύψει ο κόσμος τα όσα πρόσφερε στον αγώνα του κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο;

Απάντηση: Είναι ένα ερώτημα που έρχεται συχνά στο μυαλό μου. Γνωρίζοντας όμως τον χαρακτήρα του και την αντίδρασή του στο παρελθόν σε παρόμοια θέματα, έχω καταλήξει με βεβαιότητα στην απάντηση. Όχι, δεν θα ήθελε. Επιτρέψτε μου να σημειώσω, ότι δεν το λέω αυτό από μετριοφροσύνη. Είναι όμως πολλά τα στοιχεία, που συνηγορούν σε αυτή την απάντηση.

Όπως είπα και πιο πάνω, ο μοναδικός άνθρωπος στον οποίο μίλησε ο πατέρας μου γι’ αυτά τα γεγονότα, ήταν ο χρονογράφος του περιοδικού “Ναυτική Ελλάς”, Μάριος Σίμψας. Αυτό κατά την γνώμη μου συνέβη, γιατί είχαν κάποια κοινά στοιχεία. Είχαν δηλαδή περίπου την ίδια ηλικία, και οι δύο είχαν λάβει μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις 1941-44 και το σπουδαιότερο, οι ερωτήσεις που του έκανε ο Σίμψας ήταν τέτοιες, που δεν έδειχναν να είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Πιστεύω, ότι το σκεπτικό του πατέρα μου σε γενικές γραμμές ήταν: Πρώτον: “Oτι εμείς οι νεότεροι δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε αυτά τα γεγονότα, αφού δεν τα έχουμε ζήσει, και δεύτερον: “Ο,τι έγινε- έγινε, γιατί έτσι επέβαλαν οι τότε καταστάσεις, και τελείωσε”.

Είμαι σίγουρος, ότι αν ζούσε και έβλεπε, όλα όσα γίνονται γύρω από τον ίδιο και το “Ευαγγελίστρια”, με τα Μουσεία, το τραγούδι “Καϊκάκι δέκα μέτρα”, το βιβλίο “Άγριες Θάλασσες”, και την προτομή του (τα αποκαλυπτήρια θα γίνουν την Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016 στη γενέτειρά του Χώρα Σάμου), θα έκανε στα αδέλφια μου και σε μένα έντονες παρατηρήσεις του τύπου “Γιατί ασχολείσθε με αυτά τα θέματα”.

Το αποτέλεσμα της όλης προσπάθειας που έκανε η συγγραφέας Τέσυ Μπάιλα σας ικανοποίησε; Αισθάνεστε δικαιωμένοι από τη μυθιστορηματική απόδοση μιας τόσο συναρπαστικής ζωής όπως ήταν η ζωή του ήρωα πατέρα σας Μιλτιάδη Χούμα;

Απάντηση: Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Ναι. Έχω την εντύπωση, ότι θα νιώθω για πάντα υποχρεωμένος απέναντι στην Τέσυ και στον σύζυγό της Δρόσο, γιατί και αυτός βοήθησε στο πάρε-δώσε του αρχειακού υλικού. Η Τέσυ αφιέρωσε δύο σχεδόν χρόνια, για να περιγράψει την ιστορία του πατέρα μας. Θα μπορούσε να επιλέξει ένα άλλο θέμα, ελεύθερο, χωρίς να αισθάνεται, ότι η οικογένεια του πρωταγωνιστή θα μπορούσε να κάνει τις σημαντικές ή ασήμαντες παρατηρήσεις της. Δεν θα ήταν υπερβολή, αν θα χαρακτήριζα αυτό το βιβλίο “πόνημα”, γιατί έζησα την αγωνία της για να αποδώσει, όσο πιο πιστά γινόντανε, το νόημα της ιστορίας.

Σήμερα, Ιούνιος 2016, είναι πολύ συγκινητική η εικόνα, να βλέπω εδώ στη Σάμο, την εννενήντα χρονών μητέρα μας, να διαβάζει καθημερινά το βιβλίο και
κάθε τόσο να λέει: “Μα πώς τα ήξερε και τα έγραψε τόσο καλά”. Να σημειώσω ότι η μητέρα μας 16-18 χρονών τότε, έζησε όλα τα γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο.

Επίσης θα ήθελα να εκφράσω από την μεριά μας θερμές ευχαριστίες στον εκδοτικό οίκο “Ψυχογιός”. Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε φαντάζει σαν πολυτέλεια, το να επενδύει ένας εκδότης σε ένα θέμα, που σε πρώτη εντύπωση δείχνει ότι δεν είναι καθαρά εμπορικό.

Αν εκείνος ζούσε σήμερα και έβλεπε τις ίδιες εικόνες των προσφύγων που καταφτάνουν στη δική μας χώρα ζητώντας βοήθεια, σπίτι, τροφή, μια νέα πατρίδα, νομίζετε ότι θα ένιωθε πως ο αγώνας που έκανε τότε και ο ίδιος και όλοι όσοι έζησαν τα τραγικά γεγονότα του ξεριζωμού τους από την πατρίδα ήταν δίχως αντίκρισμα;

Πάρις και Μιλτιάδης Χούμας κατά τη διάρκεια αποστολής το 1942

Απάντηση: Πιστεύω ότι οι αποστολές των προσφύγων, από τα παράλια της Τουρκίας προς την Χώρα μας που γίνονται στις μέρες μας, είναι κάτι το τελείως διαφορετικό, από τις αποστολές Διαφυγής που έκαναν τα καΐκια το 1941-44. Σας θυμίζω, ότι οι Τούρκοι καπετάνιοι που κάνουν αυτά τα ταξίδια σήμερα, ονομάζονται δουλέμποροι. Σκοπός τους είναι μόνο τα χρήματα.

Τον Μάϊο του 1943 οργανώθηκε μία ολόκληρη αποστολή από την Σμύρνη στην Κεφαλονιά, για να παραλάβει το “Ευαγγελίστρια” έναν και μόνο άνθρωπο, που είχε διασωθεί από την βύθιση του Αγγλικού υποβρυχίου “Περσεύς”. Τότε τα πληρώματα των καϊκιών και οι άνδρες που μετέφεραν είχαν έναν κοινό στόχο. Την Ελευθερία. Ο πατέρας μου και τα άλλα πληρώματα των καϊκιών της Διαφυγής δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν σήμερα, γιατί ένας πρόσφυγας πληρώνει 2.000 δολάρια για να περάσει σε ξένο έδαφος, ούτε γιατί πνίγονται κατά ομάδες οι πρόσφυγες στο Αιγαίο , αφού υπερφορτώνονται αυτά τα πλωτά μέσα, για να βγάλουν οι δουλέμποροι περισσότερα χρήματα. Σαν κατάληξη θα ήθελα να πώ, ότι το πιθανότερο θα ήταν, να μην έκανε ο πατέρας μου την σύγκριση των τότε αποστολών και των σημερινών και να μην κατέληγε στο συμπέρασμα, ότι οι αποστολές Διαφυγής του 1941-44 ήταν χωρίς αντίκρισμα.

Κύριε Χούμα σας ευχαριστώ πολύ!

Εγώ σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας σε αυτό το θέμα και την προβολή του. Πιστεύω, ότι το κεφάλαιο “Διαφυγή 1941-44” είναι ένα κεφάλαιο της νεότερης ναυτικής ιστορίας της Πατρίδας μας, που δεν έχει εξαντληθεί. Βέβαια τα χρόνια πέρασαν και οι πρωτογενείς πηγές έχουν φύγει. Όμως υπάρχει ακόμη αναξιοποίητο υλικό, από πολλές περιοχές της Ελλάδας, που θα πρέπει να εντοπιστεί, να καταγραφεί και να έρθει στο φως της ιστορίας.

Το βιβλίο της Τέσυς Μπάιλα “Αγριες Θάλασσες” έβαλε ένα λιθαράκι προς αυτή την κατεύθυνση. Εύχομαι το βιβλίο να έχει καλή πορεία στον χρόνο και στο αναγνωστικό κοινό και στην Τέσυ να είναι πάντα καλά και σύντομα να δούμε ένα καινούριο βιβλίο της.

Γιάννης Μιλτ. Χούμας
Χώρα Σάμος"

Vivlio-Life.gr

Σχετικό δημοσίευμά μας: ΕΔΩ...!

Μια θρυλική παράσταση..!

Η πρεμιέρα δόθηκε στις 22 Ιουνίου 1973

Θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που έγραψε ιστορία, όταν ανέβηκε μεσούσης της δικτατορίας από τον θίασο Καρέζη – Καζάκου. Τη μουσική και τα τραγούδια της παράστασης έγραψε ο Σταύρος Ξαρχάκος.

