Εσταυρωμένοι δίχως προσμονή Ανάστασης

Της δημοσιογράφου Μαργαρίτας Ικαρίου

Ράγισε το έαρ σε χίλια κομμάτια. Σπάθισε η απόγνωση το φως, το κατάτμησε σε μικρές σταγόνες ώστε να το ρίχνουν σιγοκλαίγοντας τα σύννεφα στα κεφάλια των εσταυρωμένων Ελλήνων. Ξύδι και χολή οι μέρες μας. Των παθών και των λαθών, οι νύχτες μας.

Η χώρα που σκότωσε τους πολίτες της, λάμπει με φώτα δανεικά σα πορνίδιο ντυμένο στα λαμέ με μασαζοκολάν-πίστωση. Τσοκαράτη και τσαμπουκαλού, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα φτηνή αναζητά ένα νέο προστάτη, (Ρώσος θα είναι ή Κινέζος, αδιάφορο…) για να την πάρει από τα χέρια του Γερμαναρά που τη χαράκωσε. Στραφταλίζει η ασχήμια της, ζέχνει η αποφορά της, μυρίζει πείνα και φτηνό ουίσκι το χνώτο της.

Μα αυτός ο έρμος ο νυμφίος δεν έρχεται αν και τον αναμένουν με αναμμένες τις λαμπάδες, ένα σωρό μωρές πολιτικές παρθένες-δεν τις λες… Τι να προσμένει άραγε και με πόσα νι γράφεται η προσμονή; Κι η άκαρπη αναμονή;

Σε μονή ταρίφα γύρισε το ταξίμετρο των προσδοκιών μας. Νομίζουμε, όταν μαζευόμαστε κόσμιοι και μετρημένοι σε παραλιακά καφέ και πέριξ κοσμικών σημείων, πως είμαστε κάτι περισσότερο από πληβείοι. Ότι, ως εναλλακτικοί κουλτουριάρηδες με τα βιβλία που διαβάσαμε στα νιάτα μας και ξεφτιλίσαμε στα γηρασμένα –άντα μας, μπορούμε ακόμη να ξεκαρφώσουμε τους ήλους από τις παλάμες μας.

Πως όταν με τους φίλους μας πίνουμε και φιλοσοφούμε, ομηρικώ τω τρόπω, κάνουμε έναν ακόμη νηστικό μυστικό δείπνο. Μόνο που, κατά παράδοση αυτό, με τους εν κύκλω «συντρόφους», καταλήγει στη διαπίστωση «ένας από εσάς θα με προδώσει» και την παραδοχή πως «προτού αλέκτωρ λαλήσει τρις» θα απαρνηθούμε όσα πιστεύαμε πως είχαν τη μέγιστη αξία. Λιποτάκτες των ιδεών και κιοτήδες της αξιοπρέπειας.

Τόσα χρόνια «λαδώναμε» για το γρηγορόσημο και το χελωνόσημο. Τώρα, στο όρος των ελαιών, έρμαιοι των ανελέητων, αφηνόμαστε να συλληφθούμε και να συληθούμε εσωτερικώς. Να συρθούμε -αιμόφυρτοι από τον πενταετή στέφανο εξ ακανθών- προς απολογία για την πρότερη ανοχή μας στην πολιτική ανομία, μπροστά σε κάθε Ευρωπαϊκή …Άνα και τον Σόιμπλε Καϊάφα. Οι ντόπιοι Πιλάτοι, ως πελάτες του οικονομικού ζυγού, νίπτουν τας χείρας τους.

Τον Ιησού ή τον Βαρουφά; Ιδού το μέγα δίλημμα και ο αφιονισμένος από υποσχέσεις όχλος αλαλάζει, αποφασίζοντας να σταυρωθεί………………… ο πολίτης!

Φορτωμένοι το σταυρό, ο καθένας μας και άλλον, ανεβαίνουμε ρακένδυτοι τον ίδιο με την πατρίδα Γολγοθά, ενώ μαστιγώνουν τις ράχες μας μνημόνια και τροικανοί εταίροι, μαθημένοι να μετατρέπουν τις χώρες σε εταίρες, εκπορνευόμενες αισχρά για τη δόση.

Δοσίλογοι και δοσατζήδες, μαυρόψυχοι και μαυραγορίτες, έτοιμοι να ξεσκίσουν για μια ακόμη φορά, για μια ακόμη ιστορική στιγμή, τις σάρκες των εσταυρωμένων Ελλήνων που Ανάσταση, έπαψαν να προσμένουν. Σταυρώνονται χρόνια και χρόνια εν μέσω των πολιτικών ληστών και των πολιτειακών μικροαστών. Ξεπνέουν ένα πένθιμο σα Μεγάλη Παρασκευή δείλι, καθώς σε κάθε εκλογική αναμέτρηση εδώ και τριάντα χρόνια, δεν οίδασι τι ποιούσι…..

«Είμαστε, αλήθεια, ζωντανοί οι Έλληνες καθώς μας πήρε τώρα η συμφορά κι έγινε η ζωή μας εφιάλτης; ‘Η μήπως, ζούμε εμείς κι έχει η ζωή πεθάνει;» (Παλλάδας ο Αλεξανδρεύς, 350-400 μ.Χ)

Η αγάπη, είπε ο Χριστός, «ουδέποτε εκπίπτει». Όμως, άλλο μάγουλο να στρέψω δεν έχω. Και δυστυχώς, το πιο διάσημο φιλί ανά τους αιώνες, όχι, δεν ήταν του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας στη Βερόνα. Δεν ήταν καν, στου Ροντέν το γλυπτό.

Ούτε το ύστατο αγκάλιασμα της Σκάρλετ Ο’ Χάρα με τον Ρετ Μπάτλερ, στο «όσα παίρνει ο άνεμος». Ήταν εκείνο του Ιούδα στο Χριστό. Σε αγαπώ μα… ΣΕ ΠΡΟΔΙΔΩ!