Συντάκτης: Αγγελική Πλουμά*
Ας το σκεφτούμε για λίγο. Η καθημερινότητά μας ακολουθείται από μια σειρά αλλαγών που για να τις ολοκληρώσουμε χρειάζεται να βιώσουμε μικρές ή μεγάλες, εκούσιες ή ακούσιες, απώλειες. Όταν περνάμε στο Πανεπιστήμιο, χάνουμε την πατρική οικογενειακή εστία και ό,τι αυτό σημαίνει για μας. Ακόμα κι εάν θέλαμε για πολλά χρόνια να φύγουμε από το σπίτι… όταν το αφήνουμε, βιώνουμε μια σημαντική απώλεια! Το ίδιο συμβαίνει και όταν αποχωριζόμαστε τον τόπο σπουδών για να συνεχίσουμε στο εξωτερικό.
Χάνουμε συνθήκες, ανθρώπους, συνήθειες και αισθήσεις. Όταν βρίσκουμε ένα σύντροφο, απομακρυνόμαστε από την κατάσταση της εργένικης ζωής κι από ό,τι αυτή συνεπάγεται. Αυτονομία, αλλά και υπερβολικό βάρος ευθυνών, μοναχικότητα (όποτε τη θέλουμε), αλλά και έλλειψη μοιράσματος όποτε το έχουμε ανάγκη. Σε κάθε αλλαγή, ακόμα και αν είναι απολύτως επιθυμητή, βιώνουμε έναν ή περισσότερους θανάτους κομματιών ζωής… μερικές φορές πολύ αγαπημένων, που πενθούμε για αυτούς. Πόσο μάλλον όταν οι αλλαγές συνεπάγονται απώλειες που δεν είναι ούτε επιθυμητές, ούτε προγραμματισμένες π.χ. μια ξαφνική απόλυση, μια ασθένεια, ένας θάνατος ή ακόμα και μια αιφνίδια διακοπή φιλίας.
Κάθε απώλεια «φέρει» το ανάλογο πένθος, με το βάρος του να μην καθορίζεται από το εξωτερικό σύστημα μέτρησης, αλλά από τον τρόπο που ο εαυτός μας το βιώνει. Μπορεί να σε κοροιδεύουν π.χ. όταν κλαίς γιατί «έλιωσε» το παλιό μπλε σακάκι σου και δεν μπορείς πια να το φορέσεις. Μπορεί να σου λένε «καλά για ένα σακάκι κάνεις έτσι;». Αλλά εσύ δεν κλαίς για τα ευρώ που έδωσες. Πενθείς για το πόσο όμορφη ένιωθες, όταν το φορούσες. Πενθείς για τις αναμνήσεις που σου έχει προσφέρει στη δουλειά ή για το γεγονός ότι πάνω στο παλιακό ώμο του -με τη βάτα- είχε κλάψει η κολλητή σου, όταν σου εμπιστεύτηκε ένα μυστικό που σας έδεσε για πάντα.
Το πένθος είναι η νύχτα της ψυχής, μια διάβαση εντός ενός σκοτεινού τούνελ, που εάν δεν «κολλήσεις» μέσα και το διαβείς, θα βγείς πιο μπροστά από ότι ήσουν ποτέ… σε μια άλλη ζωή με μεγαλύτερη συμπόνια κι επίγνωση!
Πένθος, βέβαια, δεν θεωρείται η απώλεια, αλλά ο τρόπος που την ζεις, το τι νόημα δίνεις εσύ σ' αυτήν. Γι’ αυτό και αποτελεί μια πολύ προσωπική υπόθεση. Γιατί μόνο εσύ ξέρεις πως θες και πως έχεις ανάγκη να το ζήσεις. Κανείς άλλος. Και αυθεντικός είναι μόνο ο δικός σου τρόπος, αυτός που μπορεί να σε βγάλει στην άλλη άκρη του τούνελ, στον παρακάτω σταθμό της ζωής σου.
Στο 2ο μέρος του άρθρου θα βρείτε συμβουλές για το πώς να αντιμετωπίσετε τις «σειρήνες» και τα λόγια των υπολοίπων κατά τη διάρκεια του πένθους.
*Αγγελική Πλουμά, MBA
Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων με ειδικότητα στην Βιωματική Εκπαίδευση και Σύμβουλος Προσωπικής και Εταιρικής Ανάπτυξης με ειδικότητα στην Ανάδειξη Ταλέντων και στην Διαχείριση Απωλειών
Για να επικοινωνήσετε ή να ρωτήσετε την Αγγελική, Email: angelight_795@hotmail.com
* Σημαντική Σημείωση: Το παραπάνω άρθρο είναι εμπνευσμένο από το σύστημα για τη διαχείριση απώλειας/ πένθους της Dr Jane Simington, επικεφαλής του Ινστιτούτου Τραυματοθεραπείας του Καναδά – Taking Flight- και δημοσιεύεται με την έγκρισή της.
http://www.flowmagazine.gr/
Η ποιότητα της ζωής καθορίζεται από τον τρόπο διαχείρισης των απωλειών μας.