Το έργο διατρέχει, με σατυρικό, αλλά και δραματικό τρόπο, τη νεότερη ελληνική ιστορία από την Τουρκοκρατία και τα χρόνια του Όθωνα έως τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη γερμανική Κατοχή.

Η ιδέα για το ανέβασμα του έργου ανήκε στο θιασαρχικό ζεύγος, που για πρώτη φορά την άνοιξη του 1972 σκέφτηκαν ν’ ανεβάσουν ένα έργο, που σύμφωνα με την Τζένη Καρέζη έπρεπε «να είναι κάτι σαν λαϊκό πανηγύρι, να κλείνει μέσα του πολλή ρωμιοσύνη… και μέσα από τη σάτιρα, τον αυτοσαρκασμό, το γέλιο και το δάκρυ, να μιλήσουμε για τους καημούς και τα όνειρα της φυλής μας, για προδομένους αγώνες, για προδομένες ελπίδες… και πάνω απ’ όλα για ομορφιά. Για την ομορφιά αυτού του λαού, που δεν παύει ποτέ να αγωνίζεται, να προδίδεται, να πιστεύει και να συνεχίζει τον αγώνα του, διατηρώντας τις ρίζες του αναλλοίωτες αιώνες τώρα».

«Όλα αυτά όμως θά ’πρεπε να ειπωθούν ρωμέικα, ζεστά. Καθόλου φιλολογικά. Καθόλου εγκεφαλικά. Θά’ πρεπε, δηλαδή, να γραφτεί ένα έργο που να έχει μέσα του τους σπόρους της λαϊκής μας τέχνης. Εγχείρημα δύσκολο, άπιαστο σχεδόν», συνεχίζει την αφήγησή της η Τζένη Καρέζη.

Οι θιασάρχες απευθύνθηκαν στον σπουδαίο έλληνα θεατρικό συγγραφέα Ιάκωβο Καμπανέλλη, επειδή είχε «ταλέντο, πείρα, γνώση» και στο έργο του «χτυπάει πάντα πυρετικά, σπαρακτικά και γνήσια ο σφυγμός της ράτσας». Ο Καμπανέλλης δέχτηκε με ενθουσιασμό την πρότασή τους κι έτσι προέκυψε το θεατρικό «Το Μεγάλο μας Τσίρκο».

Την παράσταση ανέλαβε να σκηνοθετήσει ο Κώστας Καζάκος με βοηθό τον Άρη Δαβαράκη, τα σκηνικά και τα κοστούμια έφτιαξε ο Φαίδων Πατρικαλάκης. Τα τραγούδια της παράστασης έγραψε ο Σταύρος Ξαρχάκος και τα ερμήνευε επί σκηνής ο Νίκος Ξυλούρης.

Η κίνηση και η θεατρική απόδοση της σκηνής του Καραγκιόζη διδάχτηκε από τον Ευγένιο Σπαθάρη, ο οποίος διακόσμησε το χώρο της εισόδου. Τους βασικούς ρόλους ερμήνευσαν ο Κώστας Καζάκος, η Τζένη Καρέζη, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Νίκος Κούρος, ο Τίμος Περλέγκας και ο Χρήστος Καλαβρούζος.

Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 22 Ιουνίου 1973 στο θέατρο «Αθήναιον» της οδού Πατησίων. Αμέσως αγαπήθηκε από το κοινό κι έγινε σύμβολο του αγώνα κατά της Χούντας. Αλληγορικά γραμμένο, κατάφερε να περάσει τις συμπληγάδες της λογοκρισίας, κρύβοντας δεκάδες μηνύματα κατά της δικτατορίας. Κάθε βράδυ γινόταν κοσμοσυρροή στο «Αθήναιον», που βρισκόταν σχεδόν απέναντι από το Πολυτεχνείο. Ανάμεσά τους και «εκπρόσωποι» του στρατιωτικού καθεστώτος, που σημείωναν και ενημέρωναν τους προϊσταμένους τους για τις αντιδράσεις των θεατών.

Οι παραστάσεις του διακόπηκαν βίαια από τη Χούντα, τον Οκτώβριο, λίγο πριν από το Πολυτεχνείο. Η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος συνελήφθησαν και κρατήθηκαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, ενώ συνελήφθησαν εκ νέου κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Οι παραστάσεις του έργου συνεχίστηκαν μετά την αποφυλάκισή τους με μεγαλύτερη επιτυχία από τις 22 Δεκεμβρίου 1973. Αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση, στις 3 Αυγούστου 1974, το έργο ξανανέβηκε με την προσθήκη των λογοκριμένων σκηνών κι ενός τραγουδιού («Το Πρόσκύνημα») στο φινάλε της παράστασης για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.

http://www.imerodromos.gr/

Ο κορυφαίος Σάμιος εσπεραντιστής

Η ανάπτυξη της εσπεραντικής Κίνησης στην Ελλάδα είναι αναπόσπαστα δεμένη με την προσωπικότητα και τη δραστηριότητα του κορυφαίου Έλληνα εσπεραντιστή, του Σάμιου γιατρού Α ν α κ ρ έ ο ν τ α Σ τ α μ α τ ι ά δ η. 

Ο Ανακρέων Σταματιάδης γεννήθηκε το 1868 στη Φλωρεντία, από μητέρα Ιταλίδα, ενώ ο πατέρας του, Αλέξανδρος, αδελφός του σπουδαίου ιστορικού της Σάμου Επαμεινώνδα Σταματιάδη, ήταν διακεκριμένος γιατρός και συγγραφέας στη Φλωρεντία, στην Κωνσταντινούπολη και στη Σάμο. Ο Ανακρέων σπούδασε Φιλοσοφία (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Γεωπονία (Μontpellier) και Ιατρική (Πανεπιστήμιο Παρισίων) και μετά το πέρας των σπουδών του διορίστηκε στη Σάμο Αρχίατρος.

Το 1888, όταν ο νεαρός Αν. Σταματιάδης τελείωσε τις γυμνασιακές σπουδές του στο Βαθύ Σάμου, πληροφορήθηκε ότι κάποιος γιατρός από την Πολωνία επινόησε μία τεχνητή διεθνή γλώσσα. Το 1904, αναζήτησε, βρήκε τη γαλλική έκδοση του Ζάμενχοφ για την Εσπεράντο, μελέτησε το περιεχόμενό της, εντυπωσιάστηκε και άρχισε αμέσως να τη μαθαίνει.

Το 1906 ίδρυσε στο Βαθύ τη Σαμιακή Εσπεραντική Εταιρία, ενώ το 1907 συνέγραψε διδακτικό βιβλίο της γλώσσας, στην Ελληνική, και το 1909 άρχισε την έκδοση του περιοδικού «Greklingva Esperantano» (Ελληνόφων Εσπεραντιστής).

Τον καιρό της Ηγεμονίας στη Σάμο, ανέλαβε υπουργός Παιδείας – Υγείας.
Επιστέγασμα της δραστηριότητας του υπήρξε η καθιέρωση της διδασκαλίας της Εσπεράντο το 1910, με νόμο, ως υποχρεωτικού μαθήματος, στα σχολεία της μέσης εκπαίδευσης της Σάμου.
Για το λόγο αυτό, σε κάποιο συνέδριο εσπεραντιστών στη Βαρκελώνη, τον συνεχάρη ο Ζάμενχοβ αυτοπροσώπως διότι η Ηγεμονία της Σάμου ήταν το πρώτο (έμεινε μάλλον και το μόνο) κράτος που έβαλε την εσπεράντο στο εκπαιδευτικό εγκύκλιο σύστημά του.

Αργότερα οι εχθροί του, τον διέβαλαν στον Ηγεμόνα ως μασώνο (που ήταν) και καϊρικό (που δεν ήταν) και ανακλήθηκε το διάταγμα περί υποχρεωτικής διδασκαλίας της γλώσσας στο Γυμνάσιο - και όταν λίγο μετά, η Σάμος ενώθηκε με την Ελλάδα, τελείωσε η ιστορία.

Από το 1920 ο Αν. Σταματιάδης μετέφερε τη δραστηριότητα του την Κωνσταντινούπολη, όπου εγκαταστάθηκε και όπου ίδρυσε εσπεραντικό σύνδεσμο με το όνομα Εσπεραντικός Σύνδεσμος Κωνσταντινουπόλεως, Βυζάντιο και εξέδωσε το περιοδικό «Bizantio» (Βυζάντιο).

Το 1924, ερχόμενος στην Αθήνα, ίδρυσε, μαζί με άλλους Αθηναίους εσπεραντιστές, τον Νεοελληνικό Εσπεραντικό Σύνδεσμο, ο οποίος όμως δεν είχε μεγάλη διάρκεια ζωής λόγω της επιστροφής τού Σταματιάδη στη Σάμο. Εκεί εξέδωσε το περιοδικό «Samosa Εsperantisto» (O Σάμιος Εσπεραντιστής).

Το 1926, με τη μόνιμη πλέον εγκατάσταση του Αν. Σταματιάδη στην Αθήνα, άρχισε και η μεγάλη του εσπεραντική δραστηριότητα, της οποίας τα αποτελέσματα φάνηκαν αμέσως.

Τα γραφεία των Ελλήνων Εσπεραντιστών ήταν αρχικά στην Αγ. Κωνσταντίνου 6 κοντά στην Ομόνοια. Αργότερα μετακόμισε σε δικά του γραφεία, Αγ. Μελετίου 54, όπου ίδρυσε σχολή, η κόρη του Σταματιάδη, η αλησμόνητη Ζαππίδα Ρωξάνη Μανούσου.

Ένας θείος της μαμάς μας, ο Ανακρέων Σταματιάδης, γιατρός και ιδρυτής στην Ελλάδα του Εσπεράντο, είχε γράψει το 1933 ένα βιβλίο, Οι Δελφινόσημοι.

Εκεί αναφέρει όσες οικογένειες δικαιούνται να φέρουν αυτόν τον τίτλο. Και η οικογένεια του παππού μου πρώτη πρώτη. Γιατί κάποιος, λέει, πρόγονός μας το 1620 που βρισκότανε στη Σκοτία, «όπου επεδόθη εις τα ναυτικά εις τα οποία ησθάνετο ιδιαιτέραν κλίσιν», ήτανε, λένε, και ιδιοκτήτης τριών μεγάλων ιστιοφόρων και πήρε ένα απ’ αυτά να πάει να προσκυνήσει στα Ιεροσόλυμα και να γίνει χατζής. 

Στον γυρισμό ένα ναυτόπουλο που του ήτανε αφοσιωμένο τον ειδοποίησε πως οι άντρες του πληρώματος σκόπευαν να τον δολοφονήσουν και να του πάρουν τα χρήματα και το σκάφος.
Εκείνος για να σωθεί έπεσε στη θάλασσα.

Είχε τρικυμία, πάλευε με τα κύματα και τέλος εξαντλημένος, εκεί που πήγαινε να βουλιάξει, πιάστηκε από την ουρά ενός δελφινιού που περνούσε δίπλα του κι ανέβηκε στη ράχη του.
Το δελφίνι τον έβγαλε σε μια αμμουδιά που ήτανε η Σάμος. Του άρεσε τόσο πολύ που αποφάσισε να γίνει ο τόπος του.

Αυτός λοιπόν ήταν ο πρώτος πρόγονός μας κι έτσι εξηγείται γιατί είχε οικόσημο το δελφίνι –βρέθηκε σφραγίδα και οικόσημο– κι όλοι οι απόγονοί του ονομάστηκαν Δελφινόσημοι.
Τώρα γιατί ο θείος Ανακρέων διάλεξε αυτές και όχι άλλες οικογένειες να είναι Δελφινόσημοι, μόνο εκείνος το ξέρει. 

Φαίνεται πως τον καιρό που εξέδωσε το βιβλίο πολλοί που δεν θα μπορούσαν να λέγονται Δελφινόσημοι, του έκοψαν την καλημέρα.

Θυμάμαι τον καθηγητή Βυζαντινολόγο Νίκο Βέη που κάποτε τον συνάντησα και δεν ξέρω πώς ήρθε η κουβέντα πως είμαι από τη Σάμο. «Είστε κι εσείς Δελφινόσημος;» 

Μα τίποτα δεν του ξέφευγε! Ως και το βιβλίο για τους Δελφινόσημους είχε διαβάσει!
Η κόρη του θείου Ανακρέοντα, η πανέμορφη Ρωξάνη, ίδρυσε στην Αθήνα τη σχολή Εσπεράντο.
Σ’ αυτήν έμαθε τη γλώσσα ο Άγγελος Τσιριμώκος, γιος του Γιάννη Μαρή, που ζει στις Βρυξέλλες και εργάζεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά παρακολουθεί μέχρι σήμερα τα συνέδρια Εσπεράντο όπου κι αν γίνονται. ΑΛΚΗ ΖΕΗ - Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο

Ο Ανακρέων Σταματιάδης πέθανε το 1964, σε ηλικία 96 ετών.

Κάντε "κλικ" : Εδώ...!

https://mpalos.blogspot.gr