Τι είπε η Αγνή Καλογερή στο Κύκλο των "μάταιων" πράξεων ?

Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ του Νομού Σάμου Αγνή Καλογερή βρέθηκε και μίλησε στην παρουσίαση του βιβλίου του Σπύρου Τζόκα «Ο κύκλος των “μάταιων” πράξεων». Η βουλευτής δήλωσε:

“Καλωσορίζουμε απόψε τον σ. Σπύρο Τζόκα και το βιβλίο του αναφορά στο θυσιαστήριο της λευτεριάς, στην Καισαριανή και στον Ναπολέοντα Σουκατζίδη, έναν από τους χιλιάδες Προμηθείς της Ελληνικής Ιστορίας. Και είναι η ιστορική συγκυρία που βοηθάει να κάνουμε κάποιες σκέψεις μιας και η σπορά του Ναπολέοντα Σουκατζίδη και σήμερα ακόμα δίνει καρπούς.

Ένα από τους χιλιάδες Προμηθείς.

Όπως ο Σπάρτακος, ο Κλεομένης ο Τρίτος, ο Παπαφλέσσας, ο Βελουχιώτης, ο Μπελογιάννης, ο Πλουμπίδης, ο Παναγούλης, ο Κομνηνός (και ποιους να πρωτοθυμηθείς) ο κατάλογος αυτός είναι μεγάλος.

Ο Προμηθέας – το όνομά του το λέει – ήξερε τι θα του συμβεί, τίποτα δεν έκανε εν αγνοία του. Κι ο Σουκατζίδης ήξερε, ήταν κομμουνιστής, γέννημα της γης της Ιωνίας, της γης που γέννησε τον Ηράκλειτο και τη διαλεκτική. Ήξερε ότι δεν μπαίνεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι, ήξερε το «ενάντια τ’ αυτά» του Ηράκλειτου, ήξερε τη μοναδικότητα της ζωής, που σαν κουμουνιστής αγαπούσε.

Τόσο αυτός όσο και ο Προμηθέας δεν περίμεναν καμία ηθική ανταμοιβή.

Στον άλλο κόσμο, που γι’ αυτούς δεν υπήρχε, δεν θα τους περίμεναν παρθένες και πιλάφια, ούτε η επουράνιος Βασιλεία.

Όρθιοι και μόνοι μες τη φοβερή μοναξιά του πλήθους δέχτηκαν το ιστορικό χρέος για να το κάνουν ανάσταση των ανθρώπων.

Ο ένας στον Καύκασο κι ο άλλος στο Χαϊδάρι, γιατί οι ηρωικές στιγμές είναι πάντα προσωπικές και μοναχικές αλλά διαδραματίζονται μέσα στο κοινωνικό σύνολο και στοχεύουν στην αλλαγή των συνθηκών του, αρά δεν είναι ιδιωτικές.

Κατά τα πρότυπα της αρχαίας Τραγωδίας ο Ναπολέοντας Σουκατζίδης νιώθοντας πολίτης με το «Π» κεφαλαίο, ορίζει την τύχη του κόντρα στις εξουσίες.

Είναι το μοντέλο του τραγικού ανθρώπου, του ανθρώπου που γεννά και γεννιέται από τη Δημοκρατία, που δεν περιμένει μεσσίες να τον σώσουν, δεν περιμένει ανταμοιβή, δε ζει σε βάρος των άλλων, και δεν βολεύεται.

Ο Σουκατζίδης στερεί τους φασίστες βασανιστές του από το αντικείμενο του βασανισμού τους.

Ψάχνει μες το βαθύ σκοτάδι του ναζισμού ψηλαφιστά τη λόγχη την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά του, γιατί ξέρει ότι έτσι θα την ανοίξει στο φως.

Ξέρει πολύ καλά ότι δεν είναι το Α και το Ω του κόσμου η οντότητά του κατέχει ένα μικρό κομμάτι της ζήσης στην απεραντοσύνη της εξέλιξης.

Μικρό αλλά απόλυτο και ιστορικά βαρύ.

Ας κάνουμε μια προσπάθεια να σκεφτούμε το μύθο αλλαγμένο – όχι το παραμύθι, το μύθο.

Για τη συνέχεια κάντε "κλικ" πιο κάτω:



Ας σκεφτούμε την ώρα που ο Προμηθέας κατεβαίνει από τον Όλυμπο, σε ένα καλάμι έχει κλέψει τη φωτιά, το σύμβολο της εξουσίας και της δύναμης, τη γνώση πρακτικά που το ιερατείο στερεί από τους ανθρώπους και τη χρησιμοποιεί μόνο για τιμωρία.

Αποφασίζει λοιπόν να μην τη δώσει στους ανθρώπους, να τη κρατήσει για τον εαυτό του, να γίνει κι αυτός ιερατείο, ένας ακόμη Δίας.

Ο Προμηθέας σφετεριστής και όχι ο Προμηθέας πυροφόρος.

Θα’ χε γλυτώσει τον Καύκασο.

Δεν θα τον είχαν σταυρώσει το Κράτος και η Βία. Θα είχε διαλέξει τον εύκολο δρόμο και θα είχε το συκώτι του ακέραιο και το κεφάλι του χαμηλά.

Μα οι άνθρωποι θα πέθαιναν από το κρύο στις σπηλιές, δεν θα είχαν λυγίσει τα σίδερα να κάνουν εργαλεία, δεν θα είχε οργωθεί η γη, δεν θα γελούσαν τα παιδιά, δεν θα είχαν κάνει πολιτισμό.

Αυτό θα ήταν πραγματική τραγωδία.

Ας αφήσουμε τον Προμηθέα σφετεριστή κι ας πάμε στον Ναπολέοντα Σουκατζίδη αντικαθιστούμενο.

Αν είχε δεχτεί την αντικατάσταση, θα είχε γλυτώσει την εκτέλεση, θα είχε ισχυρούς φίλους, τους κατακτητές – και στα επόμενα χρόνια θα μπορούσε να είναι ένας πετυχημένος Παπακωνσταντίνου (μπορεί και Υπουργός) ή ακόμα ένας πανίσχυρος Χριστοφοράκος.

Είχε τα τυπικά προσόντα και οι καιροί βόλευαν. Θα έβλεπε πάντα τα κάθε λογής πολυβόλα από την πλευρά του σκοπευτή, και έχοντας σκυφτό το κεφάλι θα αρνιόταν ότι η λέξη άνθρωπος προέρχεται εκ του ανω θρώσκω.

Όντας σύγχρονο μοντέλο του ανθρώπου τυχοδιώκτη θα ήταν ο ευνοούμενος των καναλιών, φίλος του Πρετεντέρη και θα μας έπειθε από τα κανάλια ότι πολιτική είναι τα «κονέ», οι καλές γνωριμίες μέσα κι έξω από το κόμμα, ο παραγοντισμός, οι «κλίκες» και μέσα σε εισαγωγικά η πάλη εξ’ ονόματος του λαού.

Καλός αγκιτάτορας της διαχείρισης ( και είχε τα προσόντα) θα προσπαθούσε να μας πείσει ότι η κρίση είναι μονόδρομος, ότι η εξαθλίωση είναι μοίρα του ανθρώπου, ότι όλα πωλούνται αρκεί να βρεις καλή τιμή.

Κοσμοπολίτης, αριστερός κατ’ όνομα και Έλληνας μόνο στο διαβατήριο.

Γιατί Σπύρο ευτυχώς για μας στην Καισαριανή από την Ιωνία δεν ήρθε μόνο η καμπάνα.

Στους γάμους, στις κηδείες, στα βαφτίσια, στην αντίσταση, στις προδοσίες χτυπούσε η καρδιά του Έλληνα κι είχε γλωσσίδι κάτι που γεννήθηκε στην Ιωνία.

«Τις άγιες σκέψεις του Ηράκλειτου» κι όλων των διαλεκτικών, τις ιδέες της αντίστασης και της Δημοκρατίας, τις πανανθρώπινες αξίες που διαφεντεύουν τη ζωή μας ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, θρήσκευμα και ρούχο.

Ήταν πολύ αρχαία η ρίζα κι είχε καλά απλώσει.

Όλοι αυτοί οι –ιδης, (που σημαίνει μικρός) που ήρθαν πρόσφυγες σε μας ήταν πολύ μεγάλοι.

Φέραν μαζί τους γεύσεις, χορούς, μουσικές, πολιτισμό, μπόλιασαν το λαϊκό κίνημα με τις ιδέες του κουμμουνισμού, πλαισίωσαν το ΕΑΜ, στήθηκαν στα αποσπάσματα.

Ήταν η ένεση Ελληνισμού που δέχτηκε η πατρίδα μας σε μια ιστορική καμπή της το 1922 και κρατάει μέχρι σήμερα.

Όλοι αυτοί οι Προμηθείς είναι σήμερα η ιστορική απόδειξη ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Ότι μπορούμε στηριζόμενοι στη γνώση, τη μοιρασμένη πλέρια στο λαό και στην ηθική την απ’ τα χρόνια τα παλιά κληροδοτημένη να δεχτούμε το χρέος της μικρής μας ζήσης.

Να καταλάβουμε πως πίσω μας γενιές πολλές αγωνίστηκαν και μπρος μας γενιές πολλές θα’ ρθούνε.

Να δώσουμε ελπίδα στα πρόσωπα των νέων.

Να γίνει το όνειρο όχι μόνο αναγκαίο αλλά και εφικτό.

Κανείς δεν θα μας χαρίσει τίποτα. Μόνη μας προίκα θα είναι ότι αποκτήσουμε με την πάλη.

Κι ας τους λένε ότι ήταν «μάταιη» η πράξη.

«Μάταιη» θα ήταν αν ήταν αποτέλεσμα μιας μάταιης ζωής.”

Η ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΝΟΜΟΥ ΣΑΜΟΥ

ΑΓΝΗ ΚΑΛΟΓΕΡΗ