Τρεις ιστορικές εκδόσεις για τη Σάμο

Το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία και τα Γενικά Αρχεία του Κράτους - Αρχεία Νομού Σάμου διοργανώνουν εκδήλωση την Κυριακή 22 Μαΐου 2016 και ώρα 19.30 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου Σάμου με θέμα :

«Τρεις ιστορικές εκδόσεις για τη Σάμο. Μία συνομιλία για την Ηγεμονία και τον ρόλο της προσωπικότητας στην Ιστορία».

Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα του Δήμου Σάμου.

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης θα παρουσιαστούν οι εκδόσεις:

Συνταγματικά κείμενα της Ηγεμονίας Σάμου, Ίδρυμα της Βουλής

Από την αυτονομία στο εθνικό κράτος,

Η ενσωμάτωση της Σάμου στην Ελλάδα,

ΓΑΚ - Αρχεία Νομού Σάμου Θεμιστοκλής Π. Σοφούλης, Ίδρυμα της Βουλής

http://samostimes.gr/

Το Ταξιδι μιας αιώνιας φιλίας. Σαρτρ - Σιμόν ντε Μποβουάρ

Της Τζένης Τσουπαροπούλου

14 Απριλίου 1986 και η Σιμόν ντε Μποβουάρ ξάπλωσε πάλι δίπλα στον σύντροφό της Σαρτρ,αυτή τη φορά «για πάντα», εκεί, στο Κοιμητήριο Μονπαρνάς στην Αριστερή Όχθη του Σηκουάνα. Στους δρόμους των μποέμ,καλλιτεχνών, συγγραφέων και διανοουμένων του Παρισιού.

Η Άνοιξη, η εποχή που «έφυγε» από τη ζωή η Σιμόν ντε Μποβουάρ, όμως, είναι εποχή συνώνυμη με τις λέξεις πρωτοπορία, ελευθερία και αγάπη. Καθόλου με τον θάνατο. Έννοιες ταυτόσημες με το πνεύμα της Σιμόν ντε Μποβουάρκαι βεβαίως, δεν θα πω (αλλά λέω) το τετριμμένο, «γένους θηλυκού».

Ποια είναι η Σιμόν ντε Μποβουάρ όμως; Την έχουμε γνωρίσει ως συγγραφέα, φεμινίστρια, ακτιβίστρια, φιλόσοφο, βιογράφο, μυθιστοριογράφο, πολιτική θεωρητικό. Ως μία από τις μεγάλες μορφές του 20ου αιώνα. Την έχουμε γνωρίσει και μέσα από τα socialmediaόπου τσιτάτα και αποφθέγματά της «ποστάρονται» συχνά και τα οποία προβάλλουν έναν άλλο τρόπο ζωής, αρκετές φορές ιδιαιτέρως προκλητικό, ακόμα και για τις μέρες μας.

Πάνω από όλα, όμως, η Σιμόν ντε Μποβουάρ είναι η γυναίκα που απέδωσε μια άλλη, πιο ουσιαστική και πιο υπαρξιακή σημασία στην έννοια «σύντροφος».

Η ζωή της, συνώνυμη της ελευθερίας

Γεννήθηκε στο Παρίσι από πατέρα ευγενή (εξού και το «de» στο όνομά της) και μητέρα καθολική μεγαλοαστικής καταγωγής. Μόνον όταν ενηλικιώθηκε αναθεώρησε τις θρησκευτικές της απόψεις και ενστερνίστηκε τον αθεϊσμό. Με την κατά δύο χρόνια μικρότερη αδελφή της ανέπτυξαν μια βαθειά συντροφική σχέση και φιλία που διήρκησε μια ζωή.

Σπούδασε μαθηματικά, λογοτεχνία, ξένες γλώσσες και φιλοσοφία και από μικρή ξεχώρισε για την οξυδέρκειά της.

Αρίστευσε στη Σορβόννη και ο μόνος συμφοιτητής της που αποφοίτησε με μεγαλύτερο βαθμό από τον δικό της ήταν ο Ζαν Πωλ Σαρτρ. Ομολογουμένως ο Σαρτρ ήταν ανάμεσα στους συμφοιτητές της που την πολιορκούσαν, ο λιγότερο ευπαρουσίαστος, ωστόσο ερωτεύτηκε εκείνον για την ακαταμάχητη δύναμη του πνεύματός του.

Το πιο γνωστό αντισυμβατικό ζευγάρι διανοουμένων

Η σχέση τους έχει υμνηθεί από πολλούς μοντέρνους διανοητές ως η πιο θερμή και αντισυμβατική σχέση. Εφήρμοσαν πρακτικά τις φιλοσοφικές αντιλήψεις του Σαρτρ περί απόλυτης ελευθερίας του ατόμου. Δεν συγκατοίκησαν ποτέ πέρα από σύντομες περιόδους, δεν παντρεύτηκαν και δεν έκαναν παιδιά, ενώ παράλληλα είχαν και πολλές άλλες ερωτικές σχέσεις. Ο Σαρτρ ισχυρίζονταν ότι «ο έρωτας είναι καταδικασμένος σε στέρηση και αυτοκαταστροφή, γιατί από τη φύση του επιθυμεί να κατέχει την ελευθερία κάποιου άλλου, πράγμα αδύνατο».

Παρόλο που δεν έζησαν μαζί και τηρούσαν μια σχέση ανοιχτή, λέγεται ότι ποτέ δεν σταμάτησαν να μοιράζονται μεταξύ τους κάθε λεπτομέρεια της μέρας τους, των ανησυχιών και των σκέψεων τους, με τρομερή επιμονή. Δεν υπήρξε ζήλια μεταξύ τους, καθώς δεν ενστερνίζονταν την έννοια της «κατάκτησης» αλλά της βαθειάς συντροφικότητας, στηρίζοντας ο ένας τον άλλον να φθάσουν στην κορυφή. Μαζί ταξίδεψαν σε όλον τον κόσμο γνωρίζοντας όλες τις μεγάλες προσωπικότητες της εποχής τους. Τον Τσε Γκεβάρα, τον Φιντέλ Κάστρο και αμέτρητους άλλους.

Με την πολιτική άρχισαν να ασχολούνται από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Εκείνη την περίοδο ο Σαρτρ πιάστηκε αιχμάλωτος και κρατήθηκε για μήνες σε γερμανικό στρατόπεδο μέχρι που απέδρασε να συναντήσει τη σύντροφό του. Η αλληλογραφία τους εκείνη την περίοδο είναι συνεχής και φλογερή. Μαζί, το 1945, άρχισαν να εκδίδουν την αριστερή επιθεώρηση «Μοντέρνοι Καιροί» τίτλος ομώνυμος με την γνωστή, μαρξιστική ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν.

Την δεκαετία του ‘50 αγωνίστηκαν μαζί ενάντια στην αποικιοκρατία και στήριξαν τον αγώνα των Αλγερινών και των Βιετναμέζων. Την δεκαετία του ’60 η ζωή της Σιμόν ντε Μποβουάρ τέθηκε σε κίνδυνο γιατί υπερασπίστηκε μια αλγερινή που είχε κακοποιηθεί από τις γαλλικές κατοχικές δυνάμεις. Πρωτοστάτησαν μαζί στις φοιτητικές κινητοποιήσεις τον Μάιο του ΄68.

Με το βιβλίο της «Το Δεύτερο Φύλο» χαρακτηρίστηκε ως η μητέρα του φεμινισμού καθώς αναλύει τις ιστορικές ρίζες της γυναικείας καταπίεσης και της κοινωνικής θέσης των γυναικών. Σε αυτό αναζητά την έννοια της ανεξάρτητης γυναίκας τονίζοντας την ανάγκη για πραγματικά ισότιμες σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων έτσι ώστε να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες στην δημιουργική εξέλιξη των γυναικών.

Αιώνιοι φίλοι

Σε όλη τη διάρκεια των αγώνων της, της δράσης της και της πνευματικής και συγγραφικής δραστηριότητάς της, ο έρωτας δεν σταμάτησε ποτέ να αποτελεί πρωταρχικό κομμάτι της ζωής της. Η Σιμόν ντε Μποβουάρ ήταν η μούσα του Σαρτρ και για εκείνη ο Σαρτρ ήταν η έμπνευση και η κινητήριος δύναμή της. «Ο μόνος τρόπος για να με πληγώσει ήταν να πεθάνει» είχε πει η Σιμόν ντε Μποβουάρ για τον Ανθρωπάκο της, όπως τον αποκαλούσε.

Όταν πέθανε ο Σαρτρ το 1980, η Σιμόν ντε Μποβουάρ έγραψε το βιβλίο«Αποχαιρετισμός στον Σαρτρ»,το οποίο αποτελεί έναν γλυκό και σπαρακτικό αποχαιρετισμό σε έναν αιώνιο φίλο. Από τότε, καταβεβλημένη από την μοναξιά, δεν έγραψε ποτέ τίποτε άλλο και περίμενε στωικά να έρθει και το δικό της τέλος.

Το περίφημο αυτό ζευγάρι, ταίριαζε απόλυτα στη σκέψη και στον έρωτα. Ο συγγραφέας ΟλιβιέΤοντ αναφέρει χαρακτηριστικά ότι: «Ήταν σαν να σκέφτονταν ταυτοχρόνως, ακόμη και όταν, φαινομενικά, έκαναν λάθος. Έμοιαζαν με αλλόκοτους σκυταλοδρόμους ιδεών, που δεν χρειαζόταν καν να δώσουν ο ένας στον άλλο τη σκυτάλη για να συνεχιστεί ο αγώνας. Συγχρόνιζαν τον βηματισμό τους και ακολουθούσαν ο ένας τον άλλον με έναν τρόπο που δεν είχα ξαναδεί σε ζευγάρι, πουθενά στον κόσμο. Η Σιμόν ντε Μποβουάρ κατάφερνε μέχρι και να αποτελειώνει τις φράσεις του Σαρτρ και το αντίστροφο…».

Πριν αφήσει τη τελευταία της πνοή έγραψε ότι στη ζωή της είχε μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία, τη σχέση της με τον Σαρτρ… τον αιώνιο φίλο.

http://ereunalogos.blogspot.gr/

Όταν εκβιάζουν την πατρίδα σου, εσύ απλά δεν την παραδίνεις.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους δοσίλογους της αριστεράς και της δεξιάς. 

Σπυρίδων Καπετανάκης, διοικητής χωροφυλακής του Ηρακλείου Κρήτης. Αρνήθηκε να συνεργαστεί με τις δυνάμεις κατοχής και να καταδώσει πατριώτες. Γι' αυτόν ο πόλεμος συνεχιζόταν και μετά την ατιμωτική συνθηκολόγηση και κατάληψη της Κρήτης.

Όταν έμαθε ότι έρχονται να τον συλλάβουν για εκτέλεση, δεν διέφυγε στο βουνό, όπως του πρότειναν τα αδέρφια του. "Αν φύγω, κάποιος άλλος θα πάρει τη θέση μου, κι αυτό είναι άδικο", είπε στ' αδέρφια του.

Έμεινε, συνελήφθη, αρνήθηκε να διαπραγματευθεί για τη ζωή του, να προδώσει ιερά και όσια και εκτελέστηκε. Ανήμερα της εκτέλεσης, ο Σπυρίδων Καπετανάκης έστειλε στη Δώρα, τη σύζυγό του, που άφηνε με 4 ανήλικα παιδιά, το παρακάτω γράμμα της φωτογραφίας.

Μόνο οικογένειες που δεν είχαν τέτοιους ήρωες, μόνο οικογένειες δοσιλόγων έχουν διδάξει στα παιδιά τους, αυτό που μας λέει ο Τσίπρας, ότι όταν εκβιάζουν την πατρίδα σου, εσύ απλά την παραδίδεις.

Ας δει ο καθένας από εμάς τους νεώτερους τη φωτογραφία του κι ας διαβάσει το γράμμα του. Ας αναλογιστεί την ηρεμία που προδίδει το τελευταίο του σημείωμα προς την οικογένειά του, τη σύζυγο και τα ανήλικα παιδιά του. Κι ας σκεφτεί μετά πόσο θράσος έχει ένας πρωθυπουργός να σου λέει, σε τούτη τη γη που έχει ποτιστεί με το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων σαν του Σπυρίδωνα Καπετανάκη, ότι εκβιάστηκε και όφειλε να παραδώσει την πατρίδα και τον λαό του σαν κοπάδι για σφαγή.

Εμείς δεν ξεχνάμε, ούτε πρόκειται να συγχωρήσουμε τους προδότες. Δεν μας αφήνουν οι νεκροί μας.

Πηγή: του Δ.Καζάκη

15 Ιουλίου 1965: Πενήντα χρόνια από την αποστασία

Του Κωστή Χριστοδούλου

Η ανατροπή του Γεωργίου Παπανδρέου από το παλάτι και των έσω, ο ξένος παράγοντας και η Αθήνα στις φλόγες. Τα "Ιουλιανά" που αγγίζουν και την σημερινή επικαιρότητα

Είναι βράδυ της Πέμπτης 8 Ιουλίου. Ο Γέρος της Δημοκρατίας δειπνεί στο Καστρί μαζί με τον γιο του Ανδρέα και την σύζυγο του τελευταίου Μαργαρίτα. Το δείπνο διακόπτει η έλευση του αγγελιοφόρου του νεαρού βασιλιά Κωνσταντίνου ο οποίος θα έφερνε την απάντηση στον καθορισμό ημερομηνίας για συνάντηση που είχε ζητήσει ο Γεώργιος Παπανδρέου ώστε να συζητήσουν για το πως θα μπορούσαν να εξομαλυνθούν οι σχέσεις μεταξύ παλατιού με τον πρωθυπουργός. Ο νεαρός Ανδρέας ακούγοντας τον θόρυβο της μηχανής του αγγελιοφόρου βγαίνει και παραλαμβάνει τον φάκελο. Το περιεχόμενο του φακέλου σοκάρει τον παραλήπτη. Μέσα από μία μακροσκελή επιστολή κατηγορεί τον πρωθυπουργό και επεμβαίνει στο έργο του. Μεταξύ των άλλων αναφέρει:


" Εν Κερκύρα τη 8η Ιουλίου 1965

Κύριε πρωθυπουργέ

...Η κατάσταση της χώρας είναι ανώμαλος και ανησυχητική, καθιστώσα επείγουσαν, κατά την γνώμην μου, την λήψιν ριζικών και αδιαβλήτων από πάσης πλευράς μέτρων αποκαταστάσεως του σοβαρώς κλονισθέντος κράτους δικαίου, εδραιώσεως της νομικότητος και επαναφοράς του αισθήματος της ασφάλειας και της τάξης. Ανώμαλος κατέστη η κατάστασις, αφ'ης στιγμής εκ της ΚΥΠ, η οποία υπάγεται προσωπικώς εις υμάς και διοικείται υπό προσώπων της απολύτου εμπιστοσύνης σας, εξεπορεύθη συνωμοτική οργάνωσις εις τας ενόπλους δυνάμεις (σ.σ. εννοεί τον ΑΣΠΙΔΑ), μοναδικόν σκοπόν έχουσα την ανατροπήν του Συντάγματος της χώρας και την επιβολήν δικτατορίας ελεεινής μορφής...

...Σας καλώ να καταδικάσετε δημόσια την εναντίον μου συκοφαντικήν εκστρατείαν και να λάβετε σύντομα και αποδόσεως μέτρα διαλύσεως πάσης οργάνωσεως ή προπαρασκευής λαοκρατικών εκδηλώσεων ή προπαρασκευής λαοκρατικών εκδηλώσεων ή στάσεων, προπαρασκευαζόμενων ύφ' οιονδήποτε πρόσχημα προς υποδούλωσιν του ελληνικού λαού και κατάλυσιν της λαϊκής κυριαρχίας και των ατομικών ελευθεριών...

...Θεωρώ ότι αποτελεί υποχρέωσιν σας η άμεσος και άνευ δισταγμού πραγματοποίησις των όσων σας ζητώ. Η προειδοποίησίς μου αυτή είναι η τελευταία."

Είναι προφανές ότι ο Κωνσταντίνος είναι αποφασισμένος πλέον να ανατρέψει την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, εξαναγκάζοντας τον σε παραίτηση. Αυτό που ζητούσε ουσιαστικά ήταν η απομάκρυνση του υπουργού Εθνικής Άμυνας Π. Γαρουφαλιά. 

Η επόμενη πράξη παίχθηκε δύο μέρες αργότερα στην Κέρκυρα καθώς ο βασιλιάς ενημέρωσε τον πρωθυπουργό για την γέννηση του πρώτου παιδιού του, της Αλεξίας. Στο νησί των Φαιάκων ο πρωθυπουργός παίρνει μαζί του και τον πρόεδρο της Βουλής Γ. Αθανασιάδη - Νόβα πιστεύοντας σε ένα καλύτερο κλίμα. Αντίθετα το κλίμα δεν άλλαξε ενώ μετά την αποχώρηση της συνάντησης ο ο πρόεδρος της Βουλής παρέμεινε αρκετή ώρα με τον βασιλιά ετοιμάζοντας την επόμενη ημέρα.

Η συνάντηση, το απόγευμα της 15ης Ιουλίου στα ανάκτορα της Ηρώδου του Αττικού κράτησε ελάχιστα. Μετά από ένα τέταρτο ο Γεώργιος Παπανδρέου ενημέρωσε τους δημοσιογράφους που βρίσκονταν απ' έξω ότι "επήλθε διαφωνία. Αύριο θα υποβάλω παραίτησιν και θα προβώ εις ανακοινώσεις". 

Πριν όμως φθάσει στο Καστρί ο πρόεδρος της Βουλης και ηγετικό στέλεχος της Ένωσης Κέντρου Γεώργιος Αθανασιάδης - Νόβας, ο οποίος περίμενε ήδη σε κάποιο δωμάτιο των ανακτόρων κατά την διάρκεια της συνάντησης Κωνσταντίνου - Παπανδρέου, λαμβάνει από τον βασιλιά εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Μία κυβέρνηση η οποία έδειχνε ότι δεν θα μπορούσε να έχει μέλλον και κάπου εκεί μπαίνει ο αμερικανικός δάκτυλος ο οποίος παρεμβαίνοντας για να πείσουν τους να ορκισθούν ως υπουργοί της ως οι Κ. Μητσοτάκης και Δ. Παπασπύρου.

Τις επόμενες ημέρες η Αθήνα γνώρισε πρωτοφανείς διαδηλώσεις, στήριξης στο πρόσωπο του Γέρου της Δημοκρατίας, τόσο μαζικές όσο αυτές του Δεκεμβρίου του 1944. Στις διαδηλώσεις της 21 Ιουλίου, η αστυνομία δολοφονεί τον αριστερό φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα. 

Η κυβέρνηση Νόβα καταψηφίζεται και η Ελλάδα μπαίνει σε μία περίοδο που το παλάτι σε συνεργασία με την CIA δοκιμάζουν εναλλακτικές μέχρι να πετύχουν την ολοκλήρωση της αποστασίας, όπως πέρασε στην ιστορία η ανατροπή του Γεωργίου Παπανδρέου.

Τελικά η ανατροπή επιτυγχάνεται στις 24 Σεπτεμβρίου και η κυβέρνηση Στ. Στεφανόπουλου αποσπά ψήφο εμπιστοσύνης με 152 ψήφους. Πλέον η δημοκρατία είχε πληγωθεί αρκετά και είχε στρωθεί το χαλί με την βοήθεια των Αμερικάνων για την έλευση της χούντας.

http://news247.gr/

Ράχες Ικαρίας: Βιβλιοπαρουσίαση του έργου "Αθλητισμός και Κοινωνικά Κινήματα"

Aν η σχέση του αθλητισμού με τα κοινωνικά κινήματα είναι από μόνη της ενδιαφέρουσα, πολύ περισσότερο στην τρέχουσα περίοδο οι γενικές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, όπου με μαζικό τρόπο ο κόσμος της δουλειάς "υπενθύμισε" την παρουσία του και το ρόλο του με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, δημιουργούν ένα επιπλέον κίνητρο για συζήτηση.

Την Τετάρτη 22 Ιουλίου στις Ράχες θα γίνει εκδήλωση - συζήτηση για βιβλιοπαρουσίαση του βιβλίου "Αθλητισμός και Κοινωνικά Κινήματα"

-Αθλητικά σωματεία και διοργανώσεις σε περιόδους κοινωνικών και απελευθερωτικών αγώνων
-Ο εργατικός αθλητισμός στο Μεσοπόλεμο
-Εργατικές Ολυμπιάδες και Σπαρτακιάδες
-Αθλητισμός και Αντίσταση στην περίοδο της γερμανικής Κατοχής
-Διώξεις αθλητών και συλλόγων: εμφύλιος, εξορίες, δικτατορία 67-74
-Η αθλητική αλληλεγγύη κατά τη μνημονιακή περίοδο

Εκδόσεις: Νότιος Άνεμος notiosanemos.editions@yahoo.gr

Ιούλης 1965 - Ιουλιανά: Όταν η δημοκρατία απαξιώνεται (βίντεο-φώτο)

Ο Μποστ απεικονίζει τον δοτό πρωθυπουργό Γ. Αθανασιάδη-Νόβα ως ιδιοκτήτη του «νέου μικρομάγαζου» να αφηγείται τα βάσανα του επαγγέλματος σε υποψήφιο γκαρσόνι (δηλ. βουλευτή που σκέφτεται αν θα αποστατήσει -αν δεν κάνω λάθος δεν απεικονίζεται συγκεκριμένος πολιτικός, αλλά ένας τυπικός κεντρώος βουλευτής). Να προσεχτεί ότι ο Νόβας φοράει μεν την ποδιά του ταβερνιάρη, αλλά και το απαραίτητο παπιγιόν που ήταν το σήμα κατατεθέν του.

Ο Γ. Παπανδρέου αναγκάζεται σε παραίτηση.Κυβέρνηση αποστατών υπο τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα. Ο λαός ξεκινά ανένδοτο αγώνα για την τήρηση της Συνταγματικής νομιμότητας(114). Οι διαδηλώσεις οι πορείες και οι συγκρούσεις με την αστυνομία θα διαρκέσουν 70 ημέρες(16-7-1965/25-9-1965).

50 χρόνια από τα Ιουλιανά, την περίοδο πολιτικής αστάθειας που ακολούθησε την αποπομπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου στις 15 Ιουλίου 1965 έως το πραξικόπημα των συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου 1967.

Η περίοδος αυτή είναι γνωστή και ως Αποστασία του 1965 αφού μετά την παραίτηση Γ. Παπανδρέου οι κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν διαδοχικά από βουλευτές της Ενώσεως Κέντρου ήταν αποτέλεσμα χρηματισμού και υποσχέσεων ανάληψης πολιτικών αξιωμάτων. Έτσι, μερίδα του Τύπου και του λαού απέδωσε το χαρακτηρισμό του «αποστάτη» στους βουλευτές που ανέβαιναν στην εξουσία. Η περίοδος αυτή χρωματίστηκε και από την έντονη ανάμειξη του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, παραβιάζοντας τις διατάξεις του Συντάγματος του 1952.

Ένα χρόνο πριν τα Ιουλιανά, το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου είχε κερδίσει τις εκλογές το Φεβρουαρίου του 1964 με ποσοστό που άγγιξε το 52,72%, με αποτέλεσμα ο Γ. Παπανδρέου να σχηματίσει για πρώτη φορά αυτοδύναμη κυβέρνηση με 171 βουλευτές. Η περίοδος της αποσταθεροποίησης ξεκίνησε με αφορμή τη διαμάχη του Γ. Παπανδρέου με τον βασιλιά Κωνσταντίνο για τον υπουργό Εθνικής Άμυνας και την αλλαγή του αρχηγού του ΓΕΣ. Απ’ την μια πλευρά, ο Παπανδρέου επιθυμούσε να αντικαταστήσει τον ως τότε υπουργό Πέτρο Γαρουφαλιά και τον αρχηγό του ΓΕΣ Γεννηματά, στους οποίους έλεγχο ασκούσε το παλάτι με ανθρώπους της εμπιστοσύνης του. Τη θέση του υπουργού άμυνας θα αναλάμβανε ο γιος του, Ανδρέας Παπανδρέου.

Στην άλλη πλευρά του νομίσματος, όμως, ο βασιλιάς εξέφραζε έντονα την άρνησή του να συναινέσει υπογράφοντας τα σχετικά διατάγματα, αν δεν ενέκρινε πρώτα τους αντικαταστάτες. Ο Π. Γαρουφαλιάς, έχοντας την πλήρη υποστήριξη του παλατιού, αρνούνταν να εγκαταλείψει το αξίωμά του, ακόμα κι όταν ο Γ. Παπανδρέου τον διέγραψε από την Ένωση Κέντρου. Τελικά ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε να αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, αντιμετωπίζοντας την ίδια αρνητική στάση του βασιλιά για ακόμη μια φορά. Ο Κωνσταντίνος επιθυμούσε να τοποθετηθεί πρόσωπο της δικής του εμπιστοσύνης, και τότε ο Γ. Παπανδρέου, μη μπορώντας να αποδεχτεί ότι ο πρωθυπουργός δε μπορεί να αναλάβει όποιο υπουργείο επιθυμεί, παραιτήθηκε.

Της τελικής αυτής έκβασης, είχε προηγηθεί το χρονικό διάστημα 5 ημερών (8-14 Ιουλίου) μέσα στο οποίο έγινε η ανταλλαγή πέντε οξύτατων επιστολών μεταξύ του Κωνσταντίνου και του Παπανδρέου, σχετικά με την υπογραφή του διατάγματος για την αντικατάσταση του Γαρουφαλιά, καθώς και μία μεταξύ τους συνάντηση στην Κέρκυρα. Αδιαμφισβήτητα, οι επιστολές του βασιλιά συνιστούσαν αντισυνταγματική επέμβαση στη διακυβέρνηση της χώρας. Η τελευταία συνάντηση του Κωνσταντίνου με τον Παπανδρέου έγινε στα ανάκτορα (σημερινό Προεδρικό Μέγαρο, στην οδό Ηρώδου Αττικού) το απόγευμα της 15ης Ιουλίου. Η διάρκειά της ήταν δέκα λεπτά, διάστημα αρκετό για να επιβεβαιωθεί η προδιαγεγραμμένη ρήξη.

Μετά την προφορική δήλωση της παραίτησης του Γ. Παπανδρέου, ο επόμενος πρωθυπουργός, Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας, μέλος της Ενώσεως Κέντρου, ορκίστηκε μέσα στην επόμενη ώρα, χωρίς να έχει συνταχθεί ακόμα η έγγραφη παραίτηση της κυβέρνησης. Oι δρόμοι της Aθήνας γέμισαν από διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για την ανατροπή του νόμιμου πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου ενώ οι κινητοποιήσεις που οργανώνονταν από την Ένωση Κέντρου και την αριστερή ΕΔΑ κατέληγαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία θύμα των οποίων υπήρξε και ο 25χρονος φοιτητής και στέλεχος της Αριστεράς Σωτήρης Πέτρουλας.

Την παραίτηση του Αθανασιάδη-Νόβα διαδέχτηκε η κυβέρνηση του Ηλία Τσιριμώκου στις 18 Αυγούστου ενώ ένα μήνα μετά πρωθυπουργός ορκίστηκε ο Στέφανος Στεφανόπουλος. Στην κυβέρνηση του Στεφανόπουλου συμμετείχαν οι Τσιριμώκος και Νόβας ως αντιπρόεδροι και ο Μητσοτάκης ως υπουργός Συντονισμού και Οικονομικών. Τα πραγματικά αίτια της κρίσης της δημοκρατίας δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμα αφού σχεδόν κανείς πρωταγωνιστής των Ιουλιανών δεν έχει ανοίξει τα χαρτιά του.

Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός ότι ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και η μητέρα του Φρειδερίκη ήθελαν να ελέγχουν πλήρως το στράτευμα μπορεί να δικαιολογήσει την άρνηση του πρώτου στην αποπομπή των προσώπων εμπιστοσύνης του σε βασικές θέσεις. Πηγές αναφέρουν ότι ταυτόχρονα το παλάτι επεδίωκε τη διάσπαση της Ένωσης Κέντρου αφού η δημοτικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου εκείνη την εποχή σημείωνε άνοδο. Κύρια θέση του ήταν η ανεξαρτητοποίηση της εξωτερικής πολιτικής από την πολιτική των ΗΠΑ και των λοιπών δυτικών συμμάχων.

Είναι πιθανό, βλέποντας τη δημοτικότητά του να ανεβαίνει, στελέχη τόσο του εσωτερικού (επίδοξοι διάδοχοι του Γ. Παπανδρέου που ένιωθαν να απειλούνται τα σχέδιά τους, όπως ο Κ. Μητσοτάκης) όσο και του εξωτερικού (Αμερικανοί αξιωματούχοι) να επιθυμούσαν με την κρίση αυτή να ανακόψουν την πορεία του. Σε συζητήσεις με αμερικανούς διπλωμάτες λίγο πριν τα γεγονότα του Ιουλίου ο Κ. Μητσοτάκης είχε εκφράσει την άποψη ότι ο Α. Παπανδρέου ήταν η κύρια πηγή των προβλημάτων της Ε.Κ. και ότι θα έπρεπε να απομακρυνθεί τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την Ελλάδα.

Όποια από τα παραπάνω και να είναι τα βαθύτερα αίτια της πολιτικής αποσταθεροποίησης, τα αποτελέσματά τους ήταν κάτι παραπάνω από ορατά. Η πολιτική αστάθεια ήταν μια από τις πρώτες συνέπειες της αποστασίας που συνδυασμένη με το γενικότερο κλίμα απογοήτευσης του λαού από τον πολιτικό κόσμο, την απαξίωσή των τελευταίων και την απορρύθμιση των μηχανισμών άμυνας της δημοκρατίας άνοιξαν το δρόμο για το πραξικόπημα της 21ης Ιουλίου 1967.

https://lefterianews.wordpress.com

Δύο άγνωστοι αγωνιστές της Ικαρίας

Κάμπος Ικαρίας

Ξηρός Γιάννης

Στην κατηφόρα μιας απότομης ράχης βουνού, πάνω από τη θάλασσα, με γκρεμούς δεξιά κι αριστερά, βρίσκεται καρφωμένο το χωριουδάκι της Ικαρίας Δρούτσουλας. Οι κάτοικοί του καλλιεργητές των μικρών κτημάτων τους και κτηνοτρόφοι. Ο Δρούτσουλας είναι ένα χωριό που φρόντισε του διωκόμενους αγωνιστές του κινήματος που κατέφυγαν στα βράχια του για να γλιτώσουν από τον χωροφύλακα και τον παρακρατικό.

Εδώ σε αυτό το χωριό, ανάμεσα σε βράχια πυκνά κρύβονταν ο αγωνιστής του ΕΑΜ Ικαρίας και του ΚΚΕ, Γιάννης Ξηρός το 1946. Πολέμησε τον κατακτητή και για την προσφορά του αυτή, το κεφάλι του επικυρήχθηκε για 200.000 δραχμές. Ο Γιάννης Ξηρός παρέμενε συχνά για 1-2 βράδια στον Δρούτσουλα για να τακτοποιεί τις οργανωτικές δουλειές που του έχουν ανατεθεί.

Ένα βράδυ ένα απόσπασμα Χωροφυλακής έχει κυκλώσει τον Δρούτσουλα. Ο Γιάννης Ξηρός βρίσκεται κρυμμένος μέσα στα βράχια τελείως άοπλος και περικυκλωμένος. Ο κλοιός σφίγγει γύρω του. Ο Ξηρός προσπαθεί να κινηθεί αθόρυβα και γρήγορα και να φύγει τρέχοντας προς τα ψηλότερα σημεία μέσα από τα χωράφια. Οι χωροφύλακες τον εντοπίζουν και ξεκινούν ένα μπαράζ καταιγιστικών πυρών. Ο Γιάννης Ξηρός χτυπιέται από δεκάδες σφαίρες και πέφτει. Τον βρίσκουν πεσμένο με τα χέρια μπροστά.

Το περιστατικό αυτό παρουσιάστηκε ως "σκληρή μάχη" με "συμμορίτες" από τον αστικό τύπο.


Πίτακας Νίκος

Ο αγωνιστής του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος Νίκος Πίτακας υπήρξε μέλος του ΚΚΕ Ικαρίας και μέλος του τοπικού ΕΑΜ κατά τα χρόνια της Κατοχής. Εργάτης στο επάγγελμα κατάγονταν από το χωριό Κάμπος και εργάζονταν μεροκαματιάρης σε όποιο έργο μπορούσε να βρει στο νησί. Κατά το 1945 αναγκάστηκε να βγει στο βουνό διωκόμενος ως "συμμορίτης" από δεξιό κράτος και παρακράτος.

Ο Νίκος Πίτακας αναγκάζονταν να εργάζεται παράλληλα, ζώντας τη ζωή του διωκόμενοι αγωνιστή για να συντηρήσει το σπίτι του που δεν είχε άλλους πόρους από την εργασία του ιδίου. Έτσι ο Νίκος εργάζεται σε απόμακρα σημεία του νησιού αφήνοντας πίσω το όπλο και φορώντας τα ρούχα του εργάτη. Την άνοιξη του 1946 εργάζονταν σε μια ασβεστοκάμινο στην περιοχή του χωριού του.

Μια μέρα είτε μετά από καταγγελία, είτε τυχαία, ένα απόσπασμα χωροφυλάκων κυκλώνει την ασβεστοκάμινο και ακινητοποιεί τους εργάτες. Συλλαμβάνουν τον Πίτακα και χωρίς να τον περάσουν από δίκη ή να τον μεταφέρουν καν σε κάποιο σταθμό διοίκησης, τον εκτελούν λίγα μέτρα πιο πέρα με μια ριπή αυτόματου.

Και αυτό το περιστατικό παρουσιάστηκε ως "σκληρή μάχη" με "ληστοσυμμορίτες" από τον αστικό τύπο.

http://kokkinosfakelos.blogspot.gr/

Πέρασαν κιόλας 19 χρόνια... σε θυμόμαστε πάντα

Το καπλάνι της Σάμου

Στέκει περήφανο μέσα στη γυάλινη προθήκη του και κοιτάζει τον επισκέπτη. Εχει εμπνεύσει με την ιστορία του τη γνωστή πεζογράφο Αλκη Ζέη, η οποία μέσα από το ομώνυμο βιβλίο της του χάρισε την αθανασία. Είναι το «Καπλάνι της Βιτρίνας», ένα αιλουροειδές (είδος της ασιατικής τίγρης) που αποτελεί έκθεμα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας των Μυτιληνιών Σάμου.

Το ζώο αναγκάστηκε τη δεκαετία 1870 - 1880, είτε από πλημμύρα του ποταμού Μαίανδρου είτε από πυρκαγιά, να περάσει κολυμπώντας στη Σάμο από την απέναντι ακτή της Μικράς Ασίας.

Εγκαταστάθηκε στα υψώματα γύρω από τους Μαυραντζαίους και έγινε ο φόβος των κοπαδιών και των κατοικίδιων ζώων της περιοχής.

Αγρότες το καταδίωξαν και το ανάγκασαν να καταφύγει σε μία σπηλιά, που ονομάστηκε από τότε καπλανότρυπα. Οι διώκτες, μην τολμώντας να μπούνε μέσα στη σπηλιά, χτίσανε στο άνοιγμα τοίχο με μεγάλες πέτρες.

Το άφησαν κλεισμένο περίπου τρεις μήνες προσδοκώντας να ψοφήσει από πείνα και δίψα. Αυτό όμως διατηρήθηκε ακμαίο τρώγοντας υπόλοιπα παλιών του θηραμάτων που είχε αποθηκεύσει και πίνοντας το νερό που μαζευόταν σε μια γούβα της σπηλιάς.

Υστερα από αρκετό διάστημα, περίεργοι να διαπιστώσουν αν είχε ψοφήσει, άνοιξαν από πάνω τρύπα, κρέμασαν ένα σχοινί δεμένο σε πεύκο και κατέβηκε στη σπηλιά ο Γεράσιμος Γλιαρμής.

Εκεί το ζώο τού επιτέθηκε και όταν άρχισε να καλεί σε βοήθεια, προσέτρεξε ο αδερφός του Νικόλαος, ο οποίος κατάφερε να το σκοτώσει. Ο Γεράσιμος Γλιαρμής, όμως, είχε στο μεταξύ πληγωθεί στο στήθος από τα νύχια του θηρίου και πέθανε από τα τραύματα λίγες ημέρες μετά. Το ζώο ταριχεύτηκε στη συνέχεια και αγοράστηκε από την οικογένεια Νικολαρείση, η οποία το τοποθέτησε στο σαλόνι του σπιτιού της, στη Σάμο, στη βιτρίνα που είναι και σήμερα.

Το βιβλίο της Άλκης Ζέης

Πενηνταδύο χρόνια (1963-2015) από την πρώτη κυκλοφορία του.

Το καπλάνι της βιτρίνας διαδραματίζεται το 1936, με πρωταγωνίστριες τη Μέλια και τη Μυρτώ, οι οποίες, πότε ΕΥ-ΠΟ και πότε ΛΥ-ΠΟ, περνούν το καλοκαίρι στο Μαλαγάρι της Σάμου σ’ ένα σπίτι που σφύζει από ζωή. Ήρωες τα παιδιά του χωριού, οι γονείς, ο παππούς, η θεία Δέσποινα, η υπηρέτρια η Σταματούλα, ο εξάδελφος Νίκος.

Ο Μεταξάς επιβάλει δικτατορία και όλα αλλάζουν. Λέξεις σβήνονται από το λεξιλόγιο του σπιτιού, ο Νίκος εξαφανίζεται, μυστικά πρέπει να κρατηθούν, το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μετατρέπεται σε κέντρο αντίστασης… Για χρόνια, Το καπλάνι παρέμεινε στη μνήμη των ηρωίδων μέσα στη βιτρίνα της σάλας, στο Μαλαγάρι, καθώς δεν πρόλαβε να μπει στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων γιατί λογοκρίθηκε ως κομμουνιστικό.

Στη συνέχεια αποσύρθηκε, επανακυκλοφόρησε μετά τη χούντα των συνταγματαρχών, γοήτεψε, σχολιάστηκε, μεταφράστηκε, έγινε μάθημα στο πανεπιστήμιο, τηλεοπτική σειρά από την κρατική τηλεόραση, αγαπήθηκε από τους ενήλικες, ιδεολογικούς συντρόφους και απ’ αυτούς της «άλλης πλευράς», και κατάκτησε τους φυσικούς του αναγνώστες.

Γιατί όμως; Τι έχει αυτό το βιβλίο που καθιερώθηκε παγκοσμίως ως ένα από τα κορυφαία βιβλία για παιδιά καθιερώνοντας και τη συγγραφέα του ως πρωτοπόρο στην ιστορία της ελληνικής παιδικής λογοτεχνίας; Ήταν εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι γραφόταν εκείνη την εποχή για παιδιά!

Η Άλκη Ζέη παραβίασε και κατάρριψε με Το καπλάνι πολλά στεγανά, και πρώτα απ’ όλα τον μύθο και την άποψη ότι τα κοινωνικά και πολιτικά που συμβαίνουν στον κόσμο ξεπερνούν την αντίληψη των παιδιών. Δεν έκανε λοιπόν μια τομή, όπως δηλώνει συχνά, αλλά πολλές, προάγοντας, μαζί με άλλους συγγραφείς που ακολούθησαν μετέπειτα, το κοινωνικό μυθιστόρημα για παιδιά.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΖΑΣ ΝΤΕΚΑΣΤΡΟ

http://samostimes.gr/

Η ανατριχιαστική δήλωση του Ανδρέα το 1995 [βίντεο]

«Στο μέλλον οι εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν θα παίζουν ρόλο. Θα κάνει κουμάντο η Γερμανία» 

Μία προφητική δήλωση που είχε κάνει ο Ανδρέας Παπανδρέου κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στη Σύνοδο Κορυφής των Καννών το 1995 φαίνεται να επιβεβαιώνεται πλήρως σήμερα.

Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας είχε προβλέψει δεκαοχτώ χρόνια πριν την αποδυνάμωση των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων προς όφελος ενός ευρωπαϊκού διευθυντηρίου με επικεφαλής την ενοποιημένη Γερμανία.

Τότε είχε πει χαρακτηριστικά «Βρίσκω ότι πάμε σ ένα είδος συρρίκνωσης της εθνικής δύναμης αλλά όχι στο βωμό μιας συλλογικής δημοκρατικής διαδικασίας. Στο βωμό των κρίσεων και των συμφερόντων. Συμφερόντων, το λέγω, ρητά... δεν θέλω ν' αποκαλύψω ονόματα. Σας λέγω όμως ότι εδώ...υπάρχει σαφές σχέδιο για τη μηδενοποίηση των εθνικών κυβερνήσεων οι οποίες δεν θα μπορούν να παίξουν δημοκρατικά αποτελεσματικό ρόλο, αλλά θα υπόκεινται στις κατευθύνσεις που μας δίνει το διευθυντήριο...».

Να σημειωθεί ότι στην σύνοδο των Καννών ο Παπανδρέουυ είχε συγκρουστεί με τον τότε πρωθυπουργό της Ισπανίας Φελίπε Γκονζάλες ο οποίος αν και σοσιαλιστής και εκπρόσωπος των λεγόμενων χωρών του Ευρωπαικού Νότου είχε συμπαραταχθεί με την Γερμανία σε μια σειρά από οικονομικά ζητήματα που δεν ευνοούσαν τις φτωχές χώρες της ΕΕ, αλλά και στο Σκοπιανό προκαλώντας την οργή του Ανδρέα. Αυτόν εννοεί στην αρχή της συνέντευξης τύπου μιλώντας για το πόσο ξένος αισθάνθηκε ανάμεσα σε υποτιθέμενους εκπροσώπους προοδευτικών κυβερνήσεων.

Μάλιστα, δύο Ελληνες δημοσιογράφοι μετέφεραν τις δηλώσεις Παπανδρέου στον Φελίπε Γκονζάλες που τον αφορούσαν, ο οποίος έδινε συνέντευξη στην ακριβώς διπλανή αίθουσα, με αποτέλεσμα ο Ισπανός πρωθυπουργός να απαντήσει ειρωνικά. Οι δηλώσεις Γκονζάλες προκάλεσαν την πικρία και την οργή του Ανδρέα Παπανδρέου και λίγο αργότερα μετά από τηλεγράφημα του γαλλικού πρακτορείου που περιέγραφε την «παρεξήγηση» η ισπανική αποστολή αναγκάστηκε να ανασκευάσει τις δηλώσεις του Ισπανού πρωθυπουργού αναφέροντας ότι παρερμηνεύτηκαν. Ο Γκονζαλες διευκρίνησε τότε "οτι τιμά και σέβεται τον μεγάλο πολιτικό Ανδρέα Παπανδρέου".

Στην σύνοδο των Καννών έγινε αισθητική και η απουσία δύο μεγάλων ευρωπαίων πολιτκών του Μιτεράν και του Κολ, φίλων του Ανδρέα, που είχαν αντικατασταθεί απο τον Σιράκ και τον Σρέντερ. Η σύνοδος των Καννών υπήρξε μια κομβική στιγμή της συγχρονης ευρωπαικής ιστορίας ακριβώς γιατί δρομολογεί ουσιαστικά την ευρώπη των δυο ταχυτήτων και επισημοποιεί την πολιτκή κυριαρχία της Γερμανίας έναντι των εταίρων της.

http://www.iefimerida.gr/

Σάμος: «Το τελευταίο καραβόσκαρο στους ταρσανάδες του Όρμου»

Ο Δήμος Σάμου σε συνεργασία με το Πνευματικό Ίδρυμα Σάμου «Νικόλαος Δημητρίου» και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Όρμου Μαραθοκάμπου «Άγιος Νικόλαος» διοργανώνει την έκθεση: «Το τελευταίο καραβόσκαρο στους ταρσανάδες του Όρμου», την Παρασκευή, 19 Ιουνίου 2015, στην αίθουσα του Δημοτικού Σχολείου στον Όρμο Μαραθοκάμπου. 

Η έκθεση πραγματοποιείτε στο πλαίσιο του προγράμματος προετοιμασίας του Μουσείου Ναυπηγικών και Ναυτικών Τεχνών του Αιγαίου με τη διοργάνωση εκδηλώσεων ενημέρωσης του κοινού για τη δημιουργία του νέου Μουσείου στη Σάμο.

Η έκθεση θα φιλοξενήσει μια επιλογή φωτογραφιών από την κατασκευαστική πορεία του καραβόσκαρου «Ιωάννης Κ.», το οποίο αποτελεί και το τελευταίο μεγάλο σκαρί που ναυπηγήθηκε στον Όρμο Μαραθοκάμπου.

Η ναυπήγησή του ξεκίνησε το 1979 και ολοκληρώθηκε με αργούς ρυθμούς το 1986. Το Ιωάννης Κ ήταν το στερνό δημιούργημα του Κώστα Κιουλμπαξώτη, φημισμένου ναυπηγού του Όρμου με μικρασιατική καταγωγή. Το ναυπήγησε για να το χρησιμοποιήσει ο ίδιος, αλλά δεν πρόλαβε να το ταξιδέψει, καθώς πέθανε μέσα στο σκάφος του το 1987.

Ένα Σαμιακό Ιστορικό Ντουκομέντο

Βιβλίο Πρακτικών Γενικής Συνέλευσης Πληρεξουσίων Ηγεμονίας Σάμου επί ηγεμονίας του Μιχαήλ Γρηγοριάδου, 1901. 

Αρχείο Γενικών Συνελεύσεων των Πληρεξουσίων της Ηγεμονίας Σάμου, 1834 - 1912

Τον φάγανε !!!

Σαν χθες το 1957 δολοφονήθηκε ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης, ο ηγέτης του ΕΛΑΣ και της Εθνικής Αντίστασης.

Ήταν Παρασκευή, 31 Μάη 1957, γύρω στη 1.40 το μεσημέρι, όταν στην παραλιακή λεωφόρο του Αλίμου μια βαριά πράσινη «Μπουίκ», με αριθμό ΞΑ 1941, τρέχοντας με ταχύτητα 120 χιλιομέτρων, έπεσε πάνω στον Στ. Σαράφη και στη σύζυγό του Μάριον, σκορπίζοντας το θάνατο.

Οδηγός του μοιραίου αυτοκινήτου ο Ιταλοαμερικανός υποσμηνίας Μάριο Μουζάλι, που υπηρετούσε στην 22η Μοίρα Διαβιβάσεων της αμερικανικής αεροπορικής βάσης του Ελληνικού. Μια ώρα μετά, η καρδιά του Στέφανου Σαράφη δε χτυπούσε πια και ο τιμημένος λαϊκός ηγέτης έφευγε από τη ζωή, σε ηλικία 66 ετών.

Η είδηση του θανάτου του στρατηγού έγινε πολύ γρήγορα γνωστή. Οι εφημερίδες έβγαλαν έκτακτα παραρτήματα και σε λίγες ώρες πλήθος πολιτών συνέρρεε στα γραφεία της εφημερίδας της ΕΔΑ «ΑΥΓΗ», στην οδό Ομήρου, για να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες. 

Σε κάθε γωνιά της Αθήνας, ο χαμός του στρατηγού – που τότε ήταν βουλευτής και γενικός γραμματέας του Γενικού Συμβουλίου της ΕΔΑ – ήταν το κύριο θέμα συζήτησης. «Τον φάγανε!!!», ήταν η γνώμη που κυριαρχούσε. «Τον φάγανε!!!», έλεγε το λαϊκό ένστικτο.

Κι όταν πια έγινε γνωστό πως το μοιραίο αυτοκίνητο οδηγούσε σμηνίας που υπηρετούσε στην αμερικανική βάση, κανείς δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία πως ο στρατηγός είχε δολοφονηθεί. ...

Σαν σήμερα στις 30 Μάη 1941, Γλέζος και Σάντας κατεβάζουν τη σβάστικα από την Ακρόπολη

Με μια ενέργεια που προκάλεσε παγκόσμιο θαυμασμό οι φοιτητές τότε Μανώλης Γλέζος και Απόστολος Σάντας κατεβάζουν από την Ακρόπολη τη γερμανική σημαία στις 30 Μαΐου 1941. 

Ήταν ξημερώματα της 30ης Μαΐου 1941 όταν οι δύο 19χρονοι νέοι σκαρφαλώνουν στον Ιερό Βράχο και κατευθύνονται προς τον Παρθενώνα με στόχο να κατεβάσουν τη γερμανική σημαία του Γ' Ράιχ.

Είχε συμπληρωθεί ένας μήνας από την παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς, που ολοκλήρωναν τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα με την κατάληψη της Κρήτης.

Ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας συλλαμβάνουν το παράτολμο σχέδιο ένα ανοιξιάτικο σούρουπο, όταν από το Ζάππειο αντίκρισαν την Ακρόπολη. Αποφασίζουν να το υλοποιήσουν, φροντίζοντας μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, αφού τυχόν αποτυχία σήμαινε θάνατο.

Οι δύο φοιτητές πηγαίνουν στην Εθνική Βιβλιοθήκη και διαβάζουν ό,τι σχετικό υπάρχει με τον Ιερό Βράχο: τις σπηλιές, τις τρύπες και κάθε λογής χάρτες της Ακρόπολης.

Γρήγορα, αντιλαμβάνονται ότι η μόνη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουν για να μην γίνουν αντιληπτοί από τους Γερμανούς φρουρούς ήταν μέσω του Πανδρόσειου Άντρου.

Το πρωί της 30ης Μαΐου 1941, ο Γλέζος και ο Σάντας πληροφορήθηκαν από το ραδιόφωνο ότι η Κρήτη είχε πέσει. Οι Γερμανοί με προκηρύξεις κόμπαζαν για το κατόρθωμά τους. Ήταν η κατάλληλη στιγμή να δώσουν ένα αποφασιστικό χτύπημα στο γόητρο του κατακτητή. Θα δρούσαν το ίδιο βράδυ. Μόνα τους όπλα ένα φανάρι και ένα μαχαίρι.

Ώρα 9:30 το βράδυ. Η μικρή φρουρά της Ακρόπολης βρίσκεται στα Προπύλαια. Ο Γλέζος και ο Σάντας πηδούν τα σύρματα, σέρνονται ως τη σπηλιά του Πανδρόσειου Άντρου και χρησιμοποιούν τις σκαλωσιές των αρχαιολόγων προκειμένου να ανεβούν.

Προχωρούν προς τον ιστό της σημαίας και για καλή τους τύχη εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει κανένας φρουρός που θα μπορούσε να τους ανακαλύψει. Με γρήγορες κινήσεις κατεβάζουν το σύμβολο του Γ' Ράιχ το οποίο μάλιστα ήταν τεραστίων διαστάσεων.

Διπλώνουν τη σημαία και ακολουθούν την ίδια διαδρομή προκειμένου να κατέβουν καταφέρνοντας να μη γίνουν αντιληπτοί για ακόμη μια φορά.

Νωρίς το πρωί της επομένης η γερμανική φρουρά μένει εμβρόντητη μπροστά στο θέαμα του κενού ιστού. Οι γερμανικές αρχές διατάζουν ανακρίσεις, εκτελούν τους άνδρες της φρουράς και απαλλάσσουν τους Έλληνες διοικητές των αστυνομικών τμημάτων της περιοχής από τα καθήκοντά τους.

Η σβάστικα θα αντικατασταθεί μόλις στις 11 το πρωί, ωστόσο αυτές οι ώρες που ο ιστός παρέμεινες κενός αποτέλεσαν το πιο ισχυρό τονωτικό για το ηθικό των Ελλήνων.

Στην ουσία η υποστολή του ναζιστικού συμβόλου αποτέλεσε την πρώτη αντιστασιακή πράξη στην κατεχόμενη Αθήνα και αποτέλεσε την απαρχή της οργάνωσης του αντιστασιακού κινήματος.

Εξιστορώντας το εγχείρημα υποστολής της χιτλερικής σημαίας από τον βράχο της Ακρόπολης στον Ηλία Πετρόπουλο, ο Λάκης Σάντας είχε πει: "Κι έξαφνα ένα δειλινό που ήμαστε στο Ζάππειο και ο ήλιος έγερνε λούζοντας τον ορίζοντα με εκείνα τα χρώματα που μόνο ο αττικός ουρανός έχει, τα μάτια μας γύρισαν στον βράχο της Ακροπόλεως.

Μέσα στο υπέροχο φόντο της δύσης σταθήκαμε και κοιτούσαμε. Και τότε... το βλέμμα μας έπεσε πάνω στη σημαία τους που υπερήφανα κυμάτιζε ψηλά-ψηλά και η βαριά σκιά της πλάκωνε καταθλιπτικά όλη την Αθήνα, όλη την αττική γη. Να τι πρέπει να τους κάνομε! 

Ήρθε η σκέψη σαν σπίθα. Να τους την πάρουμε. Να την γκρεμίσουμε και να την ξεσχίσουμε και να πλύνουμε έτσι τη βρωμιά από τον Ιερό Βράχο.

Την είχαν στήσει αυτήν την ίδια την πολεμική τους σημαία οι Ναζί θριαμβευτικά ως τότε στη Βαρσοβία, στη Βιέννη, στην Αμβέρσα, στη Νορβηγία, στο Παρίσι και στο Βελιγράδι και απειλούσαν να τη στήσουν σε όλο τον κόσμο τότε.

Μα εδώ είναι Ελλάδα. Είναι η μικρή χώρα που απ' αυτή ξεπετάχτηκε η φλόγα του Πολιτισμού. Είναι η χώρα που δίνει το παράδειγμα πάντα στις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας".

http://www.koutipandoras.gr/

Η Πολεμική μας Αεροπορία τιμά τον ήρωα Σμηναγό Κωνσταντίνο Ηλιάκη (video)

Εννέα χρόνια πέρασαν από τότε που ο Σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης υπερασπίστηκε σε αερομαχία, κοντά στην Κάρπαθο, την πατρίδα του μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος του, συγκατελεγόμενος και αυτός στη χορεία των ηρώων.

Τη μνήμη του ήρωα σμηναγού τίμησαν την 26η Μαΐου οι κάτοικοι της Καρπάθου στο πλαίσιο εκδηλώσεων τιμής και μνήμης που συνδιοργάνωσαν η Πολεμική Αεροπορία και οι Δήμοι Καρπάθου και Χανίων.

Παρόντες στις εκδηλώσεις ήταν ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης κ. Πάνος Καμένος , η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, εκπρόσωποι των κομμάτων, εκπρόσωποι από την Αντιπεριφέρεια Χανίων και τον Δήμο Χανίων, συνάδελφοί του από την 115 ΠΜ, συγγενείς, εκπρόσωποι από την τοπική ηγεσία και πλήθος κόσμου.

inkarpathos

Δήλωση Αντιπεριφερειάρχη Σάμου

Στις 24/2/1994 η Βουλή των Ελλήνων με ομόφωνη απόφασή της ανακήρυξε τη 19η Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο». Έτσι, την Κυριακή 24/5/2015 και στην Ενότητά μας πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις μνήμης και τιμής.

Η ιστορική αλήθεια είναι καθαρή και δεν επιδέχεται παρερμηνείες. Η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο υπήρξε το αποτέλεσμα της απόφασης των Τούρκων εθνικιστών για επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών εθνοτήτων.
Αυτό συνέβη με εξαιρετικά οδυνηρό τρόπο: με τις γενοκτονίες των χριστιανικών λαών, Ελλήνων και Αρμενίων, με την υποχρεωτική έξοδο όσων επιβίωσαν και με τη βίαιη τουρκοποίηση των μουσουλμανικών εθνοτήτων. Από τους 700.000 χιλιάδες Ποντίους που ζούσαν ως το 1913 στον Πόντο περισσότεροι από 353.000 εξοντώθηκαν μέχρι το 1923.

Η σύνδεση του σύγχρονου Ελληνισμού με τη γνώση του ιστορικού παρελθόντος του –χωρίς εξωραϊσμούς και «συνωστισμούς», αλλά και χωρίς εξάρσεις φανατισμού- είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την εθνική αυτογνωσία και την επιβίωσή του.

Ο ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΣΑΜΟΥ

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΤΡΑΚΑΖΟΣ

Σαν σήμερα 23 Μάη ψηφίζεται το νέο Σύνταγμα της Ελλάδας

23 Μάη του 1911 - Ψηφίζεται το νέο Σύνταγμα της Ελλάδας, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Διαφορετικές προσεγγίσεις για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου ?

Ο Βουλευτής του Νομού Σάμου κ. Δημήτρης Σεβαστάκης μας έστειλε το πιο κάτω δελτίο τύπου που πιο κάτω δημοσιεύουμε:

Οι χιλιάδες Έλληνες του Πόντου, σκοτωμένοι και διωγμένοι, ήταν τα θύματα της «νέας τάξης πραγμάτων» που επιβλήθηκε το 1922 σε βάρος του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας.

Η περίοδος 1916-1923, αποτελεί μαύρη σελίδα στην ιστορία του Ελληνισμού αλλά και στην ιστορία του πολιτισμένου κόσμου και του συστήματος αξιών που επικαλούνταν πάντα η Ευρώπη.

 Σήμερα για άλλη μια φορά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια «νέα τάξη πραγμάτων» που σαρώνει το ευρωπαϊκό ιδεώδες της προόδου και της αλληλεγγύης των λαών. 

Στην κρίσιμη αυτή στιγμή στεκόμαστε σιωπηλοί και με σεβασμό απέναντι στους Πόντιους Έλληνες που δοκιμάστηκαν σκληρά από τον τουρκικό σωβινισμό. Οι Έλληνες Πόντιοι, με το προοδευτικό πνεύμα, την εργατικότητα και την ισχυρή πολιτισμική τους ταυτότητα, βοήθησαν καθοριστικά στην ανάπτυξη και την πρόοδο της σύγχρονης Ελλάδας αλλά και στην οργάνωση μιας πολύπλευρης και ανεκτικής συνείδησης. 

Στη Σάμο, την 24η Μαΐου, ημέρα κατά την οποία οι πολίτες του ακριτικού μας νησιού θα μνημονεύσουν τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, δεν ξεχνούμε και δεν απεμπολούμε τα δικαιώματα στη μνήμη και την ηθική αποκατάσταση της μεγάλης ιστορικής αδικίας. Ας είναι μια μέρα όπου η μνήμη θα αποτελέσει δύναμη και θέληση για δικαιοσύνη, πρόοδο και συμφιλίωση των λαών.

Δημήτρης Σεβαστάκης

Βουλευτής Σάμου, Ικαρίας, Φούρνων

Σχόλιο "ΕΥΠΑΛΙΝΟΥ": Κρίνουμε θετικό που ο Βουλευτής του Νομού μας εξέδωσε δελτίο Τύπου για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.

• Αλήθεια όμως τι σημαίνει η γενικόλογη, θολή, και ιστορικά ασαφής  "νέα τάξη πραγμάτων" της περιόδου 1914 - 1923 που αναφέρεται στο Δελτίο Τύπου? 

• Γιατί προσπαθούν κάποιοι, ένας εξ αυτών όπως φαίνεται και ο Βουλευτής Σάμου, να παραποιήσουν την Ιστορία αποενοχοποιώντας ιστορικά την Τουρκία ? 

• Τι ακριβώς σημαίνει ο όρος περί "οργάνωσης μιας ανεκτικής συνείδησης" για τους Έλληνες ?

• Μήπως ο κ. Σεβαστάκης έχει αποδεχθεί το νέο ανιστόρητο ιδεολόγημα του συνωστισμού της Σμύρνης ?  

Εμείς λοιπόν να θυμίσουμε :

Το 1994 μετά από εισήγηση του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, και ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο».

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναφέρεται σε σφαγές και εκτοπισμούς εναντίον Ελληνικών πληθυσμών στην περιοχή του Πόντου που πραγματοποιήθηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων κατά την περίοδο 1914- 1923. Εκτιμάται ότι στοίχισε τη ζωή περίπου 213.000- 368.000 Ελλήνων.

Οι επιζώντες κατέφυγαν στον Άνω Πόντο (στην ΕΣΣΔ) και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, στην Ελλάδα.Τα γεγονότα αυτά αναγνωρίζονται επισήμως ως γενοκτονία από το Ελληνικό Κράτος, την Σουηδία και την Αυστραλία αλλά και από διεθνείς οργανισμούς όπως η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών.

Θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες.

Η γενοκτονία ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με συστηματικότητα.

Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ήταν ο ξεριζωμός, η εξάντληση στις κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, και τα στρατόπεδα θανάτου στην έρημο.

Η διεθνής βιβλιογραφία και τα κρατικά αρχεία πολλών χωρών βρίθουν μαρτυριών για το ειδεχθές έγκλημα, που διαπράχθηκε εναντίον του Ελληνικού λαού.

Η Γενοκτονία των Ελλήνων πραγματοποιήθηκε παράλληλα με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Αρμενίων και των Ασσυρίων.

52 χρόνια μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη

Του Πάνου Τριγάζη*

Σε μια περίοδο, που ζητείται μια νέα κινηματική ανάταση του Ελληνικού λαού, η μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη αποτελεί πηγή έμπνευσης και δύναμης. Σήμερα, που η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να είναι γεμάτη πληγές – παρά τις προσπάθειες της νέας κυβέρνησης - και ενώ η ειρήνη ματώνει σε πολλές χώρες της ευρύτερης περιοχής μας, για ανάσταση είναι και πάλι το προσκλητήριο.

Σήμερα 22 Μαΐου 2015 συμπληρώνονται 52 χρόνια από τη δολοφονία του Μαραθωνοδρόμου της Ειρήνης. Με αφορμή την επέτειο αυτή, θυμόμαστε την εικόνα του Λαμπράκη να πραγματοποιεί την πρώτη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης, κρατώντας το πανό που είχε φέρει από την πορεία του Ολντερμάστον, με τη λέξη «ΕΛΛΑΣ» στη μία όψη και “GREECE” στην άλλη. Πορεία που είχε απαγορευτεί από την τότε κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά χιλιάδες την πραγματοποίησαν με πρώτο τον θαρραλέο αγωνιστή της δημοκρατίας και βουλευτή της Αριστεράς.

Ένα μήνα μετά, «έπεσε ο μέγας δρυς στη γης, σε μέγ΄ αγώνα», όπως έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος. Χτυπήθηκε ύπουλα από το φασιστικό παρακράτος, ύστερα από ομιλία του για την ειρήνη στη Θεσσαλονίκη. Δεν τρομοκρατήθηκε όμως ο ελληνικός λαός και δεν κάμφθηκαν οι αγώνες του για ειρήνη- δημοκρατία- εθνική ανεξαρτησία. Το κίνημα -που ήδη αναπτυσσόταν με αιχμή την απομάκρυνση των βάσεων, το «1-1-4» και το 15% για την Παιδεία -πήρε διαστάσεις λαϊκής παλίρροιας.

Ξεσηκώθηκε ο λαός, ιδιαίτερα η νεολαία, από την επομένη της δολοφονίας. Το σύνθημα «Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ ΖΕΙ» αντήχησε σε όλη την Ελλάδα και πέρασε γρήγορα και τα σύνορά της. Ο Λαμπράκης, με τους αγώνες και τη θυσία του, πήρε δικαιωματικά τη θέση και στο διεθνές πάνθεον των ηρώων και μαρτύρων για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Έγινε το κεντρικό σύμβολο του «Ελληνικού Μάη του 1963», ενός λαϊκού ξεσηκωμού που ξεκίνησε από την κηδεία του Μαραθωνοδρόμου της ειρήνης.

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης συγκέντρωνε στο πρόσωπό του πολλές ιδιότητες: αγωνιστικής της Εθνικής Αντίστασης, πολυβαλκανιονίκης στους αθλητικούς στίβους, υφηγητής τις Ιατρικής, βουλευτής της αριστεράς, ηγετική μορφή του κινήματος ειρήνης, πεζοπόρος του Μαραθώνα στην πρώτη (απαγορευμένη) πορεία, κήρυκας της Διαβαλκανικής συνεργασίας, πρωτεργάτης της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Τι συμβόλιζε – και συμβολίζει ακόμα – ο Γρηγόρης Λαμπράκης αποδίδεται από ένα κείμενο του Νικηφόρου Βρεττάκου στο περιοδικό «Δρόμοι της Ειρήνης». «Μέσα σ΄αυτό το στίβο – έγραφε ο μεγάλος ποιητής τον Ιούνη 1963 – συνάντησε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη από συμπαράσταση. Συνάντησε τους απόρους που τους γιάτρευε δωρεάν. Συνάντησε την πατρίδα να την διαπομπεύουν, σέρνοντάς την τραυματισμένη στους δρόμους. Είδε τον κόσμο να πολεμά και να ρημάζεται. Είδε την καταστροφή νάρχεται με μεγάλα βήματα κατά πάνω μας. Και σβέλτος όπως ήταν έτρεξε παντού, μέσα στον αιώνιο ανθρώπινο στίβο. Και δεν είχε ανάγκη από επιδοκιμασίες κι΄ από χειροκροτήματα. Τον έφταναν τα χειροκροτήματα που άκουγε μέσα του».

Χρειαζόμαστε και σήμερα, 52 χρόνια μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, το ανυπότακτο πνεύμα του, την αγωνιστικότητά του και το αλληλέγγυο παράδειγμά του ως δύναμη κινητοποίησης κόντρα στη σύγχρονη ελληνική τραγωδία, η οποία αφήνει πίσω της κοινωνικά ερείπια, όπου βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και τα φαινόμενα της ξενοφοβίας του ρατσισμού και του νεοναζισμού.

Μπορούμε και σήμερα να διαδηλώσουμε ότι «Ο Λαμπράκης Ζει». Ζει στους σημερινούς αγώνες για τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία και στις δράσεις που πραγματοποιούνται σε όλη την Ελλάδα μέσω των Δικτύων Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Ζει και μας προσκαλεί σε νέους αγώνες για την ειρήνη και τον αφοπλισμό.

Ο Λαμπράκης ζει και ενώνει τη βροντερή φωνή του με όλη την ανθρωπότητα, απαιτώντας «ΟΧΙ στα πυρηνικά - ΟΧΙ άλλη Χιροσίμα- ΟΧΙ άλλο Τσερνομπίλ – ΟΧΙ άλλη Φουκουσίμα», «Ποτέ πια πόλεμος – Ποτέ πια φασισμός».

* Ο Πάνος Τριγάζης είναι συντονιστής του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων και Θεμάτων Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ

Η Αφίσα της Ημέρας