Ο τσελεμεντές της διαπραγμάτευσης

Γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου

Πολύ βαρύ μας έπεσε το «νέο μνημόνιο» και οι «απεχθείς όροι». Μας έκατσαν στο στομάχι, αλλά και στον κοινοβουλευτικό σβέρκο. 

Πέντε μήνες κλωθογυρίζουν τα υλικά μέσα στη μαρμίτα της διαπραγμάτευσης, πότε με μπόλικο επικοινωνιακό λάδι και πότε με αντιπολιτευτικό ξύδι και χολή. Παράβρασαν, μετατρεπόμενα σε έναν καυτό και χυλώδη πολτό που καλούμαστε πλέον να καταπιούμε αμάσητο.

«Στα κάρβουνα» ο ελληνικός λαός, τσιτσιρίζεται ο επιχειρηματικός κόσμος, αναδεύει η παραοικονομία σε βάρος της ανασφαλούς κι ανασφάλιστης εργασίας. Λαμβάνονται κοινωνικά μέτρα αλληλεγγύης ως χαρουπάλευρο που πάει να υποκαταστήσει το ψωμί, που το λέμε πια… «ψωμάκι».

Στη φωτιά της διαπραγμάτευσης και στη μεγάλη χαλκευμένη χύτρα των προσδοκιών που ανέπτυξε μια μεγάλη μερίδα του συνόλου των πολιτών, μπήκαν αριστεροβατούντες κάβουρες αλλά και δεξιόστροφοι κοχλίες, αλλού ντ’ αλλού χαμένοι χάνοι, επικίνδυνες σμέρνες και αμμοχωμένες γλώσσες. Δήθεν-τάχα μου αγγελόψαρα και μουστακάτα βουρκώδη μπαρμπούνια, αυγωμένοι και καλοφαγωμένοι οξύρυγχοι και διασταυρώνοντες τηλεοπτικώς τα λεκτικά τους ξίφη, ξιφίες. Από κοντά, γελοίοι γύλοι κι ανελλήνιστοι ροφοί που «την κάνουν» στη… στροφή, σουργελοειδείς ζαργάνες, επιθετικές τσιπροτσιπούρες και διακοποβιούντες κοκοβιοί. Κι άντε εσύ μετά, μέσα σε όλο αυτό το ψαρομάνι, να διακρίνεις τα… αφρόψαρα! Ολημερίς να βράζουνε, το βράδυ να χυλώνουν, την άλλη να μαλώνουν.
Οι δουλειές μας, πήγαν για… βρούβες κι η ρευστότητα έπιασε πάτο στο κιούπι με την οικονομική άλμη. Ούτε ψωμί, ούτε ελιά, με τον ενφια τσολιά. Πρώτη φορά αριστερά, όμως μετά τόσα χρόνια που εκλέγουμε κυβερνήσεις με… πέπουλα και φτερά, άραγε το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι μόνο ή και από την… ουρά;

Πως γίνεται η κάθε μέρα να ξημερώνει ίδια με την προηγούμενη, σαν αυτήν της μαρμότας, όπου όλα φαίνονται να αλλάζουν κι όλα κλωθογυρίζουν πάλι από την αρχή; Πτωχευμένοι κοιμόμαστε, στα πρόθυρα χρεοκοπίας ξυπνάμε. Η συμφωνία αργοψήνεται και νέες πεντασέλιδες προτάσεις μαγειρεύονται-αλλά τα 8 δις μέτρων και φορολογικών επιβαρύνσεων, εξακολουθούν να μας «κόβουν το γάλα». Φυσικά, οι επιτήδειοι εξακολουθούν να τρώνε με δώδεκα μασέλες, παρά το ότι οι «εκπρόσωποι των θεσμών» και των βρογχοπνικτικών μας δεσμών, τρώνε τα... λυσσακά τους να μας αφαιμάξουν.

Οι «εταίροι» που έχουν μετατρέψει τη χώρα μας σε… «εταίρα» και δη απλήρωτη, επιδίδονται σε γκουρμέ υποδείξεις του τύπου: Αφαιρέστε την πέτσα του Έλληνα, αλλά προσθέστε κάνα δυο κύβους κοινωνικής αλληλεγγύης. Τεμαχίστε μισθούς και συντάξεις, αλλά μην φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, αυτό θα το γλύψουν οι μεγαλοκαρχαρίες. Λουκανικοποιήστε το εύρωστο εργασιακό δυναμικό ώστε να ξεπουληθεί διεθνώς ως χοτ-ντογκ, με σάλτσα τη δυνατότητα πανευρωπαϊκής απασχόλησης, για να… γλιστράει. Βάλτε βαριά μπαχαρικά φορολογίας στον τσίρο-μισθωτό και χώστε τον στο φούρνο της καθημερινής εργασιακής ανασφάλειας, μέχρι να έρθει να ξεροψηθεί και να βγάλει τα ζουμιά του.

Ζυμώστε την κοινωνική αντίδραση με ευφυολογήματα νέου τύπου και σύγχρονης διαλεκτικής της νομενκλατούρας, προσθέστε συντηρητικά και υπόξινη αντιδραστική μαγιά, βάλτε τη στο ζεστό χώρο των τηλεοπτικών λαμπτήρων να φουσκώσει κι αντί για το λαϊκό καρβέλι εξέγερσης των πεινασμένων, θα βάλετε… κουλούρα (στο λαιμό). Συνθλίψτε το ΕΚΑΣ και τα ακριβοαγορασμένα εργασιακά δικαιώματα και αντικαταστήστε τα με δυόσμο πεντάμηνων προγραμμάτων απασχόλησης και μπόλικο κύμινο επιδοματικής πολιτικής.

Ρίξτε στο τηγάνι μια λιπαρή ουσία από παλιά υλικά, ανακατέψτε την με μπόλικη νεολογίζουσα διαλεκτική κι αφού περάσετε σε σούβλα την «έντιμη διαπραγμάτευση», τσιγαρίστε την βαρέως να μαυρίσει (η ψυχή μας).

Σ αυτό το κράτος που πάει επί δεκαετίες σαν τη… πάπια και ξεπουπουλιάζεται σαν τη χαζοχήνα, οι κάθε λογής τσελεμεντέδες κι οι chef εκπρόσωποι των θεσμών, κάνουν τα δικά τους μαγειρέματα.

Μα αναρωτιέμαι: Σε αυτήν την -επί πέντε και πλέον μήνες- μέρα της μαρμότας, άραγε θα αλλάξει κάτι εάν αύριο, η… «συντέλεια» και η ευτέλεια πάρουν θετικό ή αρνητικό πρόσημο; Αν, τελικώς, «αρπάξει» το φαγητό ή αν μείνει «μισοβρασμένο», ο Έλληνας νηστικός δεν θα κοιμηθεί (και πάλι);