Γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου
Το κινητό μου κουδούνισε δαιμονισμένα, ενώ παρακολουθούσα εμβριθώς, ένα ακόμη βαρετό και αργόσυρτο δημοτικό συμβούλιο. «Ποιος είναι;» ψιθύρισα, μη μ’ ακούσουν οι κοιμώμενοι σύμβουλοι κι αλαφιαστούν. «Πίσω από τις λέξεις» κροτάλισε το σύνθημα η γνωστή φωνή. «Η ελπίδα έφτασε με το τρένο των 8» απάντησα, δίνοντας το παρασύνθημα. «Η πατρίδα και η ελπίδα, σε ζητούν» αντέτεινε. Από μέσα ακουγόταν ο Σκούμπυ Ντου, ο Σκουρλέτης και μια περιστέρα να τιτιβίζει.
«Σε θέλω στην προεδρία» μου είπε με το γνωστό, κοφτό του τόνο, σαν αριστερός ψάλτης. «Τιιιιι;;;» τσύριξα. «Σσσσσττττ!» σφύριξε επιτιμητικά ο παραπλεύρως καθήμενος, καθώς του διέκοπτα την αυτοδιοικητική νυχτερινή ονείρωξη.
«Θα ζητήσω από το Μεϊμαράκη να σε ενημερώσει…» έριξε τον πρώτο άσσο στο διαπραγματευτικό τραπέζι. «Μα δεν είμαι κομματικό στέλεχος, ούτε εκλεγμένη. Πολλώ δε μάλλον, ψεκασμένη…!» του αντιγύρισα ψιθυριστά, για να μη χαλάσω τον ειρμό του ύπνου στους παραδιπλανούς μου. «Έχεις τελειώσει νομική, άρα ξέρεις από κουδούνες και κανονισμούς. Είσαι γυναίκα, έχεις εκρηκτικό χαρακτήρα κι υπερασπίζεσαι με πάθος τις θέσεις σου. Δε σταυροκοπιέσαι αλλά τα έχεις καλά με τα… καντήλια. Μπορείς να επιβάλλεσαι και γνωρίζεις γαλλικά λιμανιώτικα…!» θριαμβολόγησε. «Δεν είμαι τόσο σκύλα, όσο νομίζεις…» συνέχισα τις αντιρρήσεις. «Είσαι!» μου αντιγύρισε, «μα δεν το κάνω θέμα τώρα…»
«Η Ζωή;» αντιπρότεινα. «Τραβάει την ανηφόρα» απάντησε. «Η Ραχήλ;» βιάστηκα να πετάξω ως λύση. «Αναλαμβάνει το Εθνικό Τυπογραφείο…» δήλωσε κοφτά και συνέχισε εμφανώς εκνευρισμένος «Τι στην ευχή σκέφτεσαι και δεν απαντάς θετικά;»
«Δώσε μου λίγο χρόνο να το σκεφτώ…» υποτονθόρισα ξεψυχισμένα. «Σε ξαναπαίρνω σε δύο λεπτά. Σκέψου πως θα είσαι πιο προβεβλημένη ακόμη κι από τη Δούρου...» έριξε την τελειωτική του μπαταριά κι έκλεισε.
Μακρά παύση περίσκεψης... Ο πρωθυπουργός ανέμενε την απάντησή μου... Δε μπορούσα να συγκεντρωθώ στα 4.711 θέματα προ ημερησίας διατάξεως του τρέχοντος (με όπισθεν) δημοτικού συμβουλίου. Το μυαλό μου δούλευε σαν εργολαβία εκτέλεσης δημοσίων έργων, το μήνα που είναι παχιές οι μύγες. Πρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Δεν ακουγόταν άσχημο... Θα τσάκιζα τα νεύρα με υπενθύμιση χρόνου στους όποιους αντιπαθείς παρλαπίπες Κυνο-βολευτικούς.
Μου πάει και το ταγιέρ και το κοστούμι, άντε, να το «σπάσω» με ένα μπλουζάκι δαντελέ, τύπου Έλενας, συνδυασμένο με γόβα Jimmy Choo. Θα μπορούσα να βάλω το λαχανοστριμοκωλέ παλτό μου και να το συνδυάσω με σκουροσυριζί παντελόνι, για να δούμε μετά, ποια θα κλέψει την παράσταση! Σκέφτηκα τα ατού του εαυτού μου. Αντέχω να συνομιλώ με αντιπαθείς τύπους, τραπεζίτες και γομφίους, δουνουτόριους και νοτόριους. Το να διακόπτω όσους πλατυάζουν, το παίζω στα 5 δάχτυλα-του ποδιού. Στου χεριού, τους τσάμπα μάγκες. Έχω αφοπλιστικό αλλά όχι εφοπλιστικό χαμόγελο...
Πάνω που πήγαινα να αυτοπειστώ, με αποθάρρυνε εντελώς, μια βασική σκέψη. Το τηλέφωνό μου χτύπησε. Τρεις σειρές συμβούλων ξύπνησαν κι άλλαξαν πλευρό. Ένας έμεινε ακίνητος-μάλλον είχε πεθάνει και δεν το ήξερε.
«Λοιπόν;;;;;» ξανακροτάλισε ανυπόμονα.
«Πώς να δίνω το λόγο επί του βήματος στα χρυσαύγουλα;» Η φωνή μου τσάκισε.
«Πως;;;» τσύριξα απελπισμένη.
«Καληνύχτα. Παίρνω τη Ζωή...» απάντησε χαμηλόφωνα κι έκλεισε το τηλέφωνο. Ένα δάκρυ κύλησε στα μάγουλά μου και ξέβαψε η ροζ σκιά…
(Πάσα ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Ωστόσο… μην πάρετε και… όρκο!)
«Λοιπόν;;;;;» ξανακροτάλισε ανυπόμονα.
«Πώς να δίνω το λόγο επί του βήματος στα χρυσαύγουλα;» Η φωνή μου τσάκισε.
«Πως;;;» τσύριξα απελπισμένη.
«Καληνύχτα. Παίρνω τη Ζωή...» απάντησε χαμηλόφωνα κι έκλεισε το τηλέφωνο. Ένα δάκρυ κύλησε στα μάγουλά μου και ξέβαψε η ροζ σκιά…
(Πάσα ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Ωστόσο… μην πάρετε και… όρκο!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου