Ημέρες άγνωστες, Hμέρες ξεχασμένες.....

Ο "ΕΥΠΑΛΙΝΟΣ" παρουσιάζει σήμερα πέντε ποιήματα της φίλης μας Ηλέκτρας Στρατωνίου με θέμα τη γυναίκα, από την ποιητική συλλογή 
«Στο ναρκοπέδιο του μυαλού» εκδ. ΕΝΤΟΣ, Αθήνα 2011

ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΓΩ

Χορεύω με μάτια κλειστά,
με τα χέρια απλωμένα!
Σε χίλιους κύκλους το κορμί μου
χαράζει τον αέρα με λέξεις,
γράφοντας και πάλι μια σύγχρονη τραγωδία:
Η Εκάβη, η Μήδεια εγώ,
η Ηλέκτρα, η Κασσάνδρα εγώ,
Πηνελόπη και Ελένη εγώ!
Χορεύω, με τα μάτια κλειστά ·
είμαι μάνα, πριν, τώρα, πάντα,
είμαι αδελφή, πριν, τώρα, πάντα,
είμαι ερωμένη, πριν, τώρα, πάντα,
είμαι γυναίκα! Πάντα!
Χορεύω με τα χέρια απλωμένα,
βουβά, τραγικά, απελπισμένα!

ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ


Πιάσε με!
Θα σε τραβήξω
στα σκοτεινά μου μονοπάτια,
εκείνα που τα τρυγόνια και οι πέρδικες
ξεχάσανε για πάντα.
Πιάσε με!
Θα σε ταξιδέψω
στην άλλη πλευρά του τείχους,
εκεί που ο λογισμός
γίνεται παραλογισμός
και ζει τη δική του αλήθεια!
Πιάσε με!
Θα σε αγκαλιάσω σφιχτά,
για να μη χορεύω μόνη
στην πίστα της ψυχής μου,
εκεί που κόκκινο
και μαὐρο μπερδεύονται
σ’ αναπόφευκτη έκρηξη.
Πιάσε με, κι έλα μαζί μου!
Είμαι παιδί, γυναίκα, άνθρωπος
και φοβάμαι μην το ξεχάσω.
Μην το πουλήσω, μην το μισήσω!

ΜΕ ΧΩΡΙΖΟΥΝΕ ΣΤΗ ΜΕΣΗ

Κοίτα…
το παιχνιδάκι ετούτο
δε μ’ αρέσει,
σαν το «σφαχτό»
να με χωρίζουνε στη μέση
τα χέρια, το κεφάλι μου,
το στήθος, να τα πετάνε
στα πατώματα, στους τοίχους
και τους γλουτούς μου,
το αιδοίο και τις γάμπες,
πάνω στο στρώμα
για να το «πηδούνε» οι άνδρες!
Το παιχνιδάκι δε μ’ αρέσει,
σαν το «σφαχτό» να με χωρίζουνε
στη μέση!…

ΦΟΒΑΜΑΙ

Λέω ψέματα
και βάφω κόκκινα τα χείλη
σε λεκιασμένους καθρέφτες,
λέω ψέματα
και ξαπλώνω
σε νοικιασμένα δωμάτια,
λέω ψέματα
και πληρώνομαι
τα λύτρα της πορνείας.
Λέω ψέματα
γιατί φοβάμαι το αύριο
της ζωής μου, λέω ψέματα
γιατί φοβάμαι
τον θάνατο του σήμερα!

Η Ποιήτρια Ηλέκτρα Στρατωνίου

ΑΝΩΝΥΜΕΣ ΩΡΕΣ

Ώρες αιχμάλωτες επάνω μου έχουν πέσει
στιγμές κατάδικες με βάλανε στη μέση
και με κλωτσάνε, με πατάνε στο κελί τους,
με σέρνουν απ’τα μαλλιά στη φυλακή τους!
Ημέρες άγνωστες, ημέρες ξεχασμένες
ώρες ανώνυμες στις μνήμες παγωμένες!
Μ’ απήγαγαν και μ’ έθαψαν στο χώμα,
ήρθαν εξήντα άνοιξες κι εγώ κοιμάμαι ακόμα…
Σκυλιά αδέσποτα στην πίστα της καρδιάς μου
χορεύετε παθητικά το βαλς της μοναξιάς μου!
Κι εκεί, στην άκρη της ψυχής στην πιο κρυφή γωνιά της
γεννάει μια μαύρη ύαινα τα ορφανά παιδιά της.
Χρόνια παράξενα με «μπάζα» σκεπασμένα…
Μάνα, εχθροί μπήκαν στη μήτρα σου
και γέννησες εμένα!

Σχετική δημοσίευσή μας: Εδώ...!