Το ελληνοτουρκικό θέατρο και η σκληρή πραγματικότητα

Όταν τον Δεκέμβριο του 1999, τότε που η Ελλάδα με υπουργό Εξωτερικών τον περίφημο Γεώργιο Παπανδρέου, άνοιγε για πρώτη φορά τις πύλες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την έναρξη της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας καταργώντας το βέτο που ασκούσε μέχρι τότε για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, πολλοί είχαν «αγαλλιάσει» και μάλιστα έλεγαν ότι τώρα οι πολεμοκάπηλοι θα χάσουν την δουλειά τους. Ο ίδιος ο ΓΑΠ είχε δηλώσει περιχαρής στις κάμερες ότι τώρα θα σταματήσουν οι αεροπορικές παραβιάσεις των Τούρκων στο Αιγαίο και οι αεροπορικές εμπλοκές μεταξύ των ελληνικών και των τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών.

Πέρασαν από τότε δεκατέσσερα χρόνια και όχι μόνον δεν σταμάτησαν οι τουρκικές παραβιάσει στο Αιγαίο, αλλά έγιναν καθεστώς, αναβαθμίστηκαν και διευρύνθηκαν μέχρι να φτάσουμε στο σημείο τουρκικές φρεγάτες να κάνουν βόλτα έξω από το Σούνιο. Εντωμεταξύ την σκυτάλη από τον ΓΑΠ και τα ζεϊμπέκικα του την πήρε ο περίφημος Κωστάκης Καραμανλής με τις γνωστές κουμπαριές. Λες και υπήρχε ένας άτυπος διαγωνισμός μεταξύ των Ελλήνων πολιτικών ποιος θα γοητεύσει περισσότερο τους Τούρκους και ποιος θα δείξει πως είναι πιο ανεκτικός στις τουρκικές διεκδικήσεις και ανοιχτός σε κινήσεις εντυπωσιασμού με την προσδοκία κάποιας ειρήνης μεταξύ των δυο χωρών. Τώρα τον Κωστάκη διαδέχτηκε ο κ Σαμαράς, ο οποίος σαν «ξυπόλυτος στα αγκάθια» αποφάσισε να πάει στην Τουρκία για να διεκδικήσει και αυτός μια θέση στο πάνθεον των Ελλήνων πολιτικών που κάνουν τα στραβά μάτια στην τουρκική προκλητικότητα και ισχυρίζονται πως όταν οι Τούρκοι μας φτύνουν, απλά… βρέχει.

Όλα αυτά τα χρόνια που παρακολουθώ τις ελληνοτουρκικές σχέσεις κατάλαβα πως η επιμονή να εμφανίζεται μια φαντασίωση σαν αλήθεια, έχει δημιουργήσει πολλές ψευδαισθήσεις και κάθε φορά που η ελληνική πλευρά προσγειώνεται στην πραγματικότητα, το κόστος είναι πικρό για τα εθνικά μας συμφέροντα.

Αυτό φάνηκε περίτρανα και στην τελευταία επίσκεψη του κ Σαμαρά στην Κωνσταντινούπολη και στις επαφές των Ελλήνων και Τούρκων υπουργών. Και πρώτα πρώτα φάνηκε για άλλη μια φορά πως η «αλεπού» που λέγεται Ερντογάν, ενώ τα έχει βρει σκούρα με όλες σχεδόν τις γειτονικές χώρες της Τουρκίας εξαιτίας και του ανεκδιήγητου νεο-οθωμανιστή, κ Νταβούτογλου, ξέρει πολύ καλά ότι στην περίπτωση της Ελλάδας, μιας χώρας εξοφλημένης όπως είχε δηλώσει πρόσφατα ο αντιπρόεδρος του, Μπουλέντ Αρίντς, μπορεί να παίζει μονότερμα και να περνά τις θέσεις του στους Γιουνάνηδες.

Μιάμιση ώρα κράτησαν οι προσωπικές συνομιλίες μεταξύ του κ Σαμαρά και του Ερντογάν και στη συνέχεια είχαμε την κοινή συνέντευξη τύπου. Εκεί ο Ερντογάν έριξε τρία μεγάλα «καρφιά» προς την ελληνική πλευρά που έκανε πως βλέπει αλλού χαρούμενα με το, «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε».
Το πρώτο και μεγαλύτερο «καρφί» ήταν το περίφημο «kazan kazan», που αν θέλουμε να το μεταφράσουμε κυριολεκτικά ήταν, «αγαπητοί Έλληνες, για την ΑΟΖ τα κέρδη φίφτι φίφτι!» Ήταν η ίδια τακτική της Τουρκίας και στην κρίση των Ιμίων, φίφτι εσείς στην μια βραχονησίδα, φίφτι εμείς στην άλλη. Μόνο που και οι δυο είναι ελληνικές.

Το δεύτερο «καρφί» ήταν οι «ομοεθνείς» του στη δυτική Θράκη. Εδώ βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι όλους τους μουσουλμάνους της δυτικής Θράκης και τους «βαπτίζουμε Τούρκους» φυσικά αδιαφορώντας για την συνθήκη της Λαζάνης.

Και το τρίτο και κατά την γνώμη μου πιο εντυπωσιακό «καρφί», γιατί έχει πολύ «ζουμί», ήταν το θέμα της υπόθαλψης τρομοκρατών στην Ελλάδα και το στρατόπεδο, υποτίθεται, τρομοκρατών στο Λαύριο. Αυτό είναι μια παλιά ιστορία από την εποχή του Οτσαλάν, όταν οι Τούρκοι προσπαθούσαν να στριμώξουν την χώρα μας χαρακτηρίζοντας σαν χώρα τρομοκράτης. Κάνει εντύπωση η επαναφορά του θέματος αλλά και η καλλιέργεια τους τελευταίους μήνες από τον τουρκικό τύπο της εντύπωσης ότι η Ελλάδα είναι «φωλιά» τρομοκρατών που εκπαιδεύονται για να επιχειρήσουν σαμποτάζ σε τουρκικό έδαφος. 

Η τουρκική πονηριά ποντάρει στο γενικό κλίμα που υπάρχει για το θέμα της τρομοκρατίας, προσπαθώντας να μας ταυτίσει με την διεθνή τρομοκρατία, κάτι που πέρασε δυστυχώς απαρατήρητο από τα ελληνικά ΜΜΕ. Μάλιστα η Χουριέτ ανέφερε την επομένη ότι ο Ερντογάν συμβούλευσε τον κ Σαμαρά να κλείσει το Λαύριο.

Και όλα αυτά όταν υποτίθεται ότι η κυβέρνηση του Ερντογάν κάνει μεγάλη προσπάθεια να προσεγγίσει τους Κούρδους και να κλείσει το κεφάλαιο του αιματηρού πολέμου στο Κουρδιστάν, κάτι που όμως δεν μπορεί να γίνει αφού η τουρκική λύση είναι να… παραδώσουν οι Κούρδοι τα όπλα και να αποχωρήσουν από την Τουρκία. Είδατε τουρκική πονηριά; Μόνο που στην περίπτωση των Κούρδων δεν περνά.

Τέλος ο «πολύς» Ερντογάν έδωσε τα ρέστα του και στο Κυπριακό, όταν ανέφερε ότι η Ελλάδα και η Τουρκία είναι εγγυήτριες δυνάμεις. Εδώ γελά και ο κάθε πικραμένος, καθώς είναι μεν αλήθεια ότι η Ελλάδα και η Τουρκία είναι εγγυήτριες δυνάμεις στη Κύπρο, αλλά πριν από την τουρκική εισβολή, δηλαδή εγγυήτριες της άλλοτε ενιαίας Κυπριακής Δημοκρατίας. Τώρα πως η Τουρκία που είναι μια εισβάλουσα και κατέχουσα παράνομα έδαφος τη Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία δεν αναγνώρισε ποτέ, είναι και εγγυήτρια δύναμη, αυτό καλούνται να μας το απαντήσουν οι ευφυείς Έλληνες υπουργοί που τον άκουγαν άφωνοι στο Τσιραγάν Σαράι.

Το τουρκικό «παζάρι» είναι ένα χαρακτηριστικό της τουρκικής διπλωματίας. Κάθε φορά οι Τούρκοι πετούν και κάτι για να δημιουργήσουν πνεύμα στην άλλη πλευρά και στη συνέχεια προσπαθούν να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα. Η Τουρκία δεν έχει κανένα δικαίωμα στην ελληνική ΑΟΖ, όπως και είναι καταδικασμένη για την εισβολή της στην Κύπρο αλλά αυτό κανείς δεν τους το είπε.

Είναι χαρακτηριστικό του πως οι Τούρκοι αντιλαμβάνονται την καλή θέληση όταν την ίδια ώρα που συνομιλούσαν τα δυο υπουργικά συμβούλια στην Κωνσταντινούπολη, ο τουρκικός στόλος έκανε τα «όργια» του στο Αιγαίο. Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τους Έλληνες πολιτικούς. Αυτοί παρέδωσαν την χώρα στην ξένη κατοχή, τώρα γι’ αυτό θα μιλάμε; Μόνο που κάθε φορά όταν θα προσγειωνόμαστε στη τουρκική πραγματικότητα, η προσγείωσης μας θα είναι και πιο οδυνηρή.

Θα μου πείτε και τι προτείνεται δηλαδή, να γίνει πόλεμος;
Η απάντηση είναι πιο απλή από ότι φαντάζονται και δεν θέλει πολύ μεγάλη διπλωματική ανάλυση. Είναι αυτό που έλεγαν οι παλαιότεροι με την πολυετή εμπειρία τους από την συμβίωση με τους Τούρκους: Οι Τούρκοι εκείνο που πραγματικά καταλαβαίνουν αλλά και σέβονται είναι η γνωστή ρήση πως, «όταν στον Τούρκο του δείξεις τα πισίνα σου, σου δείχνει τα μπροστινά του, ενώ όταν του δείξεις τα μπροστινά σου, εκείνος σου… δείχνει τα πισινά του».

Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος