Συνήθως η εισαγωγή σε μια συνέντευξη αποσκοπεί στο να συστήσει τον ερωτώμενο στους αναγνώστες και να υπογραμμίσει τα κύρια σημεία. Όταν όμως πρόκειται για το λόγο της πολύπειρης δημοσιογράφου Μαργαρίτας Ικαρίου, τότε η συνέντευξη είναι σαν ένα ναρκοπέδιο.
Λόγος πηγαίος, γλαφυρός και εκρηκτικός που συναρπάζει και δε σου αφήνει γωνιά για να σταθείς. Όσα χρόνια κι αν έχεί εντρυφήσει κανείς σε κείμενα μεγάλων γραφιάδων, διαβάζοντας το λόγο της Ικαρίου κοντοστέκεται λαχανιασμένος. Η καλπάζουσα ροή του δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Λάβετε θέσεις και ..απολαύστε την!
Μιλούμε χρόνια για την κρίση του τύπου αλλά αυτή τη φορά η κατάσταση μοιάζει να είναι πολύ σοβαρή. Ποιες προοπτικές βλέπετε για ανάκαμψη των ΜΜΕ; Μπορεί η Ελλάδα να «συντηρεί» τόσους δημοσιογράφους;
Η «κρίση του τύπου» πέρα από οικονομική, είναι κυρίως κρίση αξιών μα και άξιων εκφραστών της δημοσιογραφίας. Άτομα χωρίς κατάρτιση, απόφοιτοι εργαστηρίων σπουδών ή μαθημάτων δι’ αλληλογραφίας, που δεν διαθέτουν παιδεία με την ευρεία έννοια, ούτε ηθικές αξίες ικανές να τους αποτρέψουν από το να κάνουν ωφελιμιστική χρήση της όποιας «εξουσίας» τους δίδει ο τίτλος, καλούνται από τα Μ.Μ.Ε -χάριν οικονομίας ή και προσωπικών επιλογών- να «καλύψουν» την είδηση. Αυτό μπορεί να οδηγήσει από την γελοιοποίηση έως και την παραπληροφόρηση…
Οι μεγαλοϊδιοκτήτες των ΜΜΕ, ως μωρές παρθένες, ξεγελάστηκαν από τους πολιτικούς νυμφίους που κόμιζαν δώρα για να τις οδηγήσουν στη ρυπαρή κλίνη της διαπλοκής και της μεροληπτικής συναλλαγής.
Η τήρηση της δεοντολογίας, βασικός κανόνας άσκησης δημοσιογραφίας, καταστρατηγείται πρωτίστως μέσα από τις εντολές των ίδιων των μέσων ενημέρωσης, προκειμένου να διασφαλιστεί η πολυπόθητη τηλοψία, ακροαματικότητα, αναγνωσιμότητα.
Στο «κυνήγι της είδησης» δεν βγαίνουν πια «εκπαιδευμένα λαγωνικά» αλλά αιμοδιψή ντόμπερμαν, με εμφανείς τους κυνόδοντες. Άλλοτε αλυχτούν εκφοβιστικά, άλλοτε γαβγίζουν απειλητικά κι άλλοτε, ξεσκίζουν σάρκες…
Πιστεύει κανείς πως με τέτοιο υλικό, με τέτοια νοοτροπία άσκησης του… «λειτουργήματος», μπορεί ο χώρος της δημοσιογραφίας να μιλήσει για σταθεροποίηση ή και ανάκαμψη των Μ.Μ.Ε; Όταν επί μακρόν επένδυαν στο φτηνό και το εύκολο, στην ευκαιριακή συνεργασία και την ολιγομελή ομάδα ρεπορτάζ, όταν μετέτρεπαν τους ρεπόρτερ σε χαρτογιακάδες, την είδηση σε θέαμα, το ντοκουμέντο σε παραμορφωτικό καθρέφτη, τι περίμεναν άραγε; Όταν εφηύραν τη μέθοδο του cd δώρου για να πουλούν τα κυριακάτικα φύλλα με τις ανούσιες ειδήσεις «ψυγείου» και καπάκωναν την τηλε-αλήθεια με ένα σύννεφο διαφημίσεων και χορηγιών, τι κατόρθωσαν τελικά; Να απολέσουν την αξιοπιστία τους και να χάσουν την εκτίμηση του κοινού, που κατηγοριοποιεί συλλήβδην πλέον, κάθε μέσο μα και κάθε δημοσιογράφο.
Πρόσφατο παράδειγμα προς αποφυγήν, το πρωτοσέλιδο του «πρώτου θέματος» με τον 34χρονο Παύλο Φύσσα να ξεψυχά στα χέρια της αγαπημένης του. Καταφανής καπήλευση της ιερής στιγμής του θανάτου ενός ανθρώπου, επίκληση στο συγκινησιακό χάριν του κέρδους, δημοσιοποίηση κατά παράβαση των αρχών που διέπουν τη δημοσιογραφία και πολλά ακόμη, όπως καταγράφηκαν από εκλεκτούς συναδέλφους. Αυτά ωστόσο, όπως και η ανακοίνωση-λίβελος της ΕΣΗΕΑ, δεν στάθηκαν ικανά να αποτρέψουν τον εκδότη να ξεπουλήσει, ούτε τον αναγνώστη να αγοράσει…!
Η αμεροληψία, όπως και η ζωή, απαιτεί εντιμότητα. Και η δημοσιογραφία, σεβασμό στον άνθρωπο και την αλήθεια!
Μερικές φορές, είναι αλήθεια, νοιώθω πως ο πολίτης που μας απαξιώνει όλους, δεν έχει κι εντελώς άδικο… Πολλοί από εμάς, τους νόμιμα λειτουργούντες δημοσιογράφους, ξεπούλησαν τις αξίες τους στο βωμό της αναγνωρισιμότητας και του «ονόματος» που συνεπάγονταν, κάποτε, υπέρογκες αμοιβές… Βεβαίως, τα μεγάλα ονόματα είναι και παραμένουν λίγα, όσο αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο ο αριθμός των ανέργων συναδέλφων. Ένα φαινόμενο που γίνεται ολοένα και πιο ανησυχητικό εάν προσμετρηθούν οι τυχαίοι, οι τυχάρπαστοι κι οι τυχοδιώκτες που έχουν παρεισφρήσει στο χώρο, από τα παράθυρα, τα υπόγεια ή και τα… λαγούμια.
Η εξυγίανση, με ευθύνη κυρίως των αναγνωρισμένων Ενώσεων Συντακτών -διότι κυκλοφορούν και διάφορες με τη μπανάνα ανά χείρας- αλλά και των ελεγκτικών μηχανισμών, θεωρώ πως αποτελεί βασική προτεραιότητα!
Γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι πως η λειτουργία των ήδη υπαρχόντων Μέσων Ενημέρωσης έχει δεχτεί ανεπανόρθωτα πλήγματα που δεν γίνεται να αυτό-ιαθούν σε καθεστώς πλήρους αδυναμίας οικονομικής επιβίωσής τους.
Οι μεγαλοϊδιοκτήτες των ΜΜΕ, ως μωρές παρθένες, ξεγελάστηκαν από τους πολιτικούς νυμφίους που κόμιζαν δώρα για να τις οδηγήσουν στη ρυπαρή κλίνη της διαπλοκής και της μεροληπτικής συναλλαγής. Συχνά δε, προκαλούσαν αυτή τη συνεύρεση οι ίδιοι, ασκώντας πίεση που θύμιζε… κόζα νόστρα. Εξ αυτής της συνδιαλλαγής, απολάμβαναν υπερκέρδη και παντοδυναμία, αλλά δεν είχαν τη φρονιμάδα να δουν το αύριο που πλησίαζε, ήρθε, τσάκισε τους πολιτικούς «φίλους» και τις μεγάλες επιχειρήσεις, άρα και το ετήσιο διαφημιστικό budget.
(Που πας ξυπόλητος, κυρ μιντιάνθρωπε, που κάποτε έκανες είδηση τα 98 σου ζευγάρια παπούτσια;)
Η «δημοσιογραφία των πολιτών» μπορεί να προσφέρει σημαντικό έργο στην αμεσότητα της πληροφόρησης αρκεί να διέπεται από τους ίδιους κανόνες που ορίζουν και την ορθή δημοσιογραφική καταγραφή.
Ξυπόλητοι στα αγκάθια πορευόμεθα οι εναπομείναντες δημοσιογράφοι. Διότι εκ των πραγμάτων, οι αλεξιπτωτιστές του χώρου θα δουν το υπερφίαλο της δράσης τους να ξεφουσκώνει. Έτσι, το μόνο που απομένει είναι σύνθεση δυνάμεων, αξιοποίηση των ικανών, δαπάνες με φειδώ, σεβασμός στην αντιληπτική και κριτική ικανότητα του τηλεθεατή/ακροατή/αναγνώστη. Αλλιώς, θα παραμείνει η δημοσιογραφία στα χέρια ολίγων ολίγιστων και τα ΜΜΕ, στα…αζήτητα!
Τι γίνεται στα κρατικά ΜΜΕ, κα Ικαρίου; Ήταν υγιής η προηγούμενη κατάσταση στην ΕΡΤ; Κατά πόσο τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν συμβαδίζούν με το ευρωπαϊκό κεκτημένο στο χώρο του τύπου και τι βλέπετε για το μέλλον της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης;
Τα κρατικά μέσα, διέκρινε και διακρίνει μια εκ συστήματος παθογένεια. Λειτουργώντας χρόνια ως μικροφυτώρια όπου βλάσταιναν οι κάθε λογής πολιτικοί σπόροι και αναρριχούνταν ως παραφυάδες, κατέληξαν να πνιγούν από τους κισσούς που δεν άφηναν να βλαστήσει κάτι καινοτόμο.
Βεβαίως και καταδικάζω απερίφραστα την εν μια νυκτί «μαύρη οθόνη» στην ΕΡΤ, γεγονός που δεν συνάδει με τις αρχές και τη φιλοσοφία δημοκρατικών καθεστώτων. Όσο «μη υγιής» κι αν ήταν η κατάσταση, σε ένα άρρωστο σώμα δεν έρχεται κανείς να επιβάλει ευθανασία-αν δεν έχει εξαντλήσει κάθε περιθώριο θεραπείας.
Οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ δεν ήταν και δεν είναι υπεύθυνοι για τις πολιτικές επιλογές που επέβαλαν διοικήσεις οι οποίες είχαν μαύρα μεσάνυχτα από management αλλά και από media. Αδαείς ξερόλες έχουν παρελάσει πολλοί, όπως υπήρξαν και φωτεινές εξαιρέσεις, τους οποίους ωστόσο δεν άφησαν να εφαρμόσουν τις σημαντικές αλλαγές που απαιτούνταν (και απαιτούνται), οι οποίες να προσεγγίζουν έστω το επίπεδο των ευρωπαϊκών μέσων ενημέρωσης.
Η δημοσιογραφία δεν εγγυάται τίποτα από τα παραπάνω. Είναι ένα ταξίδι με αφετηρία, πολλές ενδιάμεσες στάσεις, κάθε λογής κόσμο να μπαινοβγαίνει, σταθμάρχες να σφυρίζουν, ράγες να αλλάζουν σκούζοντας, απρόσμενους σταθμούς, αλλά χωρίς προσδιορισμένη πορεία και τερματισμό.
Από την άλλη, η αισχροκέρδεια ορισμένων, οι διπλοτριπλοθεσίες, οι μεροληπτικές τοποθετήσεις, οι παχυλοί μισθοί για αντιστρόφως ανάλογη εργασία, οι αργομισθίες και όλα όσα έχουν καταστρέψει το σύνολο του δημόσιου τομέα, δεν έλειπαν ούτε από τα κρατικά κανάλια.
Όλο αυτό συντηρήθηκε, γιατί βόλευε, από έναν κρατισμό συνώνυμο με τον κομματισμό της εκάστοτε εξουσιαστικής αρχής και πριμοδοτήθηκε από την συνδικαλιστική ηγεσία. Αποτέλεσμα; Μια σαπουνόφουσκα που ήταν εκ προοιμίου αναμενόμενο να σκάσει. Και… έσκασε!
Το κακό βέβαια είναι, κατά την προσωπική μου άποψη, πως και το διάδοχο σχήμα διατηρεί πολλά από τα παθογενή στοιχεία του παρελθόντος, οπότε είμαι μάλλον ανήσυχη για το τι μέλλει γενέσθαι…
Θα ήμουν ωστόσο άδικη και ανακόλουθη, εάν δεν επισήμαινα πως η ΕΡΤ αποτελούσε συχνά μια όαση, ανάμεσα στα κακέκτυπα ιδιωτικά κανάλια που έχουν κυρίαρχο μότο τους «κάνουμε τα πάντα, γιατί τα ζητά το κοινό…» χρεώνοντας στον πολίτη όλη την ευθύνη για το τηλε-σκουπιδομάνι.
Εκτός της χουντικής περιόδου, που το ιδιόμορφο κρατικό μονοπώλιο της τηλεόρασης ήταν ένα εξάμβλωμα στοχευμένης (παρα)πληροφόρησης, είδαμε εξαίρετα δείγματα γραφής, εκπομπές ποιότητας με θεματολογία που κανένα ιδιωτικό μεγαλοκάναλο δεν θα έμπαινε καν στη διαδικασία να εντάξει στο πρόγραμμά του. Από την άλλη, ο ρόλος της στην ενημέρωση των κατοίκων της Περιφέρειας και δη των ακριτικών νησιών, υπήρξε ουσιαστικός. Ας μην ξεχνάμε επίσης πως εκπομπές έρευνας, πολιτισμού, αξιόλογα ρεπορτάζ και αφιερώματα, καλύψεις σημαντικών γεγονότων, συνδέονται αναπόσπαστα με την ΕΡΤ.
Εδώ βέβαια, δεν μπορώ παρά να εκφράσω τον προβληματισμό μου σχετικά με το κατά πόσον, πολύτιμο αρχειακό υλικό για τους μελετητές του μέλλοντος έχει διατηρηθεί και δεν θα καταποντιστεί κι αυτό στη χοάνη του… «άλλαξε ο Μανωλιός…»
Έχετε μεταξύ άλλων και μακρά εμπειρία σε περιφερειακά ΜΜΕ. Έχει μέλλον ο επαρχιακός τύπος κι αν ναι, με ποια μορφή;
Τα περιφερειακά ΜΜΕ, παραμένουν στην πλειοψηφία τους οι εκφραστές μιας γνήσιας και άμεσης πληροφόρησης. Παρά τις ελλείψεις τεχνολογικά προηγμένων μέσων, παρά το ότι τη μερίδα του λέοντος της κρατικής διαφήμισης έπαιρναν πάντα τα Αθηναϊκά, και με δεδομένες τις δυσκολίες οικονομικής τους επιβίωσης αλλά και στελέχωσης από εξειδικευμένο προσωπικό και επαγγελματίες δημοσιογράφους, έκαναν την ανάγκη φιλότιμο-και το αντίστροφο, οπότε έχουν να επιδείξουν σοβαρά δείγματα γραφής.
Εκείνος που θέλει να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία, οφείλει κατά πρώτον να αποκτήσει σφαιρική παιδεία
Βεβαίως, οι παρασπονδίες που έχουν κατά καιρούς διαπράξει αυτόκλητοι δημοσιογράφοι –καθώς και στην Περιφέρεια ισχύει κατά κόρον η δήλωση Τσαρούχη πως «ό,τι δηλώσεις, είσαι…»- η παραπληροφόρηση, η καταγγελτική, στοχοποιημένη έως και αήθης προσέγγιση των θεμάτων ή και των «θυμάτων» τους, καταδεικνύει πως και στα περιφερειακά ΜΜΕ απαιτείται εξυγίανση και αναδιάρθρωση.
Απαιτείται ωστόσο και σύνθεση δυνάμεων. Ενοποίηση των υπαρχόντων Μέσων με στόχο την διατήρησή τους, καθώς επιτελούν σημαντικό έργο στις τοπικές κοινωνίες. Να βρουν δηλαδή εκείνη τη «διαφορική εξίσωση» της οικονομικής ρύθμισης και της δημοσιογραφικής αποστολής, που θα δώσει θετικό πρόσημο στο εξαγόμενο αποτέλεσμα.
Παρατηρούμε την έξαρση του φαινομένου των social media (blogs, twitter, facebook) που έχει ipso facto οδηγήσει σε μια «δημοσιογραφία των πολιτών», η οποία όμως είναι ανεξέλεγκτη και πολλές φορές οδηγεί σε χιονοστιβάδες ανακριβούς πληροφόρησης. Πως κρίνετε αυτό το φαινόμενο;
Η «δημοσιογραφία των πολιτών» ήρθε να καλύψει ένα μεγάλο κενό ανάμεσα στην αληθινή αποτύπωση των γεγονότων και τη μεροληπτική τους καταγραφή. Υποτίθεται πως ο πολίτης, ως φαινομενικά ουδέτερος παρατηρητής αλλά και εν δυνάμει αυτόπτης μάρτυς, θα μπορούσε να αναφέρει τα γεγονότα όπως ακριβώς συμβαίνουν. Δυστυχώς, σε μια τέτοιου είδους ενημέρωση, δεν υπάρχουν όρια και ασφαλιστικές δικλείδες που να προστατεύουν το μέσο αναγνώστη από διογκωμένες, παραμορφωμένες, αλλοτριωμένες «ειδήσεις». Τα γεγονότα μεταδίδονται σύμφωνα με την αντιληπτική ικανότητα του καταγράφοντος και οπωσδήποτε βάσει των προσωπικών του απόψεων και προτιμήσεων, του υπόβαθρου που διαθέτει. Γνωρίζει σαφώς άραγε πού σταματά η έρευνα και πού αρχίζει ο ιδιωτικός βίος; Ποιά είναι τα όρια μεταξύ κριτικής και χυδαιολογίας; Πού η υπεραπλούστευση μετατρέπεται σε ακραιφνή λαϊκισμό;
Η «δημοσιογραφία των πολιτών» μπορεί να προσφέρει σημαντικό έργο στην αμεσότητα της πληροφόρησης αρκεί να διέπεται από τους ίδιους κανόνες που ορίζουν και την ορθή δημοσιογραφική καταγραφή. Αλλιώς, θα αποτελεί μια απορρύθμιση που θα απαιτηθούν χρόνια μέχρι να σταθεροποιηθεί σε μια νέα ρύθμιση.
Μετά από τόσα χρόνια στο επάγγελμα, τι σας έδωσε και τι σας πήρε η δημοσιογραφία;
Η ενασχόλησή μου με τη δημοσιογραφία δεν προέκυψε τυχαία, παρότι οι σπουδές μου στη Νομική προοιώνιζαν άλλη πορεία... Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, με προσδιόριζαν δύο πράγματα: Ένας καταλυτικός και απόλυτος σεβασμός στην αλήθεια και το να αποτυπώνω στο χαρτί τις σκέψεις και τις απόψεις μου καταγράφοντας παράλληλα με κριτικό μάτι τις συνθήκες και τις καταστάσεις όπως αυτές διαμορφώνονταν γύρω μου.
Είχα την τύχη να διδαχθώ δημοσιογραφία «επί του πρακτέου» από σημαντικά πρόσωπα του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου. Δούλεψα ωστόσο πολύ σκληρά σε έναν άκρως ανταγωνιστικό χώρο, προκειμένου να θεωρηθώ ικανή να ασκήσω το επάγγελμα με ορθά κριτήρια και παράλληλα να αποκτήσω το δικό μου δημοσιογραφικό στυλ. Αυτό το θεωρώ ένα μεγάλο απόκτημα.
Από τη δημοσιογραφία λοιπόν, μόνο «πήρα»: Διδαχή, κριτική θεώρηση των πραγμάτων, γνωριμία με ανθρώπους που άφησαν σαφή αποτυπώματα στη σκέψη και την καρδιά μου, μια διαρκή άρνηση στον εφησυχασμό και την πάγια τάση να βλέπω τα πράγματα από διάφορες οπτικές γωνίες. Ακόμη, τη μόνιμη πρόθεση να μην είμαι αρεστή σε εκείνους που νέμονται την εξουσία, αλλά να ταξιδεύω στην τρικυμιώδη θάλασσα της σύγχρονης επικοινωνίας με πλοηγό την αμεροληψία και σκάφος την εντιμότητα. Επίσης, το να προασπίζομαι το δικαίωμα του πολίτη στην προσωπική θέση και άποψη και την έκφρασή τους με τεκμηριωμένα επιχειρήματα.
Καταδικάζω απερίφραστα την εν μια νυκτί «μαύρη οθόνη» στην ΕΡΤ, γεγονός που δεν συνάδει με τις αρχές και τη φιλοσοφία δημοκρατικών καθεστώτων
Υπό αυτή την έννοια, η δημοσιογραφία δεν μου «πήρε» κάτι. Μου έδωσε βέβαια κάποιες πισώπλατες μαχαιριές, έκανε ορισμένους να προσπαθήσουν να με σπιλώσουν –ανεπιτυχώς θέλω να πιστεύω- γιατί τους στάθηκα εμπόδιο στις «δουλίτσες τους», με έφερε αντιμέτωπη με κάποια κατεστημένα, αλλά δεν έχω παράπονο… Η εκφρασμένη εκτίμηση των ανθρώπων που με ακούνε, με βλέπουν και με διαβάζουν, μου παρέχει ζωογόνα ανατροφοδότηση. Οι επιλογές που έκανα, μου παρέχουν τη μεγάλη αυτή ικανοποίηση να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια, καθώς δεν έβλαψα, δεν παραπληροφόρησα, δεν έπαιξα βρώμικα παιχνίδια, δεν ξεπούλησα τις αρχές μου, δεν έγινα φερέφωνο κανενός… Μπορεί να μην έγινα «πρώτο όνομα» ή «πρώτη τηλε-μούρη», αλλά όταν βλέπω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη, δεν με φτύνω- όπως κι οι άνθρωποι των media με τους οποίους συνεργάστηκα και συνεργάζομαι.
Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο άνθρωπο που θα ερχόταν στο γραφείο σας επιθυμώντας να γίνει δημοσιογράφος;
Το πρώτο, να αναζητήσει τα κίνητρα που τον ωθούν να το πράξει. Εάν αυτά είναι η αναγνωρισιμότητα, η φήμη και το χρήμα, απλά θα τον συμβούλευα να ψάξει για κάτι άλλο!
Η δημοσιογραφία δεν εγγυάται τίποτα από τα παραπάνω. Είναι ένα ταξίδι με αφετηρία, πολλές ενδιάμεσες στάσεις, κάθε λογής κόσμο να μπαινοβγαίνει, σταθμάρχες να σφυρίζουν, ράγες να αλλάζουν σκούζοντας, απρόσμενους σταθμούς, αλλά χωρίς προσδιορισμένη πορεία και τερματισμό. Μπορεί να σε βγάλει παντού ή και πουθενά. Μπορεί να σε βάλει σε διαδρομή express, μπορεί να σε μετεπιβιβάσει στο Λιανοκλάδι, μπορεί να σε εκτροχιάσει ή και να σε πετάξει σαν άχρηστο βαγόνι…
Αν αυτά τα γνωρίζει και τα έχει αποδεχτεί εκείνος που θέλει να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία, οφείλει κατά πρώτον να αποκτήσει σφαιρική παιδεία. Να μάθει, να διδαχθεί όχι μόνο τα του επαγγέλματος και τη χρήση της τεχνολογίας, αλλά τον άνθρωπο, τις ιστορικές και κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, τα παρελθόντα και τα παρόντα ώστε να μπορεί να κατανοήσει τις λεπτές εκφάνσεις και τις ισορροπίες, τις αλήθειες που κρύβονται πίσω από τις λέξεις, πίσω από τα γεγονότα.
Θα του έλεγα πως σε κάθε θέμα υπάρχουν παραπάνω από μία όψεις. Ακόμη κι εκείνο που εμφανίζεται ως οφθαλμοφανές, απαιτεί περαιτέρω δημοσιογραφική διερεύνηση και διασταύρωση.
Από τη δημοσιογραφία μόνο «πήρα» (…) τη μόνιμη πρόθεση να μην είμαι αρεστή σε εκείνους που νέμονται την εξουσία, αλλά να ταξιδεύω στην τρικυμιώδη θάλασσα της σύγχρονης επικοινωνίας με πλοηγό την αμεροληψία και σκάφος την εντιμότητα.
Έπειτα, θα τον ρωτούσα πόσο ικανός νοιώθει να μην σταματήσει ποτέ να ερευνά, να αναζητά και να διδάσκεται… Πόσο ενδιαφέρεται αυτό που θέλει να κάνει, να το πράξει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο-δηλαδή με τήρηση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Κι αν έπαιρνα και σε αυτά θετική απάντηση, θα προέτρεπα τον μέλλοντα συνάδελφο να δοκιμάσει τις δυνάμεις του, ξεκινώντας την πορεία του από το άλφα κι όχι από το… μ(έσον).
Δίνοντάς του παράλληλα, μια τελευταία μα όχι ύστατη, συμβουλή: Η αμεροληψία, όπως και η ζωή, απαιτεί εντιμότητα. Και η δημοσιογραφία, σεβασμό στον άνθρωπο και την αλήθεια!
-------------------------------------------------------------------
Η Μαργαρίτα Ικαρίου είναι διαπιστευμένη δημοσιογράφος με πολυετή εμπειρία, τακτικό μέλος της Ένωσης Συντακτών.
Έχει διατελέσει διευθύντρια εφημερίδος επί δώδεκα συναπτά έτη, είναι ανταποκρίτρια του Ομογενειακού Πρακτορείου Ειδήσεων και συνεργάζεται με τηλεοπτικούς σταθμούς και έντυπα πανελλήνιας κυκλοφορίας.
Επιμελείται και παρουσιάζει επί δεκαπενταετία, καθημερινή δημοσιογραφική εκπομπή, είναι ομιλήτρια σε ημερίδες και συνέδρια καθώς και εξειδικευμένη εισηγήτρια σεμιναρίων επικοινωνίας.
Έχει βραβευτεί για το συγγραφικό της έργο από το Σύνδεσμο Ελλήνων Λογοτεχνών και έχει τιμηθεί με το βραβείο ΙΠΕΚΤΣΙ. Είναι αριστούχος απόφοιτος της Σχολής Νομικών Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος Μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών.
oraiokastronews.blogspot.gr
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
