Του Γιώργου Σκλαβούνου
Ο Φρ. Νίτσε για τον Ευρωπαϊκό ανθελληνισμό. Ένα χρήσιμο απόσπασμα από το έργο του, Η Γέννηση της Τραγωδίας, αφιερωμένο σε ένα σοβαρό, υπαρκτό πρόβλημα.
Ένα πρόβλημα που δεν το συζητάμε, είτε γιατί δεν νομιμοποιούμαστε να επιρρίπτουμε, όλες, τις ευθύνες της κακοδαιμονίας μας στους άλλους, είτε γιατί δεν πρέπει να θίξουμε τους κατά παράδοση προστάτες μας, είτε γιατί ένας σύγχρονος μισελληνισμός καλύπτεται υπό την δορά ενός αρχαιολατρικού φιλελληνισμού, και κυρίως γιατί δεν μας το επιτρέπει η βαθύτατη κρίση πολιτισμικής ταυτότητας και συνείδησης που ζούμε.
Ας ακούσουμε όμως προσεκτικά το Νίτσε.
«Σχεδόν σε κάθε εποχή, οι διαδοχικοί πολιτισμοί προσπάθησαν να αποσείσουν το ζυγό των Ελλήνων, γιατί κάθε προσωπική δημιουργία, φαινομενικά απόλυτα πρωτότυπη και ειλικρινά θαυμαζόμενη φαινότανε δίπλα σ’ αυτούς (τους Έλληνες), πως ξαφνικά έχανε, το χρώμα και τη ζωή της και γινότανε έκτρωμα αδέξιας μίμησης και γελοιογραφία.
Και κάθε στιγμή ξεσπάει, ακόμα μια φορά, κάθε η υπόκωφη οργή, η μαζεμένη στα τρίσβαθα της καρδιάς εναντίον αυτού του αλαζονικού λαού που είχε την τόλμη να χαρακτηρίσει με το επίθετο <βαβαρο>, κάθε τι που του ήταν ξένο.
Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, λέμε που δίχως άλλο τίτλο εξόν από μια εφήμερη ιστορική αίγλη, από θεσμούς κωμικά στενόκαρδους, από μια αμφίβολη ηθική και που το ίδιο τους το όνομα χρησιμοποιείται σαν κάτι αντίστοιχο, με επονείδιστη βρισιά, που εν τούτοις διεκδικούν ανάμεσα στους λαούς μια ξεχωριστή θέση και μια σειρά πάνω από το πλήθος, μια σειρά που ανήκει στην μεγαλοφυΐα.
Δυστυχώς δεν είχαμε την τύχη να ανακαλύψουμε το κώνειο που θα μας γλύτωνε μια για πάντα από ένα παρόμοιο φαινόμενο, γιατί ούτε τα δηλητήρια, ούτε ο φθόνος, ούτε η αχαλίνωτη συκοφαντία και η οργή , κατόρθωσαν ν’ αγγίξουν την αυθάδη τους γαλήνη.
Γι’ αυτό μπροστά στους Έλληνες δοκιμάζουμε ντροπή και δέος.
Τουλάχιστον ένας άνδρας που εκτιμά την αλήθεια πάρα πάνω από κάθε τι, ας τολμήσει να διαλαλήσει αυτήν την αλήθεια, πως παρόμοιοι με τον ηνίοχο που οδηγεί το άρμα, οι Έλληνες κρατούν στα χέρια τους, τους χαλινούς της τέχνης μας, όπως άλλωστε και κάθε τέχνης.
Αλλά σχεδόν πάντοτε, άρμα και άλογα, πολύ κατώτερης ποιότητας και ράτσας, δεν ταιριάζουν στους ένδοξους οδηγούς τους. Και τότε αυτοί παίζοντας γκρεμίζουν αυτά τα άρματα στις αβύσσους, που οι ίδιοι τις διασκελίζουν μ’ ένα πήδημα, παρόμοιο με τον ωκύποδα Αχιλλέα.»
Με την υπόσχεση να επανέλθω εκτενέστερα τόσο στο θέμα της πολιτισμικής μας ταυτότητας και συνείδησης όσο και στο πρόβλημα του ανθελληνισμού.
Με την ευκαιρία της Ελληνικής προεδρίας.
Ένα πρόβλημα που δεν το συζητάμε, είτε γιατί δεν νομιμοποιούμαστε να επιρρίπτουμε, όλες, τις ευθύνες της κακοδαιμονίας μας στους άλλους, είτε γιατί δεν πρέπει να θίξουμε τους κατά παράδοση προστάτες μας, είτε γιατί ένας σύγχρονος μισελληνισμός καλύπτεται υπό την δορά ενός αρχαιολατρικού φιλελληνισμού, και κυρίως γιατί δεν μας το επιτρέπει η βαθύτατη κρίση πολιτισμικής ταυτότητας και συνείδησης που ζούμε.
Ας ακούσουμε όμως προσεκτικά το Νίτσε.
«Σχεδόν σε κάθε εποχή, οι διαδοχικοί πολιτισμοί προσπάθησαν να αποσείσουν το ζυγό των Ελλήνων, γιατί κάθε προσωπική δημιουργία, φαινομενικά απόλυτα πρωτότυπη και ειλικρινά θαυμαζόμενη φαινότανε δίπλα σ’ αυτούς (τους Έλληνες), πως ξαφνικά έχανε, το χρώμα και τη ζωή της και γινότανε έκτρωμα αδέξιας μίμησης και γελοιογραφία.
Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, λέμε που δίχως άλλο τίτλο εξόν από μια εφήμερη ιστορική αίγλη, από θεσμούς κωμικά στενόκαρδους, από μια αμφίβολη ηθική και που το ίδιο τους το όνομα χρησιμοποιείται σαν κάτι αντίστοιχο, με επονείδιστη βρισιά, που εν τούτοις διεκδικούν ανάμεσα στους λαούς μια ξεχωριστή θέση και μια σειρά πάνω από το πλήθος, μια σειρά που ανήκει στην μεγαλοφυΐα.
Δυστυχώς δεν είχαμε την τύχη να ανακαλύψουμε το κώνειο που θα μας γλύτωνε μια για πάντα από ένα παρόμοιο φαινόμενο, γιατί ούτε τα δηλητήρια, ούτε ο φθόνος, ούτε η αχαλίνωτη συκοφαντία και η οργή , κατόρθωσαν ν’ αγγίξουν την αυθάδη τους γαλήνη.
Γι’ αυτό μπροστά στους Έλληνες δοκιμάζουμε ντροπή και δέος.
Τουλάχιστον ένας άνδρας που εκτιμά την αλήθεια πάρα πάνω από κάθε τι, ας τολμήσει να διαλαλήσει αυτήν την αλήθεια, πως παρόμοιοι με τον ηνίοχο που οδηγεί το άρμα, οι Έλληνες κρατούν στα χέρια τους, τους χαλινούς της τέχνης μας, όπως άλλωστε και κάθε τέχνης.
Με την υπόσχεση να επανέλθω εκτενέστερα τόσο στο θέμα της πολιτισμικής μας ταυτότητας και συνείδησης όσο και στο πρόβλημα του ανθελληνισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου