Μυθιστόρημα για τον Σαμιώτη ήρωα καπετάν Μιλτιάδη Χούμα

Από τις εκδόσεις "Ψυχογιός" κυκλοφόρησε πρόσφατα το μυθιστόρημα "Άγριες Θάλασσες", με συγγραφέα την Τέσυ Μπάιλα. Είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Σαμιώτη ήρωα καπετάν Μιλτιάδη Χούμα (1913-1989). 

Ο νεότερος γιος του μιλά σε συνέντευξή του για τον πατέρα του, του οποίου η προτομή θα στηθεί στη Χώρα της Σάμου τον Ιούλιο.

Ο καπετάν Χούμας ήταν ένας από τους πιο ηρωικούς Έλληνες στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης. Γεννημένος στη Χώρα της Σάμου, ήταν ένας γνήσιος θαλασσόλυκος που φυγάδευε με το καϊκι του Έλληνες και Άγγλους στη Μέση Ανατολή. Οι Βρετανοί τον τίμησαν για τις διακεκριμένες υπηρεσίες του.

Σήμερα, ο μικρότερος γιος του, ο Γιάννης Χούμας, μιλά στο Vivlio-Life.gr για τον πατέρα του!

Διαβάστε τη συνέντευξη:

"Κύριε Χούμα, πώς γεννήθηκε η ιδέα να δώσετε τα αρχεία που κρατούσε ο πατέρας σας σαν επτασφράγιστο μυστικό ακόμα και από την οικογένειά του, με σκοπό να μαθευτεί η αξιοπρέπεια και το ήθος ενός απλού, μα τόσο ηρωικού ανθρώπου στο ευρύτερο κοινό;

Απάντηση: Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας. Όλο το υλικό έγγραφα, αντικείμενα, και φωτογραφίες δεν ήταν επτασφράγιστο. Για να το αιτιολογήσω αυτό, επιτρέψτε μου να κάνω μία σύντομη αναφορά, πώς βρέθηκε και πώς συμπληρώθηκε αυτό το υλικό.

Ο πατέρας μου Μιλτιάδης Χούμας πέθανε στον Πειραιά, στις 29 Μαρτίου 1989 μετά από δίμηνη ασθένεια, σε ηλικία 76 ετών.

Μέχρι τότε στην οικογένεια γνωρίζαμε σε γενικές γραμμές, ότι είχε πάρει μέρος στην Αντίσταση 1941-44 με το καΐκι του “Ευαγγελίστρια”. Τα δύο Αγγλικά παράσημα στον τοίχο στο σπίτι τα παρατηρούσαμε, αλλά ποτέ δεν είχαμε την περιέργεια να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες.

Υπήρχε βέβαια και το περιοδικό “Ναυτική Ελλάς”, που το 1983 ο αείμνηστος χρονογράφος Αρχιπλοίαρχος Πολεμικού Ναυτικού Μάριος Σίμψας, είχε κάνει ένα εκτενές αφιέρωμα με τίτλο “Κάπτεν Μίλτον: Ένας μοναδικός ήρωας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου”.

Ένα Αγγλικό βιβλίο που είχε διαβάσει ο Σίμψας, ήταν η αφορμή για να ψάξει να τον βρεί και να του πάρει αυτή τη συνέντευξη. Ήταν η μοναδική φορά που ο πατέρας μου αναφέρθηκε σε αυτά τα γεγονότα του πολέμου. Εδώ σαν παρένθεση να πώ ότι σε αυτή τη συνέντευξη περιέγραψε αυτά τα γεγονότα από μνήμης. Μετά από έξη χρόνια που βρέθηκε το ημερολόγιό του και αφού είχε ήδη πεθάνει, συγκρίναμε τις περιγραφές της συνέντευξης με αυτά που ήταν γραμμένα στο ημερολόγιο. Ήταν εκπληκτική η πιστότητα και η ακρίβεια των περιγραφών, σαν να διάβαζε το ημερολόγιο που ο ίδιος είχε γράψει, το οποίο όμως είχε να το δεί σαράντα ολόκληρα χρόνια.

Το κουβάρι της ιστορίας λοιπόν άρχισε να ξετυλίγεται, μετά τον θάνατό του, όταν στο υπόγειο του σπιτιού στη Σάμο, βρέθηκε μια μεγάλη κοφίνα, σαν μπαουλάκι, την οποία βλέπαμε για πρώτη φορά.

Αυτά που ήταν μέσα, ήταν μία “ιστορική έκπληξη”. Ήταν όλα άριστα συντηρημένα, φρόντισαν για αυτό τα κενά της κοφίνας, που επέτρεπαν να μπαίνει αέρας.

Τι είχε μέσα αυτό το καλαμωτό μπαουλάκι:
1. Το ημερολόγιο 1943 στο οποίο ο πατέρας μου κρατούσε σημειώσεις από τις αποστολές διαφυγής.
2. 13 μεγάλους ναυτικούς χάρτες που χρησιμοποιούσε στα ταξίδια του. Ακόμη και σήμερα διακρίνονται πάνω σε αυτούς τους χάρτες οι πορείες του “Ευαγγελίστρια”, που είναι χαραγμένες με μολύβι.
3. Μία ξύλινη ναυτική διπαράλληλο που χρησιμεύει για να βγαίνει η πορεία του ταξιδιού.
4. Ένα πλαστό ναυτικό φυλλάδιο, που του είχε προμηθεύσει η υπηρεσία “ΜΙ 9”, με την φωτογραφία του και το πλαστό όνομα Πάνος Ρομπότσης, σε περίπτωση σύλληψης.
5. Ένα έντυπο με οδηγίες της υπηρεσίας “ΜΙ 9” προς αυτούς που διέφευγαν.
6. Τα 2 σήματα της στολής της κεντρικής Οργάνωσης “FORCE A”
7. Ένα μπουκαλάκι λεβάντα.

(Το μοντέλο του καϊκιού “Ευαγγελίστρια”) 

Κατασκευάστηκε από τους Γεώργιο και Αριστοτέλη Ράλλη το 1990.

Ήταν δηλαδή ένας μικρός οικογενειακός, ιστορικός θησαυρός, που έγινε η αιτία να αρχίσω να ψάχνω και να συγκεντρώνω, όσο περισσότερα στοιχεία μπορούσα, γύρω από το καΐκι “Ευαγγελίστρια” και γενικότερα γύρω από το θέμα “Διαφυγή 1941-44”.

Όσο έψαχνα, τόσο καταλάβαινα, ότι ήμουν στο μέσον μιας ιστορίας, που θα έπρεπε να έκανα εγώ και τα αδέλφια μου, ό,τι πέρναγε από το χέρι μας, για να βγεί στην επιφάνεια και να μην τη σβήσει ο χρόνος.

Διασταυρωμένα στοιχεία από Ελληνικά και Αγγλικά βιβλία, έγγραφα Ελληνικά και Αγγλικά, φωτογραφίες και πίνακες ζωγραφικής, άρχισαν να φωτογραφίζονται και να ταξινομούνται και να παίρνουν την μορφή αρχείου. Θα μπορούσα να σας πώ, ότι σήμερα που βρισκόμαστε στο 2016 και έχουν περάσει 27 ολόκληρα χρόνια, ακόμα βρίσκω από άλλες πηγές, καινούρια στοιχεία που συμπληρώνουν και επιβεβαιώνουν αυτό το αρχείο.

Και επανέρχομαι τώρα στο “επτασφράγιστο” υλικό, που αναφέρατε στην αρχή.

Όταν το 1989 βρήκα στη Σάμο αυτά τα ιστορικά στοιχεία, τα έθεσα αμέσως υπ΄όψη σε τρείς αρμόδιους πολιτιστικούς φορείς της πατρίδας μας. Στο Πολεμικό Μουσείο στην Αθήνα, στο Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος στον Πειραιά και στο Ναυτικό Μουσείο Κρήτης στα Χανιά. Και οι τρείς φορείς αγκάλιασαν και αξιοποίησαν αυτή την ιστορία και σήμερα το μοντέλο του καϊκιού “Ευαγγελίστρια” και ένα σύντομο ιστορικό του Μιλτιάδη Χούμα, βρίσκονται σε μόνιμη έκθεση στις αίθουσές τους. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για διατηρηθεί και να μη σβήσει αυτή η ιστορία στο πέρασμα του χρόνου.

Τώρα πώς ήρθε αυτό το υλικό στα χέρια της συγγραφέα Τέσυς Μπάιλα.

Πάρις και Μιλτιάδης Χούμας κατά τη διάρκεια αποστολής το 1942

Να σημειώσω, ότι η Τέσυ και ο σύζυγός της Δρόσος Βενετούλης, είχαν από παλιά φιλικές σχέσεις με τον αδελφό μου Νίκο.

Το 2013 αποφασίσαμε με τα αδέλφια μου Ανδρέα, Χριστόδουλο και Νίκο, να εκθέσουμε το υλικό που είχαμε συγκεντρώσει όλα αυτά τα χρόνια, στην Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, με την ευκαιρία των επετειακών εκδηλώσεων της 28ης Οκτωβρίου 2013. Η έκθεση έγινε με την συνδιοργάνωση του Δήμου Πειραιά, του Ναυτικού Μουσείου της Ελλάδος και της Εταιρείας Αρχείου και Μελετών “Μνήμες” και κράτησε επτά ημέρες.

Αυτή την έκθεση επισκέφθηκαν ο Δρόσος και η Τέσυ, η οποία αφού περιεργάσθηκε τα εκθέματα, μας είπε στο τέλος: “Μου αρέσει το θέμα. Να το κάνουμε βιβλίο;”

Πιστεύω ότι η συγγραφή ενός βιβλίου είναι κάτι πολύ σημαντικό. Θεωρήσαμε τιμητική την πρόταση της Τέσυς, και γνωρίζοντας τα προηγούμενα βιβλία της, δεχθήκαμε αμέσως και της παραχωρήσαμε με εμπιστοσύνη και αγάπη, ό,τι είχαμε και δεν είχαμε. Γνωρίζω, ότι επί δύο σχεδόν χρόνια η Τέσυ Μπάιλα αφιερώθηκε σε αυτό το βιβλίο, που είχε τους περιορισμούς της αληθινής ιστορίας, και όχι την ελευθερία που δίνει ένα απλό μυθιστόρημα στον-στην συγγραφέα του.

Η μητέρα μας Ελένη, τα αδέρφια μου και εγώ την ευχαριστούμε από καρδιάς. Το αποτέλεσμα είναι το βιβλίο να εξιστορεί με μαεστρία αληθινές ιστορίες, χωρίς υπερβολές και κυρίως χωρίς προσπάθεια μυθοποίησης συνηθισμένων καθημερινών ανθρώπων, που απλώς έκαναν το καθήκον τους.

Πιστεύετε ότι αν εκείνος ήταν εν ζωή θα έφερνε αντιρρήσεις ως προς το να γίνει η ζωή του μυθιστόρημα και να ανακαλύψει ο κόσμος τα όσα πρόσφερε στον αγώνα του κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο;

Απάντηση: Είναι ένα ερώτημα που έρχεται συχνά στο μυαλό μου. Γνωρίζοντας όμως τον χαρακτήρα του και την αντίδρασή του στο παρελθόν σε παρόμοια θέματα, έχω καταλήξει με βεβαιότητα στην απάντηση. Όχι, δεν θα ήθελε. Επιτρέψτε μου να σημειώσω, ότι δεν το λέω αυτό από μετριοφροσύνη. Είναι όμως πολλά τα στοιχεία, που συνηγορούν σε αυτή την απάντηση.

Όπως είπα και πιο πάνω, ο μοναδικός άνθρωπος στον οποίο μίλησε ο πατέρας μου γι’ αυτά τα γεγονότα, ήταν ο χρονογράφος του περιοδικού “Ναυτική Ελλάς”, Μάριος Σίμψας. Αυτό κατά την γνώμη μου συνέβη, γιατί είχαν κάποια κοινά στοιχεία. Είχαν δηλαδή περίπου την ίδια ηλικία, και οι δύο είχαν λάβει μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις 1941-44 και το σπουδαιότερο, οι ερωτήσεις που του έκανε ο Σίμψας ήταν τέτοιες, που δεν έδειχναν να είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Πιστεύω, ότι το σκεπτικό του πατέρα μου σε γενικές γραμμές ήταν: Πρώτον: “Oτι εμείς οι νεότεροι δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε αυτά τα γεγονότα, αφού δεν τα έχουμε ζήσει, και δεύτερον: “Ο,τι έγινε- έγινε, γιατί έτσι επέβαλαν οι τότε καταστάσεις, και τελείωσε”.

Είμαι σίγουρος, ότι αν ζούσε και έβλεπε, όλα όσα γίνονται γύρω από τον ίδιο και το “Ευαγγελίστρια”, με τα Μουσεία, το τραγούδι “Καϊκάκι δέκα μέτρα”, το βιβλίο “Άγριες Θάλασσες”, και την προτομή του (τα αποκαλυπτήρια θα γίνουν την Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016 στη γενέτειρά του Χώρα Σάμου), θα έκανε στα αδέλφια μου και σε μένα έντονες παρατηρήσεις του τύπου “Γιατί ασχολείσθε με αυτά τα θέματα”.

Το αποτέλεσμα της όλης προσπάθειας που έκανε η συγγραφέας Τέσυ Μπάιλα σας ικανοποίησε; Αισθάνεστε δικαιωμένοι από τη μυθιστορηματική απόδοση μιας τόσο συναρπαστικής ζωής όπως ήταν η ζωή του ήρωα πατέρα σας Μιλτιάδη Χούμα;

Απάντηση: Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Ναι. Έχω την εντύπωση, ότι θα νιώθω για πάντα υποχρεωμένος απέναντι στην Τέσυ και στον σύζυγό της Δρόσο, γιατί και αυτός βοήθησε στο πάρε-δώσε του αρχειακού υλικού. Η Τέσυ αφιέρωσε δύο σχεδόν χρόνια, για να περιγράψει την ιστορία του πατέρα μας. Θα μπορούσε να επιλέξει ένα άλλο θέμα, ελεύθερο, χωρίς να αισθάνεται, ότι η οικογένεια του πρωταγωνιστή θα μπορούσε να κάνει τις σημαντικές ή ασήμαντες παρατηρήσεις της. Δεν θα ήταν υπερβολή, αν θα χαρακτήριζα αυτό το βιβλίο “πόνημα”, γιατί έζησα την αγωνία της για να αποδώσει, όσο πιο πιστά γινόντανε, το νόημα της ιστορίας.

Σήμερα, Ιούνιος 2016, είναι πολύ συγκινητική η εικόνα, να βλέπω εδώ στη Σάμο, την εννενήντα χρονών μητέρα μας, να διαβάζει καθημερινά το βιβλίο και
κάθε τόσο να λέει: “Μα πώς τα ήξερε και τα έγραψε τόσο καλά”. Να σημειώσω ότι η μητέρα μας 16-18 χρονών τότε, έζησε όλα τα γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο.

Επίσης θα ήθελα να εκφράσω από την μεριά μας θερμές ευχαριστίες στον εκδοτικό οίκο “Ψυχογιός”. Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε φαντάζει σαν πολυτέλεια, το να επενδύει ένας εκδότης σε ένα θέμα, που σε πρώτη εντύπωση δείχνει ότι δεν είναι καθαρά εμπορικό.

Αν εκείνος ζούσε σήμερα και έβλεπε τις ίδιες εικόνες των προσφύγων που καταφτάνουν στη δική μας χώρα ζητώντας βοήθεια, σπίτι, τροφή, μια νέα πατρίδα, νομίζετε ότι θα ένιωθε πως ο αγώνας που έκανε τότε και ο ίδιος και όλοι όσοι έζησαν τα τραγικά γεγονότα του ξεριζωμού τους από την πατρίδα ήταν δίχως αντίκρισμα;

Πάρις και Μιλτιάδης Χούμας κατά τη διάρκεια αποστολής το 1942

Απάντηση: Πιστεύω ότι οι αποστολές των προσφύγων, από τα παράλια της Τουρκίας προς την Χώρα μας που γίνονται στις μέρες μας, είναι κάτι το τελείως διαφορετικό, από τις αποστολές Διαφυγής που έκαναν τα καΐκια το 1941-44. Σας θυμίζω, ότι οι Τούρκοι καπετάνιοι που κάνουν αυτά τα ταξίδια σήμερα, ονομάζονται δουλέμποροι. Σκοπός τους είναι μόνο τα χρήματα.

Τον Μάϊο του 1943 οργανώθηκε μία ολόκληρη αποστολή από την Σμύρνη στην Κεφαλονιά, για να παραλάβει το “Ευαγγελίστρια” έναν και μόνο άνθρωπο, που είχε διασωθεί από την βύθιση του Αγγλικού υποβρυχίου “Περσεύς”. Τότε τα πληρώματα των καϊκιών και οι άνδρες που μετέφεραν είχαν έναν κοινό στόχο. Την Ελευθερία. Ο πατέρας μου και τα άλλα πληρώματα των καϊκιών της Διαφυγής δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν σήμερα, γιατί ένας πρόσφυγας πληρώνει 2.000 δολάρια για να περάσει σε ξένο έδαφος, ούτε γιατί πνίγονται κατά ομάδες οι πρόσφυγες στο Αιγαίο , αφού υπερφορτώνονται αυτά τα πλωτά μέσα, για να βγάλουν οι δουλέμποροι περισσότερα χρήματα. Σαν κατάληξη θα ήθελα να πώ, ότι το πιθανότερο θα ήταν, να μην έκανε ο πατέρας μου την σύγκριση των τότε αποστολών και των σημερινών και να μην κατέληγε στο συμπέρασμα, ότι οι αποστολές Διαφυγής του 1941-44 ήταν χωρίς αντίκρισμα.

Κύριε Χούμα σας ευχαριστώ πολύ!

Εγώ σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας σε αυτό το θέμα και την προβολή του. Πιστεύω, ότι το κεφάλαιο “Διαφυγή 1941-44” είναι ένα κεφάλαιο της νεότερης ναυτικής ιστορίας της Πατρίδας μας, που δεν έχει εξαντληθεί. Βέβαια τα χρόνια πέρασαν και οι πρωτογενείς πηγές έχουν φύγει. Όμως υπάρχει ακόμη αναξιοποίητο υλικό, από πολλές περιοχές της Ελλάδας, που θα πρέπει να εντοπιστεί, να καταγραφεί και να έρθει στο φως της ιστορίας.

Το βιβλίο της Τέσυς Μπάιλα “Αγριες Θάλασσες” έβαλε ένα λιθαράκι προς αυτή την κατεύθυνση. Εύχομαι το βιβλίο να έχει καλή πορεία στον χρόνο και στο αναγνωστικό κοινό και στην Τέσυ να είναι πάντα καλά και σύντομα να δούμε ένα καινούριο βιβλίο της.

Γιάννης Μιλτ. Χούμας
Χώρα Σάμος"

Vivlio-Life.gr

Σχετικό δημοσίευμά μας: ΕΔΩ...!

Μια θρυλική παράσταση..!

Η πρεμιέρα δόθηκε στις 22 Ιουνίου 1973

Θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που έγραψε ιστορία, όταν ανέβηκε μεσούσης της δικτατορίας από τον θίασο Καρέζη – Καζάκου. Τη μουσική και τα τραγούδια της παράστασης έγραψε ο Σταύρος Ξαρχάκος.

Το έργο διατρέχει, με σατυρικό, αλλά και δραματικό τρόπο, τη νεότερη ελληνική ιστορία από την Τουρκοκρατία και τα χρόνια του Όθωνα έως τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη γερμανική Κατοχή.

Η ιδέα για το ανέβασμα του έργου ανήκε στο θιασαρχικό ζεύγος, που για πρώτη φορά την άνοιξη του 1972 σκέφτηκαν ν’ ανεβάσουν ένα έργο, που σύμφωνα με την Τζένη Καρέζη έπρεπε «να είναι κάτι σαν λαϊκό πανηγύρι, να κλείνει μέσα του πολλή ρωμιοσύνη… και μέσα από τη σάτιρα, τον αυτοσαρκασμό, το γέλιο και το δάκρυ, να μιλήσουμε για τους καημούς και τα όνειρα της φυλής μας, για προδομένους αγώνες, για προδομένες ελπίδες… και πάνω απ’ όλα για ομορφιά. Για την ομορφιά αυτού του λαού, που δεν παύει ποτέ να αγωνίζεται, να προδίδεται, να πιστεύει και να συνεχίζει τον αγώνα του, διατηρώντας τις ρίζες του αναλλοίωτες αιώνες τώρα».

«Όλα αυτά όμως θά ’πρεπε να ειπωθούν ρωμέικα, ζεστά. Καθόλου φιλολογικά. Καθόλου εγκεφαλικά. Θά’ πρεπε, δηλαδή, να γραφτεί ένα έργο που να έχει μέσα του τους σπόρους της λαϊκής μας τέχνης. Εγχείρημα δύσκολο, άπιαστο σχεδόν», συνεχίζει την αφήγησή της η Τζένη Καρέζη.

Οι θιασάρχες απευθύνθηκαν στον σπουδαίο έλληνα θεατρικό συγγραφέα Ιάκωβο Καμπανέλλη, επειδή είχε «ταλέντο, πείρα, γνώση» και στο έργο του «χτυπάει πάντα πυρετικά, σπαρακτικά και γνήσια ο σφυγμός της ράτσας». Ο Καμπανέλλης δέχτηκε με ενθουσιασμό την πρότασή τους κι έτσι προέκυψε το θεατρικό «Το Μεγάλο μας Τσίρκο».

Την παράσταση ανέλαβε να σκηνοθετήσει ο Κώστας Καζάκος με βοηθό τον Άρη Δαβαράκη, τα σκηνικά και τα κοστούμια έφτιαξε ο Φαίδων Πατρικαλάκης. Τα τραγούδια της παράστασης έγραψε ο Σταύρος Ξαρχάκος και τα ερμήνευε επί σκηνής ο Νίκος Ξυλούρης.

Η κίνηση και η θεατρική απόδοση της σκηνής του Καραγκιόζη διδάχτηκε από τον Ευγένιο Σπαθάρη, ο οποίος διακόσμησε το χώρο της εισόδου. Τους βασικούς ρόλους ερμήνευσαν ο Κώστας Καζάκος, η Τζένη Καρέζη, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Νίκος Κούρος, ο Τίμος Περλέγκας και ο Χρήστος Καλαβρούζος.

Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 22 Ιουνίου 1973 στο θέατρο «Αθήναιον» της οδού Πατησίων. Αμέσως αγαπήθηκε από το κοινό κι έγινε σύμβολο του αγώνα κατά της Χούντας. Αλληγορικά γραμμένο, κατάφερε να περάσει τις συμπληγάδες της λογοκρισίας, κρύβοντας δεκάδες μηνύματα κατά της δικτατορίας. Κάθε βράδυ γινόταν κοσμοσυρροή στο «Αθήναιον», που βρισκόταν σχεδόν απέναντι από το Πολυτεχνείο. Ανάμεσά τους και «εκπρόσωποι» του στρατιωτικού καθεστώτος, που σημείωναν και ενημέρωναν τους προϊσταμένους τους για τις αντιδράσεις των θεατών.

Οι παραστάσεις του διακόπηκαν βίαια από τη Χούντα, τον Οκτώβριο, λίγο πριν από το Πολυτεχνείο. Η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος συνελήφθησαν και κρατήθηκαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, ενώ συνελήφθησαν εκ νέου κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Οι παραστάσεις του έργου συνεχίστηκαν μετά την αποφυλάκισή τους με μεγαλύτερη επιτυχία από τις 22 Δεκεμβρίου 1973. Αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση, στις 3 Αυγούστου 1974, το έργο ξανανέβηκε με την προσθήκη των λογοκριμένων σκηνών κι ενός τραγουδιού («Το Πρόσκύνημα») στο φινάλε της παράστασης για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.

http://www.imerodromos.gr/

Ο κορυφαίος Σάμιος εσπεραντιστής

Η ανάπτυξη της εσπεραντικής Κίνησης στην Ελλάδα είναι αναπόσπαστα δεμένη με την προσωπικότητα και τη δραστηριότητα του κορυφαίου Έλληνα εσπεραντιστή, του Σάμιου γιατρού Α ν α κ ρ έ ο ν τ α Σ τ α μ α τ ι ά δ η. 

Ο Ανακρέων Σταματιάδης γεννήθηκε το 1868 στη Φλωρεντία, από μητέρα Ιταλίδα, ενώ ο πατέρας του, Αλέξανδρος, αδελφός του σπουδαίου ιστορικού της Σάμου Επαμεινώνδα Σταματιάδη, ήταν διακεκριμένος γιατρός και συγγραφέας στη Φλωρεντία, στην Κωνσταντινούπολη και στη Σάμο. Ο Ανακρέων σπούδασε Φιλοσοφία (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Γεωπονία (Μontpellier) και Ιατρική (Πανεπιστήμιο Παρισίων) και μετά το πέρας των σπουδών του διορίστηκε στη Σάμο Αρχίατρος.

Το 1888, όταν ο νεαρός Αν. Σταματιάδης τελείωσε τις γυμνασιακές σπουδές του στο Βαθύ Σάμου, πληροφορήθηκε ότι κάποιος γιατρός από την Πολωνία επινόησε μία τεχνητή διεθνή γλώσσα. Το 1904, αναζήτησε, βρήκε τη γαλλική έκδοση του Ζάμενχοφ για την Εσπεράντο, μελέτησε το περιεχόμενό της, εντυπωσιάστηκε και άρχισε αμέσως να τη μαθαίνει.

Το 1906 ίδρυσε στο Βαθύ τη Σαμιακή Εσπεραντική Εταιρία, ενώ το 1907 συνέγραψε διδακτικό βιβλίο της γλώσσας, στην Ελληνική, και το 1909 άρχισε την έκδοση του περιοδικού «Greklingva Esperantano» (Ελληνόφων Εσπεραντιστής).

Τον καιρό της Ηγεμονίας στη Σάμο, ανέλαβε υπουργός Παιδείας – Υγείας.
Επιστέγασμα της δραστηριότητας του υπήρξε η καθιέρωση της διδασκαλίας της Εσπεράντο το 1910, με νόμο, ως υποχρεωτικού μαθήματος, στα σχολεία της μέσης εκπαίδευσης της Σάμου.
Για το λόγο αυτό, σε κάποιο συνέδριο εσπεραντιστών στη Βαρκελώνη, τον συνεχάρη ο Ζάμενχοβ αυτοπροσώπως διότι η Ηγεμονία της Σάμου ήταν το πρώτο (έμεινε μάλλον και το μόνο) κράτος που έβαλε την εσπεράντο στο εκπαιδευτικό εγκύκλιο σύστημά του.

Αργότερα οι εχθροί του, τον διέβαλαν στον Ηγεμόνα ως μασώνο (που ήταν) και καϊρικό (που δεν ήταν) και ανακλήθηκε το διάταγμα περί υποχρεωτικής διδασκαλίας της γλώσσας στο Γυμνάσιο - και όταν λίγο μετά, η Σάμος ενώθηκε με την Ελλάδα, τελείωσε η ιστορία.

Από το 1920 ο Αν. Σταματιάδης μετέφερε τη δραστηριότητα του την Κωνσταντινούπολη, όπου εγκαταστάθηκε και όπου ίδρυσε εσπεραντικό σύνδεσμο με το όνομα Εσπεραντικός Σύνδεσμος Κωνσταντινουπόλεως, Βυζάντιο και εξέδωσε το περιοδικό «Bizantio» (Βυζάντιο).

Το 1924, ερχόμενος στην Αθήνα, ίδρυσε, μαζί με άλλους Αθηναίους εσπεραντιστές, τον Νεοελληνικό Εσπεραντικό Σύνδεσμο, ο οποίος όμως δεν είχε μεγάλη διάρκεια ζωής λόγω της επιστροφής τού Σταματιάδη στη Σάμο. Εκεί εξέδωσε το περιοδικό «Samosa Εsperantisto» (O Σάμιος Εσπεραντιστής).

Το 1926, με τη μόνιμη πλέον εγκατάσταση του Αν. Σταματιάδη στην Αθήνα, άρχισε και η μεγάλη του εσπεραντική δραστηριότητα, της οποίας τα αποτελέσματα φάνηκαν αμέσως.

Τα γραφεία των Ελλήνων Εσπεραντιστών ήταν αρχικά στην Αγ. Κωνσταντίνου 6 κοντά στην Ομόνοια. Αργότερα μετακόμισε σε δικά του γραφεία, Αγ. Μελετίου 54, όπου ίδρυσε σχολή, η κόρη του Σταματιάδη, η αλησμόνητη Ζαππίδα Ρωξάνη Μανούσου.

Ένας θείος της μαμάς μας, ο Ανακρέων Σταματιάδης, γιατρός και ιδρυτής στην Ελλάδα του Εσπεράντο, είχε γράψει το 1933 ένα βιβλίο, Οι Δελφινόσημοι.

Εκεί αναφέρει όσες οικογένειες δικαιούνται να φέρουν αυτόν τον τίτλο. Και η οικογένεια του παππού μου πρώτη πρώτη. Γιατί κάποιος, λέει, πρόγονός μας το 1620 που βρισκότανε στη Σκοτία, «όπου επεδόθη εις τα ναυτικά εις τα οποία ησθάνετο ιδιαιτέραν κλίσιν», ήτανε, λένε, και ιδιοκτήτης τριών μεγάλων ιστιοφόρων και πήρε ένα απ’ αυτά να πάει να προσκυνήσει στα Ιεροσόλυμα και να γίνει χατζής. 

Στον γυρισμό ένα ναυτόπουλο που του ήτανε αφοσιωμένο τον ειδοποίησε πως οι άντρες του πληρώματος σκόπευαν να τον δολοφονήσουν και να του πάρουν τα χρήματα και το σκάφος.
Εκείνος για να σωθεί έπεσε στη θάλασσα.

Είχε τρικυμία, πάλευε με τα κύματα και τέλος εξαντλημένος, εκεί που πήγαινε να βουλιάξει, πιάστηκε από την ουρά ενός δελφινιού που περνούσε δίπλα του κι ανέβηκε στη ράχη του.
Το δελφίνι τον έβγαλε σε μια αμμουδιά που ήτανε η Σάμος. Του άρεσε τόσο πολύ που αποφάσισε να γίνει ο τόπος του.

Αυτός λοιπόν ήταν ο πρώτος πρόγονός μας κι έτσι εξηγείται γιατί είχε οικόσημο το δελφίνι –βρέθηκε σφραγίδα και οικόσημο– κι όλοι οι απόγονοί του ονομάστηκαν Δελφινόσημοι.
Τώρα γιατί ο θείος Ανακρέων διάλεξε αυτές και όχι άλλες οικογένειες να είναι Δελφινόσημοι, μόνο εκείνος το ξέρει. 

Φαίνεται πως τον καιρό που εξέδωσε το βιβλίο πολλοί που δεν θα μπορούσαν να λέγονται Δελφινόσημοι, του έκοψαν την καλημέρα.

Θυμάμαι τον καθηγητή Βυζαντινολόγο Νίκο Βέη που κάποτε τον συνάντησα και δεν ξέρω πώς ήρθε η κουβέντα πως είμαι από τη Σάμο. «Είστε κι εσείς Δελφινόσημος;» 

Μα τίποτα δεν του ξέφευγε! Ως και το βιβλίο για τους Δελφινόσημους είχε διαβάσει!
Η κόρη του θείου Ανακρέοντα, η πανέμορφη Ρωξάνη, ίδρυσε στην Αθήνα τη σχολή Εσπεράντο.
Σ’ αυτήν έμαθε τη γλώσσα ο Άγγελος Τσιριμώκος, γιος του Γιάννη Μαρή, που ζει στις Βρυξέλλες και εργάζεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά παρακολουθεί μέχρι σήμερα τα συνέδρια Εσπεράντο όπου κι αν γίνονται. ΑΛΚΗ ΖΕΗ - Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο

Ο Ανακρέων Σταματιάδης πέθανε το 1964, σε ηλικία 96 ετών.

Κάντε "κλικ" : Εδώ...!

https://mpalos.blogspot.gr

Τρεις ιστορικές εκδόσεις για τη Σάμο

Το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία και τα Γενικά Αρχεία του Κράτους - Αρχεία Νομού Σάμου διοργανώνουν εκδήλωση την Κυριακή 22 Μαΐου 2016 και ώρα 19.30 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου Σάμου με θέμα :

«Τρεις ιστορικές εκδόσεις για τη Σάμο. Μία συνομιλία για την Ηγεμονία και τον ρόλο της προσωπικότητας στην Ιστορία».

Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα του Δήμου Σάμου.

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης θα παρουσιαστούν οι εκδόσεις:

Συνταγματικά κείμενα της Ηγεμονίας Σάμου, Ίδρυμα της Βουλής

Από την αυτονομία στο εθνικό κράτος,

Η ενσωμάτωση της Σάμου στην Ελλάδα,

ΓΑΚ - Αρχεία Νομού Σάμου Θεμιστοκλής Π. Σοφούλης, Ίδρυμα της Βουλής

http://samostimes.gr/

Το Ταξιδι μιας αιώνιας φιλίας. Σαρτρ - Σιμόν ντε Μποβουάρ

Της Τζένης Τσουπαροπούλου

14 Απριλίου 1986 και η Σιμόν ντε Μποβουάρ ξάπλωσε πάλι δίπλα στον σύντροφό της Σαρτρ,αυτή τη φορά «για πάντα», εκεί, στο Κοιμητήριο Μονπαρνάς στην Αριστερή Όχθη του Σηκουάνα. Στους δρόμους των μποέμ,καλλιτεχνών, συγγραφέων και διανοουμένων του Παρισιού.

Η Άνοιξη, η εποχή που «έφυγε» από τη ζωή η Σιμόν ντε Μποβουάρ, όμως, είναι εποχή συνώνυμη με τις λέξεις πρωτοπορία, ελευθερία και αγάπη. Καθόλου με τον θάνατο. Έννοιες ταυτόσημες με το πνεύμα της Σιμόν ντε Μποβουάρκαι βεβαίως, δεν θα πω (αλλά λέω) το τετριμμένο, «γένους θηλυκού».

Ποια είναι η Σιμόν ντε Μποβουάρ όμως; Την έχουμε γνωρίσει ως συγγραφέα, φεμινίστρια, ακτιβίστρια, φιλόσοφο, βιογράφο, μυθιστοριογράφο, πολιτική θεωρητικό. Ως μία από τις μεγάλες μορφές του 20ου αιώνα. Την έχουμε γνωρίσει και μέσα από τα socialmediaόπου τσιτάτα και αποφθέγματά της «ποστάρονται» συχνά και τα οποία προβάλλουν έναν άλλο τρόπο ζωής, αρκετές φορές ιδιαιτέρως προκλητικό, ακόμα και για τις μέρες μας.

Πάνω από όλα, όμως, η Σιμόν ντε Μποβουάρ είναι η γυναίκα που απέδωσε μια άλλη, πιο ουσιαστική και πιο υπαρξιακή σημασία στην έννοια «σύντροφος».

Η ζωή της, συνώνυμη της ελευθερίας

Γεννήθηκε στο Παρίσι από πατέρα ευγενή (εξού και το «de» στο όνομά της) και μητέρα καθολική μεγαλοαστικής καταγωγής. Μόνον όταν ενηλικιώθηκε αναθεώρησε τις θρησκευτικές της απόψεις και ενστερνίστηκε τον αθεϊσμό. Με την κατά δύο χρόνια μικρότερη αδελφή της ανέπτυξαν μια βαθειά συντροφική σχέση και φιλία που διήρκησε μια ζωή.

Σπούδασε μαθηματικά, λογοτεχνία, ξένες γλώσσες και φιλοσοφία και από μικρή ξεχώρισε για την οξυδέρκειά της.

Αρίστευσε στη Σορβόννη και ο μόνος συμφοιτητής της που αποφοίτησε με μεγαλύτερο βαθμό από τον δικό της ήταν ο Ζαν Πωλ Σαρτρ. Ομολογουμένως ο Σαρτρ ήταν ανάμεσα στους συμφοιτητές της που την πολιορκούσαν, ο λιγότερο ευπαρουσίαστος, ωστόσο ερωτεύτηκε εκείνον για την ακαταμάχητη δύναμη του πνεύματός του.

Το πιο γνωστό αντισυμβατικό ζευγάρι διανοουμένων

Η σχέση τους έχει υμνηθεί από πολλούς μοντέρνους διανοητές ως η πιο θερμή και αντισυμβατική σχέση. Εφήρμοσαν πρακτικά τις φιλοσοφικές αντιλήψεις του Σαρτρ περί απόλυτης ελευθερίας του ατόμου. Δεν συγκατοίκησαν ποτέ πέρα από σύντομες περιόδους, δεν παντρεύτηκαν και δεν έκαναν παιδιά, ενώ παράλληλα είχαν και πολλές άλλες ερωτικές σχέσεις. Ο Σαρτρ ισχυρίζονταν ότι «ο έρωτας είναι καταδικασμένος σε στέρηση και αυτοκαταστροφή, γιατί από τη φύση του επιθυμεί να κατέχει την ελευθερία κάποιου άλλου, πράγμα αδύνατο».

Παρόλο που δεν έζησαν μαζί και τηρούσαν μια σχέση ανοιχτή, λέγεται ότι ποτέ δεν σταμάτησαν να μοιράζονται μεταξύ τους κάθε λεπτομέρεια της μέρας τους, των ανησυχιών και των σκέψεων τους, με τρομερή επιμονή. Δεν υπήρξε ζήλια μεταξύ τους, καθώς δεν ενστερνίζονταν την έννοια της «κατάκτησης» αλλά της βαθειάς συντροφικότητας, στηρίζοντας ο ένας τον άλλον να φθάσουν στην κορυφή. Μαζί ταξίδεψαν σε όλον τον κόσμο γνωρίζοντας όλες τις μεγάλες προσωπικότητες της εποχής τους. Τον Τσε Γκεβάρα, τον Φιντέλ Κάστρο και αμέτρητους άλλους.

Με την πολιτική άρχισαν να ασχολούνται από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Εκείνη την περίοδο ο Σαρτρ πιάστηκε αιχμάλωτος και κρατήθηκε για μήνες σε γερμανικό στρατόπεδο μέχρι που απέδρασε να συναντήσει τη σύντροφό του. Η αλληλογραφία τους εκείνη την περίοδο είναι συνεχής και φλογερή. Μαζί, το 1945, άρχισαν να εκδίδουν την αριστερή επιθεώρηση «Μοντέρνοι Καιροί» τίτλος ομώνυμος με την γνωστή, μαρξιστική ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν.

Την δεκαετία του ‘50 αγωνίστηκαν μαζί ενάντια στην αποικιοκρατία και στήριξαν τον αγώνα των Αλγερινών και των Βιετναμέζων. Την δεκαετία του ’60 η ζωή της Σιμόν ντε Μποβουάρ τέθηκε σε κίνδυνο γιατί υπερασπίστηκε μια αλγερινή που είχε κακοποιηθεί από τις γαλλικές κατοχικές δυνάμεις. Πρωτοστάτησαν μαζί στις φοιτητικές κινητοποιήσεις τον Μάιο του ΄68.

Με το βιβλίο της «Το Δεύτερο Φύλο» χαρακτηρίστηκε ως η μητέρα του φεμινισμού καθώς αναλύει τις ιστορικές ρίζες της γυναικείας καταπίεσης και της κοινωνικής θέσης των γυναικών. Σε αυτό αναζητά την έννοια της ανεξάρτητης γυναίκας τονίζοντας την ανάγκη για πραγματικά ισότιμες σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων έτσι ώστε να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες στην δημιουργική εξέλιξη των γυναικών.

Αιώνιοι φίλοι

Σε όλη τη διάρκεια των αγώνων της, της δράσης της και της πνευματικής και συγγραφικής δραστηριότητάς της, ο έρωτας δεν σταμάτησε ποτέ να αποτελεί πρωταρχικό κομμάτι της ζωής της. Η Σιμόν ντε Μποβουάρ ήταν η μούσα του Σαρτρ και για εκείνη ο Σαρτρ ήταν η έμπνευση και η κινητήριος δύναμή της. «Ο μόνος τρόπος για να με πληγώσει ήταν να πεθάνει» είχε πει η Σιμόν ντε Μποβουάρ για τον Ανθρωπάκο της, όπως τον αποκαλούσε.

Όταν πέθανε ο Σαρτρ το 1980, η Σιμόν ντε Μποβουάρ έγραψε το βιβλίο«Αποχαιρετισμός στον Σαρτρ»,το οποίο αποτελεί έναν γλυκό και σπαρακτικό αποχαιρετισμό σε έναν αιώνιο φίλο. Από τότε, καταβεβλημένη από την μοναξιά, δεν έγραψε ποτέ τίποτε άλλο και περίμενε στωικά να έρθει και το δικό της τέλος.

Το περίφημο αυτό ζευγάρι, ταίριαζε απόλυτα στη σκέψη και στον έρωτα. Ο συγγραφέας ΟλιβιέΤοντ αναφέρει χαρακτηριστικά ότι: «Ήταν σαν να σκέφτονταν ταυτοχρόνως, ακόμη και όταν, φαινομενικά, έκαναν λάθος. Έμοιαζαν με αλλόκοτους σκυταλοδρόμους ιδεών, που δεν χρειαζόταν καν να δώσουν ο ένας στον άλλο τη σκυτάλη για να συνεχιστεί ο αγώνας. Συγχρόνιζαν τον βηματισμό τους και ακολουθούσαν ο ένας τον άλλον με έναν τρόπο που δεν είχα ξαναδεί σε ζευγάρι, πουθενά στον κόσμο. Η Σιμόν ντε Μποβουάρ κατάφερνε μέχρι και να αποτελειώνει τις φράσεις του Σαρτρ και το αντίστροφο…».

Πριν αφήσει τη τελευταία της πνοή έγραψε ότι στη ζωή της είχε μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία, τη σχέση της με τον Σαρτρ… τον αιώνιο φίλο.

http://ereunalogos.blogspot.gr/

Όταν εκβιάζουν την πατρίδα σου, εσύ απλά δεν την παραδίνεις.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους δοσίλογους της αριστεράς και της δεξιάς. 

Σπυρίδων Καπετανάκης, διοικητής χωροφυλακής του Ηρακλείου Κρήτης. Αρνήθηκε να συνεργαστεί με τις δυνάμεις κατοχής και να καταδώσει πατριώτες. Γι' αυτόν ο πόλεμος συνεχιζόταν και μετά την ατιμωτική συνθηκολόγηση και κατάληψη της Κρήτης.

Όταν έμαθε ότι έρχονται να τον συλλάβουν για εκτέλεση, δεν διέφυγε στο βουνό, όπως του πρότειναν τα αδέρφια του. "Αν φύγω, κάποιος άλλος θα πάρει τη θέση μου, κι αυτό είναι άδικο", είπε στ' αδέρφια του.

Έμεινε, συνελήφθη, αρνήθηκε να διαπραγματευθεί για τη ζωή του, να προδώσει ιερά και όσια και εκτελέστηκε. Ανήμερα της εκτέλεσης, ο Σπυρίδων Καπετανάκης έστειλε στη Δώρα, τη σύζυγό του, που άφηνε με 4 ανήλικα παιδιά, το παρακάτω γράμμα της φωτογραφίας.

Μόνο οικογένειες που δεν είχαν τέτοιους ήρωες, μόνο οικογένειες δοσιλόγων έχουν διδάξει στα παιδιά τους, αυτό που μας λέει ο Τσίπρας, ότι όταν εκβιάζουν την πατρίδα σου, εσύ απλά την παραδίδεις.

Ας δει ο καθένας από εμάς τους νεώτερους τη φωτογραφία του κι ας διαβάσει το γράμμα του. Ας αναλογιστεί την ηρεμία που προδίδει το τελευταίο του σημείωμα προς την οικογένειά του, τη σύζυγο και τα ανήλικα παιδιά του. Κι ας σκεφτεί μετά πόσο θράσος έχει ένας πρωθυπουργός να σου λέει, σε τούτη τη γη που έχει ποτιστεί με το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων σαν του Σπυρίδωνα Καπετανάκη, ότι εκβιάστηκε και όφειλε να παραδώσει την πατρίδα και τον λαό του σαν κοπάδι για σφαγή.

Εμείς δεν ξεχνάμε, ούτε πρόκειται να συγχωρήσουμε τους προδότες. Δεν μας αφήνουν οι νεκροί μας.

Πηγή: του Δ.Καζάκη

15 Ιουλίου 1965: Πενήντα χρόνια από την αποστασία

Του Κωστή Χριστοδούλου

Η ανατροπή του Γεωργίου Παπανδρέου από το παλάτι και των έσω, ο ξένος παράγοντας και η Αθήνα στις φλόγες. Τα "Ιουλιανά" που αγγίζουν και την σημερινή επικαιρότητα

Είναι βράδυ της Πέμπτης 8 Ιουλίου. Ο Γέρος της Δημοκρατίας δειπνεί στο Καστρί μαζί με τον γιο του Ανδρέα και την σύζυγο του τελευταίου Μαργαρίτα. Το δείπνο διακόπτει η έλευση του αγγελιοφόρου του νεαρού βασιλιά Κωνσταντίνου ο οποίος θα έφερνε την απάντηση στον καθορισμό ημερομηνίας για συνάντηση που είχε ζητήσει ο Γεώργιος Παπανδρέου ώστε να συζητήσουν για το πως θα μπορούσαν να εξομαλυνθούν οι σχέσεις μεταξύ παλατιού με τον πρωθυπουργός. Ο νεαρός Ανδρέας ακούγοντας τον θόρυβο της μηχανής του αγγελιοφόρου βγαίνει και παραλαμβάνει τον φάκελο. Το περιεχόμενο του φακέλου σοκάρει τον παραλήπτη. Μέσα από μία μακροσκελή επιστολή κατηγορεί τον πρωθυπουργό και επεμβαίνει στο έργο του. Μεταξύ των άλλων αναφέρει:


" Εν Κερκύρα τη 8η Ιουλίου 1965

Κύριε πρωθυπουργέ

...Η κατάσταση της χώρας είναι ανώμαλος και ανησυχητική, καθιστώσα επείγουσαν, κατά την γνώμην μου, την λήψιν ριζικών και αδιαβλήτων από πάσης πλευράς μέτρων αποκαταστάσεως του σοβαρώς κλονισθέντος κράτους δικαίου, εδραιώσεως της νομικότητος και επαναφοράς του αισθήματος της ασφάλειας και της τάξης. Ανώμαλος κατέστη η κατάστασις, αφ'ης στιγμής εκ της ΚΥΠ, η οποία υπάγεται προσωπικώς εις υμάς και διοικείται υπό προσώπων της απολύτου εμπιστοσύνης σας, εξεπορεύθη συνωμοτική οργάνωσις εις τας ενόπλους δυνάμεις (σ.σ. εννοεί τον ΑΣΠΙΔΑ), μοναδικόν σκοπόν έχουσα την ανατροπήν του Συντάγματος της χώρας και την επιβολήν δικτατορίας ελεεινής μορφής...

...Σας καλώ να καταδικάσετε δημόσια την εναντίον μου συκοφαντικήν εκστρατείαν και να λάβετε σύντομα και αποδόσεως μέτρα διαλύσεως πάσης οργάνωσεως ή προπαρασκευής λαοκρατικών εκδηλώσεων ή προπαρασκευής λαοκρατικών εκδηλώσεων ή στάσεων, προπαρασκευαζόμενων ύφ' οιονδήποτε πρόσχημα προς υποδούλωσιν του ελληνικού λαού και κατάλυσιν της λαϊκής κυριαρχίας και των ατομικών ελευθεριών...

...Θεωρώ ότι αποτελεί υποχρέωσιν σας η άμεσος και άνευ δισταγμού πραγματοποίησις των όσων σας ζητώ. Η προειδοποίησίς μου αυτή είναι η τελευταία."

Είναι προφανές ότι ο Κωνσταντίνος είναι αποφασισμένος πλέον να ανατρέψει την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, εξαναγκάζοντας τον σε παραίτηση. Αυτό που ζητούσε ουσιαστικά ήταν η απομάκρυνση του υπουργού Εθνικής Άμυνας Π. Γαρουφαλιά. 

Η επόμενη πράξη παίχθηκε δύο μέρες αργότερα στην Κέρκυρα καθώς ο βασιλιάς ενημέρωσε τον πρωθυπουργό για την γέννηση του πρώτου παιδιού του, της Αλεξίας. Στο νησί των Φαιάκων ο πρωθυπουργός παίρνει μαζί του και τον πρόεδρο της Βουλής Γ. Αθανασιάδη - Νόβα πιστεύοντας σε ένα καλύτερο κλίμα. Αντίθετα το κλίμα δεν άλλαξε ενώ μετά την αποχώρηση της συνάντησης ο ο πρόεδρος της Βουλής παρέμεινε αρκετή ώρα με τον βασιλιά ετοιμάζοντας την επόμενη ημέρα.

Η συνάντηση, το απόγευμα της 15ης Ιουλίου στα ανάκτορα της Ηρώδου του Αττικού κράτησε ελάχιστα. Μετά από ένα τέταρτο ο Γεώργιος Παπανδρέου ενημέρωσε τους δημοσιογράφους που βρίσκονταν απ' έξω ότι "επήλθε διαφωνία. Αύριο θα υποβάλω παραίτησιν και θα προβώ εις ανακοινώσεις". 

Πριν όμως φθάσει στο Καστρί ο πρόεδρος της Βουλης και ηγετικό στέλεχος της Ένωσης Κέντρου Γεώργιος Αθανασιάδης - Νόβας, ο οποίος περίμενε ήδη σε κάποιο δωμάτιο των ανακτόρων κατά την διάρκεια της συνάντησης Κωνσταντίνου - Παπανδρέου, λαμβάνει από τον βασιλιά εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Μία κυβέρνηση η οποία έδειχνε ότι δεν θα μπορούσε να έχει μέλλον και κάπου εκεί μπαίνει ο αμερικανικός δάκτυλος ο οποίος παρεμβαίνοντας για να πείσουν τους να ορκισθούν ως υπουργοί της ως οι Κ. Μητσοτάκης και Δ. Παπασπύρου.

Τις επόμενες ημέρες η Αθήνα γνώρισε πρωτοφανείς διαδηλώσεις, στήριξης στο πρόσωπο του Γέρου της Δημοκρατίας, τόσο μαζικές όσο αυτές του Δεκεμβρίου του 1944. Στις διαδηλώσεις της 21 Ιουλίου, η αστυνομία δολοφονεί τον αριστερό φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα. 

Η κυβέρνηση Νόβα καταψηφίζεται και η Ελλάδα μπαίνει σε μία περίοδο που το παλάτι σε συνεργασία με την CIA δοκιμάζουν εναλλακτικές μέχρι να πετύχουν την ολοκλήρωση της αποστασίας, όπως πέρασε στην ιστορία η ανατροπή του Γεωργίου Παπανδρέου.

Τελικά η ανατροπή επιτυγχάνεται στις 24 Σεπτεμβρίου και η κυβέρνηση Στ. Στεφανόπουλου αποσπά ψήφο εμπιστοσύνης με 152 ψήφους. Πλέον η δημοκρατία είχε πληγωθεί αρκετά και είχε στρωθεί το χαλί με την βοήθεια των Αμερικάνων για την έλευση της χούντας.

http://news247.gr/

Ράχες Ικαρίας: Βιβλιοπαρουσίαση του έργου "Αθλητισμός και Κοινωνικά Κινήματα"

Aν η σχέση του αθλητισμού με τα κοινωνικά κινήματα είναι από μόνη της ενδιαφέρουσα, πολύ περισσότερο στην τρέχουσα περίοδο οι γενικές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, όπου με μαζικό τρόπο ο κόσμος της δουλειάς "υπενθύμισε" την παρουσία του και το ρόλο του με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, δημιουργούν ένα επιπλέον κίνητρο για συζήτηση.

Την Τετάρτη 22 Ιουλίου στις Ράχες θα γίνει εκδήλωση - συζήτηση για βιβλιοπαρουσίαση του βιβλίου "Αθλητισμός και Κοινωνικά Κινήματα"

-Αθλητικά σωματεία και διοργανώσεις σε περιόδους κοινωνικών και απελευθερωτικών αγώνων
-Ο εργατικός αθλητισμός στο Μεσοπόλεμο
-Εργατικές Ολυμπιάδες και Σπαρτακιάδες
-Αθλητισμός και Αντίσταση στην περίοδο της γερμανικής Κατοχής
-Διώξεις αθλητών και συλλόγων: εμφύλιος, εξορίες, δικτατορία 67-74
-Η αθλητική αλληλεγγύη κατά τη μνημονιακή περίοδο

Εκδόσεις: Νότιος Άνεμος notiosanemos.editions@yahoo.gr

Ιούλης 1965 - Ιουλιανά: Όταν η δημοκρατία απαξιώνεται (βίντεο-φώτο)

Ο Μποστ απεικονίζει τον δοτό πρωθυπουργό Γ. Αθανασιάδη-Νόβα ως ιδιοκτήτη του «νέου μικρομάγαζου» να αφηγείται τα βάσανα του επαγγέλματος σε υποψήφιο γκαρσόνι (δηλ. βουλευτή που σκέφτεται αν θα αποστατήσει -αν δεν κάνω λάθος δεν απεικονίζεται συγκεκριμένος πολιτικός, αλλά ένας τυπικός κεντρώος βουλευτής). Να προσεχτεί ότι ο Νόβας φοράει μεν την ποδιά του ταβερνιάρη, αλλά και το απαραίτητο παπιγιόν που ήταν το σήμα κατατεθέν του.

Ο Γ. Παπανδρέου αναγκάζεται σε παραίτηση.Κυβέρνηση αποστατών υπο τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα. Ο λαός ξεκινά ανένδοτο αγώνα για την τήρηση της Συνταγματικής νομιμότητας(114). Οι διαδηλώσεις οι πορείες και οι συγκρούσεις με την αστυνομία θα διαρκέσουν 70 ημέρες(16-7-1965/25-9-1965).

50 χρόνια από τα Ιουλιανά, την περίοδο πολιτικής αστάθειας που ακολούθησε την αποπομπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου στις 15 Ιουλίου 1965 έως το πραξικόπημα των συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου 1967.

Η περίοδος αυτή είναι γνωστή και ως Αποστασία του 1965 αφού μετά την παραίτηση Γ. Παπανδρέου οι κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν διαδοχικά από βουλευτές της Ενώσεως Κέντρου ήταν αποτέλεσμα χρηματισμού και υποσχέσεων ανάληψης πολιτικών αξιωμάτων. Έτσι, μερίδα του Τύπου και του λαού απέδωσε το χαρακτηρισμό του «αποστάτη» στους βουλευτές που ανέβαιναν στην εξουσία. Η περίοδος αυτή χρωματίστηκε και από την έντονη ανάμειξη του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, παραβιάζοντας τις διατάξεις του Συντάγματος του 1952.

Ένα χρόνο πριν τα Ιουλιανά, το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου είχε κερδίσει τις εκλογές το Φεβρουαρίου του 1964 με ποσοστό που άγγιξε το 52,72%, με αποτέλεσμα ο Γ. Παπανδρέου να σχηματίσει για πρώτη φορά αυτοδύναμη κυβέρνηση με 171 βουλευτές. Η περίοδος της αποσταθεροποίησης ξεκίνησε με αφορμή τη διαμάχη του Γ. Παπανδρέου με τον βασιλιά Κωνσταντίνο για τον υπουργό Εθνικής Άμυνας και την αλλαγή του αρχηγού του ΓΕΣ. Απ’ την μια πλευρά, ο Παπανδρέου επιθυμούσε να αντικαταστήσει τον ως τότε υπουργό Πέτρο Γαρουφαλιά και τον αρχηγό του ΓΕΣ Γεννηματά, στους οποίους έλεγχο ασκούσε το παλάτι με ανθρώπους της εμπιστοσύνης του. Τη θέση του υπουργού άμυνας θα αναλάμβανε ο γιος του, Ανδρέας Παπανδρέου.

Στην άλλη πλευρά του νομίσματος, όμως, ο βασιλιάς εξέφραζε έντονα την άρνησή του να συναινέσει υπογράφοντας τα σχετικά διατάγματα, αν δεν ενέκρινε πρώτα τους αντικαταστάτες. Ο Π. Γαρουφαλιάς, έχοντας την πλήρη υποστήριξη του παλατιού, αρνούνταν να εγκαταλείψει το αξίωμά του, ακόμα κι όταν ο Γ. Παπανδρέου τον διέγραψε από την Ένωση Κέντρου. Τελικά ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε να αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, αντιμετωπίζοντας την ίδια αρνητική στάση του βασιλιά για ακόμη μια φορά. Ο Κωνσταντίνος επιθυμούσε να τοποθετηθεί πρόσωπο της δικής του εμπιστοσύνης, και τότε ο Γ. Παπανδρέου, μη μπορώντας να αποδεχτεί ότι ο πρωθυπουργός δε μπορεί να αναλάβει όποιο υπουργείο επιθυμεί, παραιτήθηκε.

Της τελικής αυτής έκβασης, είχε προηγηθεί το χρονικό διάστημα 5 ημερών (8-14 Ιουλίου) μέσα στο οποίο έγινε η ανταλλαγή πέντε οξύτατων επιστολών μεταξύ του Κωνσταντίνου και του Παπανδρέου, σχετικά με την υπογραφή του διατάγματος για την αντικατάσταση του Γαρουφαλιά, καθώς και μία μεταξύ τους συνάντηση στην Κέρκυρα. Αδιαμφισβήτητα, οι επιστολές του βασιλιά συνιστούσαν αντισυνταγματική επέμβαση στη διακυβέρνηση της χώρας. Η τελευταία συνάντηση του Κωνσταντίνου με τον Παπανδρέου έγινε στα ανάκτορα (σημερινό Προεδρικό Μέγαρο, στην οδό Ηρώδου Αττικού) το απόγευμα της 15ης Ιουλίου. Η διάρκειά της ήταν δέκα λεπτά, διάστημα αρκετό για να επιβεβαιωθεί η προδιαγεγραμμένη ρήξη.

Μετά την προφορική δήλωση της παραίτησης του Γ. Παπανδρέου, ο επόμενος πρωθυπουργός, Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας, μέλος της Ενώσεως Κέντρου, ορκίστηκε μέσα στην επόμενη ώρα, χωρίς να έχει συνταχθεί ακόμα η έγγραφη παραίτηση της κυβέρνησης. Oι δρόμοι της Aθήνας γέμισαν από διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για την ανατροπή του νόμιμου πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου ενώ οι κινητοποιήσεις που οργανώνονταν από την Ένωση Κέντρου και την αριστερή ΕΔΑ κατέληγαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία θύμα των οποίων υπήρξε και ο 25χρονος φοιτητής και στέλεχος της Αριστεράς Σωτήρης Πέτρουλας.

Την παραίτηση του Αθανασιάδη-Νόβα διαδέχτηκε η κυβέρνηση του Ηλία Τσιριμώκου στις 18 Αυγούστου ενώ ένα μήνα μετά πρωθυπουργός ορκίστηκε ο Στέφανος Στεφανόπουλος. Στην κυβέρνηση του Στεφανόπουλου συμμετείχαν οι Τσιριμώκος και Νόβας ως αντιπρόεδροι και ο Μητσοτάκης ως υπουργός Συντονισμού και Οικονομικών. Τα πραγματικά αίτια της κρίσης της δημοκρατίας δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμα αφού σχεδόν κανείς πρωταγωνιστής των Ιουλιανών δεν έχει ανοίξει τα χαρτιά του.

Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός ότι ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και η μητέρα του Φρειδερίκη ήθελαν να ελέγχουν πλήρως το στράτευμα μπορεί να δικαιολογήσει την άρνηση του πρώτου στην αποπομπή των προσώπων εμπιστοσύνης του σε βασικές θέσεις. Πηγές αναφέρουν ότι ταυτόχρονα το παλάτι επεδίωκε τη διάσπαση της Ένωσης Κέντρου αφού η δημοτικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου εκείνη την εποχή σημείωνε άνοδο. Κύρια θέση του ήταν η ανεξαρτητοποίηση της εξωτερικής πολιτικής από την πολιτική των ΗΠΑ και των λοιπών δυτικών συμμάχων.

Είναι πιθανό, βλέποντας τη δημοτικότητά του να ανεβαίνει, στελέχη τόσο του εσωτερικού (επίδοξοι διάδοχοι του Γ. Παπανδρέου που ένιωθαν να απειλούνται τα σχέδιά τους, όπως ο Κ. Μητσοτάκης) όσο και του εξωτερικού (Αμερικανοί αξιωματούχοι) να επιθυμούσαν με την κρίση αυτή να ανακόψουν την πορεία του. Σε συζητήσεις με αμερικανούς διπλωμάτες λίγο πριν τα γεγονότα του Ιουλίου ο Κ. Μητσοτάκης είχε εκφράσει την άποψη ότι ο Α. Παπανδρέου ήταν η κύρια πηγή των προβλημάτων της Ε.Κ. και ότι θα έπρεπε να απομακρυνθεί τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την Ελλάδα.

Όποια από τα παραπάνω και να είναι τα βαθύτερα αίτια της πολιτικής αποσταθεροποίησης, τα αποτελέσματά τους ήταν κάτι παραπάνω από ορατά. Η πολιτική αστάθεια ήταν μια από τις πρώτες συνέπειες της αποστασίας που συνδυασμένη με το γενικότερο κλίμα απογοήτευσης του λαού από τον πολιτικό κόσμο, την απαξίωσή των τελευταίων και την απορρύθμιση των μηχανισμών άμυνας της δημοκρατίας άνοιξαν το δρόμο για το πραξικόπημα της 21ης Ιουλίου 1967.

https://lefterianews.wordpress.com

Δύο άγνωστοι αγωνιστές της Ικαρίας

Κάμπος Ικαρίας

Ξηρός Γιάννης

Στην κατηφόρα μιας απότομης ράχης βουνού, πάνω από τη θάλασσα, με γκρεμούς δεξιά κι αριστερά, βρίσκεται καρφωμένο το χωριουδάκι της Ικαρίας Δρούτσουλας. Οι κάτοικοί του καλλιεργητές των μικρών κτημάτων τους και κτηνοτρόφοι. Ο Δρούτσουλας είναι ένα χωριό που φρόντισε του διωκόμενους αγωνιστές του κινήματος που κατέφυγαν στα βράχια του για να γλιτώσουν από τον χωροφύλακα και τον παρακρατικό.

Εδώ σε αυτό το χωριό, ανάμεσα σε βράχια πυκνά κρύβονταν ο αγωνιστής του ΕΑΜ Ικαρίας και του ΚΚΕ, Γιάννης Ξηρός το 1946. Πολέμησε τον κατακτητή και για την προσφορά του αυτή, το κεφάλι του επικυρήχθηκε για 200.000 δραχμές. Ο Γιάννης Ξηρός παρέμενε συχνά για 1-2 βράδια στον Δρούτσουλα για να τακτοποιεί τις οργανωτικές δουλειές που του έχουν ανατεθεί.

Ένα βράδυ ένα απόσπασμα Χωροφυλακής έχει κυκλώσει τον Δρούτσουλα. Ο Γιάννης Ξηρός βρίσκεται κρυμμένος μέσα στα βράχια τελείως άοπλος και περικυκλωμένος. Ο κλοιός σφίγγει γύρω του. Ο Ξηρός προσπαθεί να κινηθεί αθόρυβα και γρήγορα και να φύγει τρέχοντας προς τα ψηλότερα σημεία μέσα από τα χωράφια. Οι χωροφύλακες τον εντοπίζουν και ξεκινούν ένα μπαράζ καταιγιστικών πυρών. Ο Γιάννης Ξηρός χτυπιέται από δεκάδες σφαίρες και πέφτει. Τον βρίσκουν πεσμένο με τα χέρια μπροστά.

Το περιστατικό αυτό παρουσιάστηκε ως "σκληρή μάχη" με "συμμορίτες" από τον αστικό τύπο.


Πίτακας Νίκος

Ο αγωνιστής του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος Νίκος Πίτακας υπήρξε μέλος του ΚΚΕ Ικαρίας και μέλος του τοπικού ΕΑΜ κατά τα χρόνια της Κατοχής. Εργάτης στο επάγγελμα κατάγονταν από το χωριό Κάμπος και εργάζονταν μεροκαματιάρης σε όποιο έργο μπορούσε να βρει στο νησί. Κατά το 1945 αναγκάστηκε να βγει στο βουνό διωκόμενος ως "συμμορίτης" από δεξιό κράτος και παρακράτος.

Ο Νίκος Πίτακας αναγκάζονταν να εργάζεται παράλληλα, ζώντας τη ζωή του διωκόμενοι αγωνιστή για να συντηρήσει το σπίτι του που δεν είχε άλλους πόρους από την εργασία του ιδίου. Έτσι ο Νίκος εργάζεται σε απόμακρα σημεία του νησιού αφήνοντας πίσω το όπλο και φορώντας τα ρούχα του εργάτη. Την άνοιξη του 1946 εργάζονταν σε μια ασβεστοκάμινο στην περιοχή του χωριού του.

Μια μέρα είτε μετά από καταγγελία, είτε τυχαία, ένα απόσπασμα χωροφυλάκων κυκλώνει την ασβεστοκάμινο και ακινητοποιεί τους εργάτες. Συλλαμβάνουν τον Πίτακα και χωρίς να τον περάσουν από δίκη ή να τον μεταφέρουν καν σε κάποιο σταθμό διοίκησης, τον εκτελούν λίγα μέτρα πιο πέρα με μια ριπή αυτόματου.

Και αυτό το περιστατικό παρουσιάστηκε ως "σκληρή μάχη" με "ληστοσυμμορίτες" από τον αστικό τύπο.

http://kokkinosfakelos.blogspot.gr/

Πέρασαν κιόλας 19 χρόνια... σε θυμόμαστε πάντα

Το καπλάνι της Σάμου

Στέκει περήφανο μέσα στη γυάλινη προθήκη του και κοιτάζει τον επισκέπτη. Εχει εμπνεύσει με την ιστορία του τη γνωστή πεζογράφο Αλκη Ζέη, η οποία μέσα από το ομώνυμο βιβλίο της του χάρισε την αθανασία. Είναι το «Καπλάνι της Βιτρίνας», ένα αιλουροειδές (είδος της ασιατικής τίγρης) που αποτελεί έκθεμα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας των Μυτιληνιών Σάμου.

Το ζώο αναγκάστηκε τη δεκαετία 1870 - 1880, είτε από πλημμύρα του ποταμού Μαίανδρου είτε από πυρκαγιά, να περάσει κολυμπώντας στη Σάμο από την απέναντι ακτή της Μικράς Ασίας.

Εγκαταστάθηκε στα υψώματα γύρω από τους Μαυραντζαίους και έγινε ο φόβος των κοπαδιών και των κατοικίδιων ζώων της περιοχής.

Αγρότες το καταδίωξαν και το ανάγκασαν να καταφύγει σε μία σπηλιά, που ονομάστηκε από τότε καπλανότρυπα. Οι διώκτες, μην τολμώντας να μπούνε μέσα στη σπηλιά, χτίσανε στο άνοιγμα τοίχο με μεγάλες πέτρες.

Το άφησαν κλεισμένο περίπου τρεις μήνες προσδοκώντας να ψοφήσει από πείνα και δίψα. Αυτό όμως διατηρήθηκε ακμαίο τρώγοντας υπόλοιπα παλιών του θηραμάτων που είχε αποθηκεύσει και πίνοντας το νερό που μαζευόταν σε μια γούβα της σπηλιάς.

Υστερα από αρκετό διάστημα, περίεργοι να διαπιστώσουν αν είχε ψοφήσει, άνοιξαν από πάνω τρύπα, κρέμασαν ένα σχοινί δεμένο σε πεύκο και κατέβηκε στη σπηλιά ο Γεράσιμος Γλιαρμής.

Εκεί το ζώο τού επιτέθηκε και όταν άρχισε να καλεί σε βοήθεια, προσέτρεξε ο αδερφός του Νικόλαος, ο οποίος κατάφερε να το σκοτώσει. Ο Γεράσιμος Γλιαρμής, όμως, είχε στο μεταξύ πληγωθεί στο στήθος από τα νύχια του θηρίου και πέθανε από τα τραύματα λίγες ημέρες μετά. Το ζώο ταριχεύτηκε στη συνέχεια και αγοράστηκε από την οικογένεια Νικολαρείση, η οποία το τοποθέτησε στο σαλόνι του σπιτιού της, στη Σάμο, στη βιτρίνα που είναι και σήμερα.

Το βιβλίο της Άλκης Ζέης

Πενηνταδύο χρόνια (1963-2015) από την πρώτη κυκλοφορία του.

Το καπλάνι της βιτρίνας διαδραματίζεται το 1936, με πρωταγωνίστριες τη Μέλια και τη Μυρτώ, οι οποίες, πότε ΕΥ-ΠΟ και πότε ΛΥ-ΠΟ, περνούν το καλοκαίρι στο Μαλαγάρι της Σάμου σ’ ένα σπίτι που σφύζει από ζωή. Ήρωες τα παιδιά του χωριού, οι γονείς, ο παππούς, η θεία Δέσποινα, η υπηρέτρια η Σταματούλα, ο εξάδελφος Νίκος.

Ο Μεταξάς επιβάλει δικτατορία και όλα αλλάζουν. Λέξεις σβήνονται από το λεξιλόγιο του σπιτιού, ο Νίκος εξαφανίζεται, μυστικά πρέπει να κρατηθούν, το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μετατρέπεται σε κέντρο αντίστασης… Για χρόνια, Το καπλάνι παρέμεινε στη μνήμη των ηρωίδων μέσα στη βιτρίνα της σάλας, στο Μαλαγάρι, καθώς δεν πρόλαβε να μπει στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων γιατί λογοκρίθηκε ως κομμουνιστικό.

Στη συνέχεια αποσύρθηκε, επανακυκλοφόρησε μετά τη χούντα των συνταγματαρχών, γοήτεψε, σχολιάστηκε, μεταφράστηκε, έγινε μάθημα στο πανεπιστήμιο, τηλεοπτική σειρά από την κρατική τηλεόραση, αγαπήθηκε από τους ενήλικες, ιδεολογικούς συντρόφους και απ’ αυτούς της «άλλης πλευράς», και κατάκτησε τους φυσικούς του αναγνώστες.

Γιατί όμως; Τι έχει αυτό το βιβλίο που καθιερώθηκε παγκοσμίως ως ένα από τα κορυφαία βιβλία για παιδιά καθιερώνοντας και τη συγγραφέα του ως πρωτοπόρο στην ιστορία της ελληνικής παιδικής λογοτεχνίας; Ήταν εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι γραφόταν εκείνη την εποχή για παιδιά!

Η Άλκη Ζέη παραβίασε και κατάρριψε με Το καπλάνι πολλά στεγανά, και πρώτα απ’ όλα τον μύθο και την άποψη ότι τα κοινωνικά και πολιτικά που συμβαίνουν στον κόσμο ξεπερνούν την αντίληψη των παιδιών. Δεν έκανε λοιπόν μια τομή, όπως δηλώνει συχνά, αλλά πολλές, προάγοντας, μαζί με άλλους συγγραφείς που ακολούθησαν μετέπειτα, το κοινωνικό μυθιστόρημα για παιδιά.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΖΑΣ ΝΤΕΚΑΣΤΡΟ

http://samostimes.gr/

Η ανατριχιαστική δήλωση του Ανδρέα το 1995 [βίντεο]

«Στο μέλλον οι εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν θα παίζουν ρόλο. Θα κάνει κουμάντο η Γερμανία» 

Μία προφητική δήλωση που είχε κάνει ο Ανδρέας Παπανδρέου κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στη Σύνοδο Κορυφής των Καννών το 1995 φαίνεται να επιβεβαιώνεται πλήρως σήμερα.

Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας είχε προβλέψει δεκαοχτώ χρόνια πριν την αποδυνάμωση των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων προς όφελος ενός ευρωπαϊκού διευθυντηρίου με επικεφαλής την ενοποιημένη Γερμανία.

Τότε είχε πει χαρακτηριστικά «Βρίσκω ότι πάμε σ ένα είδος συρρίκνωσης της εθνικής δύναμης αλλά όχι στο βωμό μιας συλλογικής δημοκρατικής διαδικασίας. Στο βωμό των κρίσεων και των συμφερόντων. Συμφερόντων, το λέγω, ρητά... δεν θέλω ν' αποκαλύψω ονόματα. Σας λέγω όμως ότι εδώ...υπάρχει σαφές σχέδιο για τη μηδενοποίηση των εθνικών κυβερνήσεων οι οποίες δεν θα μπορούν να παίξουν δημοκρατικά αποτελεσματικό ρόλο, αλλά θα υπόκεινται στις κατευθύνσεις που μας δίνει το διευθυντήριο...».

Να σημειωθεί ότι στην σύνοδο των Καννών ο Παπανδρέουυ είχε συγκρουστεί με τον τότε πρωθυπουργό της Ισπανίας Φελίπε Γκονζάλες ο οποίος αν και σοσιαλιστής και εκπρόσωπος των λεγόμενων χωρών του Ευρωπαικού Νότου είχε συμπαραταχθεί με την Γερμανία σε μια σειρά από οικονομικά ζητήματα που δεν ευνοούσαν τις φτωχές χώρες της ΕΕ, αλλά και στο Σκοπιανό προκαλώντας την οργή του Ανδρέα. Αυτόν εννοεί στην αρχή της συνέντευξης τύπου μιλώντας για το πόσο ξένος αισθάνθηκε ανάμεσα σε υποτιθέμενους εκπροσώπους προοδευτικών κυβερνήσεων.

Μάλιστα, δύο Ελληνες δημοσιογράφοι μετέφεραν τις δηλώσεις Παπανδρέου στον Φελίπε Γκονζάλες που τον αφορούσαν, ο οποίος έδινε συνέντευξη στην ακριβώς διπλανή αίθουσα, με αποτέλεσμα ο Ισπανός πρωθυπουργός να απαντήσει ειρωνικά. Οι δηλώσεις Γκονζάλες προκάλεσαν την πικρία και την οργή του Ανδρέα Παπανδρέου και λίγο αργότερα μετά από τηλεγράφημα του γαλλικού πρακτορείου που περιέγραφε την «παρεξήγηση» η ισπανική αποστολή αναγκάστηκε να ανασκευάσει τις δηλώσεις του Ισπανού πρωθυπουργού αναφέροντας ότι παρερμηνεύτηκαν. Ο Γκονζαλες διευκρίνησε τότε "οτι τιμά και σέβεται τον μεγάλο πολιτικό Ανδρέα Παπανδρέου".

Στην σύνοδο των Καννών έγινε αισθητική και η απουσία δύο μεγάλων ευρωπαίων πολιτκών του Μιτεράν και του Κολ, φίλων του Ανδρέα, που είχαν αντικατασταθεί απο τον Σιράκ και τον Σρέντερ. Η σύνοδος των Καννών υπήρξε μια κομβική στιγμή της συγχρονης ευρωπαικής ιστορίας ακριβώς γιατί δρομολογεί ουσιαστικά την ευρώπη των δυο ταχυτήτων και επισημοποιεί την πολιτκή κυριαρχία της Γερμανίας έναντι των εταίρων της.

http://www.iefimerida.gr/

Σάμος: «Το τελευταίο καραβόσκαρο στους ταρσανάδες του Όρμου»

Ο Δήμος Σάμου σε συνεργασία με το Πνευματικό Ίδρυμα Σάμου «Νικόλαος Δημητρίου» και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Όρμου Μαραθοκάμπου «Άγιος Νικόλαος» διοργανώνει την έκθεση: «Το τελευταίο καραβόσκαρο στους ταρσανάδες του Όρμου», την Παρασκευή, 19 Ιουνίου 2015, στην αίθουσα του Δημοτικού Σχολείου στον Όρμο Μαραθοκάμπου. 

Η έκθεση πραγματοποιείτε στο πλαίσιο του προγράμματος προετοιμασίας του Μουσείου Ναυπηγικών και Ναυτικών Τεχνών του Αιγαίου με τη διοργάνωση εκδηλώσεων ενημέρωσης του κοινού για τη δημιουργία του νέου Μουσείου στη Σάμο.

Η έκθεση θα φιλοξενήσει μια επιλογή φωτογραφιών από την κατασκευαστική πορεία του καραβόσκαρου «Ιωάννης Κ.», το οποίο αποτελεί και το τελευταίο μεγάλο σκαρί που ναυπηγήθηκε στον Όρμο Μαραθοκάμπου.

Η ναυπήγησή του ξεκίνησε το 1979 και ολοκληρώθηκε με αργούς ρυθμούς το 1986. Το Ιωάννης Κ ήταν το στερνό δημιούργημα του Κώστα Κιουλμπαξώτη, φημισμένου ναυπηγού του Όρμου με μικρασιατική καταγωγή. Το ναυπήγησε για να το χρησιμοποιήσει ο ίδιος, αλλά δεν πρόλαβε να το ταξιδέψει, καθώς πέθανε μέσα στο σκάφος του το 1987.

Ένα Σαμιακό Ιστορικό Ντουκομέντο

Βιβλίο Πρακτικών Γενικής Συνέλευσης Πληρεξουσίων Ηγεμονίας Σάμου επί ηγεμονίας του Μιχαήλ Γρηγοριάδου, 1901. 

Αρχείο Γενικών Συνελεύσεων των Πληρεξουσίων της Ηγεμονίας Σάμου, 1834 - 1912

Τον φάγανε !!!

Σαν χθες το 1957 δολοφονήθηκε ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης, ο ηγέτης του ΕΛΑΣ και της Εθνικής Αντίστασης.

Ήταν Παρασκευή, 31 Μάη 1957, γύρω στη 1.40 το μεσημέρι, όταν στην παραλιακή λεωφόρο του Αλίμου μια βαριά πράσινη «Μπουίκ», με αριθμό ΞΑ 1941, τρέχοντας με ταχύτητα 120 χιλιομέτρων, έπεσε πάνω στον Στ. Σαράφη και στη σύζυγό του Μάριον, σκορπίζοντας το θάνατο.

Οδηγός του μοιραίου αυτοκινήτου ο Ιταλοαμερικανός υποσμηνίας Μάριο Μουζάλι, που υπηρετούσε στην 22η Μοίρα Διαβιβάσεων της αμερικανικής αεροπορικής βάσης του Ελληνικού. Μια ώρα μετά, η καρδιά του Στέφανου Σαράφη δε χτυπούσε πια και ο τιμημένος λαϊκός ηγέτης έφευγε από τη ζωή, σε ηλικία 66 ετών.

Η είδηση του θανάτου του στρατηγού έγινε πολύ γρήγορα γνωστή. Οι εφημερίδες έβγαλαν έκτακτα παραρτήματα και σε λίγες ώρες πλήθος πολιτών συνέρρεε στα γραφεία της εφημερίδας της ΕΔΑ «ΑΥΓΗ», στην οδό Ομήρου, για να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες. 

Σε κάθε γωνιά της Αθήνας, ο χαμός του στρατηγού – που τότε ήταν βουλευτής και γενικός γραμματέας του Γενικού Συμβουλίου της ΕΔΑ – ήταν το κύριο θέμα συζήτησης. «Τον φάγανε!!!», ήταν η γνώμη που κυριαρχούσε. «Τον φάγανε!!!», έλεγε το λαϊκό ένστικτο.

Κι όταν πια έγινε γνωστό πως το μοιραίο αυτοκίνητο οδηγούσε σμηνίας που υπηρετούσε στην αμερικανική βάση, κανείς δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία πως ο στρατηγός είχε δολοφονηθεί. ...

Σαν σήμερα στις 30 Μάη 1941, Γλέζος και Σάντας κατεβάζουν τη σβάστικα από την Ακρόπολη

Με μια ενέργεια που προκάλεσε παγκόσμιο θαυμασμό οι φοιτητές τότε Μανώλης Γλέζος και Απόστολος Σάντας κατεβάζουν από την Ακρόπολη τη γερμανική σημαία στις 30 Μαΐου 1941. 

Ήταν ξημερώματα της 30ης Μαΐου 1941 όταν οι δύο 19χρονοι νέοι σκαρφαλώνουν στον Ιερό Βράχο και κατευθύνονται προς τον Παρθενώνα με στόχο να κατεβάσουν τη γερμανική σημαία του Γ' Ράιχ.

Είχε συμπληρωθεί ένας μήνας από την παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς, που ολοκλήρωναν τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα με την κατάληψη της Κρήτης.

Ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας συλλαμβάνουν το παράτολμο σχέδιο ένα ανοιξιάτικο σούρουπο, όταν από το Ζάππειο αντίκρισαν την Ακρόπολη. Αποφασίζουν να το υλοποιήσουν, φροντίζοντας μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, αφού τυχόν αποτυχία σήμαινε θάνατο.

Οι δύο φοιτητές πηγαίνουν στην Εθνική Βιβλιοθήκη και διαβάζουν ό,τι σχετικό υπάρχει με τον Ιερό Βράχο: τις σπηλιές, τις τρύπες και κάθε λογής χάρτες της Ακρόπολης.

Γρήγορα, αντιλαμβάνονται ότι η μόνη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουν για να μην γίνουν αντιληπτοί από τους Γερμανούς φρουρούς ήταν μέσω του Πανδρόσειου Άντρου.

Το πρωί της 30ης Μαΐου 1941, ο Γλέζος και ο Σάντας πληροφορήθηκαν από το ραδιόφωνο ότι η Κρήτη είχε πέσει. Οι Γερμανοί με προκηρύξεις κόμπαζαν για το κατόρθωμά τους. Ήταν η κατάλληλη στιγμή να δώσουν ένα αποφασιστικό χτύπημα στο γόητρο του κατακτητή. Θα δρούσαν το ίδιο βράδυ. Μόνα τους όπλα ένα φανάρι και ένα μαχαίρι.

Ώρα 9:30 το βράδυ. Η μικρή φρουρά της Ακρόπολης βρίσκεται στα Προπύλαια. Ο Γλέζος και ο Σάντας πηδούν τα σύρματα, σέρνονται ως τη σπηλιά του Πανδρόσειου Άντρου και χρησιμοποιούν τις σκαλωσιές των αρχαιολόγων προκειμένου να ανεβούν.

Προχωρούν προς τον ιστό της σημαίας και για καλή τους τύχη εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει κανένας φρουρός που θα μπορούσε να τους ανακαλύψει. Με γρήγορες κινήσεις κατεβάζουν το σύμβολο του Γ' Ράιχ το οποίο μάλιστα ήταν τεραστίων διαστάσεων.

Διπλώνουν τη σημαία και ακολουθούν την ίδια διαδρομή προκειμένου να κατέβουν καταφέρνοντας να μη γίνουν αντιληπτοί για ακόμη μια φορά.

Νωρίς το πρωί της επομένης η γερμανική φρουρά μένει εμβρόντητη μπροστά στο θέαμα του κενού ιστού. Οι γερμανικές αρχές διατάζουν ανακρίσεις, εκτελούν τους άνδρες της φρουράς και απαλλάσσουν τους Έλληνες διοικητές των αστυνομικών τμημάτων της περιοχής από τα καθήκοντά τους.

Η σβάστικα θα αντικατασταθεί μόλις στις 11 το πρωί, ωστόσο αυτές οι ώρες που ο ιστός παρέμεινες κενός αποτέλεσαν το πιο ισχυρό τονωτικό για το ηθικό των Ελλήνων.

Στην ουσία η υποστολή του ναζιστικού συμβόλου αποτέλεσε την πρώτη αντιστασιακή πράξη στην κατεχόμενη Αθήνα και αποτέλεσε την απαρχή της οργάνωσης του αντιστασιακού κινήματος.

Εξιστορώντας το εγχείρημα υποστολής της χιτλερικής σημαίας από τον βράχο της Ακρόπολης στον Ηλία Πετρόπουλο, ο Λάκης Σάντας είχε πει: "Κι έξαφνα ένα δειλινό που ήμαστε στο Ζάππειο και ο ήλιος έγερνε λούζοντας τον ορίζοντα με εκείνα τα χρώματα που μόνο ο αττικός ουρανός έχει, τα μάτια μας γύρισαν στον βράχο της Ακροπόλεως.

Μέσα στο υπέροχο φόντο της δύσης σταθήκαμε και κοιτούσαμε. Και τότε... το βλέμμα μας έπεσε πάνω στη σημαία τους που υπερήφανα κυμάτιζε ψηλά-ψηλά και η βαριά σκιά της πλάκωνε καταθλιπτικά όλη την Αθήνα, όλη την αττική γη. Να τι πρέπει να τους κάνομε! 

Ήρθε η σκέψη σαν σπίθα. Να τους την πάρουμε. Να την γκρεμίσουμε και να την ξεσχίσουμε και να πλύνουμε έτσι τη βρωμιά από τον Ιερό Βράχο.

Την είχαν στήσει αυτήν την ίδια την πολεμική τους σημαία οι Ναζί θριαμβευτικά ως τότε στη Βαρσοβία, στη Βιέννη, στην Αμβέρσα, στη Νορβηγία, στο Παρίσι και στο Βελιγράδι και απειλούσαν να τη στήσουν σε όλο τον κόσμο τότε.

Μα εδώ είναι Ελλάδα. Είναι η μικρή χώρα που απ' αυτή ξεπετάχτηκε η φλόγα του Πολιτισμού. Είναι η χώρα που δίνει το παράδειγμα πάντα στις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας".

http://www.koutipandoras.gr/