Οι ενοχές μας

Γράφει η Ηλέκτρα Στρατωνίου

Δεν μπορέσαμε να σώσουμε

τίποτα απ” αυτά

που θα “πρεπε να σώθούν!

Μόλις ήχησαν οι σειρήνες του νέου αιώνα

ενθουσιασμένοι και πανικόβλητοι

φορτώσαμε στους ώμους μας

κουρέλια, σκελετούς,

σαβούρες, αμαρτίες,

ενοχές, αποτυχίες και κινήσαμε!

Στο Μαραθώνιο της καινούριας αυγής

τρέχαμε μπουλουκιαστά-άτακτα,-

ελπίζοντας να τερματίσουμε πρώτοι,

τσαλαπατούσαμε τους ανήμπορους,

τους γέρους, τα παιδιά που έπεφταν,

τις έγκυες που απέβαλαν,

τις παρθένες που προσεύχονταν!

Αλίμονο στο νέο αιώνα!

Οι άνθρωποι που θα ζήσουνε

πάλιωσαν, εκφυλίστηκαν, σάπισαν,

εμείς-εμείς…μόνο εμείς…

δεν έχει χώρο για τους άλλους!!

Φορέσαμε στα κεφάλια μας

στεφάνια της φωτιάς

του κεραυνού και της θύελλας,

σε ανώμαλο σφιχταγκάλιασμα «πηδηχτήκαμε»

πανικόβλητοι και ενθουσιασμένοι!

Αύριο θα γεννηθούν

τα καινούρια παιδιά μας

σε λάθος τόπο, στο λάθος χρόνο,

από λάθος γονείς!

Άσπρα τα σύννεφα,

κόκκινο το κρασί… τι ευτυχία!

Ξεθώριασαν και οι ενοχές μας…

Τι κι αν δε σώσαμε αυτά

που θα “πρεπε να σωθούν;;

Εμείς… μόνο εμείς… πάντα εμείς…

δεν έχει χώρο για τους άλλους !

Μεσόγειος της ειρήνης, του γαλάζιου, της αγάπης, του έρωτα, του τραγουδιού, της ανοιχτής αγκαλιάς… Μεσόγειος με τ΄αρώματα του κρασιού και της μαστίχας, της δάφνης, του πεύκου και της μυρτιάς…. Μεσόγειος του ονείρου, του παιδιοπυ στο βυζί της μάννας, του ορφανού στην ποδιά της γιαγιάς, του ξενιτεμένου αδερφού στο δάκρυ της αγαπημένης…. 

Ωωω εσύ Μεσόγειος! Πώς θ” αντέξεις τόσους ακάρφωτους σταυρούς, τόσα μάτια κλειστά, τόσα στόματα ανοιχτά στην τελευταία τους κραυγή βοήθειας;;;;;; Κι εσύ άνθρωπε της αγάπης, πώς θα κοιμηθείς ξανά στο κρεββάτι σου χωρίς να θυμάσαι «σαπιοκάραβα»;;; Πώς θ” ανασαίνεις λεβάντα, χωρίς να σκέφτεσαι το λιβάνι που δεν βρήκε μνήμα να θυμιάσει;;; Θα φύγει ο καιρός… θα περάσει… !!

ΠΟΣΟ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΞΕΘΩΡΙΑΣΟΥΝ ΠΑΛΙ ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ ΜΑΣ….! ΕΜΕΙΣ…..ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ…. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ «ΑΛΛΟΥΣ»…!!!!