Δίκαια έφτασε, δίκαια έχασε…

Ο Χρήστος Ρομπόλης γράφει από τη Μαδρίτη για το άυλο παράσημο του Ολυμπιακού που αδίκησε την υπερβατική πορεία του με την εικόνα του στον τελικό, αλλά δεν χαλά στο ελάχιστο τις συνολικές εντυπώσεις.

Ο Ολυμπιακός μπορεί να αισθάνεται περήφανος για την πορεία του στην Ευρωλίγκα. Παρότι η εμφάνισή του στον τελικό απείχε χιλιόμετρα από τις δυνατότητές του, η τελευταία εντύπωση ΔΕΝ είναι αυτή που μένει.

Η παρουσία του στο Final Four ήταν από μόνη της υπέρβαση. Η πρόκριση στον τελικό και με τον τρόπο που ήρθε ένα θαύμα. Όμως η ομάδα που ξεπέρασε τον εαυτό της για να φτάσει να διεκδικεί το τρόπαιο, παρουσιάστηκε κατώτερη αυτού στο τέλος της διαδρομής. Συμβαίνει… Ουδείς, άλλωστε, έχει συμβόλαιο με την επιτυχία, πόσω μάλλον όταν αυτή έρχεται κόντρα στη λογική.

Η κατάκτηση του τίτλου από τη μάλλον υποτιμημένη από όλους Ρεάλ ήταν πανάξια. Καμία αμφιβολία επ’ αυτού. Η τελική έκταση της ήττας αδικεί μεν τον Ολυμπιακό, που στα 5:19 πριν το τέλος θα έφτανε στο -4 αν ο Πρίντεζης ευστοχούσε σε ελεύθερο τρίποντο. Το τελικό αποτέλεσμα, ωστόσο, απονέμει μπασκετική δικαιοσύνη. Η «βασίλισσα» διόρθωσε τα λάθη της, σκλήρυνε σε χαρακτήρα μετά τα χαστούκια σε Λονδίνο και Μιλάνο, βελτίωσε την άμυνά της, φορμαρίστηκε στο κατάλληλο σημείο της περιόδου κι όχι πρόωρα όπως πέρσι, ενώ παρότι η ατομική πρωτοβουλία παραμένει το πρώτο στοιχείο στο παιχνίδι της, έμαθε να διαβάζει καλύτερα.

Ένα καλό πρώτο δεκάλεπτο και ένα μικρό ξέσπασμα στο τρίτο δεν αρκούσε για μια δεύτερη σερί υπέρβαση. Η σταθερά της άμυνας λειτούργησε αρκετά καλά. Όμως ο Ολυμπιακός αδυνατούσε να πετύχει το μίνιμουμ των πόντων που απαιτούνταν για να νικήσει μια ούτως ή άλλως πολύ παραγωγική ομάδα. Μια ομάδα, που όταν οι «ερυθρόλευκοι» αντεπιτέθηκαν δεν έπαθε… ΤΣΣΚΑ, αλλά είχε αρχικά τον Ματσιούλις, εν συνεχεία τον Κάρολ και όποτε χρειάστηκε άλλες λύσεις για να τη βγάλουν από το αδιέξοδο και να κλείσουν το συναγερμό που είχε σημάνει η αντεπίθεση του πολύ σκληρού για να πεθάνει αντιπάλου.

Την ίδια στιγμή, ο Ολυμπιακός με 5/23 τρίποντα, 12/26 βολές και 12 χαμένα ριμπάουντ, τον Σπανούλη να μην αποδρά ποτέ από τη μέγγενη της αντίπαλης άμυνας, τον Πρίντεζη σε κακή βραδιά και μόνον τους Λοτζέσκι και Σλούκα «ζεστούς», δεν θα μπορούσε να περιμένει περισσότερα. Και ήταν μάλλον αφύσικο ότι παρέμεινε ζωντανός μέχρι το τελευταίο πεντάλεπτο.

Οι Αμερικανοί λένε πως ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος τίποτα. Εμείς θα πούμε πως διαφωνούμε κάθετα. Ο Ολυμπιακός μπορεί να μην έχει κάτι σε… ύλη για να καυχιέται για την παρουσία του στη φετινή Ευρωλίγκα πέρα από το μετάλλιο της παρηγοριάς, αλλά μπορεί να αισθάνεται περήφανος που ενώ άλλες ομάδες με πολλαπλάσιο μπάτζετ, ταλέντο και λύσεις αποδείχθηκαν κατώτερες των δυνατοτήτων τους και των απαιτήσεων από αυτές, εκείνος τις ξεπέρασε όχι μια και δυο φορές, αλλά πολλάκις. Έσπασε το ταβάνι του, χάρισε μια ακόμη μοναδική στιγμή στο κοινό του με το έπος του ημιτελικού και στο τέλος της ημέρας φεύγει από τη Μαδρίτη ως η δεύτερη καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Όχι κι άσχημα, έτσι;

http://www.sport-fm.gr/