Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Κανείς δεν έδειξε να θυμάται την τραγική ειρωνεία της φράσης. Η Μάσα, η Όλγα και η Ιρίνα ζουν με το όνειρο της «απόδρασης» από την επαρχιακή ρωσική πόλη που είναι εγκλωβισμένες και της επιστροφής στη Μόσχα. Αλλά η φράση επισφραγίζει τη ματαίωση του ονείρου τους.
Η νέα ελληνική «οστπολιτίκ», προς το παρόν, έχει τα χαρακτηριστικά προηγούμενων, ματαιωμένων προσπαθειών επανεκκίνησης των ελληνορωσικών σχέσεων που τις κατάπιε το ευρωατλαντικό καρτέλ. Ο Πούτιν, που ενδιαφέρεται να αξιοποιήσει κάθε ρήγμα στην επιχείρηση απομόνωσης της Ρωσίας, δήλωσε με συγκατάβαση ότι «κατανοεί τη δυσκολία της ελληνικής κυβέρνησης να αντιτεθεί στις κυρώσεις» (ήτοι, να υποβάλει βέτο) και υποσχέθηκε διαύλους συνεργασίας στα πεδία που, έτσι κι αλλιώς, ενδιαφέρουν τη ρωσική πλευρά (ενέργεια, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΟΛΘ) και κάποιες «τεχνικές» παράκαμψης του εμπάργκο στα αγροτικά προϊόντα. Ωστόσο, κι επειδή όποιος καεί απ’ το χυλό φυσάει και το γιαούρτι, το ελληνικό άνοιγμα τελεί υπό δοκιμήν. Άλλωστε, η ρωσική ηγεσία ακόμη προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει γιατί κλονίστηκε μια πολύ πιο ζωτική εταιρική σχέση, αυτή με τη Γερμανία.
Εκείνο που επίσης χρειάζεται αποκωδικοποίηση είναι οι αντιδράσεις στα όρια ψυχροπολεμικής υστερίας που καταγράφηκαν σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Λες και υπέγραφαν σύμφωνο μη επίθεσης οι Ρίμπεντροπ-Μολότοφ και έκαναν χαλάστρα στο Σύμφωνο του Μονάχου. Μήπως, τελικά, υπάρχει πράγματι σύγχρονο «σύμφωνο Μονάχου» και τα διακυβεύματα είναι τόσο σημαντικά, ώστε απαγορεύεται οποιαδήποτε απόκλιση; Κατά κάποιο τρόπο, ναι, υπάρχει. Η ευρωατλαντική σχέση, στην οποία προσχωρεί με επιταχυνόμενο ρυθμό η γερμανική ηγεσία, εξελίσσεται παράλληλα τόσο στο στρατιωτικό επίπεδο -με πανευρωπαϊκή ολοκλήρωση του ΝΑΤΟ σε διάταξη εχθρική προς τη Ρωσία-, όσο και κυρίως στο οικονομικό.
Με αφορμή τη συνάντηση Πούτιν-Τσίπρα, σχεδόν όλοι θυμήθηκαν την εμβληματική φράση που κλείνει τις Τρεις αδερφές του Τσέχοφ.
Κανείς δεν έδειξε να θυμάται την τραγική ειρωνεία της φράσης. Η Μάσα, η Όλγα και η Ιρίνα ζουν με το όνειρο της «απόδρασης» από την επαρχιακή ρωσική πόλη που είναι εγκλωβισμένες και της επιστροφής στη Μόσχα. Αλλά η φράση επισφραγίζει τη ματαίωση του ονείρου τους.
Η νέα ελληνική «οστπολιτίκ», προς το παρόν, έχει τα χαρακτηριστικά προηγούμενων, ματαιωμένων προσπαθειών επανεκκίνησης των ελληνορωσικών σχέσεων που τις κατάπιε το ευρωατλαντικό καρτέλ. Ο Πούτιν, που ενδιαφέρεται να αξιοποιήσει κάθε ρήγμα στην επιχείρηση απομόνωσης της Ρωσίας, δήλωσε με συγκατάβαση ότι «κατανοεί τη δυσκολία της ελληνικής κυβέρνησης να αντιτεθεί στις κυρώσεις» (ήτοι, να υποβάλει βέτο) και υποσχέθηκε διαύλους συνεργασίας στα πεδία που, έτσι κι αλλιώς, ενδιαφέρουν τη ρωσική πλευρά (ενέργεια, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΟΛΘ) και κάποιες «τεχνικές» παράκαμψης του εμπάργκο στα αγροτικά προϊόντα. Ωστόσο, κι επειδή όποιος καεί απ’ το χυλό φυσάει και το γιαούρτι, το ελληνικό άνοιγμα τελεί υπό δοκιμήν. Άλλωστε, η ρωσική ηγεσία ακόμη προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει γιατί κλονίστηκε μια πολύ πιο ζωτική εταιρική σχέση, αυτή με τη Γερμανία.
Εκείνο που επίσης χρειάζεται αποκωδικοποίηση είναι οι αντιδράσεις στα όρια ψυχροπολεμικής υστερίας που καταγράφηκαν σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Λες και υπέγραφαν σύμφωνο μη επίθεσης οι Ρίμπεντροπ-Μολότοφ και έκαναν χαλάστρα στο Σύμφωνο του Μονάχου. Μήπως, τελικά, υπάρχει πράγματι σύγχρονο «σύμφωνο Μονάχου» και τα διακυβεύματα είναι τόσο σημαντικά, ώστε απαγορεύεται οποιαδήποτε απόκλιση; Κατά κάποιο τρόπο, ναι, υπάρχει. Η ευρωατλαντική σχέση, στην οποία προσχωρεί με επιταχυνόμενο ρυθμό η γερμανική ηγεσία, εξελίσσεται παράλληλα τόσο στο στρατιωτικό επίπεδο -με πανευρωπαϊκή ολοκλήρωση του ΝΑΤΟ σε διάταξη εχθρική προς τη Ρωσία-, όσο και κυρίως στο οικονομικό.
Η περίφημη Διατλαντική Εταιρική Σχέση Επενδύσεων και Εμπορίου (TTIP), την επιτάχυνση της οποίας αποφάσισε μαζί με την επιμήκυνση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας η τελευταία Σύνοδος της Ε.Ε., αποτελεί στρατηγική του πολυεθνικού κεφαλαίου στις δύο ηπείρους. Στόχος είναι η μονοπώληση του ζωτικού χώρου από τον Ειρηνικό μέχρι το δυτικό σύνορο της Ρωσίας. Και όρος επιτυχίας της είναι η εξουδετέρωση ανταγωνιστικών πόλων του καπιταλιστικού σύμπαντος.
Αυτό ίσως κάνει ακόμη πιο ελκυστικό το ενδεχόμενο η νέα ελληνική «οστπολιτίκ» να μην εξαντλείται στο συμβολισμό, αλλά να αποτολμά το διεμβολισμό του υπό ανέγερση ευρωατλαντικού σιδηρού παραπετάσματος. Θα ήταν μια βαθιά ευρωπαϊκή επιλογή.
http://www.e-dromos.gr/
Αυτό ίσως κάνει ακόμη πιο ελκυστικό το ενδεχόμενο η νέα ελληνική «οστπολιτίκ» να μην εξαντλείται στο συμβολισμό, αλλά να αποτολμά το διεμβολισμό του υπό ανέγερση ευρωατλαντικού σιδηρού παραπετάσματος. Θα ήταν μια βαθιά ευρωπαϊκή επιλογή.
http://www.e-dromos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου