Μπορούμε να κάνουμε ειρήνη με τον εαυτό μας;

Διανύουμε, μια δύσκολη εποχή που αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά, θα δει πως καίνε καταστροφικές φωτιές σύγκρουσης. άλλοτε μεταξύ χωρών, ομάδων, ανθρώπων, άλλοτε ανάμεσα στο άτομο και τον «άλλο», τον οποιονδήποτε άλλο της ζωής του, και άλλοτε μέσα στο ίδιο το άτομο, ως σύγκρουση εσωτερική.

Μιλάνε όμως όλοι για ειρήνη. Κάποτε οι φωνές αυτές είναι σπαρακτικά γνήσιες και ειλικρινείς, όσο και οι προσπάθειες που γίνονται προς αυτήν την κατεύθυνση, από τα έργα του Αριστοφάνη μέχρι σήμερα, και όσο θερίζει ο πόλεμος, τόσο πληθαίνουν οι κραυγές υπέρ της ειρήνης.

Κι όσο για την άλλη ειρήνη, την εσωτερική, εκείνη που αποζητά εναγωνίως ο καθένας μέσα του, αλλά και την ειρήνη με τους γύρω του, όσο περισσότερο τη χάνει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο πασχίζει η επιστήμη να τον βοηθήσει να την ανακτήσει. Ψυχιατρική, ψυχολογία, συμβουλευτική, αγκαλιάζουν την ταραγμένη ψυχή με στόχο να τη βοηθήσουν να συνάψει ειρήνη με τον εαυτό της και με τους άλλους, με τον κόσμο γύρω της.

Αν στρέψουμε την προσοχή μας σε μας τους ίδιους, το πρώτο πράγμα που θα διαπιστώσουμε είναι πως οι περισσότεροι από μας ελάχιστα γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Ξοδεύουμε ολόκληρη τη ζωή μας για να τον γνωρίσουμε, κι όμως, όσο κι αν προσπαθούμε να φτάσουμε το «γνώθι σ’αυτόν», αυτό φαίνεται πως μας ξεφεύγει τελικά. Γιατί, αν γνωρίζαμε τον εαυτό μας, αν τον κατανοούσαμε στην ολότητά του ως ψυχοσωματική οντότητα, θα γνωρίζαμε και τις πραγματικές του ανάγκες και θα τις σεβόμασταν περισσότερο. Θα τον παίρναμε περισσότερο στα σοβαρά, θα τον αποδεχόμασταν και θα τον αγαπούσαμε. Θα ζούσαμε συνειδητά και ειρηνικά μαζί του. Δεν θα αρρωσταίναμε τόσο πολύ.

Είναι πολύ δύσκολο όμως να δεχτούμε και το σωκρατικό «Έν οίδα, ότι ουδέν οίδα», δηλαδή «Ένα πράγμα ξέρω καλά, ότι τίποτα δεν ξέρω». Και ιδιαίτερα όσοι πήγαμε στο σχολείο, όσοι μάθαμε γράμματα, και πολύ περισσότερο όσοι μάθαμε «πολλά γράμματα» και κάναμε ανώτερες και ανώτατες σπουδές. Μάθαμε τόσα πράγματα και για το σώμα και για την ψυχή και για τον κόσμο που μας περιβάλλει, αξιολογηθήκαμε σ’ αυτήν τη γνώση πήραμε βαθμούς και πτυχία που το αποδεικνύουν. 

Πώς να το δεχτούμε μετά από όλα αυτά το «ουκ οίδα», το «δεν ξέρω»; Πώς να πιστέψουμε ότι βαδίζουμε χωρίς πυξίδα; Αν όμως δεν είναι έτσι, τότε γιατί εξακολουθούμε να αρρωσταίνουμε, γιατί υποφέρουμε, γιατί βασανιζόμαστε; Γιατί πολεμάμε τον ίδιο μας τον εαυτό, γιατί δεν κάνουμε ειρήνη μαζί του; Μήπως οι γενικές, εγκυκλοπαιδικού τύπου γνώσεις που πήραμε στο σχολείο είναι τόσο «γενικές», που δεν μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε πόσο μας αφορούν; Ή μήπως είναι, τελικά, λειψές; Μήπως είναι γνώσεις μεν, αλλά όχι πραγματική, βαθιά και αδιαμφισβήτητη γνώση του εαυτού;

«Δεν γνωρίζει κανείς παρά μονάχα ό,τι ημερώνει», λέει η αλεπού στον Μικρό Πρίγκηπα που θέλει να κάνει φίλο της, στην πασίγνωστη νουβέλα του Εξυπερύ. Γνωρίζει κανείς, δηλαδή, ό,τι πλησιάζει με σοφά υπολογισμένα και προσεκτικά βήματα, με σεβασμό και με αγάπη. Για να γνωρίσουμε, λοιπόν, τον εαυτό μας, πρέπει να τον «ημερώσουμε», να τον πλησιάσουμε «εν ειρήνη», με διάθεση για κατανόηση και αποδοχή, και εν τέλει με αγάπη. Δεν το διδαχτήκαμε και δεν το μάθαμε όμως αυτό στο σχολείο. Δεν την γνωρίσαμε τέτοιου είδους παιδαγωγική.

Παιδαγωγική της ειρήνης με τον εαυτό μας πρώτα απ’ όλα.

Η ανακάλυψη του Mοντέλου Tri-anthropo-Type Paschalidis, του πληρέστερου και ακριβέστερου Μοντέλου όχι μόνο αυτογνωσίας αλλά και αυτοβελτίωσης και αυτοθεραπείας, μπορεί να χαρακτηριστεί δίκαια ως «παιδαγωγός της ειρήνης». Γιατί, πού αλλού θεμελιώνεται η ειρήνη, αν όχι στη γνώση, στην αποδοχή και τον συνεπακόλουθο σεβασμό;

Στη γνώση για τον εαυτό, στην αποδοχή του εαυτού και στον σεβασμό προς τον εαυτό στην προκειμένη περίπτωση. Στην αγάπη, με άλλα λόγια για τον εαυτό, που, χωρίς αυτήν, ειρήνη μαζί του δεν μπορεί να υπάρξει. Σε εκείνο το πρώτιστης σημασίας τμήμα της ευαγγελικής ρήσης, στο: «ως εαυτόν», που υπάρχει στη φράση «Αγαπάτε αλλήλους ως εαυτόν», και που σημαίνει «Να αγαπάτε τους άλλους, όπως αγαπάτε τον εαυτό σας». Άρα, το «ως εαυτόν», η αγάπη προς τον εαυτό, είναι προϋπόθεση της αγάπης προς τον άλλον.

Το Μοντέλο Tri-anthropo-Type Paschalidis μας διασφαλίζει τη γνώση του εαυτού μας. Μαθαίνουμε ότι ανάλογα με τον Τύπο στον οποίο ανήκουμε, έχουμε συγκεκριμένα και σαφώς προσδιορισμένα βιολογικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά, συγκεκριμένες διατροφικές ανάγκες και προδιάθεση σε συγκεκριμένες σωματικές και ψυχικές δυσλειτουργίες. Μαθαίνουμε, με ποιο τμήμα του εγκεφάλου λειτουργούμε και πώς αυτό ελέγχει τη συμπεριφορά μας. Μαθαίνουμε πώς να παρατηρούμε και πώς να ερμηνεύουμε τον οργανισμό και την προσωπικότητά μας. Μαθαίνουμε, τι μπορούμε να κάνουμε πρακτικά, για να διασφαλίσουμε ψυχική και σωματική υγεία.

Αποτελεί, λοιπόν, το κλειδί που θα μας ανοίξει την πόρτα της ειρήνης με τον εαυτό μας.

Το Μοντέλο Tri-Αnthropo-Type Paschalidis μας επιτρέπει να φανταστούμε και να ονειρευτούμε μια κοινωνία, στην οποία ο καθένας αξιοποιεί τη δυνατότητα που του δίνεται να γνωρίσει τόσο τον πραγματικό του εαυτό, όσο και τον «άλλο», χωρίς αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, αλλά όπως πραγματικά είναι. Αυτή η κοινωνία στηρίζεται στην αποδοχή της πραγματικότητας ότι τελικά δεν διαφέρουμε τόσο πολύ μεταξύ μας, όσο ίσως θεωρούσαμε μέχρι τώρα.

Ότι είμαστε τόσο διαφορετικοί αλλά και τόσο όμοιοι. Πρόκειται για μια κοινωνία της αυτογνωσίας και της ετερογνωσίας, η οποία στηρίζεται στην παιδαγωγική της ειρήνης με τον εαυτό μας και με τον άλλο, και, ως τέτοια, είναι και η μοναδική στην οποία μπορεί να πάρει σάρκα και οστά το, «αγάπα τον πλησίον ως εαυτόν», η βάση οποιασδήποτε ειρηνικής συνύπαρξης.

Πηγή: Γ. Πασχαλίδης «Άνοιγμα Αγάπης Πορεία Ζωής» η αναθεωρημένη έκδοση.

http://www.georgepaschalidis.gr/