Ας το σκεφτούμε για λίγο. Η καθημερινότητά μας ακολουθείται από μια σειρά αλλαγών που για να τις ολοκληρώσουμε χρειάζεται να βιώσουμε μικρές ή μεγάλες, εκούσιες ή ακούσιες, απώλειες. Όταν περνάμε στο Πανεπιστήμιο, χάνουμε την πατρική οικογενειακή εστία και ό,τι αυτό σημαίνει για μας. Ακόμα κι εάν θέλαμε για πολλά χρόνια να φύγουμε από το σπίτι… όταν το αφήνουμε, βιώνουμε μια σημαντική απώλεια! Το ίδιο συμβαίνει και όταν αποχωριζόμαστε τον τόπο σπουδών για να συνεχίσουμε στο εξωτερικό.
Χάνουμε συνθήκες, ανθρώπους, συνήθειες και αισθήσεις. Όταν βρίσκουμε ένα σύντροφο, απομακρυνόμαστε από την κατάσταση της εργένικης ζωής κι από ό,τι αυτή συνεπάγεται. Αυτονομία, αλλά και υπερβολικό βάρος ευθυνών, μοναχικότητα (όποτε τη θέλουμε), αλλά και έλλειψη μοιράσματος όποτε το έχουμε ανάγκη. Σε κάθε αλλαγή, ακόμα και αν είναι απολύτως επιθυμητή, βιώνουμε έναν ή περισσότερους θανάτους κομματιών ζωής… μερικές φορές πολύ αγαπημένων, που πενθούμε για αυτούς. Πόσο μάλλον όταν οι αλλαγές συνεπάγονται απώλειες που δεν είναι ούτε επιθυμητές, ούτε προγραμματισμένες π.χ. μια ξαφνική απόλυση, μια ασθένεια, ένας θάνατος ή ακόμα και μια αιφνίδια διακοπή φιλίας.
Κάθε απώλεια «φέρει» το ανάλογο πένθος, με το βάρος του να μην καθορίζεται από το εξωτερικό σύστημα μέτρησης, αλλά από τον τρόπο που ο εαυτός μας το βιώνει. Μπορεί να σε κοροιδεύουν π.χ. όταν κλαίς γιατί «έλιωσε» το παλιό μπλε σακάκι σου και δεν μπορείς πια να το φορέσεις. Μπορεί να σου λένε «καλά για ένα σακάκι κάνεις έτσι;». Αλλά εσύ δεν κλαίς για τα ευρώ που έδωσες. Πενθείς για το πόσο όμορφη ένιωθες, όταν το φορούσες. Πενθείς για τις αναμνήσεις που σου έχει προσφέρει στη δουλειά ή για το γεγονός ότι πάνω στο παλιακό ώμο του -με τη βάτα- είχε κλάψει η κολλητή σου, όταν σου εμπιστεύτηκε ένα μυστικό που σας έδεσε για πάντα.
Το πένθος είναι η νύχτα της ψυχής, μια διάβαση εντός ενός σκοτεινού τούνελ, που εάν δεν «κολλήσεις» μέσα και το διαβείς, θα βγείς πιο μπροστά από ότι ήσουν ποτέ… σε μια άλλη ζωή με μεγαλύτερη συμπόνια κι επίγνωση!
Πένθος, βέβαια, δεν θεωρείται η απώλεια, αλλά ο τρόπος που την ζεις, το τι νόημα δίνεις εσύ σ' αυτήν. Γι’ αυτό και αποτελεί μια πολύ προσωπική υπόθεση. Γιατί μόνο εσύ ξέρεις πως θες και πως έχεις ανάγκη να το ζήσεις. Κανείς άλλος. Και αυθεντικός είναι μόνο ο δικός σου τρόπος, αυτός που μπορεί να σε βγάλει στην άλλη άκρη του τούνελ, στον παρακάτω σταθμό της ζωής σου.
Στο 2ο μέρος του άρθρου θα βρείτε συμβουλές για το πώς να αντιμετωπίσετε τις «σειρήνες» και τα λόγια των υπολοίπων κατά τη διάρκεια του πένθους.
*Αγγελική Πλουμά, MBA
Για να επικοινωνήσετε ή να ρωτήσετε την Αγγελική, Email: angelight_795@hotmail.com
* Σημαντική Σημείωση: Το παραπάνω άρθρο είναι εμπνευσμένο από το σύστημα για τη διαχείριση απώλειας/ πένθους της Dr Jane Simington, επικεφαλής του Ινστιτούτου Τραυματοθεραπείας του Καναδά – Taking Flight- και δημοσιεύεται με την έγκρισή της.
http://www.flowmagazine.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου