ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ

ΑΛΑΛΙΑΣΕ Ο ΚΟΣΜΑΚΗΣ. Τελεί υπό το καθεστώς παράκρουσης! Χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά, χωρίς εναλλακτικές. Μα… το χειρότερο; Χωρίς ΕΛΠΙΔΑ.

«ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ» έγραφε κάποτε ο Σαμαράκης κι αναφερόταν σε έναν ορατό πόλεμο με ορατούς «εχθρούς» και ορατές αντίπαλες δυνάμεις. Σήμερα, τον καιρό των ορατών τε πάντων και αοράτων, ένα εωράκαμεν: Αόρατους εχθρούς σε μια παγκοσμιοποιημένη σύρραξη οικονομικοπολιτικοκοινωνικών δυνάμεων, προς όφελος ενός αόρατου πλην πασιφανούς διεθνούς διευθυντηρίου.

ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ που ξαναγεννιόταν διαρκώς. Σαν το κατακρεουργημένο από άρπαγες ήπαρ του Προμηθέα. Πάνω σε αυτή, την επίπλαστη δυνατότητα αναγέννησης στήθηκε η σύγχρονη πολιτική φενάκη. Ο εργαλειοποιημένος δηλαδή εξορθολογισμός που χαλιναγωγούσε φαουστικά τον Νεοέλληνα μικροαστό.

ΕΣΚΑΣΕ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ μας η σαπουνόφουσκα. Τι να μας πουν τώρα οι λωβοτομημένοι της εξουσίας και οι στερημένοι ακόμη και από την στοιχειώδη εθνική αξιοπρέπεια; Αυτοί που μπερδεύουν τις λέξεις με τα διατάγματα, τις εικόνες με τα ειδώλια, τις «δόσεις» με τις οσφυοκαμψίες; Οι ταγοί με μόνιμο υπαρξιακό άγχος περί του πόσον θα παραμείνουν στην εξουσία; Οι κυβερνητικάριοι και οι κομισάριοι, οι κομπλεξικάνθρωποι του ολοκληρωτισμού και οι τσαμπουκαλεμένοι ενώπιον των ανίσχυρων, τζάμπα μάγκες;

«ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» λέγαμε κάποτε στον τόπο τούτο. Το μετατρέψαμε σε «CASH and CARRY» και το μεταλλάξαμε προσφάτως σε «κάσα προς φεγγάρι». Εκεί θα μεταναστεύσει κάθε υγιής και εύρωστη εργασιακά και πνευματικά ομάδα, αφού ως και η Αυστραλία έκλεισε τις πόρτες εισαγωγής αναζητούντων εργασία Ελλήνων μεταναστών…

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ χωρίς ελπίδα και χωρίς πατρίδα, στον τόπο μας τον ίδιο. Όχι εκ Συρίας αλλά εκ συρρέουσας ένδειας. Στερούμενοι δικαιωμάτων και χρημάτων. Με τον αυτοσεβασμό μας χαλάκι στην είσοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, να αφοδεύει η σκύλα μέρκελ και να σκουπίζει τα ακριβά της υποδήματα η λαγκάρντ.

ΤΟΥ ΕΝΑ ΕΝΑ ΤΕΣΣΕΡΑ οι γενιές, οι Λαμπράκηδες και οι Πολυτεχνειούντες (προτού ξεπουληθούν στο παζάρι της εξουσιολαγνείας) αγωνίστηκαν για τα κεκτημένα. Ακριβά αγορασμένα, με αίμα και ίδρωτα πολύ που θα έλεγε κι ο ποιητής. Στη μεταμοντέρνα Ελλάς-Βέγκας, τρέχαμε σαν το Βέγγο να τα ξεπουλήσουμε για μια ακριβή jeepούρα, εξοχικό στο Δήλεσι, διαμέρισμα στη Κυψέλη, σπουδές των τέκνων σε αγγλικό γκλαμουράτο κολλέγιο, δουλειές με φούντες και με… χούντες.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΛΑΚΩΔΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ του επίπλαστου και του φαίνεσθαι, πέσαμε στην καταβόθρα της καθημερινής με-νύχια-και-με-δόντια επιβίωσης. Για μια, άνευ αξιοπρέπειας, διαβίωση. Με την απάθεια σημαία και το φόβο της ανεργίας, μέσο καθυποταγής. Επικροτούντες ή χειροκροτούντες τους λαϊκιστές ή τους εθνικιστές. Τους ακραίους και τους ακραιφνείς. Τους εχθρούς της δημοκρατίας... Τους φασιστοειδείς "προστάτες" των... αδυνάτων από τους πραγματικά αδύναμους.

Να την η σύγχρονη κατάντια. 

Από το αυγό του Κολόμβου, στο αυγό του φιδιού… 

Ή, επί το χείριστον, στο… χρυσαύγουλο!

Μαργαρίτα Ικαρίου

Δημοσιογράφος