Της Αγγελικής Πλουμά*
Αυτό το σενάριο ζωής δεν είναι το πιο συνηθισμένο. Η αντίληψή του όμως μας δίνει πολλά περιοριστικά μηνύματα του τύπου «αφού δεν κατάλαβα από παιδί ή από έφηβος ποιο είναι το ταλέντο μου, δεν έχω καμιά πιθανότητα να το ανακαλύψω τώρα», «αφού δεν το σπούδασα, έχασα το τραίνο», «τώρα δεν υπάρχουν δουλειές άρα και μία πιθανότητα να είχα να ασχοληθώ με ότι πραγματικά θέλει η ψυχή μου, τώρα πάει…», «φοβάμαι ότι αν προσπαθήσω θα αποτύχω ή θα επιτύχω» – Δείτε εδώ το σχετικό άρθρο.
Χρειάζεται, όμως, να έχει κανείς μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη ζωή – γιατί η έκφραση και του πιο μικρού και του πιο υποτιμημένου ταλέντου είναι η έκφραση της ίδιας της δύναμης της ζωής. Χρειάζεται, επίσης, να διαθέτει το κουράγιο να ανοίξει το κρυμμένο μουσικό κουτί της ψυχής που δεν σταματάει να παίζει μια έντονη μελωδία που σπρώχνει επίμονα το καπάκι για να ανοίξει και να απελευθερωθεί.
Ο Dr Wayne Dyer, συγγραφέας και coach διεθνούς φήμης, πολύ εύστοχα το εκφράζει προειδοποιώντας: «μην πεθάνεις χωρίς να έχεις αφήσει την δική σου μουσική να ακουστεί στον κόσμο». Γιατί η αλήθεια είναι ότι η μουσική που «παίζει» το ταλέντο του καθενός μας είναι πρωτότυπη, αυθεντική και μπορεί να αφήσει μοναδικό στίγμα πάνω στη γη.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο χρόνων κι αν είσαι, ότι σπουδές κι αν έχεις κάνει, όσους δρόμους επιβίωσης κι ανάγκης κι αν έχεις διαβεί, η μουσική σου είναι εκεί, οι νότες πάλλουν το μέσα σου φως και κάποιες φορές όταν συντονίζεσαι μ αυτήν τα μάτια σου γεμίζουν δάκρυα συγκίνησης. Γιατί; Γιατί αναγνωρίζεις ότι ανήκεις εκεί αφού όλοι τελικά ανήκουμε στα ταλέντα μας. Και πάντα, μα πάντα το μήνυμα που μας δίνει αυτή η μουσική είναι: «ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΜΟΥ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΩ – ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ».
Πρόσφατα διάβαζα μία συνέντευξη της πολύ καλής ηθοποιού, Μαρίας Καβογιάννη, η οποία περιέγραφε με πολύ εύγλωττο τρόπο το «πως άκουσε αυτή τη μουσική». Δασκάλα ήταν η γυναίκα, στο δημοτικό, αλλά πάντα ένοιωθε μια ιδιαίτερη συγκίνηση όταν διάβαζε μικρά λογοτεχνικά κείμενα στα παιδιά Σ αυτό το πρώτο, το δύσκολο, το πιο δύσκολο κοινό, το παιδικό, η Μαρία έκανε τις πρώτες της πρόβες. Αυτό που γι άλλον θα ήταν τροχοπέδη και δημοσιουπαλληλική ρουτίνα εκείνη το έκανε «πρόβα» καριέρας. Γιατί δεν μπορούσε να αγνοήσει αυτό που φώναζε μέσα της ότι την ήθελε στο «σανίδι».
«Στην ανάγνωση, λοιπόν, (τα παιδιά) ήταν το κοινό μου και όταν άρχιζα να διαβάζω, μπορώ να σου πω ότι όσες φορές το κείμενο ήταν δραματικό, με κόπο κρατούσα τα δάκρυά μου να μη γίνω ρεζίλι. Αυτό, λοιπόν, το κοινό το αγνό, το πιο αληθινό και το πιο ενστικτώδες, που καταλαβαίνει αν θα γελάσει, αν θα κλάψει, μου έμαθε πώς να επικοινωνώ με τον κόσμο. Ο στόχος μου ήταν να γίνεται το μάθημα λιγάκι θεατρικά και πολλά παιδάκια πρέπει να γίνανε καλλιτέχνες από μένα.».
Και τι έκανε μετά; Τα παράτησε όλα αμέσως, τα βρόντηξε χάμω για να ακολουθήσει το χάρισμά της; Όχι…Κράτησε τη δουλειά της μέχρι που μπόρεσε να «φέρει» την υποκριτική, το ταλέντο της σε τέτοιο σημείο που να μπορεί να ζει από αυτό. Στο πρόγραμμα «ο δρόμος της Πεταλούδας» δίνουμε μεγάλη σημασία σε αυτό ακριβώς το σημείο, το σημείο δηλαδή όπου ανακαλύπτεις ή «ακούς» το χάρισμά σου αλλά έχεις κάποια δουλειά ή δεν έχεις αρκετή εκπαίδευση ή χρειάζεσαι εξάσκηση κλπ.
Είναι το σημείο για το Σχέδιο Δράσης. Το σημείο όπου χρειάζεται να αποφασίσεις για την μετάβαση. Για το αν το χάρισμά σου θα το κάνεις επάγγελμα, παράλληλη απασχόληση, χόμπυ. Για το πως αυτή η μετάβαση μπορεί να είναι όσο πιο ομαλή , δημιουργική και χαρούμενη για σένα…Για το ποια είναι τα βήματα, χρονικά και ποιοτικά, για να οδηγήσεις το ταλέντο σου εκεί που αποφάσισες να το οδηγήσεις.
Και είναι αυτό το σημείο που πολλοί, πράτωντας σοφά, ζητούν την βοήθεια ενός ειδικού για να κρατηθούν ευθυγραμμισμένοι και να «θυμούνται» ότι εδώ πρόκειται για την ποιότητα της ζωής κι όχι για ανταγωνισμό με τον εαυτό ή τους άλλους! Πρόκειται για μαραθώνιο κι όχι για αγώνα δρόμου με την αγωνία του πως θα τερματίσω γρηγορότερα. Σ’αυτόν, λοιπόν, τον μαραθώνιο, τα δύο ισχυρά και απαραίτητα χαρτιά είναι : Το πάθος για την ικανότητα μου και η σοφία για το πότε και πως θα κάνω τα βήματα.
Πρόσφατα, ένας άνθρωπος που δουλεύουμε μαζί, μου είπε – νόμιζα ότι θα κάνουμε «επαγγελματικό προσανατολισμό». Θα το ‘κανα κι αυτό παρότι στα 30 μου θεωρούμαι μεγάλος. Αλλά τελικά κατάλαβα ότι αυτό δεν πήγαινε μοναχό του και έτσι μαζί ανακαλύπτω τον «προσανατολισμό» στην ίδια μου την ζωή». «Δεν υπάρχει διαχωρισμός» λέει ο σπουδαίος δάσκαλός μου. Κι ο γλυκός αυτός άνθρωπος εξέφρασε με τα δικά του απλά λόγια, το ίδιο, την στιγμή που ένοιωσε την δική του μουσική.
Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων με ειδικότητα στην Βιωματική Εκπαίδευση Σύμβουλος Προσωπικής/Εταιρικής Ανάπτυξης με ειδικότητα στην Ανάδειξη Ταλέντων και στην Διαχείριση Απωλειών
Πως ορίζεται άραγε κανείς; Πως «βιογραφείται»; Πως σταχυολογεί τα σημαντικά, τα ουσιώδη, τα καίρια της ζωής του; Πως «περιέχει» την αλλαγή; Ίσως, καταγράφοντας την μοναδική τούτη στιγμή, συγχωρώντας τις παραλείψεις, τα λάθη και τις δεύτερες σκέψεις του. Έχω αρκετά πτυχία, έχω σταθεί όρθια πολλές, πάρα πολλές ώρες σε αμέτρητες αίθουσες εκπαίδευσης κι έχω αισθανθεί απέραντα ευγνώμων για το χάρισμα που μου δόθηκε, να εργάζομαι με τα ταλέντα των ανθρώπων, προτείνοντάς τους ένα δρόμο έκφρασης και μετασχηματισμού τους σε βίωμα. Έχω βρει απαντήσεις σε αυτή και σε άλλες αναρωτήσεις μου σε μια πρωινή βουτιά στη θάλασσα, στο συμπονετικό άγγιγμα των φίλων μου, στη συγγραφή. Έχω εκδώσει το πρώτο μου βιβλίο «Η Φωνή Της Πεταλούδας» που περιέχει ιστορίες μεταμόρφωσης και εγκυμονώ τα επόμενα. (Για να επικοινωνήσετε ή να με ρωτήσετε στείλτε email στο angelight_795@hotmail.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου